Τα χρόνια πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Καισαριανή υπήρχαν 24 αθλητικά σωματεία, κυρίως ποδοσφαίρου: Ανίκητος, Μαύρη Χειρ, Δάφνη, Ελπίς, Εθνικός, Ηρακλής, Τίγρης, Ενωση Φιλάθλων, Αρμενική Ενωσις, Ελπιδοφόρος και άλλα. Τα περισσότερα διαλύθηκαν γρήγορα και έμειναν μόνο η Νήαρ Ηστ, ο Αρης και ο Εθνικός Καισαριανής, που ιδρύθηκε το 1927. Ωστόσο την επόμενη χρονιά έμεινε μόνος και ισχυρός ο Εθνικός. Ο Αστέρας εμφανίστηκε λίγο αργότερα, το 1930. Ετσι μέσα στην Κατοχή, αυτές οι δύο ομάδες κατάφερναν να ξεγελάνε τη δυστυχία και τον πόνο όσων νέων είχαν καταφέρει να επιβιώσουν από την πείνα και τις κακουχίες του πολέμου.

Το 1943, γεννήθηκε η ιδέα της συγχώνευσης, με πολλές αντιστάσεις από τα δύο σωματεία, αλλά η παρέμβαση του παίκτη Γιάννη Κουβά (τον οποίο γνώρισα 20 χρόνια αργότερα, όταν πήγαινα στο Δημοτικό) υπήρξε καταλυτική. Αναφέρει στο βιβλίο του: «Συγκεντρωθήκαμε τότε όλοι, σύμβουλοι και παίκτες, στα γραφεία του Εθνικού και γίνηκε κάποιος διάλογος. Καθώς συζητούσαν, λέω στον Ανδρέα Ζαχαρόπουλο: Και Εθνικός και Αστέρας». Ετσι τα δύο σωματεία έμειναν ευχαριστημένα, και εγένετο ο Εθνικός Αστήρ!

Πάνω από δύο δεκαετίες αργότερα, πάλι στην Καισαριανή. Οσοι πηγαίναμε στο Δημοτικό Σχολείο του Βενιζέλου, είχαμε έναν μεγάλο πειρασμό. Τα παράθυρα της τάξης μας έβλεπαν απέναντι στο γήπεδο του Εθνικού Αστέρα, το Νήαρ Ηστ. Πώς να συγκεντρωθείς; Οι φωνές, τα προστάγματα των προπονήσεων, ο ήχος της μπάλας ακούγονταν μέσα στην αίθουσα. Κι εμείς νοερά παίζαμε μαζί τους. Μόλις χτυπούσε το κουδούνι για τη λήξη των μαθημάτων, διασχίζαμε τρέχοντας τη Μιχαήλ Καραολή που ήταν γεμάτη κατάφορτες μουριές (σκαρφαλώναμε πού και πού και κόβαμε τα μούρα λερώνοντας τα ρούχα μας) και φτάναμε στην αλάνα για να παίξουμε κι εμείς μπάλα. Εγώ, λόγω ύψους, είχα πάντοτε τη θέση του τερματοφύλακα. Δεν υπήρχε τετράγωνο στη γειτονιά που να μην άκουγε τις φωνές μας. Και παίζαμε έχοντας κατά νου τα ινδάλματά μας: Τον Μηνά Χατησάββα, τον Αντώνη Μαλτέζο, τον Μπάμπη τον Ξένο.

Πώς τα 'φερε όμως έτσι η μοίρα, που μια φορά κατάφερα να ζήσω το όνειρό μου. Και αυτό οφειλόταν στο πάθος μου για τον Εθνικό Αστέρα, που παραλίγο να μου κοστίσει τη ζωή. Ενα μεσημέρι που διέσχιζα για πολλοστή φορά την απόσταση Βενιζέλου - Νήαρ Ηστ, ένα αυτοκίνητο με χτύπησε και με έριξε αναίσθητο στο οδόστρωμα. Φτηνά τη γλίτωσα, με διάσειση και ολιγοήμερη παραμονή στον «Ευαγγελισμό». Ομως, αυτή η ατυχία μου ήταν και η μεγάλη μου τύχη. Γιατί οι άνθρωποι του Εθνικού Αστέρα με προσκάλεσαν να παίξω στη θέση του τερματοφύλακα, στα τσικό, φορώντας επιγονατίδες, γάντια και καπέλο! Δε συζητώ που χαριστικά έφαγα πέντε γκολ! Ομως έζησα το μύθο μου.

Μια δεκαετία ακόμα αργότερα, πριν φύγω για τα καλά εκτός Ελλάδος, παρακολούθησα τον τελευταίο αγώνα της αγαπημένης μου ομάδας, που τότε την αποτελούσαν οι: Γιαννουδάκης, Γεωργαράς, Γρηγορίου, Ιωαννίδης, Κεραμιδάς, Καμινιάρης, Λυμπέρης, Μάλλιαρης, Μαστρογιάννης, Μηλιδώνης, Παπαδόπουλος, Παπακωσταντής, Πιερακέας, Πούλιος και Ρασιδάκις.

Εκτοτε δεν ξαναείδα παιχνίδι του Εθνικού Αστέρα. Η ζωή μου άλλαξε πολύ. Εφυγα και από τη γειτονιά. Ο Εθνικός Αστέρας όμως πήρε θέση μαζί με όλες εκείνες τις εικόνες από την παιδική μας ηλικία στις οποίες καταφεύγουμε όταν μας πιάνει η νοσταλγία: Το πατρικό μας σπίτι, οι παππούδες μας, οι πρώτες μας παρέες και εκείνη η ασυγκράτητη ορμή για τη ζωή που πρόκειται να ζήσουμε.