«Η ομιλία του Ε. Βενιζέλου άφησε και αφήνει εκτεθειμένη την κυβέρνηση ως προς το εξής: Οχι για το τελικά τι αποκλίσεις θα έχουμε από τον προϋπολογισμό, γιατί μπορεί να πει κανείς ότι ο προϋπολογισμός περιέχει και το σπέρμα μιας ανοιχτής απόκλισης. Εδώ όμως ο Ε. Βενιζέλος έχει φτιάξει έναν προϋπολογισμό με διάφορες γκρίζες ζώνες. Ανάλογα με τις ανάγκες θα λέει αυτά είναι τα Ολυμπιακά έργα και ο προϋπολογισμός είναι 560 δισ. δρχ., σε άλλη φάση θα λέει αυτά είναι τα αναγκαία και συμπληρωματικά έργα και ο προϋπολογισμός είναι 1 τρισ. δρχ.

Εδώ δεν ξέρουμε πια με ποια κριτήρια διαμορφώνεται ένας προϋπολογισμός. Για να μπορούμε να κρίνουμε τις αποκλίσεις δε θα είμαστε βέβαιοι εάν μιλάμε για τον ίδιο προϋπολογισμό. Αυτός ο διαχωρισμός στα υποχρεωτικά έργα, στα μη υποχρεωτικά, που γίνονται με αφορμή τους αγώνες και είναι χρήσιμα, σε αυτά που είναι συμπληρωματικά, σε αυτά που είναι αναγκαία των συμπληρωματικών, οδηγεί στο να μην μπορεί κάποιος να κρίνει τον προϋπολογισμό».

Η Αλ. Παπαρήγα επισήμανε: «Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει έναν συγκεκριμένο κατάλογο: Ποια είναι τα Ολυμπιακά έργα που υποχρεώνεται να κάνει και τα οποία είναι εκ των ων ουκ άνευ ή συμπληρωματικά, με την έννοια ότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα Ολυμπιακά έργα εάν, για παράδειγμα, δε διαπλατυνθούν οι δρόμοι ή δε γίνει κάτι άλλο. Μπορεί να υπάρχουν και οι έμμεσες υποχρεώσεις αλλά υπάρχουν αυτές οι έμμεσες με την έννοια ότι η υποδομή στο Λεκανοπέδιο είναι τέτοια που μπορεί να κάνεις ένα πάρα πολύ ωραίο έργο αλλά όταν βρίσκεται σε ένα δυσμενές περιβάλλον αυτό το έργο δεν μπορεί να λειτουργήσει.

Εμείς, βεβαίως, κρίνουμε και τα έργα και τις αποδόσεις πάνω σε μία βασική ιδέα: Αν υπηρετούν ή όχι τις λαϊκές ανάγκες και ποιος κερδίζει και ποιος χάνει, "ποιος πληρώνει το μάρμαρο". Αυτή βεβαίως η θέση είναι, κατά τον πρωθυπουργό, μια παλιά ιδέα, μια ιδέα του παρελθόντος. Δε θα υποστηρίξω ότι εκφράζει κάποια καινοτομία αυτή η ιδέα. Ναι, είναι πάρα πολύ παλιά, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Ωφελούνται λίγοι ή ωφελούνται πολλοί. Είναι πάρα πολύ παλιά ιδέα. Ομως ομολογώ ότι έχω ανάγκη να πειστώ πάνω στο εξής θέμα: Γιατί μια ιδέα του παρελθόντος είναι λαθεμένη γιατί είναι του παρελθόντος και μια ιδέα του σήμερα είναι καλή γιατί είναι του σήμερα. Δεν μπορώ να την κατανοήσω αυτήν την κριτική και δε διστάζω να σας πω ότι εμείς έχουμε κάποιες ιδέες πάρα πολύ παλιές και δεν τις βγάζουμε από πάνω μας, δεν τις αποκηρύσσουμε και αποτελούν για μας μία μεθοδολογική προσέγγιση του σήμερα».

«Ανησυχούμε λοιπόν για το θέμα του προϋπολογισμού όχι για το εάν εκτιναχτεί στα ύψη ή θα αποκλίνετε από τις προβλέψεις αλλά για το ότι δεν μπορούμε να πούμε σήμερα ποιος είναι ο προϋπολογισμός. Για παράδειγμα, το κόστος του Ολυμπιακού Χωριού δεν έχει μπει στον προϋπολογισμό. Δηλαδή το Ολυμπιακό Χωριό είναι μη υποχρεωτικό έργο των Ολυμπιακών Αγώνων; Το κόστος του Ιπποδρόμου και του Ιππικού Κέντρου δεν έχει μπει και αυτό. Είναι έξω από τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Μια σειρά έργα που δεν έχουν δημοπρατηθεί αλλά είναι πολύ μεγάλα (Φαληρικός Ορμος, Γουδί, Ελληνικό) δεν έχουν κοστολογηθεί. Εχουν μπει επίσημα στον προϋπολογισμό; Τα θεωρείτε έξω από τους Ολυμπιακούς;

Από ένα σημείο και πέρα και εμείς δεν ξέρω πώς θα σας κρίνουμε και πώς θα κριθούμε και εμείς για τον έλεγχο τον κοινοβουλευτικό ή τον γενικότερο που ασκούμε. Δεν παίρνω την περίπτωση ότι υπάρχει ο προϋπολογισμός της Οργανωτικής Επιτροπής των Αγώνων που είναι 662,5 δισ. που θεωρείται ισοσκελισμένος, κάτι που θα αποδειχθεί στο τέλος. Γιατί, για παράδειγμα, μέσα στον γενικό, τον εθνικό προϋπολογισμό δεν μπαίνουν όλα τα έσοδα και όλα τα έξοδα; Εμείς δηλαδή πώς θα κρίνουμε τα πράγματα; Μία τη μία επιτροπή, μία την άλλη;

Ο προαστιακός σχετίζεται ή όχι με τους Ολυμπιακούς; Βεβαίως και τα Σπάτα δε σχετίζονταν άμεσα. Ο προαστιακός σιδηρόδρομος πρέπει να δημιουργηθεί. Είναι άλλο πράγμα η διαφωνία που έχουμε εμείς για τους όρους και τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια με τα οποία πραγματοποιούνται αυτά τα έργα. Είναι όμως έργα που χρειάζονται και σχετίζονται και με τις ανάγκες της συγκέντρωσης 10-11 εκατομμυρίων ανθρώπων την περίοδο των αγώνων. Σχετίζονται βεβαίως και με τις λαϊκές ανάγκες. Υπάρχουν έργα στα οποία εμείς συμφωνούμε, διαφωνούμε στο πού και πώς τα αναθέτετε.

Εδώ λοιπόν πού θα σας κρίνουμε πάνω στον προϋπολογισμό; Είμαι βέβαιη ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ θα δώσει μια συνέχεια σε τέτοια καίρια ερωτήματα, που αυξήθηκαν με την παρέμβαση του υπουργού Πολιτισμού».

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρθηκε και στο θέμα του πρασίνου. «Εμείς, σαν Κόμμα, ξεκαθαρίζουμε: Δεν εννοούμε να περιβάλλουμε με πράσινο και με δέντρα τα τσιμέντα και να πούμε ότι αυτό είναι πρασίνισμα της Αττικής. Να βάλουμε δηλαδή φούντες πράσινου γύρω από τσιμεντοποιημένους χώρους. Το Λεκανοπέδιο της Αττικής και όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα δεν έχουν αυτήν την ανάγκη.

Εμείς μιλάμε για τη διατήρηση των τελευταίων ελεύθερων χώρων στην Αθήνα, δεν παραιτούμαστε από τη διεύρυνση αυτών των χώρων και με ριζικές αλλαγές και μιλάμε για ενιαίους μεγάλους πράσινους χώρους. Γιατί είναι γνωστή η κατάσταση που έχει επικρατήσει στη μεταπολεμική Ελλάδα στην Αττική για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους.

Ας δούμε το Ελληνικό: Το λέτε Μητροπολιτικό Πάρκο. Τι στοιχεία έχουμε όμως εμείς; 170 στρέμματα χαρακτηρίστηκαν τουριστικό δημόσιο κτήμα και παραχωρήθηκαν για να κατασκευαστεί συνεδριακό κέντρο δυναμικότητας 12.000 ατόμων. Δεν ξέρω τι κερδίζει ο εργαζόμενος, ο υπάλληλος, ο μικροεπαγγελματίας με τη συγκέντρωση 12.000 συνέδρων στην Ελλάδα. Μήπως αυτοί θα ανεβάσουν τον τζίρο των μικρομεσαίων που συμπιέζεται ή των μικρομεσαίων ξενοδοχειακών μονάδων; Αυτοί οι 12.000 σύνεδροι θα "ακουμπήσουν" τα χρήματά τους στα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τα οποία θα ταυτίζονται και με τα συνεδριακά κέντρα. 2.100 στρέμματα χαρακτηρίστηκαν Ολυμπιακός πόλος με επιτρεπόμενες μεταολυμπιακές χρήσεις (τουρισμός, αναψυχή, υπηρεσίες) και έχει υπολογιστεί ένας συντελεστής δόμησης και ένα ποσοστό κάλυψης αυτού του χώρου 10%. Φούντα θα είναι το πράσινο γύρω γύρω. Σωρεία εγκαταστάσεων θα παραμείνουν μετά τους αγώνες στον Ολυμπιακό πόλο για να αξιοποιηθούν από τις επιχειρήσεις».

Τέλος, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι «η κυβέρνηση προχωράει κομματιαστά την ιδιωτικοποίηση 4.500 στρεμμάτων και υπάρχει στα συρτάρια η τελευταία φάση της μελέτης του Μετσόβιου Πολυτεχνείου που αφορά αυτό το ζήτημα. Αυτό δεν είναι πάρκο του Ελληνικού. Αυτό είναι ένα πάρκο σαν το Πεδίον του Αρεως, που και αυτό τσιμεντοποιείται συνεχώς, ή σαν τον λόφο του Στρέφη. Δεν έχουμε ανάγκη μικρών χώρων πρασίνου. Εχουμε ανάγκη μεγάλων χώρων πρασίνου. Επομένως εμείς δεν μπορούμε να εφησυχάσουμε».