«Οι προτεραιότητες που θέτουμε είναι σαφείς: Ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, όχι απλώς ως μηχανισμού αντιμετώπισης της φτώχειας αλλά ως πυλώνα κοινωνικής δικαιοσύνης. Διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού μοντέλου, που θέτει στον πυρήνα του τον κόσμο της εργασίας». «Στην πραγματικότητα, η πανδημία μάς έκανε να "ανακαλύψουμε" ξανά την κοινωνία. Χρειάζεται επανεκτίμηση του ρόλου του κράτους πρόνοιας σε σχέση με την αξιολόγηση και την αναδοχή των οικονομικών και κοινωνικών κινδύνων, αλλά και τη δυνατότητά του να απορροφά κάθε φορά τους κραδασμούς. Χρειάζονται μηχανισμοί αποτελεσματικής προστασίας των πολιτών από οικονομικά και κοινωνικά σοκ». Τα δύο αυτά αποσπάσματα είναι από τον Τύπο του Σαββατοκύριακου και με δυσκολία ξεχωρίζει κανείς ποιο ανήκει στην Εφη Αχτσιόγλου του ΣΥΡΙΖΑ και ποιο στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη του ΠΑΣΟΚ και μετά της ΝΔ. Και οι δύο άλλωστε, ως πρωτοκλασάτοι υπουργοί προηγούμενων κυβερνήσεων, έχουν δείξει και με το παραπάνω τι σημαίνει «κοινωνική προστασία» στο σύστημα που υπηρετούν: Η πρώτη ενεργοποιώντας - μεταξύ άλλων - τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση για τον κατώτατο μισθό, και ο δεύτερος εφαρμόζοντας πολιτική άγριας καταστολής ενάντια σε όποιον διεκδικεί αυξήσεις στους μισθούς, προστασία της Υγείας κ.ο.κ. Με αυτά και άλλα «εφόδια», άλλωστε, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, παλιοί και νέοι «σωτήρες», στριμώχνονται σήμερα στα σαλόνια του κεφαλαίου, διαφημίζοντας το ποιος μπορεί καλύτερα να διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή» και να θωρακίσει το σάπιο σύστημα από τριγμούς που θα μεγαλώνουν όσο προχωράει η κοινή στρατηγική τους, αυτή της καπιταλιστικής ανάπτυξης, που βαθαίνει την εκμετάλλευση και γιγαντώνει τη φτώχεια.