Θέμα της ημερίδας ήταν «Ασθένειες επαγγελματικές ή μη και ατυχήματα εν ώρα εργασίας. Δικαιώματα και Διεκδικήσεις» και μίλησαν ο Δημήτρης Φλώκος, πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ο Βασίλης Μαμάης, μέλος του προεδρείου της ΓΣΕΒΕΕ, και ο Γιάννης Γαλανόπουλος, γιατρός ορθοπεδικός και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΟΕΝΓΕ, ενώ έγιναν σύντομες παρεμβάσεις από πολλούς συνδικαλιστές.

«Την Ομοσπονδία, αλλά και τα Σωματεία μας, επανειλημμένως μας έχει απασχολήσει το ζήτημα της μη απόδοσης χρηματικής αποζημίωσης για όσες ημέρες χρειάζεται να απέχουμε από την εργασία μας σε περίπτωση ασθένειας, με αποτέλεσμα η απαραίτητη ανάρρωση να μπαίνει στο ζύγι με την επιβίωση», σημείωσε ο Δ. Φλώκος, τονίζοντας ότι το μεροκάματο θυσιάζεται κάθε φορά που χρειάζεται ένας αυτοαπασχολούμενος να πάει στο νοσοκομείο. «Ιδιαίτερα για εμάς τους μικρούς επαγγελματίες που δραστηριοποιούμαστε στον τομέα του ξύλου - επίπλου, αλλά και σε άλλους βιοτεχνικούς κλάδους, όπου κάθε μεροκάματο μπορεί να αποβεί μοιραίο λόγω της μεγάλης επικινδυνότητας που υπάρχει από τη χρήση των μηχανημάτων, που οι επαγγελματικές ασθένειες θερίζουν, η μη αποζημίωση σε περίπτωση ασθένειας και ατυχήματος από την πρώτη ημέρα είναι διαχρονικό έγκλημα με ηθικούς αυτουργούς όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα», πρόσθεσε. Και ανέδειξε ότι «όση αναρρωτική άδεια και να υπογράψει ο γιατρός, δεν έχει κανένα περιεχόμενο. Η ανάγκη για το μεροκάματο μας τραβάει στη δουλειά ακόμα και μισο-αποθεραπευμένους, ακόμα και άρρωστους. Ποιος θα πληρώσει τα έξοδα που τρέχουν, τις ανάγκες που δεν καλύπτονται; Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις αυτοαπασχολούμενων που ήρθαν αντιμέτωποι με πλειστηριασμούς επειδή λόγω προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζαν δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν την επιχείρησή τους».

Συνεχίζοντας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας επεσήμανε ότι «τις συνέπειες των επαγγελματικών ασθενειών από τη χρόνια εντατικοποίηση της δουλειάς, που μας υποχρεώνουν οι συνθήκες υπό τις οποίες εργαζόμαστε, τις διακρίνουμε πιο πολύ όσο προχωρά η ηλικία. Τότε συσσωρεύονται και κάνουν πιο δύσκολη την εργασία μας. Οπως και τα ατυχήματα, που ιδιαίτερα για τους κλάδους της οικοδομής είναι συχνό φαινόμενο. Ποιος είναι αυτός σήμερα ανάμεσά μας που δεν έχει δουλέψει άρρωστος; Με πόνους από την καθημερινή καταπόνηση του σώματός του; Μετά από τραυματισμό; Αυτά για εμάς είναι καθημερινότητα. Δεν ήταν λίγοι και οι συνάδελφοι που το προηγούμενο διάστημα χρειάστηκε να μπουν καραντίνα επειδή νόσησαν από κορονοϊό. Η ελάχιστη περίοδος αποχής από την εργασία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δεκαπέντε μέρες, χωρίς σοβαρά συμπτώματα. Με νοσηλεία, ακόμα περισσότερες μέρες. Αναπληρώθηκε κανενός το χαμένο του εισόδημα; Ζήσαμε πάλι τη γνωστή τακτική τού βγάλτα πέρα μόνος σου...».

Παίρνοντας τον λόγο ο Β. Μαμάης ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Ζητήματα όπως της σημερινής ημερίδας δεν ανοίγουν εύκολα στο συνδικαλιστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων. Η δράση του για δεκαετίες επικεντρώνεται στην προστασία του επαγγέλματος, είτε την ανάσχεση της μονοπώλησης - όσο εφικτό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο - είτε τη φορολογία.

Δύο ιδεολογήματα διαδεδομένα έχουν συμβολή σε μια τέτοια μονομέρεια.

Το πρώτο, ο "καλός νοικοκύρης" επαγγελματίας, που με την δουλειά του έχει φροντίσει εκ των προτέρων να έχει "στην άκρη" για τη "δύσκολη ώρα". Ομως στις σημερινές συνθήκες, με την ένταση της μονοπώλησης κλάδων και τομέων της οικονομίας, τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται και τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις, έχει περιοριστεί το εισόδημα, και επομένως τα όποια αποθέματα. Με τα χρέη που έχουν συσσωρευτεί, το μέλλον είναι δυσοίωνο για την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων.

Το δεύτερο είναι η λογική του "επιχειρηματία" που επικαλούνται η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος και οι κυβερνήσεις. Οτι μια επιχείρηση θα λειτουργήσει ακόμα κι αν απουσιάσει ο ιδιοκτήτης της. Αυτό ισχύει για επιχειρήσεις με προσωπικό. Τα μαγαζιά των αυτοαπασχολούμενων, όμως, βασίζονται αποκλειστικά ή κατά κύριο λόγο στην εργασία του ιδιοκτήτη τους. Κάθε απουσία από την εργασία, από ασθένεια ή ατύχημα, σημαίνει απώλεια εισοδήματος, λειτουργικά έξοδα ακάλυπτα, πέρα από τα έξοδα αποκατάστασης της υγείας. Αυτοί αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων.

Επίσης, πρέπει να δούμε ολοκληρωμένα τα ζητήματα που αφορούν ατύχημα και ασθένεια, συνδυασμένα με την ποιότητα της αποκατάστασης της υγείας, την πρόληψη, των μέτρων προστασίας της υγείας, δηλαδή σε συνάρτηση με την κατάσταση της δημόσιας Υγείας. Ακόμα κι αν κάποιος καταφέρει να μπαλώσει τις υποχρεώσεις του με μια αποζημίωση, μπορεί να δυσκολευτεί στην αποκατάσταση της υγείας του, γιατί τα δημόσια νοσοκομεία είναι διαλυμένα και δεν του προσφέρουν τις υπηρεσίες που έχει ανάγκη, ή, ακόμα χειρότερα, αν πέσει στα νύχια της πανάκριβης ιδιωτικής Υγείας.

Ποια είναι η σημερινή κατάσταση από άποψη παροχών και δικαιωμάτων:

Για εργατικό ατύχημα ισχύει αποζημίωση μετά από έναν μήνα απουσίας από την εργασία. Το επίδομα εργατικού ατυχήματος καταβάλλεται μέχρι τέσσερις μήνες, με ανώτατο όριο τις 120 μέρες, και ανέρχεται στο τριπλάσιο της μηνιαίας εισφοράς.

Για να υποχρεωθεί όμως κάποιος να μείνει εκτός εργασίας πάνω από έναν μήνα, πρέπει να του έχει συμβεί σοβαρό ατύχημα. Ναι, αλλά όλοι οι τραυματισμοί, μικροί - μεγάλοι, τον υποχρεώνουν να μείνει εκτός εργασίας και έχουν οικονομικές συνέπειες.

Για απουσία από την εργασία λόγω ασθένειας δεν δικαιούται απολύτως τίποτα. Γι' αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις οι αυτοαπασχολούμενοι πιάνουν δουλειά όσο γίνεται πιο γρήγορα, για να καλύψουν τις υποχρεώσεις και το εισόδημα, με συνέπειες στην αποθεραπεία και την υγεία τους.

Επίσης, η αποζημίωση που παρέχεται στην περίπτωση ατυχήματος είναι πολύ μικρή. Αν κάποιος μείνει εκτός εργασίας δύο μήνες π.χ., θα εισπράξει 660 ευρώ. Μόνο το ασφάλιστρο δύο μηνών όμως είναι 440 ευρώ, για να μην πούμε για τους φόρους, το νοίκι, τους λογαριασμούς, που επίσης δεν σταματούν.

Ακόμα, για να δικαιούται κάποιος την όποια αποζημίωση, θα πρέπει να έχει πληρώσει εξολοκλήρου τις ασφαλιστικές εισφορές, κάτι που δεν είναι βέβαιο στις σημερινές συνθήκες.

Για τις επαγγελματικές ασθένειες η συζήτηση στο συνδικαλιστικού κίνημα των αυτοαπασχολούμενων είναι ακόμα πολύ πίσω, παρότι οι συνθήκες εργασίας δημιουργούν χρόνιες παθήσεις, αφήνουν αναπηρίες. Αναπνευστικά προβλήματα από τη σκόνη και τα χημικά, ακρωτηριασμούς, κοίλες από τα βάρη, μυοσκελετικά προβλήματα από την ορθοστασία, παθήσεις της κυκλοφορίας του αίματος και καρδιολογικά προβλήματα. Ανάλογα με την κάθε επαγγελματική κατηγορία, υπάρχει μια ολόκληρη γκάμα προβλημάτων που επιβαρύνουν και φθείρουν την υγεία.

Τα πράγματα κάνουν χειρότερα τα ελλιπή μέτρα προστασίας, οι κακές συνθήκες εργασίας, ο πεπαλαιωμένος μηχανολογικός εξοπλισμός που χρησιμοποιείται στις μικροεπιχειρήσεις. Η χαμηλή παραγωγικότητα της εργασίας και τα οικονομικά προβλήματα των αυτοαπασχολούμενων μπαίνουν φραγμός στη λύση τέτοιων προβλημάτων. Την κατάσταση επιδεινώνει η εντατικοποίηση της εργασίας, που ο ίδιος επιβάλλει στον εαυτό του κάτω από το βάρος των αναγκών και των υποχρεώσεων. Ετσι, ο ίδιος "σκάβει τον λάκκο του", επιβαρύνει την υγεία του, υποβαθμίζει τη ζωή του.

Ολα τα αιτήματα που προβάλλουμε είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν. Η επιστήμη, η τεχνική έχει προχωρήσει τόσο, που μπορεί να τα κάνει πραγματικότητα. Είναι μια ανάγκη που έχει ωριμάσει δεκαετίες πριν. Πόροι υπάρχουν. Η οικονομική δραστηριότητα επεκτείνεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν τη δική τους συμβολή στη διεύρυνση του πλούτου της κοινωνίας. Εχουν πληρώσει και μέσω της φορολογίας - φορολογία από το πρώτο ευρώ, τέλος επιτηδεύματος, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ στα πάντα, ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης - και με τις εισφορές τους στο ασφαλιστικό ταμείο. Επομένως νομιμοποιούνται να προβάλουν τέτοιου είδους διεκδικήσεις.

Το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια τραβούν από τη μια για να αυξήσουν την κερδοφορία τους, και οι λαϊκές ανάγκες τραβούν από την άλλη και ζητούν ικανοποίηση μέσω της συλλογικής πάλης.

Το εργατικό κίνημα είναι πιο μπροστά. Το ζήτημα της αποζημίωσης για ασθένεια έχει κατακτηθεί δεκαετίες πριν. Τα Βαρέα και Ανθυγιεινά επίσης. Βήματα έχουν γίνει και στις επαγγελματικές ασθένειες. Υπογραμμίζεται έτσι και από μια άλλη πλευρά η αναγκαιότητα να ριζώσουν τέτοια αιτήματα και διεκδικήσεις και στο συνδικαλιστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, χωρίς καμία αυταπάτη ότι αυτά ακόμα κι αν κατακτηθούν θα ισχύουν για πάντα. Οι ανάγκες μεταβάλλονται, γεννιούνται νέες που επιζητούν ικανοποίηση κ.λπ. Οι διεκδικήσεις χρειάζονται υπεράσπιση, διεύρυνση και επικαιροποίηση συνεχώς.

Προβλήματα δημιουργούν και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, με την τακτική της συνδιαλλαγής με την κυβέρνηση και τους "κοινωνικούς εταίρους", την οποία έχουν αναγάγει σε δραστηριότητα πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Ομως, παρότι με τον υπουργό Ανάπτυξης πίνουν καφέ κάθε μέρα, τον υπουργό Εργασίας τον θυμούνται μόνο για εργασιακά ζητήματα από την πλευρά του εργοδότη, κι ας έχει και τον ΕΦΚΑ στη δικαιοδοσία του... Οπως και με τον υπουργό Υγείας μάλλον είναι τσακωμένοι. Είναι και αυτό ένα δείγμα της κατεύθυνσης της τακτικής τους.

Οσες φορές τέθηκαν στο ΔΣ και στο προεδρείο της ΓΣΕΒΕΕ τα ζητήματα προσανατολισμού και χρηματοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος, ή της δημόσιας Υγείας, η απάντηση ήταν ότι η ΓΣΕΒΕΕ τάσσεται υπέρ του κοινωνικού χαρακτήρα και της γενναίας χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αυτές τις θέσεις τις έχουν πράγματι - στα χαρτιά. Ομως η τακτική τους θυμίζει τις εκκλησίες, που έχουν όλους τους αγίους στις εικόνες τους και αριστερά από το ιερό έχουν αναρτήσει τους αγίους της επιχειρηματικότητας, όχι των αναγκών των αυτοαπασχολούμενων, και αυτούς προσκυνούν. Η απροθυμία τους για αγωνιστικές κινητοποιήσεις είναι παροιμιώδης, παρότι και αντιασφαλιστικές ανατροπές είχαμε τα προηγούμενα χρόνια, και παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος Υγείας, και ψαλίδι έπεσε στα κονδύλια χρηματοδότησης της δημόσιας Υγείας.

Το κύριο βάρος της ανάπτυξης της πάλης για αυτές τις διεκδικήσεις πέφτει στις πλάτες των δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος που έχουν στον προσανατολισμό τους την ικανοποίηση των συγχρόνων λαϊκών αναγκών και χρησιμοποιούν το εργαλείο της συλλογικής δράσης για να λύνουν προβλήματα.

Με τέτοιες διεκδικήσεις μπορούν να συστρατευθούν αυτοαπασχολούμενοι από διάφορους κλάδους στη βάση των κοινών προβλημάτων. Μπορούν να ανοίξουν δρόμοι κοινής δράσης με τα άλλα λαϊκά στρώματα, και κυρίως με τους εργαζόμενους. Είναι δείγμα ποιότητας της συνδικαλιστικής δράσης. Τέτοιου είδους πρωτοβουλίες χρειάζεται να διευρυνθούν και να πολλαπλασιαστούν στο άμεσο μέλλον. Κυρίως, όμως, χρειάζονται περισσότεροι συνάδελφοί μας να πάρουν τον δρόμο της συλλογικής δράσης, αυτό είναι το ζητούμενο».