Η κυβερνητική προπαγάνδα είναι βουτηγμένη στη σκοπιμότητα και επιδιώκει να καλύψει, να θωρακίσει την αντιλαϊκή πολιτική και να «καρφώσει» στη σκέψη της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας ότι η κυρίαρχη πολιτική που υπηρετεί τα μονοπώλια και την εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς είναι μονόδρομος. Σε αυτήν την κατεύθυνση η κυβέρνηση της ΝΔ έχει συγκεντρώσει την προσοχή της στο λεγόμενο «Ταμείο Ανάκαμψης», στην εξωτερική πολιτική και ιδιαίτερα τις διακρατικές συμφωνίες που υπογράφει.

Τις αποκαλεί «ιστορικές», καταβάλλοντας προσπάθεια να τις παρουσιάσει ως «οικουμενικές», ενώ οι συμφωνίες αυτές είναι ενταγμένες στο σχεδιασμό που προωθεί τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης, στρέφονται κατά του λαού μας με οδυνηρές επιπτώσεις ακόμα και σε κυριαρχικά δικαιώματα.

• «Ιστορική» η συμφωνία για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα, την οποία συνδιαμόρφωσαν η ΝΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη συμφωνία του ΚΙΝΑΛ, για τη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού.
• «Ιστορική» η στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ που σκοτώνει τον Παλαιστινιακό λαό, και η συμφωνία για τον ενεργειακό αγωγό «East Med» με τις κυβερνήσεις του Ισραήλ και της Κύπρου, για να εκμεταλλευτούν τα μονοπώλια το φυσικό πλούτο της περιοχής και να αντιμετωπιστούν προβλήματα τροφοδοσίας της ΕΕ με φυσικό αέριο, με μείωση της ενεργειακής εξάρτησης από τις ρωσικές πηγές και δίκτυα.
• «Ιστορικές» οι συμφωνίες Ελλάδας - Ιταλίας και Ελλάδας - Αιγύπτου για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και ενώ είναι φανερό ότι χαρακτηρίζονται από υποχωρήσεις και απαράδεκτους συμβιβασμούς, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου και τροφοδοτώντας την επιχειρηματολογία της τουρκικής αστικής τάξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υστέρησε. «Ιστορική» γι' αυτόν η Συμφωνία των Πρεσπών, για να χωθεί η Βόρεια Μακεδονία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, να δυναμώσει η ευρωατλαντική διείσδυση στα Βαλκάνια, με κέντρο τους ανταγωνισμούς με τη Ρωσία.

Αυτά πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους και τη νεολαία, να τους προβληματίσει ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, η συνεργασία με τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Αίγυπτο δεν είναι πηγή προόδου και παράγοντας διαφύλαξης της σταθερότητας και της ειρήνης στην περιοχή, αλλά επιλογές που «παίζουν με τη φωτιά».

Να τους προβληματίσει ότι με αυτήν την πολιτική, που υπηρετεί τα συμφέροντα των ελληνικών οικονομικών ομίλων, όλες οι αστικές κυβερνήσεις είναι συνένοχες για τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις κατά των λαών της περιοχής και βάζουν τη χώρα σε διαρκή κίνδυνο «θερμών επεισοδίων» με την Τουρκία, κι αυτή η μεγάλη ευθύνη επιβάλλεται να αποδοθεί.

Οι σχετικές NAVTEX των τουρκικών αρχών διαδέχονται η μία την άλλη. Η μία, 21 Ιούλη μέχρι 2 Αυγούστου, σε περιβάλλον στρατιωτικής κινητοποίησης και από τις δύο πλευρές. Πολεμικά σενάρια με παράλληλες διπλωματικές κινήσεις που στοχεύουν σε διάλογο και διερευνητικές συνομιλίες για επικίνδυνες διευθετήσεις και συνεκμετάλλευση της περιοχής, με πρωταγωνιστή τη Γερμανία.

Τουρκικοί ελιγμοί που αβάσιμα ερμηνεύτηκαν ως υποχώρηση - αναδίπλωση και στη συνέχεια νέα NAVTEX για την περίοδο 10 - 23 Αυγούστου μέσα στον γενικότερο τουρκικό σχεδιασμό και ως απάντηση στην υπογραφή της συμφωνίας Ελλάδας - Αιγύπτου. Ξανά στρατιωτική κινητοποίηση, με αναβάθμιση του επιπέδου της στρατιωτικής εμπλοκής, όπως έδειξε π.χ. η πρόσκρουση της φρεγάτας «Λήμνος» με τουρκική φρεγάτα, που προβλήθηκε χωρίς μέτρο και υπολογισμό των συνεπειών.

Το ερευνητικό πλοίο «Oruc Reis» οργώνει την Ανατ. Μεσόγειο, καταπατά τμήμα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας για μεγάλη χρονική περίοδο. Η κατάσταση έχει χαρακτηριστικά κρίσης διαρκείας και κανείς δεν γνωρίζει αν και πότε η κυβέρνηση Ερντογάν θα εκδώσει νέα NAVTEX, αν θα κάνει νέες κινήσεις στην περιοχή του τουρκο-λιβυκού συμφώνου, ποιο μέτωπο θα ανοίξει, συντηρώντας ή εντείνοντας παραβιάσεις στο Αιγαίο και υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά, αν θα ρίξει στο χορό και άλλο ερευνητικό ή γεωτρύπανο.

Η σταθερή παρουσία του ερευνητικού πλοίου στην περιοχή και η πόντιση των αισθητήρων που χρησιμοποιούνται για σεισμικές έρευνες είναι από μόνο του γεγονός, αλλά σε αυτήν τη φάση ο βασικός στόχος του «Oruc Reis» δεν ήταν οι σεισμικές έρευνες και είναι απαράδεκτος και εκ του πονηρού ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι ο θόρυβος των ελληνικών πολεμικών πλοίων (και των τουρκικών) τις εμποδίζουν. Γιατί ο ισχυρισμός αυτός δεν χρησιμοποιήθηκε τυχαία αλλά κινείται στο πλαίσιο της κυβερνητικής πρακτικής να δικαιολογήσει την κατάσταση και να καταγράψει ψεύτικες «νίκες» ...για εσωτερική κατανάλωση και εφησυχασμό.

Το πλοίο αυτό εκπληρώνει σημαντική αποστολή, ως μέρος ευρύτερου σχεδιασμού. Τα τετελεσμένα που επιβάλλει παγιώνουν τις τουρκικές διεκδικήσεις στην περιοχή. Οι εντολές που παίρνει συνιστούν προσαρμογή στις εξελίξεις και τις διπλωματικές κινήσεις, τα γνωστά «παζάρια». Στη βάση αυτή το έχει «δίπορτο» και όποτε το κρίνει σκόπιμο, βάζει πλώρη για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου, συνυπάρχει εκεί με το γεωτρύπανο «Γιαβούζ» που δραστηριοποιείται στα «οικόπεδα» 6 - 7 της κυπριακής ΑΟΖ, ενώ το «Μπαρμπαρός» ανατολικά του νησιού συμπληρώνει το σκηνικό.

Οι κινήσεις του «Oruc Reis», από κοινού με τα άλλα ερευνητικά και τα πολεμικά πλοία, δουλεύουν συστηματικά για το «μεγάλο συμβιβασμό» και από κοινού διαμορφώνουν τη λύση της συνεκμετάλλευσης σε Ανατ. Μεσόγειο - Αιγαίο, και διχοτομική λύση για το Κυπριακό. Αυτή η λύση προετοιμάζεται με την παρέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και όσο οξύνεται η κατάσταση, τόσο οι «μεγάλες δυνάμεις» θα γίνονται πιο απαιτητικές για την επίσπευση του διαλόγου, εφ' όλης της ύλης, με ζητήματα που θα ξεπερνούν την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ και θα περιλαμβάνουν τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες», την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών κ.ά.

Αυτή η «λύση» ωριμάζει και αυτό κρύβουν η κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της, που βιάζουν την αλήθεια και την κοινή λογική για το ρόλο της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Γιατί αυτοί που αναζητούν τον «σωτήρα» στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, εκτίθενται και θα εκτίθενται περισσότερο στη συνέχεια ως ντελάληδες των δηλώσεων σκοπιμότητας των Βρυξελλών, του Παρισιού και της Ουάσιγκτον, θα στήνουν εκπομπές στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα, αφιερώματα στις αστικές εφημερίδες, για να γίνει το μαύρο άσπρο και να εφησυχάσουν το λαό, που του δείχνουν το δόλωμα αλλά του κρύβουν το αγκίστρι.

Τα Συμβούλια Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ έχουν γίνει του «συρμού». Προσδοκίες επί προσδοκιών, αναμονή για «κυρώσεις» που δεν αναιρούν τις πολυπλόκαμες σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία και έχουν δύο άκρες, γιατί τα μέτρα θα φέρνουν αντίμετρα. Ταυτόχρονα, επιχειρείται ωραιοποίηση και επιλεκτική αξιοποίηση των αμερικανικών δηλώσεων και εκφράζονται «παραπονάκια» για το ΝΑΤΟ, ενώ είναι ολοφάνερο πως ο σχεδιασμός τους προϋποθέτει την ενθάρρυνση και κάλυψη της τουρκικής επιθετικότητας.

Συστηματικά, δηλαδή, αποκρύπτεται ότι το ευρωατλαντικό μπλοκ κινείται στη γραμμή της διατήρησης και ενίσχυσης των στρατηγικών σχέσεων με την Τουρκία, προετοιμάζοντας λύσεις που αντιστοιχούν στα συμφέροντα των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων, στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς και την ισχυροποίηση της θέσης έναντι της Ρωσίας και της Κίνας, σε περιβάλλον όπου πληθαίνουν οι «προκλήσεις», όπως δείχνουν π.χ. η καταστροφική έκρηξη στη Βηρυτό και οι εξελίξεις στη Λευκορωσία.

Η προτεραιότητα που έδωσαν πρόσφατα η έκτακτη τηλεδιάσκεψη της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ και το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων στην κατάσταση στη Λευκορωσία και η ένταση της επέμβασης στο εσωτερικό της χώρας είναι ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο γι' αυτές τις επιδιώξεις.

Η αλήθεια που προβάλλει από την πολύχρονη ιστορική πείρα και την επικαιρότητα, η αλήθεια στην οποία επιβάλλεται να συγκεντρωθεί η λαϊκή σκέψη, είναι ότι οι δυνάμεις που ευθύνονται για δεκάδες πολέμους και αμέτρητες επεμβάσεις κατά κρατών και λαών δεν ήταν ποτέ και δεν μπορούν να γίνουν φορείς φιλειρηνικών λύσεων.

Αυτοί που αναζητούν σωτήρες και πέφτουν στην αγκαλιά του ενός ή του άλλου ισχυρού ιμπεριαλιστικού κράτους, πότε της Γερμανίας, πότε της Γαλλίας, πότε των ΗΠΑ, πιάνουν σκοπίμως το νήμα από το τέλος της επικίνδυνης πορείας των εξελίξεων και όχι από την αρχή. Ολοι αυτοί πρέπει να απαντήσουν σε κρίσιμα ερωτήματα: Πώς φτάσαμε εδώ, πού ήταν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, οι προστάτες τους; Ποιος ήταν και είναι ο ρόλος τους στη δημιουργία και της σημερινής κρίσης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις; Ποιος «φουσκώνει τα πανιά» της τουρκικής αστικής τάξης και της κυβέρνησης Ερντογάν;

Μέσα από την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα προβάλλει η πραγματική κατάσταση, που τονίζει ότι η εμπλοκή της ελληνικής αστικής τάξης και των αστικών κυβερνήσεων στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς κατά άλλων κρατών και λαών έχει οδηγήσει σε ετοιμοπόλεμη διάταξη στρατιωτικών μέσων στην Ανατ. Μεσόγειο και το Αιγαίο και πάει σε πιο οδυνηρές εξελίξεις. Η «στρατηγική των κανονιοφόρων», στην οποία αναφέρεται συχνά ο κ. Δένδιας, δεν αφορά μόνο την Τουρκία. Οι διδάξαντες είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ και η Ελλάδα συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές αποστολές.

Το οικοδόμημα αυτό έχει κτιστεί με ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ και ο λαός μας δεν μπορεί να εμπιστευτεί αυτά τα κόμματα, τα οποία και τώρα, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, κινούνται στον ίδιο στρατηγικό άξονα: Υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης και λένε «ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ...και ξερό ψωμί» (για το λαό).

Αυτό κάνουν. Και οι τεχνικές του ΣΥΡΙΖΑ, που ψάχνει εναγωνίως για κάποιες διαφορές με τη ΝΔ, είναι και αστείες και παραπλανητικές. Οι διαφορές που ανακαλύπτει είναι καρικατούρες, όπως αυτή που προβάλλει τελευταία, πως βρήκε τη συνταγή αναχαίτισης του τουρκικού στόλου το 2018 με την παρεμπόδιση του ερευνητικού «Μπαρμπαρός» από τη φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» (!), χωρίς να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι έγινε μετά, και γιατί επαναλαμβάνεται το πολεμικό σκηνικό.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες στην Ανατ. Μεσόγειο υπογράφηκε η συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου.

Πρώτο, η συμφωνία αυτή για τη μερική οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) είναι αποτέλεσμα απαράδεκτου συμβιβασμού, χωρίς αρχές. Προωθήθηκε στο όνομα της υποβάθμισης του τουρκο-λιβυκού συμφώνου και, το κυριότερο, με όρους που υπηρετούν τη διεξαγωγή των παζαριών μέσα από λεγόμενο διάλογο Ελλάδας - Τουρκίας, για τη συνεκμετάλλευση θαλάσσιων ζωνών της Ανατ. Μεσογείου και του Αιγαίου που κρύβεται πίσω από τις κυβερνητικές αλχημείες.

Η μερική οριοθέτηση με άξονες τον 26ο και 28ο Μεσημβρινό έχει οδυνηρά αποτελέσματα. Βάζει εμπόδια στο θαλάσσιο δρόμο Ελλάδας - Κύπρου. Πετάει απέξω το σύμπλεγμα της Μεγίστης (Καστελόριζο) και τη μισή Ρόδο, μια περιοχή ιδιαίτερης σημασίας, που είναι στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης, όπως φαίνεται άλλωστε από τις σχετικές NAVTEX, τις στρατιωτικές ασκήσεις και τις κινήσεις των ερευνητικών πλοίων.

Το έδαφος για τη συμφωνία αυτή προετοιμάστηκε μεθοδικά, με παρεμβάσεις αναλυτών και διαφόρων «προφεσόρων», που από την μια μιλούν για το Δίκαιο της Θάλασσας και από την άλλη το κόβουν και το ράβουν με το μέτρο της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι θιασώτες του κοσμοπολιτισμού, που υποκλίνονται στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις στην περιοχή, ανακάλυψαν τώρα πως το Καστελόριζο είναι κοντά στην Τουρκία και το ενοχοποιούν, ταυτίζοντας τα δικαιώματά του με «μαξιμαλισμό» και την ανάδειξή τους με «εθνικισμό». Μετρούν την απόσταση του Καστελόριζου (ειρωνικά) πότε από την Αττική, πότε από την Πελοπόννησο και προσπερνούν αδιάφορα ότι αυτό το νησί είναι μέρος του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου και είναι τμήμα της ενιαίας ελληνικής επικράτειας, και δικαιούνται (τα νησιά με οικονομική ζωή) θαλάσσιες ζώνες, δικαιούνται πλήρη επήρεια, όπως οι ηπειρωτικές ακτές, σύμφωνα με το άρθρο 121 της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Η λογική της αντιμετώπισης τόσο σύνθετων προβλημάτων με κριτήριο την απόσταση από τις τουρκικές ακτές πάει ακόμα πιο μακριά και δυναμιτίζει τις Διεθνείς Συνθήκες που καθόρισαν τα σύνορα, βάζει στο κρεβάτι του Προκρούστη όχι μόνο το Καστελόριζο και τα γειτονικά νησιά, αλλά και τη Λέσβο, τη Σάμο, τη Χίο κ.ά., οδηγεί σε τραγωδίες.

Η κυβέρνηση, για να δικαιολογήσει αυτά τα ατοπήματα, καταφεύγει στη φιλολογία περί «τμηματικής οριοθέτησης». Λέει πονηρά: «Εντάξει, εξαιρέθηκαν το Καστελόριζο και η μισή Ρόδος, αλλά η συμφωνία με την Αίγυπτο προβλέπει συνέχιση των διαπραγματεύσεων για να ενταχθούν οι περιοχές αυτές σε μια νέα συμφωνία, όταν θα ωριμάσουν οι συνθήκες», που μπορεί να μην ωριμάσουν ποτέ κι αυτό είναι εμπαιγμός.

Η περιοχή ανάμεσα στον 28ο Μεσημβρινό, που διαπερνάει τη Ρόδο μέχρι τον 32ο, μια κρίσιμη περιοχή, θα τεμαχίζεται από τα τουρκικά ερευνητικά και ενδεχομένως και γεωτρύπανα και θα αντιμετωπίζεται ως χώρος του συνολικού παζαριού.

Οι καλοθελητές επίσης λένε: «Τι να κάνουμε; Οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί και μέσα σ' αυτούς έγινε το καλύτερο». Αλλά η λογική αυτή είναι ακόμα πιο επικίνδυνη, γιατί αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε συνολική παράδοση και διαδοχικούς οδυνηρούς συμβιβασμούς πάνω σε εδαφικά, κυριαρχικά δικαιώματα, που είναι δικαιώματα του λαού μας και δεν έχει εκχωρήσει σε καμιά κυβέρνηση, σε κανένα κόμμα την αρμοδιότητα να τα καταπατά.

Δεν είναι μόνο αυτά. Η γραμμή που χωρίζει την ελληνική από την αιγυπτιακή γραμμή οριοθέτησης (σημεία Α μέχρι Ε στο σχετικό χάρτη) δεν καθορίστηκε με βάση τη Μέση Απόσταση (50+50%) και δεν είναι Μέση Γραμμή, αλλά γραμμή με «αναλογική» σκοπιμότητα για να ικανοποιηθούν οι θέσεις της αστικής τάξης της Αιγύπτου και να υπογραφεί «πάση θυσία» η συμφωνία. Η λογική αυτή επικράτησε στη μη απόδοση πλήρους επήρειας στην Κρήτη και τα άλλα νησιά, στη διαγραφή από το χάρτη των νησιών νότια της Κρήτης.

Η αιγυπτιακή αστική τάξη, και η κυβέρνησή της, υπολογίζεται ως σύμμαχος της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά οι επιδιώξεις των αστικών τάξεων καθορίζονται από συμφέροντα και, παρά τις αντιπαραθέσεις με την Τουρκία, η αιγυπτιακή κυβέρνηση διατηρεί ανοιχτό το θέμα των διαπραγματεύσεων μαζί της για την οριοθέτηση τουρκο-αιγυπτιακής ΑΟΖ.

Η κυβέρνηση αρνήθηκε να δώσει απάντηση στα ερωτήματα που έθεσε το ΚΚΕ, γιατί μια καθαρή απάντηση θα αποκάλυπτε τις απαράδεκτες υποχωρήσεις και τους πραγματικούς σχεδιασμούς και ο λαός θα μάθαινε ότι δεν δικαιολογείται από το γεωγραφικό ανάγλυφο η μειωμένη έκταση της ελληνικής ΑΟΖ, το γεγονός ότι η μοιρασιά έγινε με το 44% η Ελλάδα και 56% η Αίγυπτος, με βάση τα στοιχεία που δημοσιοποιήθηκαν κι ενώ πιθανώς να είναι ακόμα πιο ανισότιμα.

Η εκτίμηση ότι μια θαλάσσια ζώνη νότια και κοντά στην οριοθετική γραμμή, που ενδιέφερε ιδιαίτερα την αιγυπτιακή κυβέρνηση, αποτελεί πηγή υδρογονανθράκων, έχει έρθει από καιρό στη δημοσιότητα.

Πού είναι λοιπόν ο συγκεκριμένος και λεπτομερής υδρογραφικός χάρτης; Ποιο είναι το εμβαδόν των δύο θαλάσσιων χώρων των (δύο) ΑΟΖ; Με ποια μεθοδολογία καταλήχθηκε η συμφωνία; Με ποιες γραμμές βάσης;

Σε ενδιαφέρουσα μελέτη που φιλοξενείται σε ιστοσελίδα (SLPRESS.GR), στις 10 Αυγούστου 2020, αναφέρεται ότι η οριοθετημένη θαλάσσια περιοχή έχει εμβαδόν 73.910 τετραγωνικά χιλιόμετρα και με βάση τις συντεταγμένες της οριοθετικής γραμμής (A-B-C-D-E) του σχετικού χάρτη, η συμφωνία δίνει εμβαδόν 32.525 τετραγωνικά χιλιόμετρα στην Ελλάδα και 41.385 στην Αίγυπτο. Γιατί αυτό το απέκρυψε το αρμόδιο υπουργείο;

Δεύτερο, υποστηρίζεται πως η συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου ακυρώνει το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο, όμως η θέση αυτή είναι αβάσιμη. Το σύμφωνο Ερντογάν - Σάρατζ παραμένει και συνεχίζει να είναι το κέντρο επικίνδυνων κινήσεων της γειτονικής χώρας μέσα στα πλαίσια της γενικότερης τουρκικής επιθετικότητας. Αποτελεί επιλογή ντε φάκτο επιβολής οριοθέτησης θαλάσσιων ζωνών, με το πρόσχημα ότι φέρουν την υπογραφή νόμιμων κυβερνήσεων, αξιοποιώντας το γεγονός ότι η κυβέρνηση Σάρατζ, προϊόν της ΝΑΤΟικής επέμβασης, του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού και του ιδιαίτερου ρόλου της Γαλλίας (για τα συμφέροντα της «Total» στη Λιβύη), έχει αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ και την ΕΕ.

To πρόβλημα παραμένει άλυτο και αυτό δεν ξεπερνιέται με τους κυβερνητικούς αφορισμούς, γιατί, όπως αποδεικνύεται, το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο γίνεται εφαλτήριο νέων τουρκικών διεκδικήσεων, που φτάνουν μέχρι του σημείου αυθαίρετης κατανομής θαλάσσιων οικοπέδων από την πλευρά της τουρκικής κρατικής εταιρείας πετρελαίου (TPAO), ανοίγοντας το δρόμο σε έρευνες, ακόμα και γεωτρήσεις στην περιοχή.

Επιπλέον, μια προσεκτική εξέταση της στάσης των συμμάχων της ελληνικής κυβέρνησης δείχνει πως έχουν αποδεχθεί τη συμφωνία αυτή και την έχουν καταχωρήσει στο υλικό που θα χρησιμοποιηθεί στο σχέδιο γενικότερης διευθέτησης των προβλημάτων της περιοχής με κριτήριο τα ευρωατλαντικά συμφέροντα.

Συμπερασματικά, η κυβερνητική πρακτική για τις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αίγυπτο δείχνει ότι πίσω από τις μεγαλοστομίες κρύβονται μελετημένοι συμβιβασμοί που υπηρετούν τον «κεντρικό» συμβιβασμό με την Τουρκία. Και ένα από τα συστατικά στοιχεία αυτού του συμβιβασμού που θα ευνοήσει τη λογική της συνεκμετάλλευσης, είναι η μειωμένη επήρεια των νησιών. Η τουρκική κυβέρνηση μιλάει για μηδενική επήρεια και η κυβέρνηση προωθεί στην πράξη τη μειωμένη ή και μηδενική σε κάποια νησιά και στο δρόμο αυτό, με την παρέμβαση των «συμμάχων», αναζητείται η λύση.

Οι συμφωνίες μεταξύ των αστικών κυβερνήσεων για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών εκφράζουν τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών σκοπιμότητας σε περιβάλλον έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και δεν μπορούν να εκφράσουν και να υπηρετήσουν τα λαϊκά συμφέροντα.

Το ίδιο ισχύει για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων στην περιοχή, που είναι στα χέρια μονοπωλιακών ομίλων, ενώ οι λαοί υποβάλλονται στο μαρτύριο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και υφίστανται τις συνέπειες με φτώχεια, ανεργία και προσφυγιά, με θερμά επεισόδια, πολέμους και νέους πολεμικούς κινδύνους.

Οι θέσεις του ΚΚΕ για την περιοχή και η πολιτική του πρόταση είναι σε πλήρη αντιστοιχία με τα λαϊκά συμφέροντα. Η πάλη για τη διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας συνδέεται με την πάλη για τη δημιουργία των όρων για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική κοινωνία, για να γίνει ο λαός ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του, για να ζήσει ειρηνικά με τους γειτονικούς λαούς, να αναπτυχθούν αμοιβαία επωφελείς σχέσεις, έξω από τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.