Παρασκευή 15 Μάρτη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Στο σημερινό 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» μπορείτε να διαβάσετε:
  • ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Μέτρα και αντίμετρα στην υπηρεσία των επιχειρηματικών ομίλων
  • ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ: Μέτρα ελέγχου των άμεσων ξένων επενδύσεων για τα «στρατηγικά συμφέροντα» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου
  • ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ: Ο εφιάλτης του «νέου εργασιακού κόσμου» με «προοδευτικό» προσωπείο
  • ΓΑΛΛΙΑ: Νέες «περγαμηνές» και στην εγκατάλειψη των ανέργων
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Μέτρα και αντίμετρα στην υπηρεσία των επιχειρηματικών ομίλων

Ενα όργιο φοροληστείας απέναντι στο λαϊκό εισόδημα ταυτόχρονα με την κατακρεούργηση κονδυλίων ακόμη και για στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες αποκαλύπτεται από τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών αναφορικά με την τελική διαμόρφωση των μεγεθών στους κρατικούς προϋπολογισμούς της περιόδου 2015 - 2018. Πρόκειται για την «αποδοτικότητα» των αντιλαϊκών μέτρων στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου και της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέχεια βέβαια της πολιτικής των προκατόχων κυβερνήσεων, με τη συνολική γκάμα να διατηρείται στο ακέραιο για να εμπλουτιστεί παραπέρα στα επόμενα χρόνια, όπως άλλωστε προβλέπεται και στη συμφωνία με τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς».

Ταυτόχρονα και παράλληλα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας τα «υπερπλεονάσματα» της αντιλαϊκής πολιτικής, «τρέχει» μια σειρά από εμβληματικές παρεμβάσεις στον άξονα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, με κραυγαλέες φοροελαφρύνσεις, κρατικές επιδοτήσεις, διευκολύνσεις και άλλα προνόμια.

Φοροληστεία στον λαό

Ηδη από το 2016, η σημερινή κυβέρνηση προχώρησε σε δραστικές περικοπές στο αφορολόγητο όριο, ενώ βέβαια φρόντισε να προνομοθετήσει και την επερχόμενη για το 2020.

Ειδικότερα, από το 2016 το γενικό αφορολόγητο όριο συμπιέστηκε στα 8.636 ευρώ, από 9.545 ευρώ που ήταν το 2015.

Σε αυτό το πλαίσιο και σε συνδυασμό με τη φοροληστεία που συντελείται μέσω της φορολογικής κλίμακας, σε εισοδήματα 10.000 ευρώ το χρόνο ο φόρος φτάνει στα 300 ευρώ, έναντι 100 ευρώ το 2015, επιβάλλεται δηλαδή τριπλάσιος φόρος.

Στο παράδειγμα συνταξιούχου ή μισθωτού χωρίς προστατευόμενα παιδιά και με εισόδημα 9.550 ευρώ, το οποίο μέχρι το 2015 βρισκόταν στο αφορολόγητο, από το 2016 μέχρι και σήμερα επιβάλλεται ετήσιος φόρος ύψους 200 ευρώ.

Στα «έργα και τις ημέρες» της σημερινής κυβέρνησης, που πρωτοεφαρμόστηκαν το 2016, συγκαταλέγονται ακόμη αντιλαϊκές παρεμβάσεις όπως η αύξηση του συντελεστή του ΦΠΑ (24% από 23%) και μάλιστα σε συνδυασμό με τις μετατάξεις εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή, οι ανατιμήσεις σε μια σειρά από ειδικούς φόρους κατανάλωσης και διάφορες άλλες αντιλαϊκές παρεμβάσεις.

Με βάση τα παραπάνω, τα στοιχεία εκτέλεσης των κρατικών προϋπολογισμών αποκαλύπτουν ότι:

Η συνολική μάζα των φορολογικών εσόδων από 43,5 δισ. ευρώ το 2015 απογειώθηκε στα 48,85 δισ. το 2018. Πρόκειται για διόγκωση ύψους 5,35 δισ., που αντιστοιχεί σε ενίσχυση της φοροληστείας με ποσά της τάξης του 1,8 δισ. σε ετήσια βάση κατά μέσο όρο.

Από αυτά, ο φόρος εισοδήματος φυσικών προσώπων (μισθωτοί, συνταξιούχοι κ.ά.) από 7,81 δισ. το 2015 εκτινάχτηκε το 2018 στα 8,64 δισ. με διόγκωση ύψους 830 εκατ.

Οι έμμεσοι φόροι (ΦΠΑ και άλλα χαράτσια στη λαϊκή κατανάλωση) αυξήθηκαν από 23,77 δισ. το 2015 σε 27,97 δισ. το 2018, δηλαδή κατά 4,2 δισ.

Βασικό άξονα της φοροληστείας από το συγκεκριμένο πεδίο αποτέλεσε ο ΦΠΑ, που εκτινάχτηκε από τα 13,62 δισ. στα 16,22 δισ. (αύξηση 2,6 δισ.).

Με βάση την προνομοθετημένη περαιτέρω κατακρεούργηση (από το 2020), το γενικό αφορολόγητο όριο συμπιέζεται ακόμη περισσότερο, στα 5.681 ευρώ, δηλαδή στον ιδιωτικό τομέα (για 14 μισθούς) θα φοροληστεύουν λαϊκά εισοδήματα που ξεκινούν από 405 ευρώ το μήνα, «ξελαφρώνοντας» δηλαδή ακόμη και αυτόν τον κατώτατο μισθό μαζί με τις όποιες «αυξήσεις».

Στην περίπτωση μισθωτού ή συνταξιούχου (χωρίς προστατευόμενα παιδιά) με εισόδημα 8.500 ευρώ - αφορολόγητο μέχρι φέτος - από το 2020 θα επιβάλλεται φόρος ύψους 620 ευρώ το χρόνο. Ακόμη και στην περίπτωση που εφαρμοστούν τα «αντίμετρα» που διαφημίζει η κυβέρνηση (μείωση του συντελεστή από 22% στο 20%), η επιβάρυνση στο συγκεκριμένο παράδειγμα θα φτάνει στα 450 ευρώ, κοντά δηλαδή στο ένα μηνιάτικο.

Σφαγείο στα κοινωνικά κονδύλια

Την ίδια ώρα, η σημερινή κυβέρνηση «έτρεξε» τη διάλυση των κονδυλίων που αφορούν στην κάλυψη βασικών λαϊκών αναγκών, μεταφέροντας και νέα βάρη στις λαϊκές οικογένειες.

Μεταξύ αυτών:

-- Το ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων από 920 εκατ. το 2015 συρρικνώθηκε στα 98 εκατ. το 2018, ενόψει βέβαια και της οριστικής κατάργησής του, με αντίστοιχες «εξοικονομήσεις» σε ετήσια βάση για τους κρατικούς προϋπολογισμούς.

-- Οι κρατικές επιχορηγήσεις στα νοσοκομεία επίσης αποτελούν βασικό πυλώνα της υπερπαραγωγής φαραωνικών πλεονασμάτων. Συγκεκριμένα, από 1,6 δισ. το 2015 συμπιέστηκαν το 2018 στο 1 δισ., δηλαδή κατά 600 εκατ. και σε ποσοστό 37,5%.

-- Το επίδομα θέρμανσης για το πετρέλαιο λαϊκών νοικοκυριών από 186 εκατ. (2015) καρατομήθηκε στα 57 εκατ. (2018), δηλαδή οι «εξοικονομήσεις» φτάνουν να αποδίδουν στο κρατικό ταμείο ποσά ύψους 129 εκατ. το χρόνο.

Μερίσματα στους επιχειρηματικούς ομίλους

Τα παραπάνω αποτέλεσαν μαζί με τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα και τον τροφοδότη των «ματωμένων» πλεονασμάτων, που με τη σειρά τους διαμοιράζονται με διάφορες μορφές στους επιχειρηματικούς ομίλους και ισχυρές επιχειρήσεις. Μόνο το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση καταγράφει στο «παλμαρέ» της:

-- Μείωση του εταιρικού φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη κατά 4 μονάδες, από το 29% στο 25%, σε βάθος τετραετίας, αρχής γενομένης από το 2019 (28% από 29% πέρυσι). Οι σωρευτικές απώλειες για το κρατικό ταμείο από το 2023 και μετά αναμένονται στα 450 εκατ. ευρώ το χρόνο (142 εκατ. για το 2019) και βέβαια, όπως αναφέρει η έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, «θα αναπληρώνεται από άλλες πηγές εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού», με την «καμπάνα» να χτυπάει και πάλι για τον λαό.

-- Μείωση φορολογίας και επί των διανεμόμενων κερδών, στο 10% από 15% με νέες απώλειες στον κρατικό προϋπολογισμό ύψους 45 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση.

-- Κρατική επιδότηση στο 50% των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών για νέους μισθωτούς έως 24 ετών, με ποσό ύψους 51 εκατ. για το 2019.

-- Ανατιμήσεις 10% στα «φάρμακα αναφοράς», που παρασύρουν προς τα πάνω τις τιμές συνολικά των φαρμάκων, που θα έρθουν να τροφοδοτήσουν τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων με αντίστοιχη επιβάρυνση των ασφαλισμένων και των Ταμείων τους.

-- Δόθηκε παράταση στο προκλητικό καθεστώς «οικειοθελούς φορολογικής συνεισφοράς» των Ελλήνων εφοπλιστών της ποντοπόρου ναυτιλίας.

-- Η κυβέρνηση δεν ξέχασε και τα ειδικά συμφέροντα των εγχώριων τραπεζικών ομίλων, που εξαιρέθηκαν από τη μείωση του συντελεστή, για το λόγο ότι θα τους ήταν και επιζήμια εξαιτίας του «αναβαλλόμενου φόρου» που ισχύει γι' αυτούς. Ο «αναβαλλόμενος φόρος» συνιστά το ήδη κατοχυρωμένο δικαίωμα των τραπεζών στην πλήρη φοροασυλία (μηδενικές καταβολές φόρου) μέχρις ότου αναπληρώσουν τη χασούρα τους από το «κούρεμα» των ελληνικών κρατικών ομολόγων το 2012 (PSI). Μάλιστα, το «δικαίωμα» αυτό σύμφωνα με τις εξεταζόμενες προτάσεις θα μεταβιβάζεται στην εταιρεία «ειδικού σκοπού» ουσιαστικά με τη μορφή κρατικής εγγύησης και ως ένα ακόμη κίνητρο για τη διαμόρφωση «δευτερογενούς αγοράς» προβληματικών δανείων, που με τη σειρά της υπόσχεται κέρδη σε επίδοξους «επενδυτές».


Α. Σ.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Μέτρα ελέγχου των άμεσων ξένων επενδύσεων για τα «στρατηγικά συμφέροντα» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου

Ενδεικτικά της όξυνσης των ανταγωνισμών τα μέτρα - απάντηση στα αντίστοιχα πλαίσια που έχουν υιοθετήσει το τελευταίο διάστημα ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα

«Δεν είμαστε αφελώς υπέρ του ελεύθερου εμπορίου», δήλωνε σχετικά με τον κανονισμό ο Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, προσθέτοντας ότι τα μέτρα θα βοηθήσουν την ΕΕ να «προασπίσει τα στρατηγικά της συμφέροντα»

Copyright 2018 The Associated

«Δεν είμαστε αφελώς υπέρ του ελεύθερου εμπορίου», δήλωνε σχετικά με τον κανονισμό ο Ζ. - Κλ. Γιούνκερ, προσθέτοντας ότι τα μέτρα θα βοηθήσουν την ΕΕ να «προασπίσει τα στρατηγικά της συμφέροντα»
Την υιοθέτηση νέου πλαισίου ελέγχου των ξένων επενδύσεων υιοθετεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, για λόγους «εσωτερικής ασφάλειας» και προάσπισης των «στρατηγικών της συμφερόντων», σε μια περίοδο που οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα φουντώνουν, περιλαμβάνοντας μεταξύ άλλων και πρόσθετα μέτρα για τη θωράκιση των ευρωενωσιακών ομίλων.

Στα μέσα του περασμένου Φλεβάρη, το Ευρωκοινοβούλιο έκανε αποδεκτή την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και εξέδωσε νέο κανονισμό για τον έλεγχο των άμεσων ξένων επενδύσεων στην Ενωση από τα κράτη - μέλη «για λόγους ασφαλείας ή δημόσιας τάξης», ενώ παράλληλα συστήνει έναν «μηχανισμό συνεργασίας ανάμεσα στα κράτη - μέλη και μεταξύ των κρατών - μελών και της Επιτροπής, σχετικά με άμεσες ξένες επενδύσεις που είναι πιθανό να θίξουν την ασφάλεια ή τη δημόσια τάξη».

Λίγους μήνες νωρίτερα, το Νοέμβρη του 2018, είχε επιτευχθεί η πολιτική συμφωνία μεταξύ Επιτροπής, Συμβουλίου και Ευρωκοινοβουλίου για την τελική έγκριση του νέου κανονισμού, με αφορμή την οποία ο πρόεδρος Ζ. - Κλ. Γιούνκερ είχε αποκαλύψει με ιδιαίτερα εύγλωττο τρόπο τους στόχους του νέου πλαισίου ελέγχου: «Η Ευρώπη πρέπει πάντοτε να προασπίζεται τα στρατηγικά της συμφέροντα και αυτό ακριβώς είναι που η νέα δέσμη μέτρων θα μας βοηθήσει να κάνουμε. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι δεν είμαστε αφελώς υπέρ του ελεύθερου εμπορίου. Χρειάζεται να προβαίνουμε σε λεπτομερή έλεγχο όταν οι συναλλαγές ξένων εταιρειών στοχεύουν σε στρατηγικά περιουσιακά στοιχεία της Ευρώπης».

Εξίσου αποκαλυπτική για τις επιδιώξεις της ΕΕ ήταν η επίτροπος Εμπορίου Σ. Μάλμστρομ, η οποία χαρακτήρισε το νέο πλαίσιο ελέγχου «σημαντικό ορόσημο για την προστασία των κρίσιμης σημασίας ευρωπαϊκών τεχνολογιών και υποδομών. Σε έναν όλο και πιο αλληλένδετο και αλληλεξαρτώμενο κόσμο, χρειαζόμαστε μέσα για να προστατέψουμε τη συλλογική μας ασφάλεια, διατηρώντας ταυτόχρονα την Ευρώπη ανοιχτή για τις επιχειρήσεις».

«Προστασία υποδομών ζωτικής σημασίας» για τα ευρωμονοπώλια

Το νέο πλαίσιο ελέγχου των άμεσων ξένων επενδύσεων παρέχει στα κράτη - μέλη και στην Επιτροπή τη δυνατότητα ακόμα και να εμποδίσουν τις κεφαλαιακές εισροές από το εξωτερικό οι οποίες στοχεύουν στην πλήρη ή μερική εξαγορά ή και στον έλεγχο υποδομών στους τομείς της Ενέργειας, των μεταφορών, της ύδρευσης, της Υγείας, των επικοινωνιών, των μέσων ενημέρωσης, της επεξεργασίας ή της αποθήκευσης δεδομένων, του αεροδιαστήματος, της άμυνας, των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, άλλου τύπου εγκαταστάσεων «ευαίσθητου χαρακτήρα», καθώς και σε γη και ακίνητα, καίριας σημασίας για τη χρήση αυτών των υποδομών.

Αντίστοιχα, ο έλεγχος επεκτείνεται και στις σχετικές τεχνολογίες που αφορούν τους παραπάνω τομείς, συμπεριλαμβανομένων των τεχνολογιών τεχνητής νοημοσύνης, της ρομποτικής, κυβερνοασφάλειας, αποθήκευσης Ενέργειας, βιοτεχνολογιών κ.α.

Προκειμένου να διαπιστώσουν κατά πόσο μια άμεση ξένη επένδυση είναι πιθανό να θίξει την «ασφάλεια» ή τη «δημόσια τάξη», τα κράτη - μέλη και η Επιτροπή πρέπει να συνεκτιμούν αν ο ξένος επενδυτής ελέγχεται άμεσα ή έμμεσα από την κυβέρνηση τρίτης χώρας, συμπεριλαμβανομένων κρατικών φορέων ή Ενόπλων Δυνάμεων, ή αν ο ξένος επενδυτής ήδη εμπλέκεται σε δραστηριότητες που θίγουν την «ασφάλεια» ή τη «δημόσια τάξη» ενός κράτους - μέλους. Οι αναφορές αυτές, βέβαια, παραπέμπουν ευθέως σε Κίνα και Ρωσία.

Επιπλέον, ο κανονισμός δίνει τη δυνατότητα σε ένα κράτος - μέλος να κινεί διαδικασίες ελέγχου των άμεσων ξένων επενδύσεων που διενεργούνται σε άλλα κράτη - μέλη, εφόσον εκτιμά ότι η άμεση ξένη επένδυση που προγραμματίζεται ή έχει ήδη πραγματοποιηθεί σε άλλο κράτος - μέλος μπορεί να θίξει τη δική του «ασφάλεια» ή «δημόσια τάξη», ενώ μπορεί να εκκινεί διαδικασίες ελέγχου ακόμη και αν διαθέτει απλώς «σημαντικές πληροφορίες» ότι μια ξένη επένδυση μπορεί να θίξει τη δική του «εσωτερική ασφάλεια».

Εφόσον ξεκινήσει διαδικασία ελέγχου από ένα κράτος - μέλος ή την Επιτροπή, ο ελεγχόμενος οφείλει να παράσχει τις πληροφορίες που έχουν ζητηθεί «χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση». Οι πληροφορίες αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν την ιδιοκτησιακή δομή του ξένου επενδυτή και της επιχείρησης στην οποία σχεδιάζει να επενδύσει ή έχει ήδη επενδύσει, την αξία της επένδυσης, τα σχετικά προϊόντα και υπηρεσίες που θα προσφέρει η εν λόγω επένδυση, τις πηγές χρηματοδότησης της επένδυσης κ.ά.

Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό, πρόκειται για προβλέψεις που αναμένεται να περιπλέξουν ακόμα περισσότερο τους ανταγωνισμούς, τόσο στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης όσο και με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

«Απάντηση» σε μηχανισμούς ελέγχου των ανταγωνιστών της

Το προηγούμενο διάστημα, ανάλογους μηχανισμούς ελέγχου των άμεσων ξένων επενδύσεων στο έδαφός τους ενέκριναν και έθεσαν σε λειτουργία βασικοί εμπορικοί «εταίροι» - και ταυτόχρονα ανταγωνιστές - της ΕΕ, όπως η Κίνα, η Ιαπωνία, η Αυστραλία, η Νότια Κορέα, η Ρωσία κ.ά. Πρόκειται για διαδικασία που εντοπίζεται στα σχετικά κείμενα της ΕΕ, η οποία μάλιστα επικρίνεται ως διαδικασία που εμποδίζει τη «φιλελευθεροποίηση» των επενδυτικών ροών.

Το πλέον αυστηρό μέχρι σήμερα πλαίσιο ελέγχου των ΑΞΕ στο έδαφός τους το έχουν υιοθετήσει οι ΗΠΑ, με το σχετικό νομοθέτημα που εγκρίθηκε τον Αύγουστο του 2018 και διεύρυνε εξαιρετικά το πεδίο εφαρμογής του. Πλέον περιλαμβάνει τις αγορές ή μισθώσεις ακινήτων που γειτνιάζουν με βιομηχανικές και κυβερνητικές εγκαταστάσεις ή αφορούν επενδύσεις σε επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε «ευαίσθητες» τεχνολογίες και «κρίσιμες» υποδομές.

Βεβαίως η συζήτηση περί προστατευτισμού, τον οποίο ξορκίζουν τα όργανα της ΕΕ, επιχειρεί να κρύψει την πραγματική οικονομική βάση - το γεγονός ότι «απελευθέρωση» του εμπορίου και προστατευτισμός συνυπάρχουν και ενεργοποιούνται ανάλογα με τα συμφέροντα των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και τη θέση των καπιταλιστικών κρατών στην παγκόσμια οικονομία.

Αλλωστε, η ΕΕ εδώ και δεκαετίες εφαρμόζει πολιτική προστατευτισμού απέναντι σε ανταγωνιστικά μονοπώλια, με μέτρα που βάζουν αυστηρότερες προϋποθέσεις και προδιαγραφές για την κυκλοφορία στην ενιαία καπιταλιστική αγορά της ΕΕ ενός μεγάλου φάσματος βιομηχανικών, γεωργικών, κτηνοτροφικών και άλλων εμπορευμάτων, αλλά και με «περιβαλλοντικές» απαιτήσεις.

Ενδεικτικά, σε σχετικό κείμενο «προβληματισμού» της Επιτροπής με τίτλο «Τιθάσευση της παγκοσμιοποίησης», υπογραμμίζεται ότι το «άνοιγμα» σε ξένες επενδύσεις εξακολουθεί να αποτελεί «βασική αρχή της ΕΕ και σημαντική πηγή οικονομικής μεγέθυνσης», ταυτόχρονα όμως τονίζονται οι «ανησυχίες» που εκφράζονται από διάφορες πλευρές στο εσωτερικό της ΕΕ για ορισμένους ξένους επενδυτές, «ιδίως κρατικές επιχειρήσεις, οι οποίες για στρατηγικούς λόγους εξαγοράζουν ευρωπαϊκές εταιρείες που αναπτύσσουν καίριες τεχνολογίες».

Ωστόσο, σημειώνεται, ενώ συμβαίνουν τα παραπάνω, πολλοί επενδυτές προερχόμενοι από την ΕΕ «δεν απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα για να επενδύσουν στη χώρα από την οποία προέρχεται η επένδυση» και από αυτήν την άποψη ο «ανοιχτός χαρακτήρας» της πολιτικής της ΕΕ έναντι των άμεσων ξένων επενδύσεων - που δεν αμφισβητείται - θα πρέπει να πλαισιωθεί με «δυναμικές και αποτελεσματικές πολιτικές, οι οποίες θα διασφαλίζουν το άνοιγμα των άλλων οικονομιών και την τήρηση των ίδιων κανόνων απ' όλους, θα προστατεύουν δε τα κρίσιμα ευρωπαϊκά περιουσιακά στοιχεία από επενδύσεις οι οποίες θα έβλαπταν εύλογα συμφέροντα της Ενωσης ή των κρατών - μελών της».

Αξίζει να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, στο τέλος του 2017 η ΕΕ καταγράφεται ως ο «βασικός προμηθευτής» και ο «βασικός προορισμός» άμεσων ξένων επενδύσεων στον κόσμο, αφού οι σωρευτικές επενδύσεις από επενδυτές με έδρα την ΕΕ στον υπόλοιπο κόσμο εκείνη τη χρονιά έφταναν τα 7,412 τρισ. ευρώ, ενώ αντίστοιχα οι επενδύσεις στην ΕΕ από επενδυτές με έδρα κάποια τρίτη χώρα έφταναν τα 6,295 τρισ. ευρώ.

Τις μονοπωλιακές αντιθέσεις ανέδειξε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ

Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ καταψήφισαν την πρόταση κανονισμού, σημειώνοντας ότι συνιστά προσπάθεια συμβιβασμού ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα αστικών τάξεων των κρατών - μελών της ΕΕ, των διεθνών συμμαχιών και προσανατολισμών τους, καθώς επίσης ότι ο κανονισμός «φωτογραφίζει» τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Ρωσία και όχι μόνο. Ανέδειξαν το γεγονός ότι ο κανονισμός επιβάλλει στα κράτη - μέλη να ενημερώνουν τα υπόλοιπα και την Επιτροπή για κάθε ΑΞΕ, για την οποία δρομολογείται έλεγχος στο πλαίσιο του εθνικού μηχανισμού ελέγχου, όπως επίσης τη δυνατότητα που παρέχεται στα κράτη - μέλη να προβάλλουν επιφυλάξεις για ΑΞΕ που εκτελούνται σε άλλα κράτη - μέλη και να υποβάλλουν παρατηρήσεις, καθώς και στην Επιτροπή να εκδίδει μη δεσμευτική γνώμη.

Με βάση τα παραπάνω αλλά και τη σκόπιμη αοριστία περί «δημόσιας τάξης και ασφάλειας», οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ υπογράμμισαν ότι ο κανονισμός αφήνει περιθώρια για παρεμβάσεις της Επιτροπής και άλλων κρατών - μελών στο εσωτερικό των χωρών, καλλιεργεί έδαφος όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα στα κράτη - μέλη ανάλογα με τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων που εκπροσωπούν, με εμπλοκή και άλλων καπιταλιστικών κρατών, εγκυμονώντας σοβαρούς κινδύνους για τους λαούς από τις ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις.

ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Ο εφιάλτης του «νέου εργασιακού κόσμου» με «προοδευτικό» προσωπείο

Περισσότερη δουλειά, μεγαλύτερη εκμετάλλευση, με «δουλειά από το σπίτι» και «ευελιξία»...

Αυτοί είναι οι «προοδευτικοί» φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη... Εδώ, ο Αλ. Τσίπρας με την πρόεδρο του SPD, Α. Νάλες

INTIME NEWS

Αυτοί είναι οι «προοδευτικοί» φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη... Εδώ, ο Αλ. Τσίπρας με την πρόεδρο του SPD, Α. Νάλες
«Ενα νέο κοινωνικό κράτος για μία νέα εποχή», είναι ο τίτλος των προτάσεων που παρουσίασε μέσα στο Φλεβάρη το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD), επιδιώκοντας να «ξεπλύνει» το αμαρτωλό παρελθόν και παρόν του. Το SPD φιλοδοξεί εξάλλου να παραμείνει πρωταγωνιστής στο ρόλο του ως κόμμα του κεφαλαίου, που εγκλωβίζει τους εργαζόμενους με ορισμένες υποτιθέμενες φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, ελέγχοντας και «ευνουχίζοντας» το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Μετά από δεκαετίες στη διακυβέρνηση της Γερμανίας και ενώ συμμετέχει για τρίτη φορά σε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με τους Χριστιανοδημοκράτες/Χριστιανοκοινωνιστές (CDU/CSU), με καγκελάριο την Αγκελα Μέρκελ, το SPD εισπράττει την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για την επιδείνωση των όρων ζωής και δουλειάς εκατομμυρίων εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων. Κι ενώ οι πολιτικές του έχουν συμβάλει στη φτωχοποίηση εκατομμυρίων εργαζομένων, τώρα επανέρχεται τάχα με «φιλολαϊκό προσωπείο», με προτάσεις για αναγκαίες προσαρμογές των εργασιακών σχέσεων και του ασφαλιστικού συστήματος στη νέα εποχή της ψηφιοποίησης και άλλων τεχνολογικών εξελίξεων, και σε μια περίοδο πιο έντονου ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού.

Συνολικά στην ΕΕ, ενόψει και των ευρωεκλογών, διαμορφώνεται το ψεύτικο δίπολο μεταξύ «προοδευτικών» και «συντηρητικών» δυνάμεων και το SPD θέλει να κατοχυρώσει τη θέση του σ' αυτήν τη διαμάχη, τόσο πανευρωπαϊκά όσο και στη Γερμανία. Αυτά τα ψευτοδιλήμματα αναπαράγει και ο ΣΥΡΙΖΑ, εντάσσοντας τη διαβόητη γερμανική σοσιαλδημοκρατία στις «προοδευτικές» δυνάμεις της Ευρώπης, που με τις θέσεις τους συμβάλλουν τάχα σε μια πιο «ανθρωποκεντρική» και «φιλειρηνική» ΕΕ! Τα τελευταία σφιχταγκαλιάσματα του ΣΥΡΙΖΑ με το SPD αποτελούν τη μεγαλύτερη απόδειξη του βαθιά αντιλαϊκού περιεχομένου αυτών των ψευτοπροοδευτικών συμμαχιών και μετώπων.

Ακόμη περισσότερη «δουλειά από το σπίτι»

Στο πλαίσιο της ψηφιοποίησης της παραγωγής και άλλων τεχνολογικών εξελίξεων, προβάλλονται από το SPD ως «δικαιώματα» η πιο «ευέλικτη» εργασία, η εργασία από το σπίτι («homeoffice»), ο ατομικός υπολογισμός χρόνου εργασίας, ο «αυτοπροσδιορισμός των νέων μοντέλων εργασίας», ένας «νέος συμβιβασμός ευελιξίας που εξισορροπεί τις ανάγκες των εργοδοτών και των εργαζομένων». Ολα αυτά τα «δικαιώματα» τα προσυπογράφουν και οι «συντηρητικοί» κυβερνητικοί εταίροι του SPD, CDU/CSU.

Σε μια εποχή που η τεχνολογική πρόοδος θα μπορούσε να μειώσει τον εργάσιμο χρόνο και να αυξήσει τις δωρεάν κοινωνικές παροχές για όλους (φροντίδα παιδιών, ηλικιωμένων κ.λπ.), η γερμανική κυβέρνηση προτάσσει την «ευελιξία» ως το «φάρμακο» στην ισορροπία δουλειάς - οικογενειακής ζωής, ενώ το υπουργείο Εργασίας (SPD) ετοιμάζει νόμο εντός του 2019 για τον προσδιορισμό της «δουλειάς από το σπίτι». Ολα αυτά τα μοντέλα «ευελιξίας» μειώνουν το εργασιακό «κόστος», εντείνουν την εκμετάλλευση, ενώ και η παραγωγικότητα της εργασίας μεγαλώνει.

Ιδιαίτερα με το «homeoffice», πρακτικά ο εργαζόμενος είναι διαρκώς, 24 ώρες το 24ωρο, στη διάθεση της επιχείρησης, η οποία παράλληλα μειώνει τα λειτουργικά της έξοδα (ενοικίαση γραφείων, ρεύμα κ.λπ.). Ακόμα μένει να διευκρινιστεί αν θα διατηρηθούν τα επίπεδα των μισθών, με το επιχείρημα ότι θα εκλείψουν τα μεταφορικά έξοδα και άλλα δικαιώματα, π.χ. γονικές άδειες, πληρωμή υπερωριών κ.ά. Επίσης οι νέες εργασιακές σχέσεις θα έχουν σημαντικό αρνητικό αντίκτυπο και στο ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα. Η φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων φορτώνεται ακόμη περισσότερο στις πλάτες των εργαζομένων, το κράτος «εξοικονομεί» από κοινωνικές δαπάνες.

Εδώ έρχεται ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας να «αμπαλάρει» όμορφα τις αντεργατικές προτάσεις που αυξάνουν τον βαθμό εκμετάλλευσης: Με την «ευελιξία» («Gleitzeit»: Μέσα σε ένα πλαίσιο ο εργαζόμενος αποφασίζει πότε αρχίζει και πότε τελειώνει μια εργάσιμη μέρα), τον «αυτοπροσδιορισμό» του χρόνου εργασίας και το «homeoffice», οι εργαζόμενοι γονείς θα μπορούν να πηγαινοφέρνουν τα παιδιά στο σχολείο, θα είναι πιο ξεκούραστοι, θα έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για χόμπι και χαλάρωση, θα έχουν λιγότερο άγχος... Στην πράξη, τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.

Πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών «Χανς - Μπέκλερ» (5/3/2019) έδειξε ότι οι εργαζόμενοι γονείς με «ευέλικτα» ωράρια ή με «homeoffice» τελικά δουλεύουν περισσότερο από τους εργαζόμενους γονείς που έχουν σταθερή παρουσία στην εταιρεία. Οι πατέρες με «εντελώς ελεύθερη οργάνωση του χρόνου εργασίας» δουλεύουν κατά μέσο όρο 4 επιπλέον ώρες τη βδομάδα, ενώ οι μητέρες κατά μιάμιση ώρα περισσότερο. Οι πατέρες με «homeoffice» εργάστηκαν κατά 2 ώρες και οι μητέρες κατά 3 ώρες περισσότερο τη βδομάδα.

Διπλή επιβάρυνση για τις «ωφελούμενες» γυναίκες

«Τα αποτελέσματα δείχνουν διπλό βάρος, ιδιαίτερα για τις μητέρες», λέει η συγγραφέας της μελέτης, Ιβόνε Λοτ, στην «Die Zeit». «Οι γυναίκες διακόπτουν συνεχώς τη δουλειά τους για να φροντίσουν τα παιδιά και τελικά δουλεύουν όλο το βράδυ». Προσθέτει ότι «οι μέρες είναι φρικτές» και τα επίπεδα άγχους πολύ υψηλά.

Επιπλέον, με την «ευέλικτη» εργασία «ο παραδοσιακός ρόλος της γυναίκας που είναι στο σπίτι, υπεύθυνη για τη φροντίδα των παιδιών, ενισχύεται», λέει. Στον καπιταλισμό, το δίλημμα που τίθεται στις γυναίκες είναι είτε «ολοήμερη δουλειά και καριέρα», είτε «ημιαπασχόληση, ευελιξία και οικογένεια». Η συγγραφέας της μελέτης εξηγεί τη μεγάλη κοινωνική και ψυχολογική πίεση που δέχονται οι γυναίκες:«Η ιδανική μητέρα αναμένεται να έχει ως προτεραιότητα την οικογένεια. Ετσι, τα ευέλικτα μοντέλα εργασίας "νομιμοποιούνται" για τις γυναίκες, ώστε να εκπληρώνουν τις άλλες ευθύνες τους. Αν οι γυναίκες θέλουν να αφοσιωθούν στο επάγγελμά τους, η δουλειά θα πρέπει να μπαίνει πάνω απ' όλα». Φυσικά, για δικαιώματα όπως ανθρώπινο ωράριο, δωρεάν κρατική φροντίδα όλων των παιδιών και των ηλικιωμένων, άδειες κ.ά. ούτε λόγος, γιατί θίγουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων.

Οσο για τον ελεύθερο χρόνο για χόμπι, ύπνο, ξεκούραση; Η μελέτη δείχνει ότι η «ευελιξία» όχι μόνο δεν προσφέρει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αλλά η επιβάρυνση είναι μεγαλύτερη και για τις μητέρες και για τους πατέρες. Ο προσδιορισμός των ωρών εργασίας από τους ίδιους τους εργαζόμενους σημαίνει λιγότερη ξεκούραση και για τα δύο φύλα, ενώ το «homeoffice» και η «ευελιξία» κυρίως για τις μητέρες. Ενδεικτικά, οι μητέρες μέσω της «ευελιξίας» έχουν μόλις 4,5 ώρες ελεύθερο χρόνο τη βδομάδα, ενώ οι πατέρες περίπου 6 ώρες τη βδομάδα, αφού η ουσία δεν αλλάζει: Οι εργαζόμενοι τρέχουν «σαν τρελοί» να τα προλάβουν όλα και παράλληλα η δουλειά εντατικοποιείται.

Παπαγαλάκια των εργοδοτών

Οι προτάσεις του SPD είναι πάγιες εργοδοτικές θέσεις. Ενα μήνα πριν παρουσιάσουν οι σοσιαλδημοκράτες το «προοδευτικό» πρόγραμμα, ο πρόεδρος της Ενωσης Γερμανών Εργοδοτών, Ινγκο Κράμερ, επανέφερε την απαίτηση για πιο «ευέλικτο» ωράριο εργασίας και «προσαρμογή» του νόμου για το 8ωρο «στον 21ο αιώνα».

Οπως το SPD, έτσι και ο Κράμερ τόνισε ότι τάχα «δεν πρόκειται για αύξηση του εργάσιμου χρόνου, αλλά για πιο ευέλικτη βδομάδα, ώστε μια μέρα δουλεύεις περισσότερο, μια μέρα λιγότερο». Ταυτόχρονα, βέβαια, ζήτησε την κατάργηση της προβλεπόμενης 11ωρης ανάπαυσης μεταξύ δυο εργάσιμων βαρδιών:«Σε έναν ψηφιακό και διεθνώς δικτυωμένο επιχειρηματικό κόσμο», η 11ωρη ανάπαυση «δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει καθημερινά. Δηλαδή η πράξη είναι διαφορετική - και μάλιστα αυτό επιθυμούν και οι εργαζόμενοι με οικογένεια και με homeoffice»!

Παράλληλα, οι επιχειρηματικοί όμιλοι προωθούν το «homeoffice». Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (DIW), το 40% των υπαλλήλων στη Γερμανία θα μπορούσε να εργάζεται από το σπίτι, αλλά «μόλις ένα 12% το κάνει αυτό», λέει το υπουργείο Εργασίας (SPD).

Μισθοί και συντάξεις στα όρια της φτώχειας

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για να υπάρχει υγιής ανταγωνισμός μεταξύ των μονοπωλίων στις χώρες της ΕΕ το SPD προτείνει ο ελάχιστος μισθός ενός εργαζόμενου με πλήρη απασχόληση να μην πέφτει κάτω από το 60% του μέσου μισθού της χώρας (έτσι ορίζεται και το όριο της φτώχειας). Δηλαδή ο κατώτατος μισθός θα κινείται εξ ορισμού στα όρια της φτώχειας και η πραγματική του αξία θα μειώνεται, με δεδομένο ότι οι μισθοί στις χώρες της ΕΕ συμπιέζονται ή αυξάνονται στα όρια του πληθωρισμού. Ενδεικτικά, και στην ισχυρή Γερμανία, το ποσοστό των χαμηλόμισθων εργαζομένων διαρκώς μεγαλώνει, συμπαρασύροντας προς τα κάτω και τον μέσο μισθό. Σε ακόμα χειρότερη θέση θα είναι οι εκατομμύρια εργαζόμενοι με μερική απασχόληση.

Αντίστοιχα, η σοσιαλδημοκρατική πρόταση για τη «βασική σύνταξη» κινείται στα όρια της εξαθλίωσης. Συγκεκριμένα, όποιος έχει πληρώσει ασφαλιστικές εισφορές για τουλάχιστον 35 χρόνια θα παίρνει μια συμπληρωματική σύνταξη από το κράτος, το ανώτατο 448 ευρώ το μήνα (μετά από 40 χρόνια εισφορών). Σήμερα στη Γερμανία «όποιος εργάστηκε ως κομμωτής ή εργάτης αποθήκης για 40 χρόνια με ελάχιστη αμοιβή θα λάβει σύνταξη 513 ευρώ», λέει ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εργασίας Χούμπερτους Χάιλ. Με τη βασική σύνταξη - αν υποθέσουμε ότι τελικά θα εφαρμοστεί - θα έπαιρνε 961 ευρώ, δηλαδή ακριβώς στο όριο της φτώχειας στη χώρα! Ταυτόχρονα, ήδη συζητιέται η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 70 χρόνια.


E. M.

ΓΑΛΛΙΑ
Νέες «περγαμηνές» και στην εγκατάλειψη των ανέργων

Η κυβέρνηση του «ευρωπαϊστή» Μακρόν προσπαθεί να καλύψει το προβάδισμα που έχουν άλλες χώρες στην κατεδάφιση μέτρων προστασίας των ανέργων, με στόχο μια αγορά εργασίας «πιο ευέλικτη και πιο ανοιχτή»

Από γραφείο εύρεσης εργασίας στη Γαλλία
Από γραφείο εύρεσης εργασίας στη Γαλλία
Την ώρα που ενόψει των ευρωεκλογών τα αστικά επιτελεία πασχίζουν να εγκλωβίσουν τους λαούς σε ψευτοδιλήμματα, τύπου «πρόοδος - συντήρηση» ή «ευρωπαϊστές - λαϊκιστές», η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης προετοιμάζεται εντατικά. Στη Γαλλία, που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλες «προοδευτικές» δυνάμεις σε Ελλάδα και αλλού λανσάρουν ως πρότυπο «αντίστασης στις δυνάμεις της συντήρησης», ο μεταρρυθμιστής Μακρόν διεκδικεί νέες περγαμηνές στο τσάκισμα των εργαζομένων, όπως αποτυπώνει και η μεταρρύθμιση του συστήματος επιδότησης και προστασίας των ανέργων που προωθείται. Πρόκειται για μέτρα που η κυβέρνηση Μακρόν προωθεί με στόχο αφενός την «εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών» (υπολογίζεται ότι με τις νέες ανατροπές, μόνο την επόμενη 3ετία θα εξοικονομηθούν 3,9 δισ. ευρώ για τα δημόσια ταμεία, που φυσικά στόχος είναι να αξιοποιηθούν προς όφελος του κεφαλαίου, με διάφορους τρόπους). Αφετέρου (και ίσως αυτός είναι μακροπρόθεσμα και στρατηγικά πιο σημαντικός στόχος για το μεγάλο κεφάλαιο) να συμβάλουν στο «ριζικό εκσυγχρονισμό της αγοράς εργασίας», έτσι ώστε, όπως έχει πει ο Πρόεδρος της χώρας, το νέο σύστημα «να ενθαρρύνει εκ των προτέρων τους ανέργους να επιστρέψουν στην εργασία». Λες και ο λόγος που αυξάνονται οι άνεργοι (οι οποίοι επίσημα φτάνουν στο 9,1% του εργατικού δυναμικού, κατά το τρίτο τρίμηνο του 2018) είναι ότι περιφρονούν κάποιες θέσεις εργασίας...

Για να αντιληφθεί κανείς τις επιδιώξεις της κυβέρνησης Μακρόν, χρήσιμες είναι οι επισημάνσεις που έκανε σε συνέντευξη Τύπου, στις 26 Φλεβάρη, η υπουργός Εργασίας, Μουριέλ Πενικό, η οποία θυμίζουμε ότι πριν υπουργοποιηθεί υπήρξε στέλεχος επιχειρηματικών κολοσσών, όπως οι «Danone», «Dassault» κ.ά.

Οπως σημείωσε, «όλες μας οι ενέργειες αποσκοπούν στη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας μας, που έχει γίνει πολύ άκαμπτη, βασίζεται σε ομοιόμορφους κανόνες, με παροχές που εξαρτώνται από καταστάσεις και δεν συνδέονται με (τα εκάστοτε, μεμονωμένα) πρόσωπα και που εγκλωβίζουν πολλούς συμπολίτες μας σε επαγγελματικούς βίους οι οποίοι καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από ένα δίπλωμα που πήραν ή δεν πήραν εδώ και μια 20ετία...».

«Ολόκληρος ο σχεδιασμός μας αφοράτη μετάβαση σε μια αγορά εργασίας πιο ευέλικτη και πιο ανοιχτή...», συνέχισε η Πενικό και εξήγησε ότι πρέπει να μεταρρυθμιστούν καλύτερα και οι δημόσιες υπηρεσίες (στήριξης της) απασχόλησης... (όπως ο αντίστοιχος γαλλικός «ΟΑΕΔ») «για να επιτραπεί στις επιχειρήσεις να βρίσκουν γρηγορότερα και καλύτερα στην αγορά εργασίας τις δεξιότητες που έχουν ανάγκη...».

Ταυτόχρονα η Πενικό υπενθύμισε και το πλαίσιο στο οποίο οι «κοινωνικοί εταίροι» (δηλαδή οι επιχειρηματικές οργανώσεις και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες) πρέπει να συμβάλουν στην προωθούμενη «μεταρρύθμιση». Αναγγέλλοντας δε νέα ένταση των εκβιασμών σε βάρος των ανέργων, σχολίασε όλο νόημα ότι «το γεγονός πως ένα επίδομα ανεργίας μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το μέσο εισόδημα δεν λειτουργεί ενθαρρυντικά στην επιστροφή στην εργασία...». Για να καταλήξει εξηγώντας ότι «πρόκειται να εξετάσουμε σε βάθος τις υπηρεσίες που προσφέρει ο "Pοle Εmploi" (σ.σ. αντίστοιχος ΟΑΕΔ) ώστε να ανταποκρίνεται καλύτερα, πιο έντονα, καλύτερα προσαρμοσμένος στην ιδιαίτερη κατάσταση των ατόμων (σ.σ. εργαζομένων) και των επιχειρήσεων».

Για να «αντιπαλέψουμε τις νέες ανασφάλειες...»

Στο φετινό του πρωτοχρονιάτικο μήνυμα, ο Μακρόν είχε προσπαθήσει να λανσάρει ως φιλολαϊκά μια σειρά από μέτρα που επιταχύνονται τη νέα χρονιά (ανάμεσά τους και τη μεταρρύθμιση του συστήματος επιδότησης των ανέργων) τονίζοντας ότι πρέπει «να αντιπαλέψουμε τις νέες ανασφάλειες του 21ου αιώνα».

Οι παραπάνω επισημάνσεις της Πενικό ξεκαθάρισαν ότι οι «ανασφάλειες του 21ου αιώνα» που θέλει να αντιπαλέψει η κυβέρνηση δεν είναι παρά αυτές που εμποδίζουν τα γαλλικά μονοπώλια να «αποκρούσουν» τους ανταγωνιστές τους. Οπως ανέδειξε η υπουργός Εργασίας, η κυβέρνηση επιδιώκει:

-- Την πλήρη κατάργηση του ενιαίου χαρακτήρα των παροχών για τους ανέργους και ο καθορισμός της «προστασίας» τους να γίνεται όχι με βάση την «κατάστασή» τους (δηλαδή το ότι δεν έχουν σταθερό εισόδημα αντίστοιχο των αναγκών τους), αλλά αξιολογώντας τους κατά περίπτωση, ανάλογα (όπως όλα δείχνουν) με το πόσο διαθέσιμοι είναι να συμμορφωθούν στις απαιτήσεις της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και της μεγαλοεργοδοσίας (σήμερα δικαίωμα στο επίδομα ανεργίας έχει, για τους κάτω από 53 χρόνων, όποιος έχει δουλέψει 88 μέρες τους προηγούμενους 28 μήνες καταβάλλοντας ασφαλιστικές εισφορές, ή αν είναι πάνω από 53 χρόνων τους τελευταίους 36 μήνες. Το επίδομα δίνεται - εφόσον αποδεικνύει ότι ψάχνει για δουλειά - με ένα πολύπλοκο σύστημα που αφορά τη σχέση εργασίας, τη διάρκεια καταβολής του και το ποσό, που ξεκινάει από το 57% του προηγούμενου μισθού).

-- Την ακόμα πιο αποφασιστική στήριξη των εργοδοτών ώστε να διαθέτουν μια δεξαμενή εργατικού δυναμικού, φτηνού αλλά και κατάλληλα εκπαιδευμένου, με δεδομένο ότι ο αυξανόμενος καταμερισμός εργασίας και η ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων μεγαλώνουν πολύ τις ανάγκες για ειδικευμένους εργαζόμενους. Η διασφάλιση τέτοιων εργαζομένων - και όχι απλά φτηνών χεριών - γίνεται όλο και πιο καθοριστική για την επικράτηση στον έναν ή στον άλλον κλάδο, ειδικά αυτούς που εμφανίζουν μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους και αξιοποιούν νέες τεχνολογίες.

-- Το χτύπημα των μισθών και μέσα από τη μεγαλύτερη αποσύνδεση της αναζήτησης εργασίας με τα εφόδια που διασφαλίζουν οι σπουδές, η επαγγελματική προϋπηρεσία.

Προτεραιότητα ο πιο ασφυκτικός έλεγχος των «αιτούντων εργασία»

Η «ενθάρρυνση» των ανέργων «να επιστρέψουν στην εργασία» θα προωθηθεί στην ίδια κατεύθυνση που προχωρά και στα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα).

Στους άξονες της μεταρρύθμισης ξεχωρίζει ο στόχος για έναν ασφυκτικό έλεγχο των «αναζητούντων εργασία». Μάλιστα, προβλέπεται ότι από 200 άτομα που σήμερα απασχολούνται στις δημόσιες υπηρεσίες «στήριξης» όσων ψάχνουν δουλειά, το 2019 αυτά να φτάσουν τα 600 και το 2020 τα 1.000.

Τι είδους πρεμούρα είναι όμως αυτή; Μεταξύ άλλων:

-- Θα αξιολογείται συστηματικά και σχεδιασμένα η απόρριψη μιας «λογικής» ή/και «αξιοπρεπούς προσφοράς εργασίας». Το «λογική» και/ή «αξιοπρεπής» θα καθορίζονται σε συνεργασία με συμβούλους του αντίστοιχου ΟΑΕΔ και με βάση «κριτήρια που θα προσαρμόζονται καλύτερα στις ιδιαιτερότητες της τοπικής αγοράς εργασίας και στην κατάσταση του κάθε αιτούντος εργασία», όπως εξηγούν σε ΜΜΕ στελέχη της κυβέρνησης.

Τα νέα σχέδια θα πατήσουν και πάνω σε παλιότερα αντιδραστικά νομοθετήματα, όπως το διάταγμα του 2008 για «τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των αναζητούντων εργασία». Αυτό καθόριζε τη «λογική προσφορά» (νέας θέσης εργασίας) από «τη φύση και τα χαρακτηριστικά της θέσης ή των θέσεων εργασίας» αλλά και από το μισθό. Με βάση το συγκεκριμένο διάταγμα, σε κάποιον που ήταν γραμμένος στα μητρώα ανέργων για «πάνω από 3 μήνες» «λογική προσφορά» θεωρείται αυτή που αντιστοιχεί σε μισθό ίσο με τουλάχιστον το 95% του τελευταίου του μισθού. Μετά από 6 μήνες παραμονής στα μητρώα, ο «λογικά προσφερόμενος» μισθός πέφτει στο 85% του τελευταίου. Ενώ μετά από 12 μήνες, ο «λογικός» μισθός κατρακυλάει στα επίπεδα του επιδόματος ανεργίας. Είναι καθαρό ότι έτσι θα σημάνει νέος γύρος γενικευμένης επίθεσης στους μισθούς, αφού ειδικά οι μακροχρόνια άνεργοι (κατηγορία στην οποία ανήκουν και πολλοί με υψηλό μορφωτικό επίπεδο) θα εξαναγκάζονται να δουλεύουν με υποπολλαπλάσια αμοιβή από ό,τι πριν από την απόλυσή τους.

-- Θα τεθεί σε εφαρμογή ένα σύνθετο σύστημα επιβολής κυρώσεων για όσους αρνούνται προσφερόμενες θέσεις εργασίας. Μάλιστα, οι κυρώσεις αυτές προοδευτικά θα αυξάνονται, εφόσον ο άνεργος δεν δέχεται την «προσφορά». Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, στόχος είναι η αναστολή της καταβολής του επιδόματος ανεργίας για ένα μήνα, την πρώτη φορά που ο άνεργος απορρίπτει μια προσφερόμενη θέση. Για 2 μήνες αν η απόρριψη επαναληφθεί. Για 4 μήνες αν αρνηθεί για τρίτη φορά. Είναι κατανοητό ότι αυτό που επιδιώκεται να αντιμετωπιστεί είναι η αποδοχή θέσεων εργασίας με συρρικνωμένα μισθολογικά, ασφαλιστικά και άλλα δικαιώματα, από αυτές που πλέον κάνουν θραύση, στο όνομα της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας.

-- Στα σχέδια περιλαμβάνονται και κυρώσεις σε περιπτώσεις που κρίνεται ότι υπάρχει «ανεπαρκής αναζήτηση εργασίας», κατά τα πρότυπα προφανώς άλλων ευρωπαϊκών κρατών, όπου προκειμένου να μη χάσουν ένα πενιχρό επίδομα ανεργίας (που για πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι και το μοναδικό έσοδο) οι άνεργοι εξαναγκάζονται σε εξοντωτικούς, ακόμα και προσβλητικούς ελέγχους κάθε πλευράς της ζωής τους (προσωπικής, κοινωνικής κ.λπ.).

Ολα τα παραπάνω ενισχύουν την προσπάθεια του γαλλικού καπιταλιστικού κράτους να στρέψει ακόμα περισσότερα αδιάθετα εργατικά χέρια σε κλάδους ή τομείς που για διάφορους λόγους θεωρούνται πιο ελκυστικοί για το μεγάλο κεφάλαιο, ίσως και πιο ελπιδοφόροι για την αναμέτρηση των γαλλικών μονοπωλίων με τους ανταγωνιστές τους.

Στην ίδια κατεύθυνση κινούνται και «καινοτομίες» που προωθεί η κυβέρνηση Μακρόν μέσα από τη μεταρρύθμιση του συστήματος προστασίας των ανέργων, τις οποίες προσπαθεί να εμφανίσει ως προοδευτικές, αλλά στην ουσία τους υπηρετούν τη συνολικότερη επίθεση στη σταθερή δουλειά με δικαιώματα. Για παράδειγμα, είναι πιθανό να ξεκινήσει η καταβολή επιδόματος σε κάποιες περιπτώσεις ανέργων που δεν απολύθηκαν, αλλά παραιτήθηκαν από τη δουλειά τους. Αυτό θα γίνεται - εφόσον ψηφιστεί - στο όνομα της «διευκόλυνσης της κινητικότητας μισθωτών που θα εύχονταν να αλλάξουν (επαγγελματική) δραστηριότητα ή να ανοίξουν τη δική τους εταιρεία, διασφαλίζοντάς τους έσοδα "αντικατάστασης" (εργασίας) κατά το χρόνο (αυτής της) αλλαγής...», όπως διευκρινίζεται σε σχετικά κείμενα του υπουργείου Εργασίας. Πρόκειται δηλαδή για μέτρο ενταγμένο στην ευρύτερη καθιέρωση και επέκταση των προσωρινών μορφών εργασίας, της μεταπήδησης από τη μία θέση δουλειάς στην άλλη, ή από τον έναν τομέα στον άλλο, σε βάρος δικαιωμάτων που η εργατική τάξη έχει κατακτήσει με αίμα, μέτρο προς όφελος των μονοπωλίων που θα μπορούν να μετακινούν κεφάλαια εύκολα και με το μικρότερο δυνατό κόστος.


Α. Μ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ