Ολες σχεδόν οι κυβερνήσεις του κόσμου - εκτός της Σομαλίας και των ...ΗΠΑ - έχουν βάλει την υπογραφή τους κάτω απ' το κείμενο της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (ΣΔΠ), κείμενο το οποίο τις υποχρεώνει να προστατεύουν όλα τα δικαιώματα κάθε παιδιού «χωρίς καμιά εξαίρεση». Ωστόσο, η πραγματικότητα καταδεικνύει ότι η απόλαυση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων απ' όλα τα παιδιά αποτελεί απλά θεωρητική διακήρυξη. Και, φυσικά, απ' αυτόν τον κανόνα δε θα μπορούσε να εξαιρεθεί η χώρα μας...

Η έκθεση που παρουσίασαν χθες μη κυβερνητικές οργανώσεις για την κατάσταση των παιδιών στη χώρα μας, είναι βέβαιο - όπως παραδέχτηκαν, άλλωστε, κι οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των οργανώσεων αυτών - πως ελάχιστα ανταποκρίνεται στην τραγική πραγματικότητα. Κι αυτό διότι για ζητήματα, όπως η παιδική εργασία ή η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, η εικόνα δεν είναι «ορατή» και οι αριθμοί που δίνονται είναι σαφώς μικρότεροι της αλήθειας. Το μόνο βέβαιο, πάντως, είναι ότι οι νόμοι υπάρχουν για να παραβιάζονται, από κυβερνήσεις και όχι μόνο, και τα παιδιά είναι σαφώς η πιο ευάλωτη ομάδα στην υπερεκμετάλλευση...

Απ' την 40σέλιδη έκθεση των μη κυβερνητικών οργανώσεων της χώρας μας προκύπτουν - μεταξύ άλλων - τα εξής:

Για τα παιδιά - πρόσφυγες τονίζεται ότι δικαιούνται να υποβάλουν αίτηση ασύλου μόνα τους, εάν είναι 14 έως 18 χρόνων, ωστόσο στην πράξη η εφαρμογή αυτού του άρθρου αποδεικνύεται προβληματική. Αντ' αυτού, πολλές φορές και εις βάρος της υπάρχουσας διεθνούς και εθνικής νομοθεσίας πολλοί ανήλικοι πρόσφυγες συλλαμβάνονται και κρατούνται για αόριστο χρονικό διάστημα. «Η κράτηση των ανηλίκων που ζητούν άσυλο πρέπει να απαγορευτεί ρητά και η διαδικασία χορήγησης ασύλου πρέπει να είναι άμεση», τονίζεται στην έκθεση.

Για την παιδική εργασία υπογραμμίστηκε ότι ο πραγματικός αριθμός των παιδιών που εργάζονται είναι δύσκολο να εκτιμηθεί και σίγουρα πολύ υψηλότερος απ' τους 80.000 εφήβους και 5.000 παιδιά κάτω των 14 ετών, που δίνει με επίσημα στοιχεία το υπουργείο Εργασίας. Μεγαλύτερος θεωρείται και ο αριθμός των παιδιών που ζουν και εργάζονται στους δρόμους της χώρας μας (εκτιμάται στους 5.800).

Σε ό,τι αφορά τη χρήση ναρκωτικών, επισημάνθηκε ότι 6/10 χρήστες πειραματίστηκαν για πρώτη φορά με «ουσίες» στην ηλικία των 15 ετών, ενώ πάνω απ' τους μισούς εγκατέλειψαν το σχολείο ένα χρόνο αργότερα. «Οι υπηρεσίες δευτερογενούς και τριτογενούς πρόληψης στην Ελλάδα δεν επαρκούν σε σύγκριση με την έκταση του φαινομένου της χρήσης ναρκωτικών», τονίζει η έκθεση.

Τέλος, για τη σεξουαλική κακοποίηση, αναφέρεται ότι εξακολουθεί να αποτελεί ένα κοινωνικό ταμπού στη χώρα μας, καθώς η πλειονότητα των περιπτώσεων αποκρύπτεται. «Επομένως και στην περίπτωση αυτή μιλάμε για ένα έγκλημα με υψηλότατο "σκοτεινό αριθμό" και αμφίβολη μεθοδολογία αντιμετώπισης», επισημαίνεται. Παράλληλα, το δουλεμπόριο γυναικών και κοριτσιών, με στόχο την εκπόρνευσή τους, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί δραματικά. Το Ιδρυμα Μαραγκοπούλου μιλά για 3.000 παιδιά εμπλεγμένα στην εξαναγκαστική παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών μόνο για την περίοδο 1995 - 1997.