Οταν η κυβέρνηση αποφασίζει διάφορα αντιλαϊκά μέτρα ή συναποφασίζει με την ΕΕ και καταδικάζει τους μικρομεσαίους αγρότες ή κάποια άλλη κατηγορία εργαζομένων σε ακόμη χειρότερες μέρες - ενώ, την ίδια στιγμή, οι «έχοντες και κατέχοντες» τρίβουν τα χέρια τους κι έχουν κουραστεί να μετρούν τα αυξανόμενα συνεχώς κέρδη τους - το κάνει για το καλό τους, για την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας, της ανταγωνιστικότητάς της, κλπ., κλπ.

Οταν οι... αχάριστοι αγρότες και εργαζόμενοι δεν πείθονται από τις κυβερνητικές αερολογίες και ξεσηκώνονται, για να υπερασπίσουν το δικαίωμά τους στη ζωή, τότε είναι κομματικά υποκινούμενοι. Τότε, οι αγώνες τους κρύβουν αλλότριες κομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις.

Το παραμύθι είναι παλιό και χιλιοειπωμένο. Θα το ακούσουμε και πάλι, τις μέρες αυτές, σε όλους τους τόνους. Ισως, σε κάποια στιγμή, μπορεί να προστεθούν και ορισμένες... νέες πινελιές. Οι σκοπιμότητες μπορεί να χαρακτηριστούν και ύποπτες ή κάπως έτσι. Και κάποιοι μπορεί να απειλήσουν ότι ορισμένες μορφές αγώνων εμπίπτουν στους νέους «ευρω-τρομονόμους». Ετσι, για να μη μείνει και η παραμικρή αμφιβολία ότι όλα τα κάνουν, πρώτα και κύρια, για ένα και μόνο στόχο: Τη διατήρηση του σημερινού, βαθιά αντιλαϊκού και εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος.