Την ώρα που η Δυτική Αττική «βράζει» από τον κορονοϊό και οι καταγγελίες για ελλείψεις μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς δείχνουν τον πραγματικό ένοχο γι' αυτήν την επικίνδυνη εξέλιξη, η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει τις εγκληματικές ευθύνες της πίσω από την «ατομική ευθύνη» και κουνάει το δάχτυλο στο λαό και τους εργαζόμενους «να μην κάνουν του κεφαλιού τους», να τηρήσουν ευλαβικά τα μέτρα που ανακοίνωσε χτες για Μάνδρα, Ελευσίνα και Ασπρόπυργο, αλλιώς «θα σφραγίσει την περιοχή σπίτι σπίτι»!

Από την αρχή της πανδημίας, η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να κρυφτεί ο πραγματικός ένοχος: Η πολιτική που βάζει στο ζύγι του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο την υγεία του λαού και προσαρμόζει τα υγειονομικά πρωτόκολλα στις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων και των «αντοχών της οικονομίας».

Η οικονομία βέβαια αντέχει τις επιδοτήσεις και τις φοροαπαλλαγές για το κεφάλαιο, δεν αντέχει όμως την ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, με έμφαση στην Πρόληψη, την αποσυμφόρηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και των σχολικών τάξεων, την ουσιαστική προστασία σε ευαίσθητους κρίκους, όπως τα γηροκομεία και άλλες δομές Πρόνοιας.

Κάθε φορά λοιπόν που η κατάσταση ξεφεύγει και η πίεση στο ξεχαρβαλωμένο σύστημα Υγείας μεγαλώνει, η κυβέρνηση «βγάζει στη σέντρα» οτιδήποτε άλλο εκτός από την εργοδοσία και τα πρωτόκολλα προστασίας των κερδών της, που μετατρέπουν τους χώρους δουλειάς σε υγειονομικές βόμβες. Και το κάνει αυτό, ενώ ομολογεί ότι παρά τους αυστηρούς περιορισμούς που ανακοίνωσε και σε άλλες περιοχές, το δεύτερο κύμα της πανδημίας αργεί πολύ να υποχωρήσει!

Τα ερωτήματα, λοιπόν, μετά και τα χτεσινά μέτρα για τους τρεις δήμους της Δυτικής Αττικής, παραμένουν:

Γιατί η κυβέρνηση δεν διερευνά έστω και τώρα τις σοβαρές καταγγελίες των εργαζομένων σε μεγάλα εργοστάσια και αποθήκες, για δεκάδες συναδέλφους τους με συμπτώματα κορονοϊού που κρύβονται κάτω από το χαλί, για μονάδες που συνεχίζουν αδιατάρακτα να λειτουργούν, ακόμα κι όταν οι εργαζόμενοι πέφτουν σαν τα κοτόπουλα, ο ένας μετά τον άλλο;

Γιατί δεν στελεχώνει το ΚΕΠΕΚ στην Ελευσίνα, που το προσωπικό του δεν επαρκεί να ελέγξει ούτε μια ισχνή μειοψηφία των μεγάλων επιχειρήσεων της περιοχής σε «κανονικές» συνθήκες, πόσο μάλλον τώρα, στις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας;

Γιατί δεν επιβάλλει μέτρα ουσιαστικής προστασίας σε μια από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές ζώνες της χώρας και περιορίζεται μόνο σε ...φιλικές συστάσεις προς τους εργοδότες να αυξήσουν τα τεστ στους εργαζόμενους;

Γιατί δεν αναβαθμίζει εδώ και τώρα τις αστικές συγκοινωνίες από και προς τη Δυτική Αττική, με τις οποίες μετακινούνται καθημερινά στις δουλειές τους χιλιάδες εργαζόμενοι;

Γιατί δεν ενισχύει με προσωπικό και υποδομές τα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας της περιοχής, τα οποία είναι ούτως ή άλλως υποστελεχωμένα και δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες των χιλιάδων εργαζομένων και κατοίκων της Δυτικής Αττικής;

Ολα αυτά είναι μέτρα και παρεμβάσεις που αναδείκνυαν οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους, οι υγειονομικοί και φορείς της περιοχής πολύ πριν το πρόβλημα βγει εκτός ελέγχου και ενώ όλα έδειχναν ότι η εξέλιξη βάδιζε προς τα εκεί.

Η κυβέρνηση όμως δεν θέλει να πειράξει ούτε μια τρίχα από τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Πολλές από αυτές, μάλιστα, ειδικά στον κλάδο των Τροφίμων, της Ενέργειας ή των Μεταφορών, δουλεύουν αυτήν την περίοδο στο «φουλ», με «έκτακτο» προσωπικό που συνωστίζεται στους ίδιους χώρους με πριν, με εντατικοποίηση της δουλειάς και απογείωση της ευελιξίας, που δεν επιτρέπουν την τήρηση ούτε των πιο στοιχειωδών υγειονομικών κανόνων.

Η χώρα μας άλλωστε δεν διεκδικεί καμιά πρωτοτυπία. Επιστημονικές έρευνες στην Αγγλία, στις ΗΠΑ και αλλού έχουν προ πολλού επιβεβαιώσει ότι οι χώροι δουλειάς είναι εστίες υπερμετάδοσης εξαιτίας της έλλειψης μέτρων, πράγμα που στα λόγια αναγνωρίζεται και στην Ελλάδα, χωρίς όμως οι κυβερνήσεις να κάνουν κάτι για να σπάσουν τον κρίκο της υπερμετάδοσης και να προστατέψουν τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.

Η σημερινή εξέλιξη με την πανδημία είναι μια πρόσθετη απειλή για τους εργαζόμενους και τους κατοίκους της περιοχής, δίπλα στον μολυσμένο αέρα και το έδαφος, στη χωματερή, στον κίνδυνο ενός μεγάλου βιομηχανικού ατυχήματος, εκεί όπου οι αυλές των σπιτιών σχεδόν εφάπτονται με την περίφραξη των επιχειρήσεων... Η αγωνιστική διεκδίκηση μέτρων για την προστασία της υγείας και της ζωής τους είναι τώρα αναγκαία όσο ποτέ!