Ο Γιάννης Τασιούλας, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, στάθηκε ιδιαίτερα στο ζήτημα της ενότητας λέγοντας: «Οσα βήματα κάναμε, δεν μας τα χάρισε κανένας. Με τον αγώνα μας τα επιβάλαμε και είμαστε εδώ για να επιβάλουμε κι άλλα. Με ενότητα, μαχητικότητα, αποφασιστικότητα, τόλμη και αντοχή.

Η ενότητα που παλεύουμε δεν είναι κενή περιεχομένου. Δεν είναι ενότητα να πιαστούμε χέρι χέρι να χορέψουμε τον χορό του Ζαλόγγου. Δεν είναι ενότητα όπως την εννοούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Δεν είναι ενότητα που βολεύει τις κυβερνήσεις και τους μεγαλοεργοδότες.

Είναι η ενότητα για τα δικά μας συμφέροντα, απέναντι στην εργοδοσία και τους μηχανισμούς της. Ενότητα που δυναμώνει τους αγώνες και εκπαιδεύει την εργατική τάξη να δει τι φταίει και τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται, ποιες είναι οι αιτίες. Να κατανοήσουν γιατί ξεσπάνε οι πόλεμοι, γιατί υπάρχει η προσφυγιά, γιατί οι εργάτες δεν παίρνουν ανάσα παρόλο που υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Ενότητα που θα είναι εγγύηση ότι εμείς, οι εργαζόμενοι θα πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν τα πάντα, που θα διαλύσει κάθε αμφιβολία για το αν μπορούμε, αν είναι δυνατό αυτά που σχεδιάζουμε».

Ο Βασίλης Πετρόπουλος, συνδικαλιστής και εργαζόμενος στους ΟΤΑ, μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ, αναφέροντας ότι έχουν ήδη μιλήσει 4 συνάδελφοι από τον κλάδο των ΟΤΑ, σημείωσε ότι οι 3 από τους 4 συμμετέχουν για πρώτη φορά στη διαδικασία.

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στη σημασία του ΠΑΜΕ και επισήμανε τρία σημεία που, όπως είπε, προκύπτουν από την πείρα. Πρώτον, ένας ταξικός αγωνιστής μπορεί να γίνει πόλος ανατροπής συσχετισμών, δεύτερον, ένα ταξικό σωματείο αν μπει μπροστά στον κλάδο είναι ικανό να δημιουργήσει δεδομένα, τρίτον, η αλληλεγγύη είναι μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων.

Θέλοντας να δείξει τη μεγάλη σημασία που έχει να κρατάς αναμμένη τη σπίθα του αγώνα σε δύσκολους καιρούς, που ίσως τα πράγματα φαίνονται στάσιμα, ώστε να βρουν χώρο και χρόνο για να αναδειχθούν νέες γενιές αγωνιστών είπε: «Αυτό που ξέρω σίγουρα να πω είναι ότι είμαι περήφανος που κρατάω 18 χρόνια τη σημαία του ΠΑΜΕ και την "παραδίδω" στον Μπεκρή, στον Στεφανάκη, στον Πολίτη (αναφερόμενος σε νέους συνδικαλιστές που μαζί με χιλιάδες άλλους συνάδελφους τους έχουν ψηθεί στο καμίνι των αγώνων), μια νέα γενιά που ξέρει τι να κάνουμε, που ξέρει να παλεύει τον ιμπεριαλισμό, που ξέρει να παλεύει το κράτος και να ονειρεύεται την ανατροπή»!