Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Νερού στο δημαρχείο Θεσσαλονίκης, όπου μίλησαν η Θεανώ Καπέτη, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Νάσος Χαλκίδης, πρόεδρος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και η Σοφία Τεμεκενίδου, συνταξιούχος εκπαιδευτικός.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε στην παραλία της Θεσσαλονίκης, με μια συγκλονιστική τελετή, όπου παρουσία πλήθους κόσμου, υπό τους ήχους της «Διεθνούς» και με τα κόκκινα λάβαρα και τις γροθιές υψωμένες, οι σύντροφοί του, πάνω σε ένα πλοιάριο, σκόρπισαν την τέφρα του στον κόλπο του Θερμαϊκού, όπως ο ίδιος ο Γ. Φαρσακίδης επιθυμούσε.

Γράφτηκε άλλη μια σελίδα στην ιστορία τιμής των αγώνων και των θυσιών του λαού μας και των παιδιών του.

Η Θεανώ Καπέτη αναφέρθηκε στο κοινωνικό και πολιτικό έργο του. Ανέδειξε ότι το παράδειγμα του Φαρσακίδη φωτίζει τον δρόμο, σήμερα για τις νέες γενιές κομμουνιστών, που σε διαφορετικές συνθήκες καλούμαστε να παλέψουμε ενάντια στην εκμετάλλευση, τον αυταρχισμό και τη βία και κάλεσε τον λαό να δείξει τη δύναμή του. Να κάνει την αγανάκτηση και την οργή οργανωμένο αγώνα. Να συμπορευθεί με το ΚΚΕ, για να ανοίξει «ο δρόμος για την ανατροπή, για τις ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και την οικονομία, για να γίνει ο λαός μια ώρα αρχύτερα νοικοκύρης στον τόπο του και στον κόπο του». Οπως είπε, «το πιστεύουμε ακράδαντα και το λέμε: ΜΠΟΡΟΥΜΕ να γράψουμε το δικό μας "σενάριο", να βάλουμε τέλος στη σημερινή βαρβαρότητα! Για να ανατείλει η ΕΛΠΙΔΑ! Γιατί ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση στον αιώνα που ζούμε. Με το ΚΚΕ για το ωραίο, το μεγάλο, το συγκλονιστικό, για να ζήσουμε μια ζωή που όπως έλεγε ο σ. Γιώργος Φαρσακίδης, θα είναι "μια ζωή που ποτέ δεν θα 'θελα να αλλάξω"».

Στην ομιλία της ανέφερε, μεταξύ άλλων: «Ο σ. Γιώργος Φαρσακίδης ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που έζησε κάθε στιγμή της ζωής του. Εικαστικός, λογοτέχνης, μαχητής, αγωνιστής, κομμουνιστής, άνθρωπος! Πάντα με το χαμόγελο, το χιούμορ, την ευχάριστη διάθεση, τη συζήτηση. Ελεγε ο Γιώργος Φαρσακίδης: "Το γέλιο στάθηκε ένας πολύτιμος σύντροφος σε δύσκολες ώρες. Θυμάμαι στο Μακρονήσι γελούσαμε συχνά, γελούσαμε πολύ. Με τη λύσσα του αλφαμίτη, με την κούρασή του να μας χτυπάει. Με την τρέλα, με τον πόνο, με τις πληγές μας. Με ό,τι σήμερα πια δεν θα γελούσες ποτέ".

Ηταν ένας καλλιτέχνης που ήξερε καλά ότι η τέχνη είναι, και πρέπει να είναι, δεμένη με τους ανθρώπους, με την κοινωνία, με τους αγώνες. Πήρε από τους αγώνες και έδωσε σε αυτούς».

Σημείωσε ότι «το έργο του είναι εμπνευσμένο από την Αντίσταση, τους λαϊκούς αγώνες, την ταξική πάλη, από τη ζωή των φυλακισμένων αλλά και από την καθημερινότητα των λαϊκών στρωμάτων. Με την αμεσότητα, την απλότητα και το ανθρώπινο βάθος άγγιξε όχι μόνο τις γενιές της Αντίστασης και του ΔΣΕ, των φυλακών και των βασανιστηρίων, αλλά και κάθε ευαίσθητο προοδευτικό άνθρωπο. Γνώρισε καθολική αποδοχή, αλλά και την προσοχή ειδικών. Εχουν δημοσιευθεί σχετικά εξειδικευμένες εργασίες και έχουν πραγματοποιηθεί δημόσιες παρουσιάσεις από ειδικούς.

Το ΚΚΕ και το λαϊκό - εργατικό κίνημα τίμησαν επανειλημμένα τον Γιώργο Φαρσακίδη. Η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών βράβευσε το 1984 το βιβλίο του "Η πρώτη πατρίδα". Μέσα στις διεθνείς του διακρίσεις ξεχωρίζει η απονομή του Ανώτατου Χρυσού Μεταλλίου της Σοβιετικής Επιτροπής Ειρήνης για τα 30 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη.

Ο σ. Γιώργος υπήρξε μέλος της Κομματικής Οργάνωσης των Εικαστικών, ήταν μαζί με άλλους εικαστικούς αγωνιστές που είχαν βγει από τα δύσκολα και ματωμένα χρόνια, ζωντανό παράδειγμα Ιστορίας, πάντα σεμνός και λιγομίλητος.

Μετείχε και προκαλούσε συζητήσεις με όλους και ιδιαίτερα με τους συναδέλφους του:

Για τα μεγάλα ζητήματα της ανθρωπότητας, για τη φιλοσοφία, για τον σοσιαλισμό στις χώρες της οικοδόμησής του, για τη λαϊκή εξουσία, για τον οπορτουνισμό.

Συζητήσεις για τα πάντα, μεταξύ των παλιών και νέων συντρόφων εικαστικών και πολλών άλλων ποιητών, συγγραφέων, συνεξόριστων.

Πολλές φορές καλούσε φίλους, συναδέλφους στον δικό του, εντελώς λιτό χώρο, κοντά στην πλατεία Αττικής. Στον χώρο αυτό είχε "χιλιάδες" συρταράκια που μέσα είχε το πολύτιμο υλικό που είχε σώσει από την εξορία.

Σκιτσάκια σε τσιγαρόχαρτα, ζελατίνες χαραγμένες, φωτογραφίες και σημειώματα, χιλιάδες μικροσκοπικά αντικείμενα που συγκροτούσαν ένα πολύτιμο αρχείο, το οποίο ταξινομούσε διαρκώς, ως χρέος προς το ΚΚΕ και την Ιστορία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ο Γιώργος Φαρσακίδης είναι και αυτός, μαζί με τον Ρίτσο, τον Κατράκη, τον Καζάκο, τον Τάσσο και τόσους άλλους από τους λαϊκούς αγωνιστές - καλλιτέχνες που δείχνουν πώς πραγματικά πρέπει να δρα ένας καλλιτέχνης. Το έργο του δέθηκε με τους αγώνες του λαού, δέθηκε με τον ίδιο τον λαό. Βρήκε σε αυτούς τους αγώνες την πηγή της έμπνευσης, συνέβαλε, με την σειρά του, σε αυτούς. Δημιούργησε μέσα στην κοινωνία, μαζί με την κοινωνία και όχι απομονωμένος από αυτήν.

Αυτός είναι και ο δρόμος που πρέπει και σήμερα οι άνθρωποι των τεχνών και του λόγου να πάρουν. Να διαλέξουν τον ποιον θα στηρίξουν μέσα από το έργο και τη δημιουργία τους.

Το παράδειγμα του συντρόφου Φαρσακίδη φωτίζει τον δρόμο για όλους εμάς σήμερα. Πώς δηλαδή μέσα από τις δυσκολίες της ζωής, τα όποια προσωπικά προβλήματα συνεχίζουμε στον δρόμο του συλλογικού αγώνα, ταγμένοι στην επαναστατική προοπτική. Κατανοούμε πως μόνο μέσα από αυτόν μπορούμε να ζήσουμε τη ζωή που έχουμε ανάγκη. Τα τσακισμένα χέρια του σ. Φαρσακίδη δεν τον σταμάτησαν λεπτό από το να γράφει, να ζωγραφίζει, να δημιουργεί, να συμβάλλει με όλες του τις δυνάμεις στο δυνάμωμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Το παράδειγμά του είναι φάρος για εμάς, που σε διαφορετικές συνθήκες ορισμένες φορές μπορεί και πιο έντονες, καλούμαστε να παλέψουμε ενάντια στην εκμετάλλευση μέσα στους χώρους δουλειάς, την επιθετικότητα της εργοδοσίας, της κάθε αστικής κυβέρνησης και της ΕΕ ενάντια στα δικαιώματά μας, τον αυταρχισμό και τη βία με την οποία απαντάνε μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς».

Ο Νάσος Χαλκίδης στάθηκε κυρίως στο εικαστικό έργο του Γ. Φαρσακίδη. Οπως είπε, «στην εξορία παρά τα βασανιστήρια και τις κακουχίες, ζωγραφίζει, χαράζει, καταγράφει τη ζωή, με δάσκαλο τον συνεξόριστο χαράκτη Χρήστο Δαγκλή (που ήταν δάσκαλος δεκάδων εξόριστων καλλιτεχνών). Ζωγραφίζει και χαράζει έργα - ντοκουμέντα για τη ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των συγκρατούμενων συναγωνιστών του και καταγράφει με τη χαρακτική την πυρογραφία, την ακουαρέλα, τα βασανιστήρια και αναδεικνύει το μεγαλείο του αγώνα. Από το καλλιτεχνικό έργο του αντλεί η Ιστορία σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τα βασανιστήρια, τις διώξεις για πολιτικά φρονήματα. Εκεί γνωρίζεται και συνυπάρχει με τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, τον ηθοποιό Μάνο Κατράκη, τον συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη και πολλούς άλλους συναγωνιστές. Εκεί "διδάσκεται" ξένες γλώσσες, Ιστορία, Φιλοσοφία, Οικονομία, Κοινωνιολογία και Τέχνη, στα οργανωμένα από τους συγκρατούμενους μαθήματα, στο πανεπιστήμιο της εξορίας, όπως λεγόταν.

Μετά από την πτώση της χούντας, ο Γ. Φαρσακίδης δημοσιεύει εικαστικά έργα, αφίσες του, κείμενα και εργασίες του σε έντυπα, εκθέτει συχνά, τυπώνει και κυκλοφορεί έργα του πλατιά σε αφίσες.

Η καλλιτεχνική του δημιουργία γίνεται γνωστή στη Σοβιετική Ενωση και σε άλλες χώρες. (...)

Σχεδόν δεκαεφτά χρόνια στη φυλακή και την εξορία. Μια ζωή που εκείνος την έζησε δημιουργικά. Μας αφήνει την ιστορία των φυλακών και των εξοριών εικονογραφημένη και σχολιασμένη. Μια εξαιρετικά σύγχρονη εικαστική ματιά που τη ζήλευαν πολλοί υποστηρικτές της σύγχρονης εννοιολογικής τέχνης και της μεταμοντέρνας αντίληψης για το έργο τέχνης που δεν χρειάζεται να είχε αφετηρία και πρότυπο τη ζωή».

Η Σοφία Τεμεκενίδου μίλησε για το λογοτεχνικό έργο του σεμνού, αθόρυβου, κομμουνιστή δημιουργού που είναι ταυτισμένο με τη ζωή και τους αγώνες του λαού μας. «Είναι σελίδες όχι από έμπνευση και φαντασία, αλλά αναφορές και αναμνήσεις μιας πραγματικής ζωής. Είναι αυτά που έζησε στον αγώνα κατά των Γερμανών στην Αντίσταση, στους τόπους εξορίας, είναι ντοκουμέντα των αγώνων και του πολιτισμού της γενιάς του. Της γενιάς του Μεσοπολέμου, της γενιάς της Αντίστασης, του Εμφυλίου, της δικτατορίας του '67. Της γενιάς που πάλεψε και βγήκε αλώβητη, με γενναιότητα και ήθος μέσα από Μακρόνησο, Αη Στράτη, Γυάρο, Λέρο», είπε μεταξύ άλλων.

Αναφέρθηκε αναλυτικά στο συγγραφικό του έργο, παρουσιάζοντας και αποσπάσματα από τα βιβλία που αναδείκνυαν ιδιαίτερες πτυχές και του χαρακτήρα του και των συναισθημάτων του και των βιωμάτων του.

Στάθηκε ανάμεσα σε άλλα στο «ΣΑ ΒΓΕΙΣ ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ» και στο «ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ», λέγοντας πως πρόκειται για «δύο εξαιρετικές εκδόσεις όπου μεταφέρει το κλίμα μιας εποχής, που αυτή που μεγαλούργησε ήταν η ανθρώπινη θέληση για γνώση, για δημιουργία σε συνθήκες κολαστηρίου». «Ενας φωτογραφικός, εικαστικός και λογοτεχνικός χείμαρρος που σε ξαφνιάζει, σε συγκινεί, σε κάνει να χαίρεσαι που σε ένα πρόσωπο κατάφεραν, τόσο αρμονικά, να συνταξιδέψουν η λογοτεχνική δεινότητα με την καλλιτεχνική εικαστική ευαισθησία», αναφέρεται στον πρόλογο του βιβλίου από τον Γ. Τεμεκενίδη.

«Η Ιθάκη του και το ταξίδι να φτάσει εκεί ήταν ένας δρόμος δύσκολος, τραχύς. Ομως είχε έναν σκοπό, ένα όνειρο, ένα ιδανικό, τον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμού, για έναν άνθρωπο υπεύθυνο να παράγει τον πλούτο και τον πολιτισμό, αλλά και να τον χαίρεται χωρίς εκμεταλλευτές».