Αντε τώρα να πεις του Ράτζα ότι ξεκούτιανε και δεν ξέρει τι λέει. Οτι το τερμάτισε και το άτομο ξεστομίζει βλακείες.

Δεν είδα όμως κανέναν να το τολμά! Προσοχή στάθηκαν όλοι με χαμηλωμένο βλέμμα.

Στον βορρά αυτό το λέμε τουμπεκί!

Στις μέρες και κυρίως στα μέρη μας δυστυχώς η αλήθεια έχει να κάνει με το ποιος λέει τι και όχι με την πραγματικότητα και την καταγραφή της.

Αν διατυπώσει μια αλήθεια ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας του μπάσκετ, τότε σηκώνεις μια πέτρα και του την αμολάς, περιμένοντας να ακολουθήσουν και άλλοι.

Ετσι θα βγάλεις τα απωθημένα σου και κυρίως θα ξεχρεώσεις γραμμάτια για την αδικία, όπως εσύ κρίνεις, στην ομάδα σου, στον φίλο σου, στον κολλητό σου, στον ξάδελφό σου, στον κουμπάρο σου.

Αν δηλώσει όμως το ίδιο και μάλιστα με πιο αιχμηρό τρόπο μια προσωπικότητα παγκοσμίου βεληνεκούς, όπως ο Ντίνο Ράτζα, τότε απλά κάνουμε πως δεν την ακούσαμε και πάμε παρακάτω...

Απορώ βέβαια γιατί σταθήκαμε στις πρόσφατες δηλώσεις του και όχι σ' αυτές σχεδόν ένα μήνα πριν.

Γιατί εκείνες ήταν ακόμα πιο σκληρές και φωτογράφιζαν περισσότερους. Για όσους δεν έχουν επιλεκτική μνήμη, θα θυμούνται ότι στο τουρνουά νέων στο Βελιγράδι, ο Κροάτης αναφέρθηκε στα νέα παιδιά με ταλέντο που στο μυαλό τους δεν έχουν τόσο να παίξουν μπάσκετ αλλά να βγάλουν λεφτά!

Οτι το χρήμα δηλαδή αποτελεί αυτοσκοπό, ότι τα μυαλά των πιτσιρικάδων έχουν διαβρωθεί, ότι το άθλημα τρέχει πίσω από το χρήμα και το κέρδος.

Στην Κρήτη προχώρησε λίγο περισσότερο. Αποκάλυψε τους ηθικούς και πραγματικούς αυτουργούς της νέας κατάστασης των πραγμάτων, η οποία, δυστυχώς, πάει να γίνει καθεστώς.

Την απόλυτη εδραίωση αυτού του καθεστώτος θέλει να προλάβει ο Ράτζα, την αλλαγή νοοτροπίας, την αποδόμηση προτεραιοτήτων, ακόμα και κάθε ηθικού χαρακτήρα, μπράβο του και μακάρι να τον ακολουθήσουν και άλλες προσωπικότητες ανάλογου διαμετρήματος και αξίας.

Γιατί όταν ένα άθλημα απολέσει τις βασικές του αρχές, θα οδηγηθεί σε τραγικά αδιέξοδα.

Μην ξεχνάμε επίσης - γιατί αυτό κι αν είναι σημαντικό - ότι ο Ράτζα έχει ζήσει στη «Μέκκα» του επαγγελματικού μπάσκετ και κάθε τόσο ο δρόμος του πάλι εκεί τον βγάζει, γνωρίζει λοιπόν από πρώτο χέρι τι σημαίνει προϊόν, αξία, υπεραξία, χορηγοί και όλα τα συναφή, γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα μας πως μια στραβοτιμονιά αρκεί για να εκτροχιάσει το τρένο.

Αν θέλουμε λοιπόν να τον ακούσουμε και να τον λάβουμε σοβαρά υπόψη, το πράττουμε, αν πάλι όχι, τότε ενδεχομένως να θυμηθούμε τα λεγόμενά του μετά από χρόνια.

Ετσι γράφεται η Ιστορία...

Τα λεγόμενα του Ράτζα στην Κρήτη εκπλήσσουν μόνο αυτούς που θέλουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, όσο χοντρό κι αν είναι αυτό.

Σιγά να μη γνωρίζαμε - κάποιοι στο χώρο μας μάλιστα έχουμε το προνόμιο να το έχουμε ζήσει - ότι υπάρχουν μάνατζερ που ζητάνε από τους παίκτες να μην αγωνιστούν στις Εθνικές ομάδες, να προστατεύσουν τον εαυτό τους, να μην τραυματιστούν.

Οπως γνωρίζουμε ότι υπάρχουν παίκτες που δεν δίνουν το δικαίωμα στον ατζέντη τους να επιλέξει γι' αυτούς ή να αναλάβει πρωτοβουλίες. Παίκτες που έχουν κλείσει τα τηλέφωνα, που έχουν σφραγίσει τα αυτιά τους στις διάφορες σειρήνες, ακολουθώντας μόνο τη φωνή της συνείδησης.

«Στην εποχή μου οι ατζέντηδες δούλευαν για τους παίκτες, τώρα οι παίκτες δουλεύουν για τους ατζέντηδες».

Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ράτζα, δυστυχώς εκεί οδηγείται η κατάσταση, όσο κι αν ακόμα κάποιοι παίκτες - προσωπικότητες συνεχίζουν να επιμένουν.

Οι μάνατζερ όμως, οι ατζέντηδες, πείτε τους όπως εσείς νομίζετε, εκπροσωπούν τους παίκτες τους όσο αυτοί το επιτρέπουν, αλλά επ' ουδενί το άθλημα.

Ζούνε από το άθλημα, είναι μέρος του αθλήματος, αλλά το άθλημα εκπροσωπείται, γιγαντώνεται, παράγει αξίες, ήθος, συμπεριφορές, χαρακτήρες και ποιοτικά στοιχεία από τους φυσικούς πρωταγωνιστές, που είναι οι ίδιοι οι παίκτες.

Αυτή είναι η μεγάλη αποστολή των παικτών, ανεξάρτητα από τις επιδόσεις του καθενός στο παρκέ.

Οι ατζέντηδες είναι όπως οι δικηγόροι. Οταν τοποθετούνται δεν σημαίνει ότι λένε απαραίτητα την αλήθεια. Τον πελάτη τους εξυπηρετούν! Αρα η αλήθεια τους είναι σχετική.

Είναι ανεπίτρεπτο και βλαβερό για κάθε άθλημα, όχι μόνο για το μπάσκετ, στον καθρέφτη του κάθε αθλητή να μην αντανακλά το είδωλό του, αλλά αυτό του ατζέντη.

Σ' αυτές τις περιπτώσεις ο αθλητής, ανεξάρτητα από τα κέρδη του σε χρήμα, έχει χάσει ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει. Την προσωπικότητά του.

Αυτή θα ακτινοβολεί για πάντα, αυτή θα του προσδίδει κύρος και σεβασμό, ακόμα κι όταν σταματήσει να πετυχαίνει καλάθια και να μαζεύει ριμπάουντ. Γιατί η ζωή δεν διαρκεί 10 ή 15 χρονάκια, όσο δηλαδή σου επιτρέπεται να χτυπάς την μπάλα στο παρκέ.

Το είδωλό σου στον καθρέφτη, κι όχι αυτό του ατζέντη, θα σε κάνει είδωλο στην κοινωνία!

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα σε κατατρέχει η φωνή του Νίκου Παπάζογλου σε στίχους Τάκη Σιμώτα:

«Μα φτάνω στην εξώπορτα

κοιτάζω τον καθρέφτη

κι αντί να ρίξω μια μπουνιά

χαμογελώ στον ψεύτη».

ΥΓ: Η γενιά του Ράτζα ξέφυγε απ' αυτόν τον εφιάλτη κι έχει καταθέσει πλέον τα διαπιστευτήριά της. Για τις γενιές που ακολουθούν, ας βρούνε μόνες τους το δρόμο κι ας αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πάντως φωτεινά παραδείγματα υπάρχουν!