Με πίστη στο δίκιο τους και αντλώντας τη δύναμή τους από τις μεγάλες παρακαταθήκες που ήδη έχουν αφήσει με τις εφτά 24ωρες απεργίες τους, μέσα στο λιμάνι, στο «εμβληματικό» κάτεργο της COSCO, συνεχίζουν τον αγώνα για δουλειά με δικαιώματα, με πρώτο και κύριο τη λήψη μέτρων προστασίας για να επιστρέφουν στις οικογένειές τους, όπως πήγαν για το μεροκάματο, όρθιοι και όχι σακατεμένοι ή νεκροί.

Με τον απεργιακό τους αγώνα κατάφεραν έως τώρα, όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του σωματείου τους, ΕΝΕΔΕΠ:

-- Τη δέσμευση της εταιρείας και του υπουργείου να συγκροτηθεί Επιτροπή Υγιεινής και Ασφαλείας με τη συμμετοχή μελών του σωματείου.

-- Την αναγνώριση και κατοχύρωση του σωματείου, που είναι όπλο στα χέρια των εργαζομένων μέσα στο λιμάνι.

-- Ανάγκασαν την εταιρεία και την κυβέρνηση έστω να αναγνωρίσουν το πρόβλημα με τις εργατικές πόστες (ομάδες εργασίας) και συνεχίζουν μέχρι να πραγματοποιηθεί το αίτημα για 6άρα πόστα (από 4άρα που είναι σήμερα).

-- Εγινε γνωστό σε όλους τι πραγματικά συμβαίνει στον υποτιθέμενο «παράδεισο» της COSCO, με την εντατικοποίηση και τις κόντρα βάρδιες, τα 12ωρα, τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας, με την ομηρία των εργολαβικών εργαζομένων.

-- Την τεράστια αλληλεγγύη από τους εργαζόμενους και σωματεία που βγήκε και εκτός συνόρων, που λειτούργησε ως πανίσχυρη ασπίδα προστασίας του αγώνα τους. «Ο αγώνας σας είναι και δικός μας αγώνας», ήταν το μήνυμα που κατέφτανε από όλη την Ελλάδα και από πολλές άλλες χώρες.

Τώρα η απόφαση είναι μία, «ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ», διαμηνύουν οι λιμενεργάτες, με τα δίκαια αιτήματά τους που περιλαμβάνουν εκτός από τις 6άρες πόστες, γιατί όπως λένε, «αν υπήρχε κι άλλος συνάδελφος δίπλα στον Δημήτρη, σήμερα θα μπορούσε να είναι μαζί μας»:

Κατάργηση των κόντρα βαρδιών, πρόγραμμα εργασίας για όλους τους εργαζόμενους, «να μην κοιμόμαστε με το κινητό ως σκουλαρίκι». Μετατροπή όλων των Συμβάσεων σε πλήρους απασχόλησης και υπογραφή ΣΣΕ, για «να μην κυνηγάμε το μεροκάματο από δω κι από εκεί για να τα βγάλουμε πέρα, σκοτωμένοι από το άγχος, την πίεση να ζήσουν οι οικογένειές μας. Γιατί με 16 μεροκάματα πώς μπορεί να ζήσουν τα παιδιά μας;».

«Το χρωστάμε στον συνάδελφό μας», όπως λένε, τον 45χρονο Δημήτρη Δαγκλή, τον εργαζόμενο που βρήκε φριχτό θάνατο, όταν τον διαμέλισε γερανογέφυρα που λειτουργούσε χωρίς προφυλακτήρες.

Ενα εργοδοτικό έγκλημα που ήταν προδιαγεγραμμένο, θέμα χρόνου και όπως ήταν αναμενόμενο, «ξεχείλισε το ποτήρι» της οργής και αγανάκτησης των εργαζομένων που ζουν στο πετσί τους την έλλειψη κάθε μέτρου προστασίας από την εργοδοσία, γιατί τα μέτρα θέλουν χρόνο και χρήμα, γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη, τα κέρδη των επενδυτών για να αυγαταίνουν, χρειάζονται την εκμετάλλευση των εργαζομένων, τον ιδρώτα και αν χρειαστεί και το αίμα τους. Δεν έχουν ξεχάσει οι εργαζόμενοι της COSCO ότι με τα ίδια αιτήματα έδωσαν μία μεγάλη απεργία και το 2018 με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Οχι μόνο δεν λήφθηκε κανένα μέτρο και τότε από εργοδοσία και κυβέρνηση, αλλά 5 φορές βγήκε η απεργία τους παράνομη από τα δικαστήρια.

«Ο καθένας μας θα μπορούσε να είναι στη θέση του Δημήτρη», ήταν η φράση που κυριαρχούσε ανάμεσα στους εργαζόμενους από την πρώτη στιγμή που έσκασε η είδηση για τον άδικο χαμό του συναδέλφου τους και κυριαρχούσε και στη συνέχεια, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε κουβέντα, σε κάθε πηγαδάκι των εργαζομένων.

Τα όσα λένε για τις συνθήκες εργασίας μέσα στο λιμάνι είναι συγκλονιστικά:

Ο 40χρονος Γιώργος είναι από τους «16άρηδες» και εξηγεί: «Είμαι 3 χρόνια στο λιμάνι και δουλεύω για 16 μεροκάματα το μήνα. Αντε να ζήσεις. Γυρίζω σπίτι και πονάνε όλα, χέρια, πλάτες και μετά θα πρέπει να πάω σε άλλη δουλειά. Ντελίβερι. Δύο παιδιά έχω να ταΐσω. Πώς θα τα βγάλω πέρα; Εχει συμπέσει να τελειώνω το ένα μεροκάματο και να με παίρνουν καπάκι τηλέφωνο να έρθω εδώ για δουλειά. Με τι μυαλό να δουλέψεις; Να ανέβεις 7 και 8 ορόφους κοντέινερς με δύσκολες καιρικές συνθήκες, να βρέχει, να φυσάει, να χιονίζει για να ασφαλίσεις και να απασφαλίσεις για να τα σηκώσει η γερανογέφυρα. Σε αυτά τα χρόνια, έχω δει 25 χρονών παιδιά και να έχουν αχρηστευτεί. Και δεν μας δίνουν και βαριά και ανθυγιεινά ένσημα. Αν δεν δει κάποιος, δεν μπορεί να καταλάβει πώς δουλεύουμε εδώ μέσα. Είμαστε συνέχεια με το πιστόλι στον κρόταφο για γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Μια ζωή έχουμε. Δεν μπορεί να την παίζουμε κορόνα - γράμματα για τα κέρδη».

«Η πίεση είναι μεγάλη. Ειδικά στους 16άρηδες, αν δεν κατέβεις τώρα σου λένε, δεν έχει ανανέωση της σύμβασης. Ολο μας εκβιάζουν. Τα 16 μεροκάματα μπορεί να είναι κόντρα βάρδια. Να σχολάσεις στις 7 το πρωί και 2 το μεσημέρι να είσαι πάλι εδώ. Και ξανά το ίδιο την άλλη και την παράλλη μέρα. Και αν πεις όχι, δεν ξανάρχεσαι. Να πεθάνεις», είπε και ο 30χρονος Δημήτρης, 3 χρόνια και αυτός στην COSCO.

«Είναι τα καράβια χρονοναυλωμένα και πρέπει να κάνουμε συνέχεια γρήγορα. Εχω κινδυνεύσει πολλές φορές να βρεθώ στο κενό. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του Δημήτρη. Είναι άθλιες οι συνθήκες. Απάνθρωπες. Εχω ένα μωρό παιδί. Αυτό σκέφτομαι συνέχεια ότι πρέπει να μεγαλώσω. Δεν ήθελα να ξέρει ούτε η γυναίκα μου τις συνθήκες που δουλεύουμε. Αλλά τώρα πρέπει να το μάθουν όλοι, γιατί όταν φεύγουμε από τα σπίτια μας φιλάμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας σαν να είναι κάθε φορά η τελευταία φορά».

Ο 45χρονος Μάκης δείχνει τη φωτογραφία του νεκρού συναδέλφου του. «Τέτοιο καλό παιδί. Ψυχούλα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήθελε να φύγει. Μια δεν είχε και παιδιά. Ολοι είδαμε τα χαρτιά για τις πόστες την ημέρα που τον σκότωσαν. Ελεγαν ότι ήταν το ωράριό του 3 το μεσημέρι με 11 το βράδυ. Ολοι που ήμασταν εκεί το είδαμε αναγκαστικά, γιατί βλέπαμε ποια είναι η δική μας πόστα. Και έλεγαν τα τομάρια ότι ήταν εκτός ωραρίου και πως απλά γύρισε πίσω για να πάρει λέει κάτι. Εδώ ακόμα και για την τουαλέτα να πάμε χτυπάμε κάρτα. Μας ελέγχουν για να μην καθυστερήσουμε κανένα δευτερόλεπτο και υπάρξει καθυστέρηση στην εταιρεία. Μπορεί να μην είχαμε άλλον νεκρό έτσι πάνω στη δουλειά τα τελευταία χρόνια, όμως για να ρωτήσει κανείς για καρδιές, αρρώστιες. Για τις σπονδυλικές μας στήλες που τις έχουμε διαλύσει;».