«Η ασφυκτική πίεση που ασκήθηκε στον Ελληνα πρωθυπουργό την περασμένη βδομάδα στο Λάακεν για να αποδεχτεί το - ούτως ή άλλως - εξωσυμβατικό αμερικανοβρετανοτουρκικό κείμενο για τον Ευρωστρατό αποδεικνύει πέραν της επ' αόριστον αναβολής της πολιτικής (και συνεπώς και στρατιωτικής) χειραφέτησης της ΕΕ και τη σχιζοφρενική μακιαβελική πρωτοτυπία, να θεσμοθετηθεί η απειλή βίας κράτους - μέλους του ΝΑΤΟ και μη μέλους της ΕΕ (της Τουρκίας δηλαδή) κατά κράτους - μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (της Ελλάδας). Η ενέργεια αυτή έρχεται να ακυρώσει ρητή περί του αντιθέτου διάταξη του καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού των Ηνωμένων Εθνών.

Το ότι οι ΗΠΑ ξεκάθαρα και κατ' επανάληψη έχουν αποδείξει τη σαφή υποστήριξή τους προς τους δερβίσηδες της Αγκυρας είναι γεγονός (βλέπε: Zbigniew Brzezinski "Η Μεγάλη Σκακιέρα"), αφόρητη πίεση προς την ΕΕ για την ένταξη της Τουρκίας (βλέπε και πρόσφατο δημοσίευμα της "Wall Street Journal" της 12/11/2002, όπου μεταξύ άλλων αναγράφει: "Είναι σκάνδαλο ότι η Τουρκία, ένας πολύτιμος εταίρος του ΝΑΤΟ, δεν κατάφερε ακόμα να γίνει μέλος της ΕΕ. Σε περιόδους πολέμου σαν τη σημερινή δε χωράνε άλλες δικαιολογίες" - "Καθημερινή" 9/12/2002, άρθρο Θάνου Βερέμη). Το ότι επίσης εντός της ΕΕ υπάρχουν και γενίτσαροι ατλαντιστές, είναι επίσης γεγονός.

Ουδέποτε όμως η μικρά - την έκταση - αλλά πάντοτε έντιμος Ελλάδα, ήταν δυνατόν να πιστέψει ότι ο κυνισμός της μοναδικής - ατυχώς - σήμερον υπερδύναμης, θα έφθανε σε τέτοιον εκπεσμό, να αρνηθεί τις θεμελιώδεις αξίες του Αβραάμ Λίνκολ, του Τζέφερσον και τόσων άλλων επιφανών Αμερικανών που εθέσπισαν αρχές ελευθερίας - ήθους και δικαίου και αγωνίστηκαν για την επικράτηση αυτών των αξιών...

Τι πρέπει και τι μπορεί όμως να πράξει - κατόπιν τούτου - η σημερινή Ελλάδα;

Το έχουμε πει και το επαναλαμβάνουμε ρητά: Η μικρά (στη δύναμη) Ελλάδα έναν μόνο δρόμο έχει, αυτόν της απαίτησης να εφαρμοστεί η διεθνής ηθική, τόσον για τα συμφέροντα ηθικής του λαού της, αλλά και και για τα συμφέροντα όλων των λαών, ακόμη και του τουρκικού του οποίου η ελίτ που δικτατορικά τον κυβερνά απεργάζεται.

Να καταγγείλει δηλαδή απερίφραστα στους Διεθνείς Οργανισμούς και ιδιαίτερα στον ΟΗΕ (τη νέα αυτή απόπειρα καταστρατηγήσεως του καταστατικού του Χάρτη). Να καταγγείλει δηλαδή την απειλή βίας που επιχειρείται με το συγκεκριμένο κείμενο και να υπενθυμίσει ότι η Τουρκία στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά και παρόν έχει ασκήσει και βία σε βάρος του λαού μας (Κύπρος, Ιμια, παραβιάσεις εναέριου χώρου, πλοία ερευνών κ.ά.), ενώ παράλληλα να αποδυθεί σε διεθνή εκστρατεία αναζητήσεως νέων εποικοδομικότερων συμμαχιών, παράλληλα με την άσκηση των δικαιωμάτων της εντός των συμμαχιών που βρίσκεται. Πρέπει δε τέλος, ως ελάχιστον, να παλέψει για την απρόσκοπτη συνέχιση της πορείας ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ.

Η ολιγόμηνος ανάσα, που απέσπασε με τη μετάθεση της συζήτησης στην Ισπανική προεδρία, πρέπει να συνεγείρουν κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και κόμματα προς αυτήν τη μοναδική -κατά την άποψή μας - κατεύθυνση».