Ο Γιώργος Γκότσης

Ο Γιώργος Γκότσης, έφυγε πριν χρόνια στην Αυστραλία, μετανάστης. Δούλεψε 34 ολόκληρα χρόνια λιμενεργάτης. Οι συνάδελφοί του τον ανέδειξαν επανειλημμένα στη διοίκηση του Maritime Union of Australia (MUA - το συνδικάτο λιμενεργατών της Αυστραλίας, όπου σήμερα ανήκουν και οι ναυτεργάτες): «Και ήταν 5, του Χανδρή: "Πατρίς", "Ελληνίς", "Αυστραλίς", "Βρετανίς", "Κουήν Φρειδερίκη"... Και βέβαια τα θυμάμαι... Είχαμε πάει πολλές φορές επάνω, με το συνδικάτο, δίναμε ψηφίσματα, οργανώναμε Επιτροπές καραβιού...».

Στην κουβέντα που είχε μαζί του ο «Ρ», αποτυπώνονται ατόφια τα διδάγματα που ατσαλώνουν τους εργάτες στην καθημερινή σκληρή αναμέτρηση με τους εκμεταλλευτές τους. Η πολύχρονη πείρα από τους αγώνες της εργατικής τάξης, την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος αλλά και την αντεργατική επίθεση που ξετυλίγεται σήμερα στην Αυστραλία, αποτυπώνει πόσο επιτακτική είναι η ταξική συσπείρωση, ενότητα και πάλη για κάθε έναν εργάτη χωριστά αλλά και όλους μαζί. Αντιλήψεις του τύπου «ο καθένας να κοιτά τη δουλίτσα του» ή «και τι δουλιά έχουν οι οικοδόμοι να απεργήσουν επειδή η κυβέρνηση επιστράτευσε τους ναυτεργάτες;» που καλλιεργούν μεταξύ άλλων οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις, κουρελιάζονται:

«Ο εργάτης, δεν έχει δύναμη μόνος του. Δεν πάει να είναι ο πιο θαρραλέος. Δεν έχει σημασία πόσο θαρραλέος είσαι, μόνος σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Κι όσοι βγαίνουν θαρραλέα στους χώρους δουλιάς, έχουν τη δύναμη του συνδικάτου. Αν ο άλλος σε διώξει, είναι το συνδικάτο πίσω. Ενώ στην περίπτωση που είσαι μόνος σου, σου λέει "εκεί είναι η πόρτα"...

Γίνονταν και κοινωνικοί αγώνες και πολιτικοί. Κι έβγαινες σε απεργία. Οπως γίνονταν για να βοηθήσουμε τους Ελληνες ναυτεργάτες. Ή για τη Χιλή, ή το Βιετνάμ, ή για τη Νότια Αφρική. Σταματάγαμε τη δουλιά. Το συνδικάτο έκανε απεργία. Σταματούσε η φορτοεκφόρτωση. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Δεν κουνιόταν τίποτα!...»

Associated Press

Το κεφάλαιο εντείνει την επίθεση στις κατακτήσεις των Αυστραλών εργαζομένων (από διαδηλώσεις ενάντια στη Σύνοδο του ΑΠΕΚ, στο Σίδνεϋ, το Σεπτέμβρη του 2007)

«Η αυστραλέζικη εργατική τάξη, με τους αγώνες, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με την ταξική πάλη, είχε κερδίσει πολλά δικαιώματα. Ομως με την ανατροπή του σοσιαλισμού, η άρχουσα τάξη άρχισε την αντεπίθεση, για να ποδοπατήσει τη μία μετά την άλλη όλες τις κατακτήσεις που είχε αναγκαστεί να παραχωρήσει κάτω από τους αγώνες η εργοδοσία», τονίζει ο Γ. Γκότσης.

Με τους νόμους που άρχισε να περνά η κυβέρνηση του συντηρητικού κόμματος από το 1996 κι αφού οι σοσιαλδημοκράτες είχαν «στρώσει» το έδαφος τα προηγούμενα χρόνια με τον «κοινωνικό διάλογο», τα αποτελέσματα που «μετρούν» σήμερα οι εργάτες είναι:

• ΩΡΑΡΙΑ: Οι λιμενεργάτες είχαν κερδίσει 35ωρο την εβδομάδα, 7ωρο, 5ήμερο, με πλήρεις απολαβές. Οποιος δούλευε νύχτα ή Σάββατο έπαιρνε διπλό μεροκάματο. Οποιος δούλευε Κυριακή έπαιρνε μεροκάματο 2,5 φορές πάνω. Στα πλοία υπήρχαν δύο βάρδιες ναυτεργατών, ανά 6μηνο. Το 6μηνο που δε δούλευαν όμως το πληρώνονταν, δεν έμεναν άνεργοι. Οταν άρχισε ο λεγόμενος εκσυγχρονισμός των πλοίων, ξεκίνησαν οι προσπάθειες για να μειώσουν τη σύνθεση των πληρωμάτων. Με τους νέους νόμους, θεσπίστηκε το 38ωρο ανά εβδομάδα, με τη δυνατότητα βέβαια του εργοδότη να απασχολεί τον εργάτη 2 ώρες τη μια μέρα και 10 την άλλη. «Αν π.χ. το πλοίο αργήσει να έρθει, εσύ θα περιμένεις, το 7ωρο αρχίζει να μετρά αφού έρθει... Μερικές φορές το έκαναν και 12ωρο. Σου λένε θα κάνεις 12ωρο και δε θα δουλέψεις μετά...».
• ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ - ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Μεθοδεύεται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται για την υπογραφή συμβάσεων ανά τόπο δουλιάς, «σε κάθε ένα πλοίο, ή κάθε χωριστό μέρος του λιμανιού... Καταργήθηκαν και διατάξεις που αφορούσαν τις άδικες απολύσεις και προωθούν τις ατομικές συμβάσεις».
• ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ: Πριν οι εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνταν στα 65. Για όσους δεν έχουν άλλα εισοδήματα, υπάρχει ένα επίδομα, ουσιαστικά «επίδομα απορίας», που «χοντρικά» φτάνει στο 50% του βασικού μισθού, με αποτέλεσμα «πολλοί περνάνε τα 70 και δουλεύουν ακόμα... Δεν είναι "ελληνικό" αυτό. Επειδή το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα είναι πιο δυνατό από πολλές άλλες χώρες, δεν μπορούν να εφαρμόσουν απότομα τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και προσπαθούν με διάφορους ελιγμούς...».
• ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ: Στο στόχαστρό τους δε θα μπορούσε να μην μπει το δικαίωμα στην απεργία. «Οι εργάτες εξέλεγαν τον αντιπρόσωπό τους σε ένα πλοίο. Αυτός συζητούσε με τον αντιπρόσωπο της εταιρείας. Αν κάποιος εργάτης δεν είχε γάντια, αν η δουλιά ήταν βρώμικη που λέμε κι έπρεπε να πάρεις παραπάνω λεφτά αλλά υπήρχε πρόβλημα, αν δεν είχε ασφάλεια, σταμάταγες το πλοίο για να 'ρθουν να ελέγξουν από το λιμεναρχείο και μετά να αρχίσει η δουλιά. Οταν ο αντιπρόσωπος της εταιρείας δε συμφωνούσε, σήμαινε ότι σταματάγαμε τη δουλιά. Γινόταν η σύγκρουση. ΄Η σου έλεγε, σε "σακάρω", σε βγάζω έξω απ' τη δουλιά. Τότε όλο το καράβι έβγαινε έξω. Σταματούσε, μέχρι να κατεβούνε, μέχρι να 'ρθει να σε πάρει πάλι για τη δουλιά...». Με τους νέους νόμους, όταν γίνεται απεργία, επιβάλλεται πρόστιμο, τόσο στον ίδιο τον εργάτη, όσο και στο συνδικάτο. Δικαίωμα απεργίας έχεις μόνο αν ναυαγήσει ο «διάλογος» για τις συλλογικές συμβάσεις. Ο εργοδότης βέβαια μπορεί να καταφύγει στο δικαστήριο και να πει ότι βλάπτεται ή να βγει το κράτος και να πει ότι βλάπτεται η οικονομία. «Πρέπει να ειδοποιήσεις 48 ώρες πιο μπροστά τον εργοδότη ότι θα πας και να σου πει από ποιο μέρος της δουλιάς θα περάσεις... Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στην Αυστραλία δε θα γράφονταν οι εργάτες στο συνδικάτο από φόβο μήπως απολυθούν...».

Η όξυνση της αντεργατικής επίθεσης κάνει όλο και πιο επιτακτική την ενίσχυση της πάλης για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης μέσα στο εργατικό κίνημα, στο οποίο σήμερα κυριαρχούν οι δυνάμεις του συμβιβασμού. «Η επίθεση του κεφαλαίου είναι "συγγενής", σε όλες τις χώρες του κόσμου. Πρέπει να δυναμώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα», υπογραμμίζει ο Γ. Γκότσης.

Οταν πριν μερικούς μήνες κλιμάκιο της ΠΣΟ επισκέφτηκε την Αυστραλία, οι εργάτες έδειξαν έντονο ενδιαφέρον. Εγιναν συγκεντρώσεις σε Μελβούρνη, Σίδνεϋ, Νιούκαστλ. Στην πάλη που δίνεται για να ενισχυθούν τα ταξικά χαρακτηριστικά του εργατικού κινήματος, παίζει σημαντικό ρόλο η Αυστραλιανή Ομοσπονδία Οικοδόμων, η οποία μάλιστα βρίσκεται στην προεδρία της Διεθνούς Κλαδικής Ομοσπονδίας Εργαζομένων στις Κατασκευές (UTIBB - μέλος της ΠΣΟ). Προσπάθειες γίνονται ιδιαίτερα στους κλάδους των μεταλλεργατών, των λιμενεργατών και αλλού.

«Μαζί με την πάλη που γίνεται για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα κάθε χώρας, πρέπει να δυναμώνει παράλληλα - είναι αλληλένδετα αυτά - και το διεθνές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που σημαίνει η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία» προσθέτει και στέκεται ιδιαίτερα σε ό,τι έχει προσφέρει η ΠΣΟ στους εργαζόμενους και συνολικά τους λαούς: «Από την ίδρυσή της έχει προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και για τη διεύρυνση των διεκδικήσεών τους, πέρα από τη συμπαράσταση στους λαούς που πάλευαν για ανεξαρτησία... Και με την πείρα που υπάρχει τώρα, πρέπει η ΠΣΟ να δυναμώσει σε όλες τις χώρες», υπάρχουν ήδη θετικά σημάδια, καταλήγει, με συνδικαλιστικές οργανώσεις από τη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή και αλλού που προσεγγίζουν την ΠΣΟ. «Χωρίς ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορείς να ανατρέψεις αυτή την πολιτική...». Ηδη, σε συνεργασία με την ηγεσία της ΠΣΟ, προετοιμάζεται το στήσιμο Γραφείου της ΠΣΟ στο Σίδνεϋ.

Στους αγώνες της ντόπιας εργατιάς εντάχθηκαν οι Ελληνες, που, ξεριζωμένοι απ' την πατρίδα τους, έφτασαν στην Αυστραλία, αναζητώντας μεροκάματο (φωτ.: αντιφασιστική διαδήλωση Ελληνο-Αυστραλών, στη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, από το βιβλίο του Στέλιου Κουρμπέτη «Η ιστορία της ελληνικής Αριστεράς της Αυστραλίας, 1915-1955»)

«Με τη μαζική μετανάστευση, μετά το 1955, τη δεκαετία του '60 και του '70, έρχονται πολλοί Ελληνες, οι περισσότεροι ήταν ανειδίκευτοι εργάτες, κατά 99%. Επεφταν υποσχέσεις που δίνονταν εδώ πέρα, ότι μόλις θα πάτε εκεί θα βρείτε καλή δουλιά, καλά σπίτια, αλλά μόλις έφταναν εκεί πέρα, η πρώτη επαφή τους, ήταν η πρώτη πίκρα. Τους πήγαιναν σε χώρους σαν τα στρατόπεδα της συγκέντρωσης. Και τους έστελναν στις χειρότερες δουλιές: χυτήρια, σιδηροδρομικές γραμμές, αλυσίδες αυτοκινήτων. Επικίνδυνες δουλιές, ανθυγιεινές...

Κι εγώ όταν πήγα εκεί πέρα, πήγα στα χυτήρια. Κι έρχονταν εκεί πέρα κάθε μέρα χιλιάδες εργάτες. Εκτός από τις άσχημες δουλιάς και το ζήτημα της γλώσσας, ήταν και το ρατσιστικό βλέμμα που έπεφτε πάνω σου, 24 ώρες το 24ωρο, ο ρατσισμός μπήκε στους χώρους δουλιάς. Ηταν ανυπόφορο. Πολλοί απελπίστηκαν, πολλοί τρελάθηκαν, έφυγαν, για πίσω, ήταν τεράστιες οι δυσκολίες. Ειδικότερα Ελληνες, οι οποίοι ήταν όλοι από επαρχίες, ανειδίκευτοι εργάτες, από νότια Ιταλία, Ισπανοί...».

Σημαντική για την οργάνωση των μεταναστών ήταν η δράση των Εργατικών Συνδέσμων που δούλεψαν μαζί με τα συνδικάτα: «Με τη δουλιά που έγινε σε συνεργασία με τα συνδικάτα, οι μετανάστες μπήκαν στην πάλη. Με φυλλάδια, κάθε μέρα. Με ενημερώσεις. Βγάλαμε εφημερίδα στα ελληνικά. Οι μετανάστες μπήκαν να γραφτούν στα συνδικάτα. Εγιναν αγώνες αλληλεγγύης, υπέρ του λαού του Βιετνάμ. Οταν ήρθε η χούντα στην Ελλάδα, κάναμε αγώνες ενάντια στη χούντα.

Τότε οι μετανάστες πλαισίωναν τους Συνδέσμους, κατά εκατοντάδες. Πολλοί έμπαιναν και στο Κομμουνιστικό Κόμμα, ήταν το μόνο κόμμα που τότε ήταν κατά του ρατσισμού. Το Εργατικό Κόμμα ήταν υπέρ του ρατσισμού τότε. Αλλά έσπασε ο χαλκάς και σταθήκαν στα πόδια τους οι Ελληνες. Και μπήκαν και στους αγώνες...

...Την εποχή εκείνη η ελληνική κυβέρνηση δεν έδινε πεντάρα για τους μετανάστες. Τα προξενεία και η Εκκλησία, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονταν ήταν, τι θα δώσεις όταν πάει ο παπάς εκεί και τα προξενεία τι συνάλλαγμα στέλνουν στην Ελλάδα. Και η κυβέρνηση εκεί, σε όποιους έμπαιναν μπροστά, απέρριπτε τις αιτήσεις για υπηκοότητα. Για να φοβίσει και τους άλλους, να μην κάνουν αγώνες...

Μετά το 1990, χρησιμοποιούν επιχειρήματα του τύπου "να 'μαστε περήφανοι για τους Ελληνες, ακόμα κι αν ένας Ελληνας είναι αντιδραστικός", όπως έγραφαν για τον Τάνερ, τον αρχηγό της CIA, επειδή ήταν ελληνικής καταγωγής...

Τους είπαμε μια φορά ότι η ελληνική παροικία είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Ολα τα προβλήματα της κοινωνίας φαίνονται εδώ, κι οι συντάξεις, τα εργατικά προβλήματα, τα ρατσιστικά προβλήματα. Οι εργάτες πρέπει να αγωνιστούμε εδώ με τους φυσικούς συμμάχους, από την Ελλάδα δεν μπορούν να λυθούν αυτά τα προβλήματα...

Τους είπαμε, υπάρχει η πατρίδα του '21, αυτών που αγωνίστηκαν, αλλά υπάρχει κι η πατρίδα εκείνων που προσκύνησαν. Είναι η πατρίδα της Αντίστασης κι αυτή με τους δοσίλογους, είναι η πατρίδα του Πολυτεχνείου, είναι η πατρίδα του ΠΑΜΕ, με ποια πατρίδα είσαι;..».