Μεταξύ των συνθημάτων των εργαζομένων, από το βήμα της εκδήλωσης μέσα στο Μέγαρο Χορού της Καλαμάτας, αντί για τους υποκριτικούς λόγους των εργατοπατέρων, ακούστηκε η ομιλία της εργάτριας καθαρίστριας από τον Πειραιά, Χριστίνας Καραμαλίκη.

«Ονομάζομαι Καραμαλίκη Χριστίνα και είμαι καθαρίστρια στην περιοχή του Πειραιά και δεν χαμογελάω καθόλου που ο μισθός μου είναι ψίχουλα και πρέπει να κάνω και τεμενάδες στον εργοδότη (...) Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στους χώρους δουλειάς γίνεται σφαγή στους μισθούς και στα δικαιώματά μας. Εσείς κάνετε πως δεν γνωρίζετε τίποτα και σφυρίζετε αδιάφορα για τις αγωνίες και τα βάσανα των εργαζομένων (...) Η ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκε στους αγώνες των εργαζομένων αλλά ήταν και απέναντι!

(....) Καταλαβαίνουμε απόλυτα το πολυάσχολο πρόγραμμά σας και πως δεν προλαβαίνετε να τρέχετε από γραφεία υπουργικά στα γραφεία του ΣΕΒ και των εφοπλιστών. Και πώς να σας περισσέψει άλλωστε χρόνος να πάτε σε χώρους δουλειάς και σε κινητοποιήσεις εργαζομένων που διεκδικούν τα αυτονόητα; Πού ήσασταν στον 9μηνο αγώνα των χαλυβουργών; 'Εναν αγώνα ηρωικό που έμεινε στην Ιστορία του εργατικού κινήματος και εσείς είχατε τρέξει να τον καταγγείλετε! Πού ήσασταν στους αγώνες για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας των εργατών της Ζώνης; Των λιμενεργατών του Πειραιά; Των οικοδόμων;

(...) Δεν έχετε καμία σχέση με την Ιστορία του εργατικού κινήματος και τους αγώνες του! Τι σχέση έχετε εσείς με τους ναυτεργάτες της ΟΕΝΟ που κράταγαν τα πλοία εν κινήσει μέσα στον πόλεμο; Τι σχέση έχετε εσείς με τους Τριατατικούς που έκαναν απεργία μέσα στην Κατοχή; Τι σχέση έχετε εσείς με τους ηρωικούς αγώνες των καπνεργατών με τους δεκάδες νεκρούς; Τι σχέση έχετε εσείς με τους αγώνες των οικοδόμων που ξήλωναν τα πεζοδρόμια στην Αθήνα; Καμία!

Αυτή είναι η Ιστορία του ταξικού κινήματος. Είναι η δικιά μας Ιστορία! Εμείς που εμπνεόμαστε από αγωνιστές που όχι μόνο πάλευαν ενάντια στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της αλλά έδωσαν και το αίμα τους στον αγώνα για εργατικό κίνημα απαλλαγμένο από τσιράκια και εργοδότες. Αγωνιστές που τους δολοφόνησε το αστικό κράτος που προσκυνάτε νύχτα - μέρα. Οπως οι δολοφονημένοι εργάτες του Πασαλιμανιού. Οι δολοφονημένοι λιμενεργάτες της Καλαμάτας. Οι δολοφονημένοι του Μάη της Θεσσαλονίκης. Οι ήρωες αγωνιστές της εργατικής τάξης όπως ο Μήτσος Παπαρήγας, ο Στρατής Περγαλίδης, ο Γιώργος Βουτυράς και τόσοι άλλοι.

Αυτόν τον δρόμο περπάτησαν και αυτόν τον δρόμο θα τον περπατήσουμε και εμείς με ευθύνη και συνέπεια, ως το τέλος. Τέτοιο εργατικό κίνημα χρειάζεται σήμερα για να οργανώσουμε αγώνες που θα διεκδικήσουν την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας. Στα συνδικάτα λόγο θα έχουν οι εργάτες».