Την ίδια στιγμή, κάθε τέτοια ...δημιουργική παρέμβαση στο αίσχος της κυβέρνησης δικαιώνει τη μυριόστομη θέση των εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων: «Πάρτε το πίσω! Είναι για τα σκουπίδια». Το σύνθημα δηλαδή που ακούστηκε και την περασμένη Πέμπτη δυνατά σε πόλεις όλης της χώρας, με τους χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους που συμμετείχαν να δίνουν το σήμα της απεργιακής κλιμάκωσης ενόψει της Πέμπτης 10 Ιούνη.

Η κατηγορηματική απόρριψη του νομοσχεδίου στέκεται στον αντίποδα των μεθοδεύσεων της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, η οποία, αφού πρώτα συνδιαμόρφωσε το νομοσχέδιο με την κυβέρνηση, τώρα, εκτός από «θετικές διατάξεις» βλέπει και περιθώρια βελτίωσης, σε μια προκλητική προσπάθεια εξωραϊσμού του.

Θυμίζουμε ότι ήδη τρέχουν τα σάλια των εργοδοτικών ενώσεων για την ψήφιση και εφαρμογή του νομοσχεδίου, ενώ με παρεμβάσεις τους ζητούν επιπλέον μέτρα «ελαστικοποίησης» της αγοράς εργασίας, έντασης της εκμετάλλευσης και περιστολής της συνδικαλιστικής δράσης, επιβεβαιώνοντας τρία πράγματα:

Πρώτον, ότι το νομοσχέδιο μόνο χειρότερο μπορεί να γίνει για την εργατική τάξη και μόνο καλύτερο για την εργοδοσία.

Δεύτερον, ότι πατάει σε αντεργατικά μέτρα που έχουν ψηφιστεί από όλες τις κυβερνήσεις και εφαρμόζονται στους χώρους δουλειάς, τα οποία τώρα γενικεύονται. Γι' αυτόν το λόγο πρέπει να βρεθούν στο στόχαστρο των εργαζομένων όλοι οι νόμοι της εργασιακής ζούγκλας, της κατάργησης των ΣΣΕ και της κυριακάτικης αργίας, της περιστολής του δικαιώματος στην απεργία και τη διαδήλωση κ.ο.κ., στην κατεύθυνση δηλαδή που ήδη οργανώνουν την πάλη τους δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Τρίτον, ότι ειδικά η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, οι νέοι εργαζόμενοι, έχει ακόμα περισσότερους λόγους να βγει στον αγώνα ενάντια στο νομοσχέδιο, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στο ακόμα χειρότερο «αύριο» που της ετοιμάζουν.

Τον χορό των «εποικοδομητικών προτάσεων» άνοιξε ο ΣΕΒ, που με ανακοίνωσή του όχι μόνο επικρότησε το νομοσχέδιο, αλλά ρίχνει επιπλέον «ιδέες» για την παραπέρα ενίσχυση του οπλοστασίου που ήδη έχει στα χέρια του, περιγράφοντας ουσιαστικά τα επόμενα αντεργατικά μέτρα.

Για παράδειγμα, σχολιάζοντας την Κάρτα Εργασίας προτείνει την «απαλλαγή των επιχειρήσεων από το γραφειοκρατικό και διοικητικό βάρος που προκαλεί το υφιστάμενο πλαίσιο του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ», ώστε να πάψει και ο όποιος τυπικός έλεγχος στα ωράρια - λάστιχο. Παίρνοντας «φόρα» από τις διατάξεις για τη 10ωρη δουλειά, διεκδικεί το απόλυτο «διευθυντικό δικαίωμα» στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, απαιτώντας ακόμα και την τυπική απάλειψη της αναφοράς στο νομοσχέδιο για συμφωνία του εργαζόμενου!

Ακόμα περισσότερες αντιδραστικές αλλαγές και απογείωση της «ευελιξίας» ζητούν οι μεγαλοξενοδόχοι, με την Πανελλήνια Ομοσπονδία τους να επικαλείται τις «ανάγκες», τις «ιδιαιτερότητες» και την «έντονη εποχικότητα» του κλάδου.

Δεν τους φτάνει η καθιέρωση των διακεκομμένων υπερωριών στους μερικά απασχολούμενους, αλλά ζητούν ακόμα και την απάλειψη της διάταξης που προβλέπει προσαύξηση κατά 12% στην υπερωριακή απασχόληση των 4ωριτών εργαζομένων, επικαλούμενοι «απρόβλεπτους παράγοντες, που ανατρέπουν τον οποιονδήποτε προγραμματισμό». Απαιτούν δηλαδή τζάμπα υπερωρίες για τους 4ωρίτες εργαζόμενους ώστε να τους έχουν όλη μέρα διαθέσιμους.

Χαρακτηριστικές είναι επίσης οι παρεμβάσεις που έκαναν οι ίδιοι οι εργοδότες στην ηλεκτρονική «διαβούλευση» του νομοσχεδίου. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση για τυπικούς λόγους περιλαμβάνει στο νομοσχέδιο άρθρο που τάχα κατοχυρώνει το 5ήμερο - 8ωρο, την ίδια στιγμή που το διαλύει με το πλήθος εξαιρέσεων και με τις προβλέψεις της «διευθέτησης». Εταιρεία που δραστηριοποιείται στην επίγεια εξυπηρέτηση στα αεροδρόμια απαιτεί να «εξαιρεθεί» ακόμα και από αυτήν την τυπική πρόβλεψη της 5ήμερης εβδομαδιαίας εργασίας.

Εκεί που γίνονται ολοφάνερες οι επιδιώξεις της εργοδοσίας είναι στις αναφορές στο 3ωρο ανάπαυσης που προβλέπει το νομοσχέδιο να μεσολαβεί ανάμεσα σε δύο τμήματα ωραρίου για «σπαστή» απασχόληση. Η εργοδοσία λοιπόν προτείνει στις ώρες αυτές να συνυπολογίζεται και ο χρόνος του διαλείμματος. Και καταλήγει στο εξής ανατριχιαστικό, απαιτώντας ουσιαστικά ο εργαζόμενος να είναι όλη μέρα στη δουλειά και να «μετράει» ως ανάπαυση κάθε λεπτό που δεν ...κινείται: «Ο περιορισμός 3 ωρών ανάπαυσης (...) δεν ισχύει σε περιπτώσεις που έχει συμφωνηθεί ο εργαζόμενος να παραμένει στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης και να βρίσκεται κατά το χρόνο αυτό σε καθεστώς απλής ή άλλης ειδικής ετοιμότητας προς εργασία (δηλαδή χωρίς να έχει σε εγρήγορση τις πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις)».

Πρόκειται για εισήγηση εφαρμογής του βάρβαρου συστήματος του «ενεργού και ανενεργού» χρόνου που βρίσκεται τις σχετικές ευρωπαϊκές Οδηγίες με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» και οι οποίες παραμένουν στη φαρέτρα των κυβερνήσεων προς νομοθέτηση.

Αλλη μια «βελτίωση» του νομοσχεδίου ήρθε από την ίδια την κυβέρνηση, που ανακοίνωσε ότι θα θεσπίσει την τελεσίδικη απαγόρευση μιας απεργίας όταν αυτή κριθεί «παράνομη» στα δικαστήρια, ώστε να μην επαναπροκηρύσσεται από τα παραπάνω συνδικαλιστικά όργανα (βλ. αναλυτικά στη σελ. 8).

Ολα τα παραπάνω δείχνουν προς τα πού πρέπει να κατευθυνθεί η πάλη των εργαζομένων και των συνδικάτων. Γίνεται καθαρό ότι οι εργαζόμενοι μία επιλογή έχουν: Να μπουν ορμητικά στον αγώνα για την απόσυρση αυτού του αίσχους, που ανοίγει την «πόρτα» στα ακόμα χειρότερα, να απαιτήσουν το ξήλωμα όλου του αντεργατικού νομικού οπλοστασίου που χρόνια τώρα και βήμα βήμα διαμορφώνει τους όρους ζωής και δουλειάς - λάστιχο.

Γι' αυτό αποκτά τεράστια σημασία η διαμόρφωση ενιαίου πανεργατικού πανελλαδικού απεργιακού μετώπου, με Συνδικάτα και Ομοσπονδίες, με συνδικαλιστικές οργανώσεις που ξεκαθαρίζουν ότι οι εργαζόμενοι δεν κάνουν βήμα πίσω, δεν «συζητούν» το νομοσχέδιο, δεν διαπραγματεύονται τους όρους σφαγής τους. Από αυτήν τη σκοπιά αποτελεί κριτήριο η στάση κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης απέναντι στις «ανατροπές του αιώνα», απέναντι στην επέκταση της απλήρωτης δουλειάς, στο νέο χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα και την υπονόμευση της συλλογικής οργανωμένης δράσης των εργαζομένων.

Με αυτό το κριτήριο οργανώνεται η πανεργατική απεργία στις 10 Ιούνη, με προοπτική κλιμάκωσης. Τώρα να οργανωθεί αποφασιστικά αυτή η κρίσιμη μάχη, να νεκρώσουν οι χώροι δουλειάς, να είναι χιλιάδες οι νέοι εργαζόμενοι που θα πλημμυρίσουν τους δρόμους. Και να διατρανωθεί ότι οι εργαζόμενοι δεν θα γίνουν σκλάβοι στον 21ο αιώνα, ότι διεκδικούν 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, κόντρα στην απλήρωτη δουλειά όποτε και όπως θέλει ο εργοδότης.

Αυτή η συζήτηση για τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων είναι που πρέπει να ανοίξει πλατιά μέσα στους χώρους δουλειάς, ακόμα πιο επιθετικά, για να τροφοδοτήσει με νέα δυναμική την πάλη ενάντια στα βάρβαρα σχέδια κυβέρνησης - κεφαλαίου.