Δεν περνάει μέρα που να μην ανακοινώνεται κάποια «δέσμη» αντιλαϊκών μέτρων σε βάρος κάποιας κοινωνικής ομάδας ή τάξης. Δεν περνάει βδομάδα που να μην εκδηλώνεται και να μπαίνει σε εφαρμογή κάποια νεοφιλελεύθερη επιλογή ή ιδέα που ενισχύει «τις δυνάμεις της αγοράς» και χειροτερεύει την κατάσταση των εργαζομένων. Κανείς κλάδος ή κατηγορία εργαζομένων δεν εξαιρείται. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο και θα «γλιτώσει», εκτός από τους αφελείς ή τους εθελοτυφλούντες. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι τα δικαιώματα και οι κατακτήσεις των εργαζομένων βρίσκονται στο «μάτι του κυκλώνα», στο κέντρο μιας ολόπλευρης και μετωπικής επίθεσης από τις δυνάμεις του «παγκοσμιοποιημένου» καπιταλισμού.

Το ερώτημα, λοιπόν, που βασανίζει πραγματικά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων είναι πώς θα βγούμε από το τούνελ, ποια είναι, με άλλα λόγια, η εναλλακτική λύση στο σημερινό απάνθρωπο και βάρβαρο καθεστώς, που θα διασφαλίσει καλύτερες μέρες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ολοι διαπιστώνουν μέσα από την εμπειρία τους ότι οι μεμονωμένες φωνές αγανάκτησης και οργής ενάντια στους κρατούντες και το σύστημα δε φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που διάφοροι εκπρόσωποι του συστήματος (πολιτικοί ή ΜΜΕ) «οργίζονται» και «ξεφωνίζουν» επιμέρους επιλογές και μέτρα ακριβώς, για να εκτονωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια. Φυσικά, δεν αποτελεί λύση ο ατομικισμός και «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Το πολύ πολύ κάποιους ο «Κύκλωπας» να τους φάει με κάποια καθυστέρηση, αλλά το σίγουρο είναι ότι δε θα του ξεφύγουν καθώς θα είναι μόνοι και αδύναμοι.

Δε σώζεται, βέβαια, η κατάσταση ούτε με «διαλόγους» στους οποίους οι εργαζόμενοι προσέρχονται μόνο για να δώσουν την ψευδαίσθηση ότι «δε θα μας τα πάρουν όλα» (περίπτωση πλειοψηφιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κ.ά.). Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα όταν αυτός ο «διάλογος» μάλιστα από θέση «αδύναμου εταίρου», όταν δηλαδή οι εκπρόσωποι των εργαζομένων έχουν σχεδόν εκ των προτέρων παραδώσει τα όπλα τους και έχουν παραιτηθεί από τη διεκδίκηση των αιτημάτων με σκληρούς και ενωτικούς αγώνες.

Ποια είναι λοιπόν η εναλλακτική λύση; Το ΚΚΕ καταθέτει τη δική του πρόταση: «Ενα ενωτικό παλλαϊκό ρεύμα μαχητικής αφύπνισης, με αυτοπεποίθηση στο δίκιο και τη δύναμή του. Ενα κίνημα που θεωρεί ρεαλιστικό και εφικτό αυτό που συμφέρει τους εργαζόμενους». Ενα πανίσχυρο κοινωνικοπολιτικό μέτωπο που θα δώσει λύσεις προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων με τη λαϊκή εξουσία. Σήμερα, ο τόπος χρειάζεται μια επιλογή προς τα εμπρός και αυτή θέλει να εκφράσει το Λαϊκό Μέτωπο. Διαφορετικά, η οπισθοδρόμηση μπορεί να είναι ανυπολόγιστη. Η Αργεντινή δεν είναι μακριά.