«Υπεύθυνες δηλώσεις φτώχειας» για ένα σαντουιτσάκι και ένα χυμό στους μαθητές ζητά από τους γονείς και φέτος ο δήμος Θεσσαλονίκης, για να συμμετάσχουν τα παιδιά τους στο πρόγραμμα του σχολικού κολατσιού.

Το ίδιο είχε κάνει και πέρσι και κάτω από τη γενικευμένη κατακραυγή αναγκάστηκε να αποσύρει τις υπεύθυνες δηλώσεις. Φέτος, η μόνη αλλαγή είναι ότι ο δήμος δεν ζητά έγγραφες, αλλά ηλεκτρονικές δηλώσεις φτώχειας και εκκαθαριστικά εφορίας, αφού για να ενταχθεί κάποιο παιδί στο πρόγραμμα, δεν πρέπει να έχει ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο από 10.500 ευρώ.

Στη διάρκεια της προχτεσινής συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου, η «Λαϊκή Συσπείρωση» κατέθεσε Ερώτηση προς τον δήμαρχο και τη διοίκηση του δήμου Θεσσαλονίκης για τη συνεχιζόμενη απαράδεκτη τακτική, διεκδικώντας ταυτόχρονα το αυτονόητο: Την επέκταση του προγράμματος σε όλα τα παιδιά χωρίς οικονομικές ή άλλες προϋποθέσεις, με ευθύνη του κράτους και αντίστοιχη επαρκή χρηματοδότηση των δήμων. Η απάντηση της διοίκησης ήταν ότι το οικονομικό κονδύλι που έχει διατεθεί δεν επαρκεί για όλους τους μαθητές.

Η «Λαϊκή Συσπείρωση» με ανακοίνωσή της σημειώνει ότι πρέπει να σταματήσουν ο διαχωρισμός και ο κοινωνικός στιγματισμός των παιδιών. «Η φτώχεια, η οικονομική αδυναμία λαϊκών οικογενειών δεν είναι στοιχείο που θίγει την αξιοπρέπειά τους. Είναι στο DNA της εγκληματικής πολιτικής όλων των κυβερνήσεων που εν έτει 2021, με τον πλούτο των λίγων να εκτοξεύεται, στέλνει όλο και περισσότερους στη φτώχεια. Αυτές και όχι οι οικογένειες πρέπει να απολογηθούν.

Η οικονομική ανέχεια και η φτώχεια ΔΕΝ είναι ατομική ευθύνη, ούτε των γονέων ούτε των παιδιών. Είναι αποκλειστική και εγκληματική ευθύνη του κράτους με όλες τις κυβερνήσεις, τωρινή και προηγούμενες. Που πανεύκολα και ταχύτατα βρίσκουν δισεκατομμύρια να χαρίσουν στα μεγάλα συμφέροντα, αλλά "αδυνατούν" να βρουν για να καλύψουν ζωτικές κοινωνικές ανάγκες, το κόστος ενός σάντουιτς, ενός χυμού, ενός γεύματος για τους μαθητές. Η λαϊκή φτώχεια είναι αποτέλεσμα της ανεργίας, των μισθών και συντάξεων πείνας, της ακρίβειας, των κρίσεων του συστήματος.

Γι' αυτές τις συνθήκες καμιά ομολογία δεν οφείλουν οι γονείς. Οι μόνοι που οφείλουν ομολογία είναι το κράτος και όσοι το κυβέρνησαν διαχρονικά, οι δήμοι που διαχειρίζονται το πρόγραμμα αυτό και δεν "σταυρώνουν κουβέντα" προς τις φιλικές κυβερνήσεις τους, διεκδικώντας τα αυτονόητα που διεκδικεί το γονεϊκό κίνημα».