Το τελευταίο διάστημα, τα ΜΜΕ μονοπωλούνται από ειδήσεις που αφορούν το εμβληματικό μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, τον βράχο της Ακρόπολης. Το καλοκαίρι είδαμε εικόνες με την πολιτική ηγεσία της χώρας και του υπουργείου Πολιτισμού να καμαρώνει μπροστά στην καλοφωτισμένη Ακρόπολη, χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση. Λίγους μήνες αργότερα, είδαμε εικόνες με το βράχο να θυμίζει εργοτάξιο κατά τις εργασίες κατασκευής των διαζωμάτων για την πρόσβαση των ΑμεΑ, έργο για το οποίο έχουν εκφραστεί πολλοί και σοβαροί προβληματισμοί σχετικά με τη μελέτη και την εκτέλεσή του. Και μόλις στο τέλος της περασμένης βδομάδας, είδαμε τις εικόνες της Ακρόπολης να κατακλύζεται από τα νερά της πρόσφατης βροχόπτωσης.

Το πρόβλημα της αποστράγγισης όμβριων υδάτων στο βράχο της Ακρόπολης είναι χρόνιο και οι ευθύνες για το γεγονός ότι παραμένει άλυτο, διαχρονικές. Επιβεβαιώνεται ότι παρά τους πανηγυρικούς λόγους της πολιτικής ηγεσίας, δεν έχουν πραγματοποιηθεί τα αναγκαία έργα υποδομής για την προστασία του αρχαιολογικού χώρου και των μνημείων του. Τα έργα βιτρίνας είναι βεβαίως ιδανικό φόντο για την προβολή της πολιτικής ηγεσίας δίπλα στους μεγάλους χορηγούς, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν λύνουν τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν στο θέμα της προστασίας της πολιτιστικής κληρονομιάς μας.

Η πρόσφατη πλημμύρα στην Ακρόπολη, η πυρκαγιά, λίγους μήνες νωρίτερα, στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών, καθώς και η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του νόμου για την αναδιοργάνωση και τον εκσυγχρονισμό του Ταμείου Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων, που θα μετονομαστεί σε Οργανισμό Διαχείρισης και Ανάπτυξης Πολιτιστικών Πόρων (ΟΔΑΠ), επιβεβαιώνουν τις προτεραιότητες και τη φιλοσοφία της κυβέρνησης. Η πολιτιστική κληρονομιά αντιμετωπίζεται ως πεδίο επιχειρηματικής δραστηριότητας, κάθε έργο υποδομής εκτιμάται με κριτήριο το κέρδος και το όφελος και για το λόγο αυτό βρισκόμαστε μπροστά σε παραλείψεις που καθιστούν την πολιτική ηγεσία υπόλογη.