Το Ανάκτορο στην Ανω Τούμπα είναι το κεραμίδι της αγωνίας, της φτώχειας, των αναστεναγμών, της ξενιτιάς, των ονείρων και των προσδοκιών για μια αξιοπρεπή ζωή. Για μια συνθήκη ζωής που θα έπρεπε να είναι μέλημα του κράτους. Ενα κράτος που θα αγαπούσε τους ανθρώπους του και που θα ήθελε να τους έχει δίπλα του, αρωγούς και όχι φοβισμένους, διωγμένους, απογοητευμένους. Ενα κράτος που θα μόρφωνε τα παιδιά του και θα τους παρείχε όλα εκείνα τα εφόδια για να μπορούν να βλέπουν τον εαυτό τους και να αισθάνονται άνθρωποι ολοκληρωμένοι και όχι έρμαια των καιρών.

Ονειρα και προσδοκίες που διαψεύστηκαν.

-- «Ενα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας, να μορφωθείτε, να γίνετε άνθρωποι, όχι σαν και εμάς που αναγκαστήκαμε να ξενιτευτούμε».

Αυτά ήταν τα ζητούμενα τότε και αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι μόνο ο τρόπος, έγινε πιο ευρωπαϊκός, πιο παγκόσμιος, πιο καθολικός.

Αυτά πραγματεύεται και το έργο του Παναγιώτη Μέντη, στο ομώνυμο έργο. Αυτά ήθελε να ξορκίσει με το Ανάκτορο της Ανω Τούμπας, στα χρόνια της μετανάστευσης τη δεκαετία του '60 και έπειτα. Ολα τα δεινά του Ελληνα, του πρόσφυγα, του μετανάστη, του ανυπεράσπιστου «ανθρωπάκου». Εκείνον τον ανθρωπάκο, τον κακομοίρη, που βρήκε τη δύναμη, το πάθος να αγωνιστεί με σθένος, να δουλέψει για να αποδείξει ότι δεν είναι ένα τίποτα, ότι έγινε κάτι. Αυτόν τον άνθρωπο, που στις δύσκολες στιγμές το ανθρωπόμορφο τέρας, ο καπιταλισμός θα τον χρησιμοποιήσει για ασπίδα... στο όνομα της «πατρίδας» του.

Εκείνο το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, πόσες ζωές πήρε, πόσες χαρές χάθηκαν, πόσα άλμπουμ μείναν μισερά και μίζερα, πόσα μάτια δάκρυσαν και πόσα λουλούδια ξεράθηκαν μέσα στα δακρύβρεχτα γράμματα της ξενιτιάς!

Η Κυρία Αγάπη είναι η ηρωίδα του Παναγιώτη Μέντη, η οποία μέσα από την εξιστόρηση της ζωής της κάνει ένα ιστορικό ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις, αισθήματα, αμφιβολίες, αναζητώντας τις αιτίες, τα όνειρά της, τις αντοχές της και τέλος τον ιδανικό «φάρο» για τη ζωή της.

Ο Παναγιώτης Μέντης, ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της γενιάς του, αποτυπώνει με γλαφυρό, άμεσο, καθαρό και έξυπνο λόγο αυτήν την εποχή και δημιουργεί συγκινησιακές εικόνες με χιούμορ, λαϊκή σοφία και ευδιάκριτη διάθεση σαρκασμού, που σε συμπαρασύρουν σε ένα ταξίδι αναμνήσεων και αναφοράς για τους νεότερους.

Η Αγγελική Ξένου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, στάθηκε με απόλυτο σεβασμό απέναντι στο κείμενο και ανέδειξε όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτήν την εποχή, αφήνοντας το έργο να αναπνεύσει χωρίς επιτηδευμένους μοντερνισμούς, πράγμα σπάνιο για τη δική μας εποχή. Η εικαστική επιμέλεια του Κώστα Βελινόπουλου ήταν λιτή και εύστοχη.

Η Ελένη Γερασιμίδου για άλλη μια φορά μάς έφερε αντιμέτωπους με το πηγαίο ταλέντο της, ξετυλίγοντας τα κουβάρια της ζωής της Κυρίας Αγάπης με άμεσο, αληθινό, εκφραστικό τρόπο και με έντονες εναλλαγές συναισθημάτων, που μόνο ένας γνήσιος καλλιτέχνης μπορεί να δημιουργήσει. Ισχυρές και αποκαλυπτικές οι δραματικές στιγμές της. Με τον έξυπνο υπονομευτικό, σαρκαστικό δίαυλο επικοινωνίας της, δεν θα μπορούσε να μη «μας κλείσει το ματάκι» και να αφυπνίσει το κοινό ώστε να κάνει τις αναγωγές του και να προβληματιστεί πάνω στα αίτια και τα αποτελέσματα της μετανάστευσης του τότε και του σήμερα.

Μια παράσταση που αξίζει να δείτε!

• Η παράσταση θα ανέβει ξανά, για 2η χρονιά, στο Θέατρο «Από Κοινού» (Ευπατριδών 4, Γκάζι) από τον Οκτώβρη.