«Σώσε με», του Στράτου Τζίτζη

«Σώσε με», λοιπόν! Να μια πρόταση. Μετριοπαθής, βέβαια. Χωρίς πολλές κοινωνικές - και πολιτικές - αναλύσεις. Ομως, αρκετά τίμια και στις προθέσεις και στο αποτέλεσμα. Με την ένσταση, φυσικά, του happy end του φινάλε. Οπου η επιστροφή του αγαπημένου - και η μουσική υποστήριξη της Γιοβάνας με το τραγούδι της «Κάπου υπάρχει χαρά» - είναι κόντρα στη «σκληρή» πραγματικότητα, η οποία άλλα διδάσκει. «Καμιά» χαρά δε θα υπάρξει, αν δεν ξεριζωθούν οι συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Και η ηρωίδα δεν έκανε τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση. Αντιμετώπισε τα προβλήματα πολύ προσωπικά και πολύ απομονωμένα. Θεώρησε ότι τα λάθη που έγιναν στη ζωή της ήταν όλα δικά της και έτσι προσωπικά προσπάθησε να τα αντιμετωπίσει όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι και η ίδια στα αδιέξοδα...

Παρ' όλα αυτά, είπαμε, βρισκόμαστε σε κρίση. Και είμαστε υποχρεωμένοι να τη λαβαίνουμε υπόψη όταν κρίνουμε. Και με αυτό το σκεπτικό, η θαυμάσια ηθοποιός Μαρία Ζορμπά, που παίζει τον κεντρικό ρόλο, μας έπεισε (και με το «παίξιμό» της και προπαντός με τη «φάτσα» της και τη συμπεριφορά του κορμιού της) ότι είναι πράγματι μια αληθινή γυναίκα, που αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια εργαζόμενη νέα γυναίκα της πόλης. Από τα γενικά στα ειδικά. Από τις επιφανειακές ανθρώπινες σχέσεις μέχρι την εκμετάλλευση στην εργασία και στο σπίτι. Είδαμε, δηλαδή, έναν αληθινό άνθρωπο και όχι μια καρικατούρα. Δεν είναι λίγο, μέσα στη σύγχυση και την εμπορευματοποίηση...

Η ταινία του Στράτου Τζίτζη, που είναι η δεύτερη δική του ταινία και η δεύτερη ελληνική συμμετοχή στο διαγωνιστικό (Διεθνές) τμήμα του φεστιβάλ, δε θα «αναστατώσει» το ελληνικό σινεμά. Γιατί, πράγματι, δεν κάνει κάποια κινηματογραφική πρόταση. Ομως δείχνει, στο μέτρο του δυνατού, πως όταν ο σκηνοθέτης διηγηθεί μια αληθινή ανθρώπινη ιστορία και όχι μια ιστορία κατασκευασμένη, τότε ο θεατής θα σταθεί με σεβασμό απέναντί του. Αυτό έκαναν και οι θεατές στην επίσημη προβολή. Και στο τέλος τον χειροκρότησαν ικανοποιητικά...

Εάν ο Τζίτζης είχε βοηθηθεί και από τους άλλους ηθοποιούς, που, δυστυχώς, για το γενικό αποτέλεσμα, ήταν σχηματικοί και εάν ο ίδιος έδειχνε περισσότερο προσοχή στο εικαστικό μέρος, τότε - ασφαλώς - και το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο. Βέβαια, τώρα τίποτα δεν μπορεί να «διορθωθεί»... Ομως, ο σκηνοθέτης, που έδειξε ότι δε θέλει να ξεγελάσει, είμαστε βέβαιοι ότι ο ίδιος θα εντοπίσει τις αδυναμίες του και στην επόμενη δουλιά του - είναι σίγουρο - θα κάνει λιγότερα λάθη.

Ο δημιουργός, λοιπόν, έκανε το δικό του χρέος. Μένει στους θεατές να κάνουν και αυτοί το δικό τους. Η ταινία πρέπει να υποστηριχτεί, ακόμα... και σαν απάντηση στην προχειρότητα και στην κινηματογραφική και τηλεοπτική υποκουλτούρα. Ολοι πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή και όλοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.