Ενα απ' τα βασικά επιχειρήματα της κυβέρνησης για τη λειτουργία των απογευματινών ιδιωτικών ιατρείων στα δημόσια νοσοκομεία ήταν ότι με αυτά εξασφαλίζεται στον ασθενή ο γιατρός της επιλογής του. Στη στήλη λοιπόν έφτασε η παρακάτω στιχομυθία μεταξύ ασθενούς και του γραμματέα που έκλεινε το ραντεβού για τα ιδιωτικά ιατρεία.

- Θέλω ένα γιατρό για το απόγευμα.

- Ποιο γιατρό θέλετε; ρώτησε ο γραμματέας και άρχισε να διαβάζει τον κατάλογο με τα ονόματα των γιατρών που έχουν δηλώσει συμμετοχή.

- Δεν ξέρω κανέναν, παιδί μου. Θέλω να μου κλείσεις ραντεβού με τον πιο φθηνό, ήρθε η απάντηση του ασθενούς.

Τι να πει κανείς όταν είναι καθηλωμένος και απελπισμένος στην αναμονή της λίστας; Και δεν προσβάλλει αυτή η διατίμηση και τους ίδιους τους γιατρούς που παίρνουν μέρος στη διενέργεια αυτών των ιατρείων; Είναι ένα ερώτημα που το απαντά κανείς ενώπιος ενωπίω και παίρνει αποφάσεις που δεν προσβάλλουν ή δε διατιμούν τη συνείδηση και το επιστημονικό του κύρος.