Παρορμητικά, «χαράζοντας» σε σχολικό τετράδιο σύντομα επεισόδια ζωής, βιώματα και μνήμες των παιδικών της χρόνων σε μια προσφυγογειτονιά της Πάτρας, από τα ιδανικά και τους αγώνες του πατέρα της, από τη φτώχεια της οικογένειας, τη δική της βιοπάλη στα εφηβικά της χρόνια κι ύστερα από το σμίξιμο με τον σύντροφό της, ξεκίνησε τη λογοτεχνική της περιπέτεια η Ρούλα Καρακατσάνη. Με τα δύο πρώτα βιβλία της, κατάφερε να προκαλέσει αίσθηση με την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια, την ευαισθησία και παραστατικότητα της αφήγησής της. Με τους λαϊκούς χυμούς της άμεσης, καθημερινής γλώσσας της. Με το χάρισμα να βλέπει και κατάματα τα δράματα, τα βάσανα, τους καημούς, τα χαμένα όνειρα, τα πικρά, τα στραβά, τα «τρελά» της ζωής και του ανθρώπου, αλλά και «λοξά». Με πληθωρικό, περιπαικτικό, σωτήριο - εντέλει - για τη ζωή και τον άνθρωπο, χιούμορ.

Με το τρίτο βιβλίο της, «Εδώ αρχίζει τ' όνειρο» (εκδόσεις Καστανιώτη) εγκαταλείπει την τμηματική και αυτοβιογραφική αφήγηση και δοκιμάζεται στην ετερογραφική και μυθιστορηματική. Διατηρεί, όμως, τις προαναφερόμενες αρετές της και τη βιωματική της «γεύση» από τα πρόσωπα του έργου της. Πρόσωπα - κράματα της πραγματικότητας και της φαντασίας. Πορτρέτα υπαρκτών ανθρώπων (που η ίδια γνώρισε ή της περιέγραψαν), αναπλασμένα και με «συστατικά» άλλων ανθρώπινων βίων και χαρακτήρων. Η Ρ. Καρακατσάνη, με δύο παράλληλες αφηγήσεις -δική της και του κεντρικού προσώπου - συνθέτει μια πολυπρόσωπη λαϊκή ανθρωπογραφία από τα εμφυλιακά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Φόντο της οι οραματικοί αγώνες του λαού μας. Τα μαρτύρια ακατάβλητων αγωνιστών σε κολαστήρια σαν της Μακρονήσου. Πολύμορφος «βιασμός», αμέτρητα «κομμάτια και θρύψαλα» ανδρών, γυναικών, παιδιών. Αλλεπάλληλα συντρίμμια ερώτων και ιδανικών στα εμφυλιακά, «πέτρινα», απριλιανά χρόνια και η αναπτέρωσή τους μετά το '74. Μέσα σ' αυτή την αναπτέρωση και την οργανωμένη πολιτική δράση βρήκε το «δρόμο» του για μερικά χρόνια και το κεντρικό πρόσωπο του έργου. Τέκνο του βιασμού μιας νεαρής Μακρονησιώτισσας από δεσμοφύλακες. Ενα πλάσμα υπαρξιακά «πληγωμένο», με πόθους, αλλά και ατιθάσευτα πάθη. Πάθη, που, συνδυασμένα με τις αστόχαστες απογοητεύσεις και την ιδεολογική σύγχυση που επικράτησε στα τέλη της δεκαετίας του '80, τον έβγαλαν από το κόμμα του, από το «δρόμο» του. Τον οδήγησαν, εντέλει, σ' ένα δραματικό αδιέξοδο ιδεολογικό, αλλά και αυτοκαταστροφικό υπαρξιακό κενό.