Στιγμές από τη ζωή και τους αγώνες του Τσε Γκεβάρα, με αφορμή τη συμπλήρωση 55 χρόνων από τη δολοφονία του, είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν οι μικροί φίλοι της ΚΝΕ, οι φίλοι του «Κόκκινου Αερόστατου» από όλη την Αττική, καθώς και μαθητές Γυμνασίων μέλη της ΚΝΕ, σε εκδήλωση στον κινηματογράφο «Studio new star art cinema», στην οποία παρευρέθηκε και μίλησε η κόρη του Τσε, Αλέιδα Γκεβάρα Μαρτς.

Μια εκδήλωση λιτή και σεμνή, γεμάτη όμως από τις αρχές, τις αξίες, την ανθρωπιά και τα ιδανικά του μεγάλου επαναστάτη. Μέσα από ένα σύντομο βιογραφικό του Τσε, το τελευταίο γράμμα που άφησε στα παιδιά του, την ομιλία του σε μέλη της Κομμουνιστικής Νεολαίας Κούβας, την προβολή ενός σύντομου ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μια φωτογραφία κάνει τον γύρο του κόσμου», τον «Τσε» του Λοΐζου που τραγούδησαν όλοι μαζί με την μουσικό Νατάσα Μουσάδη, τα παιδιά ήρθαν σε επαφή με τη δράση και τις ιδέες του Τσε.

Το κυριότερο, όμως, απ' όλα ήταν η ευκαιρία που είχαν να συνομιλήσουν με την Αλέιδα Γκεβάρα Μαρτς. Με ειλικρίνεια και αγάπη, μιλώντας στη γλώσσα των παιδιών, δεν δίστασε να μοιραστεί μαζί τους αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία, για τη σχέση που είχε με τον πατέρα της και τα ιδανικά που της ενέπνευσε, τι σήμαινε για εκείνη η απώλεια του πατέρα της, για το νησί της Επανάστασης.

Και η ανταπόκριση των παιδιών μεγάλη. «Τι θυμάται από τον πατέρα της;», «Πότε τον είδε για τελευταία φόρα;», «Πώς είναι να ζει κανείς στην Κούβα;», «Τι σημαίνει για εκείνη η Επανάσταση;», ήταν μερικές μόνο από τις ερωτήσεις που της απηύθυναν. Και η ίδια πότε συγκινημένη, πότε χαμογελώντας διηγήθηκε για τον πατέρα της, για το πώς προσπαθεί να τιμά κάθε μέρα τη μνήμη του, για την ιδεολογία του...

Τη μεγάλη του χαρά για την πρωτοβουλία και για τη συμμετοχή των παιδιών εξέφρασε ο πρέσβης της Κούβας στην Ελλάδα, Αραμίς Φουέντε Ερνάντες, ο οποίος παραβρέθηκε στην εκδήλωση και απηύθυνε σύντομο χαιρετισμό.

Το ενδιαφέρον των παιδιών παρέμεινε αμείωτο σε όλη την εκδήλωση. Ευχαριστώντας την για όλα όσα μοιράστηκε μαζί τους, της δώρισαν χαρακτικά του Α. Τάσσου και του Γ. Φαρσακίδη από το Αρχείο του ΚΚΕ. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την Αλέιδα Γκεβάρα να υπογράφει στην αφίσα με τη μορφή του Τσε και το σύνθημα - υπόσχεση που βροντοφώναξαν όλοι μαζί: Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός!

«Οταν πέθανε ο πατέρας μου ήμουν έξι χρονών. Σχεδόν δεν έχω αναμνήσεις από εκείνον... Γεννήθηκα μαζί με την Κουβανική Επανάσταση. Επομένως, όλοι και ο πατέρας μου δούλευαν πολύ για να οικοδομήσουν τη νέα κοινωνία. Εχω, λοιπόν, λίγες αναμνήσεις, αλλά μία την κρατάω σαν φυλαχτό. Λίγο πριν φύγει για τη Βολιβία, ο πατέρας μου γυρνώντας από το Κονγκό, ήρθε στην Κούβα, χωρίς να το γνωρίζει κανείς, παρά μόνο ο Φιντέλ. Μπήκε στη χώρα μεταμφιεσμένος, φαλακρός, με πρόσθετη οδοντοστοιχία και γυαλιά με χοντρούς φακούς.

Εμείς ήμασταν τέσσερα μικρά παιδιά. Εγώ η μεγαλύτερη ήμουν έξι χρονών και ο μικρότερος αδερφός μου δύο. Εκείνος ζήτησε να μας δει. Δεν έπρεπε όμως να τον γνωρίσουμε. Ετσι, η μητέρα μας μας έβγαλε έξω για φαγητό με έναν υποτιθέμενο φίλο του πατέρα μας. Η μαμά τού είχε πει να προσέχει, γιατί εγώ γνώριζα όλες τις αγαπημένες του συνήθειες. Για παράδειγμα στον Τσε άρεσε να πίνει κόκκινο κρασί προσθέτοντας νερό, εκείνος δεν το έκανε. Του είπα, τότε: - Δεν είσαι φίλος του μπαμπά μου, γιατί δεν συμπεριφέρεσαι σαν αυτόν... Συγκινήθηκε, αλλά δεν είπε τίποτα. Κάποια στιγμή χτύπησα και εκείνος αμέσως με πήρε αγκαλιά και με εξέταζε. Δεν θα ξεχάσω πώς με κράταγε. Την επόμενη μέρα είπα στη μητέρα μου ότι αυτός ο κύριος που ήμασταν χτες μαζί ήταν ερωτευμένος μαζί μου... Με τόση αγάπη με κράταγε. Σίγουρα, θα ήταν και για εκείνον δύσκολο. Θα ήθελε να μας πει ποιος είναι... Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που είδαμε τον πατέρα μας.

Ημουν πολύ μικρή όταν έμαθα ότι σκοτώθηκε... Εκείνη τη μέρα η μητέρα μας μας μάζεψε και μας διάβασε την επιστολή αποχαιρετισμού, που είχε γράψει για εμάς. Την διάβαζε και έκλαιγε. Ηταν πολύ δύσκολο για ένα κοριτσάκι όπως ήμουν τότε, να βλέπει τη μητέρα του να κλαίει. Εγώ, όμως, δεν έκλαψα. Την προηγούμενη μέρα, ο Φιντέλ, ο θείος Φιντέλ, όπως τον έλεγα, κάλεσε εμένα και την αδερφή μου να φάμε. Εκείνο το βράδυ μάς είπε ότι ο πατέρας μας του έστειλε ένα γράμμα που του έγραφε ότι αν σκοτωθεί να μην κλάψουμε, γιατί πολέμησε γι' αυτά που ήθελε και πίστευε. Μας είπε να υποσχεθούμε ως πιονιέρισσες ότι δεν θα κλάψουμε. Τότε εγώ του είπα: Μα θείε είμαι μικρή, μόλις 6 χρονών, δεν είμαι πιονιέρα. Τότε μου είπε να δώσω τον λόγο μου ως επαναστάτρια ότι δεν θα κλάψω... Ο Φιντέλ μάς βοήθησε να ξεπεράσουμε τον χαμό του.

Σε κάθε ηλικία τον ένιωθα κοντά μου. Οταν έγινα 9 χρονών και μπήκα στους πιονιέρους, το σύνθημά μας ήταν: "Πιονιέροι για τον κομμουνισμό. Θα είμαστε όπως ο Τσε!". Και μετά μεγαλώνοντας, διαβάζοντας, γνώρισα τον πραγματικό Τσε. Η μαμά μου μας έμαθε να τον αγαπάμε. Οταν ήμουν στην εφηβεία, σκέφτηκα αν αγαπάω τον μπαμπά μου και αναρωτιόμουν τι έκανε ο ίδιος, για να με "κερδίσει"... Τότε προσπάθησα να ανασύρω πράγματα από τη μνήμη μου και η μαμά ξεκίνησε να μας δίνει να διαβάζουμε τα κείμενά του. Οταν ήμουν δεκαέξι, μου έδωσε ένα βιβλίο. Οταν το διάβασα ενθουσιάστηκα και ήθελα να γνωρίσω τον συγγραφέα. Τότε μου αποκάλυψε ότι ήταν του Τσε. Στα 23 μου διάβασα το ημερολόγιο για το ταξίδι που έκανε νέος στη Λατινική Αμερική. Είναι κάτι παράξενο, αλλά όταν διαβάζω τα βιβλία του, ανακαλύπτω κάτι καινούριο για τον πατέρα μου.

Είμαι περήφανη που είμαι κόρη του Τσε. Και θα ήθελα να είναι κι αυτός περήφανος για τα παιδιά του. Είναι "εδώ" και εμείς συνεχίζουμε την πορεία του, πάντα, μπροστά. Και όπως έλεγε: Καθένας έχει το δικαίωμα να κουραστεί, αλλά αυτοί που κουράζονται δεν έχουν το δικαίωμα να είναι στην πρωτοπορία. Εγώ πρέπει να είμαι στην πρωτοπορία, άρα δεν έχω το δικαίωμα να κουραστώ.

Ο Τσε έζησε λίγο. Δολοφονήθηκε στα 39 του χρόνια. Εγώ στα 61 μου χρόνια δεν έχω κάνει ούτε τα μισά απ' όσα έκανε αυτός στη σύντομη ζωή του. Αλλά αποτελεί παράδειγμα για μένα. Ολα τα παιδιά του είμαστε παιδιά της Κουβανικής Επανάστασης. Είναι πολλά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ένας επαναστάτης. Πρέπει να έχει ηθική, να σέβεται και ακούει τον λαό. Ποτέ να μην του πει ψέματα. Να παλεύει για να νιώθει ο καθένας πραγματικά πλήρης, πραγματικά ελεύθερος. Να μην επαναπαύεται. Αλλωστε, η Επανάσταση είναι μια πολύπλοκη διαδικασία, χρειάζεται να βλέπουμε τα λάθη μας και να τα διορθώνουμε. Πάντα προσπαθούμε να είμαστε άξια παιδιά του λαού μας. Τιμούμε τις αξίες που μας δίδαξε. Εγώ ως παιδίατρος δούλεψα για δύο χρόνια στην Αγκόλα, έναν χρόνο στη Νικαράγουα και σε πολλά μέρη του κόσμου.

55 χρόνια μετά μπορούμε ακόμα και τον αισθανόμαστε. Και όπως λέει μία μιλόνγκα, ένα παραδοσιακό τραγούδι της Αργεντινής: Αν εγώ πεθάνω, μην κλαις για μένα. Κάνε αυτό που έκανα και θα συνεχίζω να ζω μέσα σου...».