Βέβαια, το 2020 δεν είναι 2011, όταν οι ΗΠΑ και οι ΝΑΤΟικοί τους σύμμαχοι στην ΕΕ είχαν τον πρώτο λόγο στο ξαναμοίρασμα της «τράπουλας» στην περιοχή, διεκδικώντας τον πλούτο και της Λιβύης. Οι εξελίξεις στη Συρία ενίσχυσαν το ρόλο της Ρωσίας, η Τουρκία διεκδικεί «ζωτικό χώρο» στη Β. Αφρική, η Αίγυπτος επίσης ενισχύθηκε, η Κίνα παραμένει ισχυρός «παίκτης» και οι Ευρωπαίοι, με τις αντιθέσεις τους, επιδιώκουν έναν πιο αυτοτελή ρόλο σε σχέση με τους Αμερικανούς. Αυτός είναι επομένως ο λόγος που οι ΗΠΑ ανησυχούν για τα συμφέροντά τους στη Λιβύη. Οπως και να 'χει, όμως, η ζοφερή πραγματικότητα για το λαό της χώρας και οι κίνδυνοι για τους άλλους λαούς της περιοχής παραμένουν οι ίδιοι και ακόμα μεγαλύτεροι, στο φόντο της έντασης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Κι αυτό ισχύει «στο τετράγωνο» για τον ελληνικό λαό, την ώρα που η αστική τάξη στη χώρα μας επιδιώκει να αναβαθμίσει το ρόλο της, χώνοντας ολοένα και περισσότερο το δικό του κεφάλι στον ντορβά της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης που μαίνεται στη Λιβύη.