Ισως, όμως, να καταλάβαιναν κάτι περισσότερο, αν έψαχναν λίγο περισσότερο αυτό που ονομάζουν σπάταλο κράτος και δημόσια χρέη. Πού βρίσκονται, λοιπόν, οι σπατάλες του σημερινού κράτους; Οχι, βέβαια, στους χαμηλούς έως απαράδεκτους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και στις συντάξεις ή στις περίπου 180.000 δραχμές, που παίρνουν οι οδοκαθαριστές του Δήμου Αθηναίων. Δε βρίσκονται, επίσης, στις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, κλπ.), όταν οι πάντες γνωρίζουν, πως όλες μαζί αποτελούν ένα απαράδεκτα χαμηλό ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού. Το σπάταλο κράτος βρίσκεται στις υπέρογκες και ΝΑΤΟικές εξοπλιστικές δαπάνες, στην πολύμορφη και τεράστια ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου, στις ψηφοθηρικές και ρουσφετολογικές πολιτικές και πρακτικές, κλπ., κλπ. Με δυο λόγια, στο γεγονός, πως ο κρατικός προϋπολογισμός και το κράτος γενικότερα χρησιμοποιούνται ως μοχλοί αναδιανομής του παραγόμενου από την κοινωνία πλούτου προς όφελος των λίγων εχόντων και κατεχόντων και σε βάρος των παραγωγών αυτού του πλούτου, της εργατικής τάξης και του λαού. Η, για να το πούμε και διαφορετικά, στο γεγονός, πως η εργατική τάξη και ο λαός δεν είναι οι νοικοκύρηδες και αφέντες αυτού του κράτους. Αλλοι παίζουν αυτό το ρόλο και τον παίζουν καταπώς προστάζουν τα συμφέροντα αυτών που εκπροσωπούν.