Συμφωνώ με τα τρία κείμενα των θέσεων της ΚΕ μπροστά στο 19ο Συνέδριο.

Είναι καρπός ωρίμανσης του Κόμματος, μετά από μια πορεία χρόνων. Χρόνια που το Κόμμα όχι μόνο άντεξε στη θύελλα της αντεπανάστασης βγαίνοντας όρθιο, αλλά έχει κάνει βήματα στις επεξεργασίες του που το σηκώνουν ένα μπόι ψηλότερα.

Η ΚΕ στέκεται αυτοκριτικά σε μια σειρά από ζητήματα, εντοπίζει αδυναμίες του Κόμματος, αδυναμίες που στη δουλειά της ΚΝΕ είναι μεγαλύτερες. Σίγουρα υπάρχουν ζητήματα που πρέπει να βελτιώσουμε, νέα καθήκοντα στα οποία πρέπει να ανταποκριθούμε. Ομως ξεχωρίζει κατά τη γνώμη μου το γεγονός ότι το ΚΚΕ, παρά τις πιέσεις και τις επιθέσεις ανταποκρίθηκε στο κύριο, που ήταν η σθεναρή αντίσταση στην πίεση να ενδώσει το Κόμμα και να κάνει το θεμελιακό λάθος ανοχής ή συμμετοχής σε κυβέρνηση συνεργασίας (Θέση 53).

Αυτή η επιλογή ανήκει στις κορυφαίες στιγμές του Κόμματος. Σε περίπτωση που το Κόμμα ενέδιδε η ζημιά θα ήταν ανυπολόγιστη, ενδεχόμενα να χρειαζόντουσαν χρόνια για να αποκατασταθεί.

Η δουλειά όλου του προηγούμενου διαστήματος, η Απόφαση για το σοσιαλισμό, το Δοκίμιο της Ιστορίας αποδείχτηκαν γερά όπλα που σήμερα μας κρατούν. Είχαν θετικό αντίκτυπο στην ωρίμανση του Κόμματος, στη διαπαιδαγώγηση της ΚΝΕ. Για τα μέλη της ΚΝΕ, που πρώτη φορά δρουν σε τέτοιες σύνθετες συνθήκες, η στάση αυτή του Κόμματος είναι στοιχείο ισχυροποίησης, του τι πάει να πει να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα.

Σε κάθε περίπτωση η επιδίωξη της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού για συντριπτικό χτύπημα στο Κόμμα δεν πέρασε.

Αυτή μας η θέση είναι καρφί στο μάτι του αντιπάλου. Ξέρουν καλά ότι η ταξική πάλη θα οξυνθεί και θέλουν όσο γίνεται να ξεμπερδέψουν με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚ, έτσι ώστε στις θύελλες που θα έρθουν ο υποκειμενικός παράγοντας να είναι ανέτοιμος, να διατηρηθεί η εξουσία τους.

Ο δρόμος που χαράζουμε είναι αντικειμενικά ο μόνος δρόμος που μπορεί να απαντήσει στα σύγχρονα προβλήματα. Είναι δρόμος δύσκολος. Μακάρι να υπήρχε πιο εύκολος δρόμος. Σε κανέναν δεν αρέσει το ενδεχόμενο του πολέμου, η σκληρή ταξική πάλη και πριν και μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Ομως δεν μπορούμε να αποσπώμαστε από την πραγματικότητα. Αλλος ρεαλιστικός δρόμος για το λαό δεν υπάρχει.

Το κεφάλαιο κυνηγά το μέγιστο κέρδος, μπροστά σε αυτό δεν υπάρχει έγκλημα που να μην το τολμά. Πάντα θα κοιτά να εκμεταλλεύεται ολοένα και περισσότερο την εργατική τάξη. Δεν έχει άλλη επιλογή.

Επομένως η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια αστική κυβέρνηση δε θα ήταν τίποτα άλλο παρά παράδοση της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, συμβιβασμός με τους εκμεταλλευτές, παραίτηση από το ότι μπορούμε και αξίζει να ζούμε καλύτερα, γιατί η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο. Τέτοια προδοσία το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει, μπορούν κάλλιστα να κάνουν οι οπορτουνιστές που ήδη έχουν προδώσει και έχουν αποστατήσει από το κομμουνιστικό κίνημα.

Το επόμενο διάστημα η πίεση για συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση θα μεγαλώσει. Εδώ θα μετρήσει η ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση του Κόμματος και της ΚΝΕ, αλλά και η αξιοποίηση της πείρας του κομμουνιστικού κινήματος. Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα που μέσα από συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις να μπόρεσε η εργατική τάξη να πάρει την εξουσία, να καταργήσει την εκμετάλλευση, να οικοδομήσει το σοσιαλισμό. Αντίθετα υπάρχουν δυστυχώς πολλά παραδείγματα που αυτή η συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις, η ενίσχυση τέτοιου είδους αυταπατών κάτω από το βάρος της πίεσης για άμεσες λύσεις έχει οδηγήσει στην ενσωμάτωση και στη διάλυση πολλών κομμάτων. Οι συνέπειες στο κομμουνιστικό κίνημα είναι έντονες σήμερα. Ακόμα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι μπολσεβίκοι δεν μπήκαν σε αστική κυβέρνηση που προέκυψε, όχι μετά από εκλογές, αλλά από επανάσταση.

Η θέση για καμιά συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης υπηρετεί τη στρατηγική του Κόμματος.

Σήμερα με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης επιβεβαιώνεται πιο έντονα ότι ο σοσιαλισμός είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Σε αυτή την υπόθεση αφιερώνουμε τις δυνάμεις μας, στην ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα, στο να υπάρχει ετοιμότητα στην επαναστατική κατάσταση.

Σε αυτές τις συνθήκες το Κόμμα μας έχει μια πλατιά πρόταση συμμαχίας, βάζει το θέμα της ενότητας της εργατικής τάξης και της συμμαχίας με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοπασχολούμενους, στρώματα που είναι πολυάριθμα. Απευθύνεται στις κοινωνικές δυνάμεις που αντικειμενικά, πέρα από το τι ψηφίζουν σήμερα, πέρα από το πόσο εγκλωβισμένες είναι από την αστική ιδεολογία, έχουν συμφέρον ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτή τη συμμαχία κάνει προσπάθειες να σφυρηλατήσει δρώντας καθημερινά, για κάθε ζήτημα, μέσα στους τόπους δουλειάς, τις λαϊκές γειτονιές κλπ. Η συμμετοχή χιλιάδων εργατών, λαϊκών στρωμάτων και νεολαίας θα πλαταίνει τη συμμαχία και όχι η αναζήτηση διάφορων συμμάχων σε διάφορα ναυάγια της ταξικής πάλης, που έχουν αποδείξει σε πολλές περιπτώσεις ότι τρέφουν μίσος για το ΚΚΕ.

Σ' αυτήν την προσπάθεια θα δίνει και η ΚΝΕ όλες τις δυνάμεις της. Για να πάρει θέση η νεολαία από τα εργατικά λαϊκά στρώματα τη θέση της στη Λαϊκή Συμμαχία. Οι αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου και το Πρόγραμμα που θα καταλήξει θα είναι όπλο για τους νέους κομμουνιστές. Για να ανεβαίνει η ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση στη νεολαία, που είναι όρος για την ανασύνταξη του κινήματος στη νεολαία, για τη συμμετοχή της νεολαίας στην πάλη.

Βήματα από το 18ο Συνέδριο έγιναν, αλλά δε μας ικανοποιούν. Αλλωστε κριτήριο δεν μπορεί να είναι το πόσο βελτιώθηκε μια κατάσταση μόνο, αλλά και το πόσο αντιστοιχίζεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης. Χρειάζεται να επιμείνουμε για να συμμετέχουν οι νέοι εργάτες στα σωματεία, να συσπειρώνονται γύρω από τις ταξικές δυνάμεις, να κάνουμε βήματα στην οργάνωση των νέων που είναι στη μαθητεία, στην οργάνωση των ανέργων. Να κάνουμε βήματα στην οργάνωση του μαθητικού κινήματος. Να συμβάλλουμε στην ισχυροποίηση κι άλλο του ΜΑΣ, που συγκροτήθηκε μετά το 18ο συνέδριο, να συμβάλουμε στο να μπει τέρμα στη διάλυση και τον εκφυλισμό του φοιτητικού - σπουδαστικού κινήματος.

Ταυτόχρονα να επιμείνουμε και να συνεχίσουμε να ανταποκρινόμαστε στο βασικό μας καθήκον που είναι η αιμοδοσία του Κόμματος με μέλη και στελέχη, καθήκον στο οποίο ανταποκριθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό περνά μέσα από την αφομοίωση της στρατηγικής του Κόμματος, της βελτίωσης της παρέμβασής μας, της ιδεολογικής δουλειάς στις γραμμές μας, από την οικοδόμηση γερού δικτύου ΟΒ σε σχολεία, σε λαϊκές γειτονιές, μαθητεία, ΤΕΙ, ΑΕΙ, χώρους δουλειάς.

Οι προϋποθέσεις για να γίνουν βήματα υπάρχουν, η βοήθεια από το Κόμμα είναι δεδομένη, γι' αυτό και μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι και η νέα γενιά των κομμουνιστών θα σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων των καιρών.

Το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών του 2012 δεν είναι προϊόν της δύσκολης συγκυρίας και κάποιων επιμέρους αδυναμιών και λαθών του ΚΚΕ, αλλά αποτύπωση της ίδιας της δυναμικής του, συμπύκνωση όλων των δυσκολιών που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει στην επικοινωνία του με τον εργαζόμενο λαό. Αποτυπώνει τη δυσαρέσκεια στην επιρροή και στις γραμμές του.

Η υποβάθμιση της σημασίας του εκλογικού αποτελέσματος του ΚΚΕ στις Θέσεις της ΚΕ, αντί για την πλατιά ανάδειξη των αιτίων και των παραγόντων που το διαμόρφωσαν, δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Αντίθετα, οδηγεί στο κλείσιμο αυτής της συζήτησης άρον άρον, τη στιγμή που έπρεπε να είναι ιδιαίτερα αναβαθμισμένη. Αλλά και η συγκεκριμένη αναφορά που γίνεται οδηγεί αφενός μεν στον υπερτονισμό των αντικειμενικών δυσκολιών σε βαθμό άσχετο με την πραγματικότητα και αφετέρου στην ανάδειξη επιμέρους αδυναμιών ή χρόνιων καθυστερήσεων μόνο. Ο στόχος είναι σαφής. Να μην μπει στη συζήτηση και να μην αμφισβητηθεί η γραμμή με την οποία το Κόμμα πορεύεται τα τελευταία χρόνια και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο, αλλά να χρεωθούν όλα σε αδυναμίες και ολιγωρίες της προεκλογικής περιόδου.

Είναι αλήθεια ότι οι συνθήκες της αναμέτρησης του Ιούνη ήταν ιδιαίτερα δύσκολες για το ΚΚΕ, αλλά και αυτή τη δυσκολία και συνολικά το αποτέλεσμα το καθόρισαν τα αποτελέσματα των εκλογών του Μάη. Εκεί κρίθηκαν όλα. Στις εκλογές αυτές σε συνθήκες πολύ καλές, όταν ο δικομματισμός κατέρρευσε σε πρωτοφανή επίπεδα και εκατομμύρια ψήφοι διασκορπίστηκαν σε όλους τους πολιτικούς χώρους, το ΚΚΕ σημείωσε ελάχιστη αύξηση. Το αποτέλεσμα αυτό έδειχνε ότι οι εργαζόμενοι τιμωρούσαν τα κόμματα εξουσίας, αλλά και δεν προσέβλεπαν στο ΚΚΕ, δεν τους συγκινούσε και δεν ενέπνεε. Από τη στιγμή που το Κόμμα έφερε το Μάη τέτοιο αποτέλεσμα ήταν φυσιολογικό να συρρικνωθεί στις επόμενες εκλογές, μόνο που η συρρίκνωση έφτασε στην εκλογική συντριβή.

Τα αρνητικά συμπτώματα και οι δυσκολίες του Κόμματος φαίνονταν πολλά χρόνια πριν, στην πορεία διογκώθηκαν και στις διλημματικές συνθήκες των εκλογών του Ιούνη οδήγησαν στις πολύ μεγάλες απώλειες. Ανησυχητικά στοιχεία για την επιρροή και την απήχηση του Κόμματος φάνηκαν από πολύ νωρίς. Χρόνο με το χρόνο δυνάμωναν. Επρεπε να χτυπήσει καμπανάκι, αλλά κάθε φορά γινόταν προσπάθεια να συγκαλυφθούν και να δικαιολογηθούν.

Ενδεικτικά σημειώνουμε:

Από το τέλος της δεκαετίας του 1990 η εκλογική επιρροή του ΚΚΕ εμφάνιζε μεγάλη αστάθεια. Ενας στους τρεις ψηφοφόρους του σε μια αναμέτρηση, στην επόμενη ψήφιζε άλλο κόμμα, πράγμα πρωτόγνωρο και πολύ αρνητικό για το ΚΚΕ. Είναι φανερό ότι οι ψήφοι αυτές ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας, τις οποίες το Κόμμα αδυνατούσε να πείσει πιο ουσιαστικά, ιδεολογικά και πολιτικά, να τις ενσωματώσει στην επιρροή του.

Στις ευρωεκλογές του 2009 το Κόμμα απώλεσε 150.000 ψήφους, το τιμώρησαν δηλαδή οι ψηφοφόροι κατ' ανάλογο τρόπο με τα κόμματα του δικομματισμού. Και αυτό πέρασε στα ψιλά.

Στις δημοτικές εκλογές του 2010 οι επιδόσεις του Κόμματος ήταν χαμηλές, ενώ θα έπρεπε να εκφράσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τη δυσαρέσκεια από την κρίση που ανέβαινε και συνέθλιβε το λαό.

Σταδιακά και με αφορμή διάφορα γεγονότα διαμορφωνόταν ένα αυθόρμητο κίνημα χωρίς βαθύτερη πολιτικοποίηση, πώς να υπήρχε αυτή άλλωστε χωρίς το ΚΚΕ, σαφές δείγμα ότι το Κόμμα αδυνατούσε να εκφράσει τη δυσαρέσκεια που σταδιακά κορυφωνόταν και φυσικά δεν έκανε καμιά προσπάθεια να συνδεθεί με το κίνημα αυτό ή με τμήματά του και να επιδράσει πάνω τους ουσιαστικότερα.

Ολοι οι δείκτες που αποτυπώνουν τη ζωτικότητα και την ουσιαστική επιρροή του στις εργαζόμενες μάζες δεν κινούνταν θετικά - ανοδικά ή κινούνταν αρνητικά. Συνδικαλιστική επιρροή - κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» και των εντύπων μας, στρατολογία στο Κόμμα, ενώ η ΚΝΕ από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 έκανε σταδιακά μια μεγάλη βουτιά χάνοντας τις μισές δυνάμεις της.

Ολα αυτά υπογραμμίζουν την απώλεια της αίγλης του Κόμματος στο λαό, τη διάρρηξη των δεσμών του με την εργατική τάξη, τη μείωση της απήχησής του, τα αδιέξοδα στα οποία σταδιακά έμπαινε. Οσο οι συνθήκες στη χώρα εξελίσσονταν αργά, χωρίς πολύ μεγάλες αλλαγές, αυτά δεν φαίνονταν, όταν όμως η κρίση επιτάχυνε τις εξελίξεις και κορύφωνε τη δυσαρέσκεια οδηγηθήκαμε στα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, τα οποία ούτε παροδικά είναι ούτε επιμέρους, αλλά σχετίζονται με τον πυρήνα της γραμμής που το Κόμμα μας έχει χαράξει.

Η διόγκωση των προβλημάτων εξελίσσεται παράλληλα με την αλλαγή γραμμής του Κόμματος, την εγκατάλειψη της οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, την ανατροπή του χαρακτήρα του, την αλλαγή της γραμμής δράσης του Κόμματος στο εργατικό κίνημα και γενικότερα στις μάζες, την πρόταξη παντού και πάντα σε κάθε περίπτωση της λαϊκής εξουσίας ξεκομμένης από τις τρέχουσες εξελίξεις.

Αν το Κόμμα επέμενε στην πάλη για την οικοδόμηση του μετώπου σταθερά και με συνέπεια θα είχε διαμορφώσει αποτελέσματα σημαντικά στην εργατική τάξη και το λαό. Η κρίση θα το έβρισκε επικεφαλής λαϊκής συμμαχίας και θα αγωνιζόταν για την ανατροπή της πολιτικής της αστικής τάξης με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις. Αυτό θα το καταξίωνε σε ευρύτερα λαϊκά τμήματα, ο αγώνας αυτός θα έδινε νέα ισχυρή ώθηση στην οικοδόμηση του μετώπου.

Στις εκλογές του Ιούνη το ΚΚΕ, αξιοποιώντας το πρόγραμμά του και προβάλλοντας το αίτημα για αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση, όπως το πρόγραμμά μας την αντιλαμβάνεται, ως κυβέρνηση σύγκρουσης με το μονοπωλιακό κεφάλαιο και την εξουσία του και δυνατότητα ωρίμανσης των προϋποθέσεων, ώστε να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας στην πορεία, όχι μόνο θα απέκρουε το παραπλανητικό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή κυβέρνηση και φιλολαϊκές εξελίξεις, ως και σοσιαλισμό στα πλαίσια της ΕΕ, αλλά θα έβγαινε ενισχυμένο ουσιαστικά, αν όχι ρυθμιστής των εξελίξεων.

Στο δίλημμα κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μόνο η πρόταση για αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κυβέρνηση μπορούσε να αντιπαρατεθεί με επιτυχία. Η ολοκληρωτική εγκατάλειψη του προγράμματός μας οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ στο 27% και το ΚΚΕ στη μεγάλη εκλογική ήττα.

Η ήττα αυτή μπορούσε να έχει και κάτι θετικό, να αποδειχθεί πιθανόν ευκαιρία για το Κόμμα αν η ΚΕ αποφάσιζε να ανοίξει τη συζήτηση για τις αιτίες, να συνειδητοποιηθούν αυτές ευρύτερα και να προχωρήσει σε διορθωτικές κινήσεις. Αντί γι' αυτό μετά από ορισμένες ταλαντεύσεις προτίμησε τη φυγή προς τα μπρος, προς το κενό, τροποποιώντας ριζικά το πρόγραμμα και το καταστατικό και θεσμοθετώντας στα προσυνεδριακά κείμενα όλα εκείνα τα στοιχεία που μας έφεραν ως εδώ.

Από αυτή την εξέλιξη μόνο επιδείνωση της πορείας του Κόμματός μας πρέπει να περιμένουμε.

Από το 18ο Συνέδριο που ήταν η αρχή της κρίσης έωςτο 19ο που η κρίση είναι σε εξέλιξη ουσιαστικά μιλάμε για μια νέα εποχή λόγω των επιπτώσεων που υπάρχουν στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αλλαξαν δεδομένα χρειάζεται να αλλάξουν και οι ρυθμοί. Ολα τα ιστορικά διλήμματα ξαναμπαίνουν έντονα. Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα, Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση. Συμπυκνωμένα σε ένα σύνθημα θα μπορούσε να πει κάποιος «ήρθε η ώρα των κομμουνιστών». Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα κάνει εδώ και χρόνια μια σοβαρή ιδεολογική δουλειά για το ζήτημα του Σοσιαλισμού. Και αυτό φαίνεται και στις θέσεις του για το 19ο Συνέδριο. Δεν αποφασίζει με τη συγκυρία δεν επηρεάζεται από το πρόσκαιρο. Το βασικό ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει ακόμα πιο βασανιστικά το Συνέδριο του Κομμουνιστικού Kόμματος είναι η οργάνωση της πάλης για τις ιδέες του σοσιαλισμού. Σήμερα μέσα στην κρίση τόσο το αστικό όσο και το οπορτουνιστικό στρατόπεδο επιχειρούν να δημιουργήσουν νέες αυταπάτες είτε επιβίωσης είτε καλύτερης διαχείρισης μέσα στα πλαίσια του συστήματος. Είτε με το μανδύα της εθνικής ενότητας είτε με το πρόσχημα της λαϊκής ενότητας οικοδομούν την ιδεολογική τους παρέμβαση. Χρειάζεται από την άλλη πλευρά λοιπόν μια ξεκάθαρη πολιτική και τακτική.

Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου καθορίζουν απόλυτα καθαρά το στόχο δηλαδή την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Φορέας αυτής της ανατροπής δεν μπορεί να είναι άλλος από την εργατική τάξη της χώρας μαζί με σύμμαχα στρώματα που πλήττονται από την κρίση. Σωστά.

Ομως αυτή η συμμαχία κατά τη γνώμη μου θα χρειαστεί μια πορεία για να δομηθεί. Μια πορεία που κύριο χαρακτηριστικό θα έχει ότι η οργανωμένη εργατική τάξη πείθει τους συμμάχους της για την ικανότητά της να οδηγήσει τις ανατροπές με οργανωμένο σχέδιο και προοπτική. Κανένας από τους συμμάχους δεν μπορεί μόνος του να λύσει τα προβλήματά του. Μόνο μια ανεξάρτητη και τολμηρή πολιτική του προλεταριάτου μπορεί να σύρει τις μη προλεταριακές μάζες.

Δυστυχώς σήμερα η εικόνα της εργατικής τάξης με τους συσχετισμούς στα όργανά της, με την αναποτελεσματικότητα των αγώνων της, με την έλλειψη γραμμής ρήξης και ανατροπής δεν πείθει τους «ασταθείς» συμμάχους. Ο θυμός, η αγανάκτηση, η ριζοσπαστικοποίηση υπάρχουν θολά σε όλη την κοινωνία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τόσο κομμάτια της τάξης όσο και των εν δυνάμει συμμάχων να επηρεάζονται από τις αστικές και τις διαχειριστικές αντιλήψεις.

Σε αυτήν τη ζωντανή διαδικασία συγκρότησης της συμμαχίας έχει αξία, όχι σχηματική, να τοποθετηθεί σε πρώτο χρόνο το άλογο μπροστά στο κάρο και όχι δίπλα του. Η υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος πρέπει να ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ στρατηγικά της λαϊκής συμμαχίας και η τοποθέτηση αυτή να μεταφραστεί σε συγκεκριμένα καθήκοντα και στόχους για το Κομμουνιστικό Κόμμα και την παρέμβαση των δυνάμεών του.

Εξάλλου το ΠΑΜΕ δε βρίσκεται στη νηπιακή κατάσταση από άποψη οργάνωσης και παρέμβασης που βρίσκονται οι άλλες κοινωνικές συσπειρώσεις ΠΑΣΥ, ΟΓΕ, ΜΑΣ, ΠΑΣΕΒΕ.

Με βάση τον παραπάνω προβληματισμό, 4 βασικούς στόχους θα πρέπει να βάλει το 19ο Συνέδριο.

Πρώτος στόχος θα πρέπει να είναι η εκλαΐκευση της πρότασης σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση και η διοργάνωση μιας πλατιάς κοινωνικής προσπάθειας συζήτησης πάνω σε αυτή. Μέσα στα συνδικάτα, στις γειτονιές, στα καφενεία, στους φοιτητικούς και σπουδαστικούς συλλόγους.

Αφετηρία της συζήτησης μπορούν να αποτελούν τα κύρια προβλήματα που έχουν μπει στην καθημερινότητα, όπως χρέος, κρίση, ανεργία, μισθοί, παιδεία, υγεία και να υπάρξει μια εξειδίκευση της σοσιαλιστικής πρότασης κατά κλάδο (π.χ. ενέργεια, οικοδομή - έργα, μεταφορές κλπ) μαζί με τα συνδικάτα.

Δεύτερος στόχος θα πρέπει να είναι η οργάνωση των εργατικών αγώνων. Αυτό που βγαίνει σαν συμπέρασμα και από το τελευταίο 3χρονο κινητοποιήσεων είναι ότι οι σημερινές συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες δεν μπορούν ούτε αμυντικούς οικονομικούς αγώνες να οργανώσουν, το αντίθετο μάλιστα εκφυλίζουν και έννοιες όπως απεργία και αγώνας. Παραμένουν στις καρέκλες τους (πολλές φορές μέσα και από νοθείες) επειδή η μεγάλη μάζα είναι ασυνδικάλιστη και μένει ασυνδικάλιστη γιατί βλέπει αυτούς στις ηγετικές καρέκλες.

Αυτή η αντίφαση χρειάζεται ρήξη. Κάθετη ρήξη με αυτές τις δυνάμεις, νέα οργάνωση της εργατικής τάξης με σωματεία ταξικά με γραμμή ρήξης και ανατροπής με μπροστάρηδες ανιδιοτελείς αγωνιστές όπως είναι οι κομμουνιστές. Αυτή η εξέλιξη μπορεί να εμπνεύσει και εργάτες και συμμάχους. Η εμπειρία δείχνει πως όπου συνδικάτα έχουν ταξική κατεύθυνση, και η συμμετοχή είναι μεγαλύτερη αλλά και τα ανοίγματα που κάνουν στην κοινωνία βρίσκουν ανταπόκριση. Και πρέπει επίσης να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι η αναποτελεσματικότητα των αγώνων τροφοδοτεί τις διαχειριστικές λογικές ακόμα και σε πρωτοπόρα κομμάτια που δίνουν μάχες αλλά απογοητεύονται από τη συνολική κατάσταση.

Τρίτος στόχος είναι οι Λαϊκές Επιτροπές σε κάθε γειτονιά. Οι Λαϊκές Επιτροπές μπορούν να αποτελούν τα τοπικά κοινωνικά στηρίγματα των εργατικών αγώνων και ταυτόχρονα να δομούν αυτό το πλατύ συμμαχικό μέτωπο. Οι Λαϊκές Επιτροπές μπορούν να αποτελέσουν τη βάση αγώνα της Λαϊκής Συμμαχίας με άξονα την αντίσταση τόσο στη γενικότερη πολιτική όσο και στις τοπικές επιπτώσεις της όπως τις ιδιωτικοποιήσεις στους ΟΤΑ, το κλείσιμο νοσοκομείων, τη συγχώνευση σχολείων κλπ. Οπως επίσης στα θέματα αλληλεγγύης (άνεργοι, χαράτσια, φόροι) αλλά και της συλλογικής αντιρατσιστικής και αντιφασιστικής δράσης. Οι Λαϊκές Επιτροπές μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση των ανέργων.

Τόσο στην υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος όσο και στη συγκρότηση των λαϊκών επιτροπών χωράνε όλες οι δυνάμεις που βρίσκονται σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και αναγνωρίζουν τον αντικειμενικά πρωτοπόρο ρόλο των κομμουνιστών.

Τέταρτος στόχος θα πρέπει να είναι η συνολική αντισυστημική εικόνα που το Κόμμα θα πρέπει να έχει προς τα έξω. Να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της κρατικής καταστολής που διογκώνεται και θα διογκώνεται. Να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντιμετώπιση της φασιστικής και ρατσιστικής δράσης που διογκώνεται και θα διογκώνεται. Να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην «αποκαθήλωση» του αστικού κοινοβουλίου με τη στάση του εκεί μέσα. Να μην υπάρχει σταθερή κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά να θητεύουν στα έδρανα διαδοχικά όλοι οι υποψήφιοι βουλευτές του Κόμματος.

Στις συνθήκες της καπιταλιστικής παρακμής, λόγω της κρίσης, οι αστοί αλλάζουν ταχέως την «αξία χρήσης» μηχανισμών χειραγώγησης (κοινοβούλιο, κόμματα, συνδικάτα, κοινωνικοί εταίροι κλπ), αλλά και κοινωνικών συμμαχιών (με δημοσιοϋπαλληλία, μικροαστικά στρώματα) που είχαν χτίσει την προηγούμενη περίοδο της ανάκαμψης. Ενισχύουν τους μηχανισμούς της εκτελεστικής εξουσίας.

Οι διαχειριστές κάθε είδους από την άλλη φιλοδοξούν να νεκραναστήσουν τη λειτουργία αυτών των μηχανισμών και συμμαχιών υποσχόμενοι επιστροφή στο χτες.

Οι όποιες «ρωγμές» στο αστικό στρατόπεδο που έχουν να κάνουν κυρίως με το νόμισμα πρέπει να αξιοποιηθούν μόνο στην κατεύθυνση της απαξίωσης και της ανάδειξης της αδυναμίας του συστήματος και σαφώς όχι στην παγίδευση της αξιοποίησής τους, όπως έχουν πέσει ακόμα και κάποιοι «αριστεροί». Σε τίποτα από αυτά δεν έχουν θέση οι κομμουνιστές.

Το καθήκον του ΚΚ στη συγκυρία είναι η ανεξάρτητη επαναστατική πολιτική με το δικό του πρόγραμμα.

Σωστό σύντροφοι, η μειοψηφία πρέπει να συμφωνεί με την πλειοψηφία. Σωστό αν η μειοψηφία έχει οπορτουνιστικές τάσεις και εχθρικές προς το Κόμμα.

Αλλά τι γίνεται όταν υπάρχουν μειοψηφίες με κομμουνιστικό χαρακτήρα, όπως είχαμε και στο παρελθόν - 20ό Συνέδριο Σοβιετικής Ενωσης 1956, 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ 1956.

Μειοψηφία, που δεν συμφώνησε με την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα, 12 Φλεβάρη 1945.

Θυμάμαι το 1958 όταν πάρθηκε απόφαση από το ΚΚΕ να απαγορευτούν και καταργήθηκαν οι Κομματικές Οργανώσεις στην Ελλάδα, που ήταν όχι λάθος, αλλά έγκλημα. Θυμάμαι στην ΚΟΒ - στην πόλη Τσεχοσλοβακία «Οστράβα», ήρθε σ. μέλος της ΚΕ, μας έκανε την ανάλυση, αντέδρασα μαζί με άλλους συντρόφους. Με σταμάτησε το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και μου λέει: Νεαρέ πολύ βιάζεσαι, του απάντησα: σ. η ΕΔΑ δεν έχει βάσεις Μαρξιστικές - Λενινιστικές και σε μια κρίσιμη στιγμή δεν θα μπορέσει, να παίξει το ρόλο που θα παίξει το ΚΚΕ. Και δε θέλω να αναφερθώ στο 20ό οπορτουνιστικό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης, διότι η αντίδραση σήκωσε κεφάλι, το αποτέλεσμα ήταν η μειοψηφία, που είπαμε την αλήθεια, να διαγραφούμε από την πλειοψηφία, αλλά δεν γλιστρήσαμε, μείναμε πιστοί στα ιδανικά του Κόμματος και συνεχίζουμε.

Αλλά σύντροφοι αν τότε εισακούστηκαν οι λεγόμενες μειοψηφίες στο 20ό Συνέδριο της Σοβιετικής Ενωσης 1956, στην 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ 1956, δεν θα βρισκόμασταν εδώ που είμαστε σήμερα. Εννοώ γενικά στα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα. Γι΄αυτό σύντροφοι για να μην υπάρχουν μειοψηφίες ή πλειοψηφίες, πρέπει να κρατά σταθερή θέση, πίστη στο Μαρξισμό - Λενινισμό!

Εύχομαι στο 19ο Συνέδριο, με όλη την καρδιά μου, καλές επιτυχίες, χαιρετισμούς σε όλους τους αντιπροσώπους Ελληνες και το ίδιο στις ξένες αντιπροσωπείες και ιδιαίτερα χαιρετώ την αντιπροσωπεία της Τσεχίας, το Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας διότι είναι και δεύτερη πατρίδα μου.

Στέλνω και συντροφικούς χαιρετισμούς στις πρώην Σοσιαλιστικές χώρες, σε όλους τους πρώην πολιτικούς πρόσφυγες και ιδιαιτέρως στη σημερινή «Τσεχία», διότι είναι η δεύτερη πατρίδα μου.