Πιο διφορούμενη θέση από αυτήν στην οποία βρίσκεται ο Πακιστανός ηγέτης, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, σίγουρα δεν έχουν βιώσει πολλοί ηγέτες. Ο Περβέζ Μουσαράφ, εν μία νυκτί, μετατράπηκε από δικτάτορα σε Πρόεδρο, άξιο συνομιλητή και πολύτιμο σύμμαχο της «αντιτρομοκρατικής» συμμαχίας.

Ο ίδιος διατείνεται ότι η σύμπραξη με τις ΗΠΑ και η εγκατάλειψη των συμμάχων Ταλιμπάν (ας μην ξεχνάμε ότι ξεπήδησαν από τις θρησκευτικές σχολές και τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν) ήταν «κομβική επιλογή για το εθνικό συμφέρον», ενώ υποστηρίζει ότι η πλειοψηφία του πακιστανικού λαού συμμερίζεται την άποψή του. Για άλλους, η σύμπραξη αυτή ήταν, μάλλον, η μοναδική επιλογή του Μουσαράφ, δεδομένης της σχέσης με τους Ταλιμπάν. Οσο για τη λαϊκή στήριξη και τη, συγκριτικά με τον πληθυσμό, μικρή συμμετοχή στις διαδηλώσεις των ισλαμιστών, ας μην παραβλέπεται ότι πρόκειται για στρατιωτικό καθεστώς, με αποτελεσματικό και πολυπληθές μηχανισμό καταστολής.

Από τις 11 Σεπτεμβρίου, η οικονομική βοήθεια και οι ευνοϊκές πιστωτικές ρυθμίσεις δεν έπαψαν να ρέουν προς το Πακιστάν, όπως άλλωστε και οι δηλώσεις «θαυμασμού» για τη «θαρραλέα» στάση. Πλήθυναν, όμως, και οι «έγκυρες διαρροές» που αμφισβητούν την «ειλικρινή σύμπραξη των πακιστανικών μυστικών υπηρεσιών με τις ΗΠΑ», αλλά και τη δυνατότητα του Μουσαράφ να ελέγξει τις ημιαυτόνομες επαρχίες και την αχανή συνοριακή γραμμή με το Αφγανιστάν. Στις αλλεπάλληλες στάσεις προς τις ΗΠΑ, ο Μουσαράφ προειδοποιούσε για τα προβλήματα στον μουσουλμανικό κόσμο αν συνεχιστούν οι βομβαρδισμοί κατά το Ραμαζάνι. Ταυτόχρονα, πολλοί αναρωτιούνταν πόσο θα αντέξει στην εξουσία ο Περβέζ Μουσαράφ.