Αποφασισμένοι να κερδίσουν το δίκιο τους, οι εργαζόμενοι στο εμφιαλωτήριο της επιχείρησης «Μαλαματίνα» στη Θεσσαλονίκη συνεχίζουν με νέες 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες μέχρι και τις 31 Αυγούστου, απαιτώντας ανάκληση των 15 απολύσεων και υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Παλεύουν με όπλα την ενότητά τους και την ταξική αλληλεγγύη, που η έκφρασή της φουντώνει καθημερινά με όλους τους τρόπους και τις μορφές.

Την ερχόμενη Τρίτη 23 Αυγούστου καλούν σωματεία και ΜΜΕ μπροστά στην πύλη του εργοστασίου, για ενημέρωση σχετικά με το όργιο τρομοκρατίας και συλλήψεων. Παράλληλα προετοιμάζονται για κλιμάκωση των κινητοποιήσεων τη βδομάδα της ΔΕΘ, με κορυφαίο σταθμό το συλλαλητήριο στις 10 Σεπτέμβρη στη ΧΑΝΘ.

Από τον περασμένο Μάη δίνουν έναν σκληρό αγώνα, με στάσεις εργασίας και απεργίες, περιφρουρώντας καθημερινά τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου στο Καλοχώρι από την προσπάθεια της εργοδοσίας να μπάσει μέσα απεργοσπαστικό μηχανισμό, έχοντας στο πλευρό της τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό και βέβαια την αστική Δικαιοσύνη.

Απέναντι όμως έχουν και όλο το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που έχει διαμορφώσει η σημερινή κυβέρνηση, με σημαία το έκτρωμα Χατζηδάκη, πατώντας πάνω σε ό,τι έχτισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ).

Την περασμένη Τετάρτη βρέθηκαν αντιμέτωποι με ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και συλλήψεις συνδικαλιστών (του Γιάννη Φραγγίδη, προέδρου του επιχειρησιακού Σωματείου και της ΠΟΕΕΠ, και του Γιάννη Νιβορλή, αναπληρωτή γραμματέα της ΠΟΕΕΠ και μέλους της διοίκησης της ΓΣΕΕ). Οι συλλήψεις έγιναν με τον άθλιο νόμο 330/1976, που επιστράτευσε η εισαγγελέας για να υπερασπίσει το κατοχυρωμένο από το αστικό Δίκαιο «δικαίωμα» της εργοδοσίας στην απεργοσπασία.

Τις διατάξεις ενός νόμου που όχι μόνο δεν κατάργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φρόντισε με το τερατούργημα Αχτσιόγλου να θέσει ακόμα πιο αυστηρά πλαίσια στην κήρυξη απεργίας και παράλληλα έβαλε ταφόπλακα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Ολοκληρώνοντας την 4η βδομάδα απεργίας, οι εργαζόμενοι δηλώνουν ότι δεν κάνουν βήμα πίσω. Γιατί υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δουλειά με αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα στη ζωή, κόντρα στις συνθήκες σκλαβιάς που θέλει να επιβάλει η νέα εργοδοσία, του ομίλου «Mantis» των αδελφών Κρομμύδα.

Ο αγώνας ξεκίνησε ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η διαπραγμάτευση για την υπογραφή επιχειρησιακής Σύμβασης. Η εργοδοσία προχώρησε τότε σε 5 απολύσεις, πιστεύοντας ότι έτσι θα αναγκάσει τους εργαζόμενους να αποδεχτούν κατάργηση κεκτημένων δικαιωμάτων τους.

Τα πλάνα της νέας ιδιοκτησίας που διαφήμιζε εκείνη την περίοδο ο CEO προέβλεπαν μεσοσταθμικά 3% αύξηση του τζίρου κάθε χρόνο, ώστε σε 10 χρόνια να φτάσει τα 14,7 εκατ. ευρώ. Παρά τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα μεταβληθούν οι εργασιακές σχέσεις, όπως άλλωστε προβλεπόταν και από το σχέδιο «εξυγίανσης», αποκαλύφθηκε γρήγορα ποιοι θα πληρώσουν τα νέα πλάνα της κερδοφορίας.

Η περιβόητη Σύμβαση που τους πρότεινε η εταιρεία, υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε αυξήσεις 2% στους μισθούς. Στην πραγματικότητα όμως προέβλεπε βασικό μισθό 713 ευρώ για όλους, και όλα τα άλλα επιδόματα που είχαν κατακτήσει τα ενσωμάτωνε σε έναν «κουμπαρά» που τον ονόμαζε «προσωπική διαφορά», η οποία θα αποτελούσε οικειοθελή παροχή που μπορούσε να την καταργήσει οποιαδήποτε στιγμή!

Επιπλέον, δεν θα αποδίδονταν σε κανέναν νεοπροσλαμβανόμενο. Αυτό σημαίνει δημιουργία εργαζομένων δύο ταχυτήτων και υπονόμευση της ενότητάς τους. Προβλεπόταν ακόμα ότι σε περίπτωση αύξησης του βασικού μισθού, αυτή θα αποδιδόταν με μείωση της «προσωπικής διαφοράς».

Την πρόταση αυτή απέρριψαν οι εργαζόμενοι, στους οποίους, σημειωτέον, επί δύο χρόνια είχε επιβληθεί μείωση μισθών κατά 20% για τη «σωτηρία της επιχείρησης». Η μείωση των μισθών είχε προβλεφθεί με Σύμβαση η οποία έληξε τον Φλεβάρη (τον Μάη έληξε και η μετενέργεια), οπότε οι μισθοί θα έπρεπε από τον Ιούνη να επανέλθουν στο +20%.

Οι εργαζόμενοι εκτιμούν τώρα ότι επιδίωξη της εργοδοσίας ήταν να οδηγηθούν σε ναυάγιο οι διαπραγματεύσεις για ΣΣΕ, ώστε να υποχρεωθούν σε ατομικές συμβάσεις. Και όταν το πρόγραμμα «εθελούσιων» απολύσεων δεν βρήκε καμία ανταπόκριση, η εργοδοσία άρχισε τις απολύσεις εργαζομένων με συμβάσεις αορίστου χρόνου, αντικαθιστώντας ορισμένους απ' αυτούς με «διμηνίτες» συμβασιούχους.

Παράλληλα άρχισε να πιέζει τους παλιούς εργαζόμενους, μπροστά στην απειλή της απόλυσης, να αποδεχθούν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ανακοίνωσε ότι στο όνομα της «αναδιάρθρωσης» θα προχωρήσει σε κλείσιμο τμημάτων, εργολαβοποίηση και αλλαγές στη γραμμή παραγωγής. Ετσι, απέλυσε ήδη τους 10 από τους 14 οδηγούς - πωλητές, ενώ επίκειται η απόλυση των 6 εργαζομένων στα κλαρκ.

Μιλώντας στον «Ριζοσπάστη», οι εργαζόμενοι τονίζουν τη σημασία που έχει η ύπαρξη Σωματείου το οποίο δρα για τα δικά τους συμφέροντα, αναδεικνύουν τη δύναμη της ταξικής αλληλεγγύης και δηλώνουν ότι ο αγώνας αποτελεί μονόδρομο.

Για τις συνθήκες εργασίας μάς μίλησε η Κική. «Οταν ήρθα, ήμασταν τα ίδια άτομα στα ίδια πόστα, χωρίς να μπορούμε να πάμε ούτε τουαλέτα. Τα μοτέρ έβγαζαν 95 ντεσιμπέλ. Περνούσαν 40.000 μπουκάλια την ώρα από τα μάτια μας στους φακούς. Από τις πολύωρες επαναλαμβανόμενες κινήσεις ταλαιπωρούμαστε με επικονδυλίτιδες, τενοντίτιδες, σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, ρήξεις ώμου, προβλήματα στα γόνατα. Πολλή δουλειά, μέσα στην υγρασία, σε πολύ κρύο τον χειμώνα και αφόρητη ζέστη το καλοκαίρι».

Αποτυπώνει με το προσωπικό της παράδειγμα τη δίψα της εργοδοσίας να βγάλει «από τη μύγα ξίγκι» για να «εξυγιάνει» τα κέρδη της: «Με την υπογραφή της επιχειρησιακής ΣΣΕ, οι χαμηλόμισθοι παίρναμε αύξηση, επιδόματα και έτσι χτίσαμε αυτόν τον μισθό. Μη φανταστείς... Μετά από 18 χρόνια, με 25 μεροκάματα παίρνω 1.180 ευρώ και όταν έγινε η μείωση 20% είχα πέσει στα 850 - 900 ευρώ».

Για το δήθεν «υψηλό κόστος» των οδηγών - πωλητών η Ρούλα, εργαζόμενη επί 22 χρόνια, είπε ότι ο στόχος ήταν εξαρχής να τους διώξουν και να κρατήσουν έναν μικρό αριθμό εργαζομένων για τα μεγάλα συρόμενα οχήματα μεταφοράς.

«Μεθοδευμένα διαχειρίστηκαν έτσι και τις παραγγελίες και τις παραδόσεις, για να βγάλουν τα αποτελέσματα που τους είναι βολικά και να δικαιολογήσουν τις απολύσεις», λέει στον «Ριζοσπάστη» και εξηγεί τι σημαίνει «αναδιάρθρωση»: «Ατομικές συμβάσεις, και μάλιστα ορισμένου χρόνου. Δηλαδή "σε θέλω για τρεις μήνες και θα μου έρθεις Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή"».

«Εμείς παλεύουμε να μείνει ανοιχτό αυτό το εργοστάσιο. Μας υποτίμησαν, και αυτό μας θύμωσε και μας ένωσε. Πάντοτε θα θέλουν να μας τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, να μεταβάλουν προς το χειρότερο τους όρους. Δεν το δεχόμαστε. Θέλουν να κλείσουμε αυτιά και μάτια και να αποδεχτούμε τους όρους τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε πίσω», προσθέτει η Κική.

Η Λίτσα, εργαζόμενη επί 16 χρόνια, μιλά για τη δύναμη της αλληλεγγύης των εργατών. «Το ζήσαμε με άλλους συναδέλφους, με την "Coca Cola". Τότε στεκόμασταν εμείς δίπλα τους. Σήμερα άλλοι συνάδελφοι βρίσκονται στο πλευρό μας. Για τον κλάδο μας έχει χτιστεί αυτό μέσα από τους αγώνες. Παίρνουμε δύναμη από τους συναδέλφους άλλων κλάδων, από τους νέους φοιτητές και σπουδαστές που αύριο θα βγουν στην παραγωγή και κάθε μέρα στέκονται δίπλα μας, εδώ μπροστά στο εργοστάσιο. Αλλά και όσους από το υστέρημά τους στηρίζουν και υλικά τον αγώνα μας».

Στην κουβέντα παρεμβαίνει η Αγγελική, υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ, σύζυγος εργαζόμενου στη «Μαλαματίνα». «Προσβάλλουν τον άντρα μου, όλους τους συναδέλφους του, προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. Θέλουν να τσακίσουν την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων και κατά συνέπεια την αξιοπρέπεια των οικογενειών τους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, μόνο ο αγώνας τους.

Οσο κι αν ζοριστούμε, γιατί και ο δικός μου ο μισθός μετά από 22 χρόνια 4ωρη είναι "τιτανοτεράστιος", παίρνω 420 ευρώ. Ζω κάθε μέρα την ακρίβεια και την "ανεβάζω" κάθε μέρα αλλάζοντας τις τιμές στα προϊόντα. Τι να του πω; Σταμάτα, μπες μέσα; Δεν υπάρχει περίπτωση. Οχι».

Η Αφροδίτη δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Ο άντρας της δουλεύει περισσότερα από 30 χρόνια στην επιχείρηση και η πίεση είναι αφόρητη. Η ίδια είναι άνεργη, από τα θύματα των ομίλων της κλωστοϋφαντουργίας που μετακόμισαν σε γειτονικές χώρες, όπου μυρίστηκαν μεγαλύτερο κέρδος. «Αν κοπεί το μεροκάματο του συζύγου τελειώσαμε», λέει. «Και σε μια ηλικία που δεν θα μπορεί να βρει αλλού δουλειά. Είμαστε εδώ και τους στηρίζουμε. Δεν θα τους αφήσουμε να σκύψουν το κεφάλι».

Ο Γιώργος συμπληρώνει: «Το Σωματείο και ο αγώνας μας είναι η μόνη απάντηση. Δουλεύουμε και όσα παίρνουμε τα διεκδικήσαμε και τα κερδίσαμε. Δεν μας αρκεί απλά να έχουμε μια δουλειά, χωρίς δικαιώματα. Θέλουμε αξιοπρεπείς συνθήκες και όρους εργασίας και αμοιβής. Παλεύουμε για τη δουλειά μας, για τη ζωή μας, για να ανοίξει και να δουλέψει το εργοστάσιο με τους όρους και τις συνθήκες που πρέπει. Εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε».

Ο Γιάννης Νιβορλής είναι εργαζόμενος επί 32 χρόνια στη «Μαλαματίνα», πρόεδρος της Ενωσης Εργατοϋπαλλήλων Εμφιαλωμένων Ποτών Βόρειας Ελλάδας, αναπληρωτής γραμματέας της ΠΟΕΕΠ και μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ.

Μιλώντας στον «Ριζοσπάστη» για τα χαρακτηριστικά αυτού του αγώνα, τονίζει: «Ο αγώνας πατάει σε γερά πόδια. Στην πείρα του κλάδου, που πολλές φορές αναμετρήθηκε με τη μεγαλοεργοδοσία. Στην αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, που μέρα με τη μέρα μεγαλώνει και μας τροφοδοτεί με περίσσια δύναμη. Στο πλαίσιο πάλης, που συνδέεται με το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά με αξιοπρεπείς αμοιβές, με το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση, στη συνδικαλιστική δράση.

Ξέρουμε ότι απέναντί μας έχουμε όλο το νομοθετικό οπλοστάσιο που δημιουργήθηκε για την εξυπηρέτηση των επιδιώξεων της εργοδοσίας, που στο όνομα της διασφάλισης της κερδοφορίας οδηγεί στην αιχμαλωσία των εργαζομένων. Ούτε η τρομοκρατία, ούτε η αστυνομοκρατία, ούτε οι διώξεις μπορούν να μας φοβίσουν. Οι εργαζόμενοι της "Μαλαματίνας", μαζί με τους συναδέλφους όλου του κλάδου, θα κλιμακώσουμε τον αγώνα με συμμετοχή στη σύσκεψη των σωματείων που καλεί το ΠΑΜΕ την 1η Σεπτέμβρη, με κινητοποιήσεις τη βδομάδα της ΔΕΘ και συμμετοχή στο συλλαλητήριο στις 10 Σεπτέμβρη. Συντονιζόμαστε και δυναμώνουμε το μέτωπο πάλης που στοχεύει στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, στην ικανοποίηση των αναγκών τους».