Είναι εμφανής η προσπάθεια που κάνει τελευταία ο ΣΥΡΙΖΑ να στοιχειοθετήσει «θεωρίες» για τους «δυο κόσμους»: Αυτόν που ο ίδιος λέει ότι εκπροσωπεί, της «προόδου» και της «ανάκαμψης με την κοινωνία όρθια», απέναντι στον «κόσμο» που καταλογίζει στη ΝΔ, της «νεοφιλελεύθερης διαχείρισης» στην οικονομία, στα Εργασιακά, στις συντάξεις. Ωστόσο, μια βόλτα στο Φεστιβάλ 100 χρόνια ΚΚΕ - 50 χρόνια ΚΝΕ, που ολοκληρώθηκε το περασμένο Σάββατο, ήταν αρκετή για να διαπιστώσει κανείς, και κυρίως παλιοί αριστεροί που πίστεψαν στη φενάκη της «κυβερνώσας αριστεράς», ότι δυο κόσμοι πράγματι υπάρχουν, αλλά καμιά σχέση δεν έχουν με την κάλπικη διάκριση που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να ενισχύσει τον διπολισμό και τα ψευτοδιλήμματα στον ανταγωνισμό με τη ΝΔ. Θα έβλεπε, για παράδειγμα, ότι απέναντι στον κόσμο της βαθύτερης εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, της σύσφιξης των στρατιωτικών και πολιτικών σχέσεων με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, υψώνεται ο κόσμος της διεθνιστικής αλληλεγγύης, με τον Παλαιστινιακό και τους άλλους λαούς, που σφραγίστηκε και με την παρουσία της Αχέντ Ταμίμι στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ. Θα έβλεπε επίσης ότι απέναντι στον κόσμο του συμβιβασμού με την «κανονικότητα» του κεφαλαίου, της πολιτικής της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, υπάρχει ο κόσμος της οργανωμένης πάλης, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, για να πάρει απάντηση σήμερα η αντιλαϊκή πολιτική, να δημιουργηθούν προϋποθέσεις αντεπίθεσης και ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος που συνθλίβει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Εκεί βρίσκεται η πραγματική διαχωριστική γραμμή και όχι εκεί που προσπαθούν να τη βάλουν με τους ψευτοκαβγάδες τους η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα.