Στην πλατεία των «Εξι Δρόμων», στο μέρος όπου, στις 23 Νοέμβρη του 1947, όργανα της Ασφάλειας Λάρισας δολοφονούσαν τον 40χρονο Γραμματέα της Επιτροπής Πόλης Λάρισας του ΚΚΕ, πραγματοποιήθηκε, ανήμερα της 56ης επετείου της θυσίας του, μια λιτή και σεμνή εκδήλωση μνήμης και τιμής. Με τη διοργάνωσή της, το Κόμμα θέλησε να τιμήσει τη μνήμη ενός από τα ηρωικά παιδιά και με την παρουσία τους οι κομμουνιστές της Λάρισας και οι άλλοι αγωνιστές της Αριστεράς έδειξαν ότι ο λαός μας θυμάται τους ήρωές του και εμπνέεται από το παράδειγμά τους.

Ηταν εκεί σύντροφοι και συναγωνιστές του Σπύρου Καλοδίκη, που ζουν και διηγούνται περιστατικά από την αγωνιστική ζωή και δράση του. Κι άλλοι αγωνιστές της Αριστεράς και εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, όπως ο δήμαρχος Νέσσωνος Γ. Γερογιάννης και οι Αγις Παπαστεργίου και Γ. Λαμπρούλης, δημοτικοί σύμβουλοι Λάρισας.

Ηταν εκεί στελέχη και μέλη του ΚΚΕ - ανάμεσά τους οι Γ. Χώτος και Χρ. Χαλκιάς, μέλη της ΚΕ του Κόμματος και ο βουλευτής Λάρισας Τ. Τσιόγκας - που συνεχίζουν, στις σημερινές συνθήκες, τον αγώνα για τα ίδια, ανεκπλήρωτα ιδανικά. Και πολλοί αγωνιστές της ΚΝΕ, που κρατούσαν κόκκινες σημαίες και φώναζαν συνθήματα υπέρ του ΚΚΕ. Νέοι κομμουνιστές, που υπόσχονται στους παλιότερους «άμμες δε γ' εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» και ρίχνονται στη μάχη για το σοσιαλιστικό μέλλον, με πίστη και αισιοδοξία.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Ν. Αλεξανδρής, μέλος του Νομαρχιακού Γραφείου ΤΕΙ Λάρισας της ΚΝΕ. Στη συνέχεια, οι παρευρισκόμενοι ακούν με προσοχή τον Τάσο Τσιαπλέ, Γραμματέα της ΝΕ Λάρισας του ΚΚΕ, να περιγράφει την πορεία του Σπύρου Καλοδίκη στο Κόμμα και στο Κίνημα. Συγκρατούν ότι «μιλούσε απλά, εκλαϊκεύοντας δύσκολες έννοιες, αγαπούσε τους συνεργάτες του και τους συνέπαιρνε με τον ενθουσιασμό του».

Κι ύστερα, καθώς η περιγραφή φτάνει στον ηρωικό θάνατό του, ένα ρίγος διαπερνάει τη σπονδυλική στήλη όλων. «Η ζωή για τους γενναίους επιφυλάσσει, πολλές φορές, πρόωρο τέλος», λέει ο ομιλητής κι εξιστορεί πως, την ώρα που το παλικάρι παλεύει με τον υπενωμοτάρχη, ένας συνεργάτης της Ασφάλειας, ο Μιχάλης Κωσταγιάννης, τον πυροβολεί πισώπλατα.

Η ομιλία τελειώνει με την επισήμανση ότι «έχουμε χρέος να συνεχίζουμε τον αγώνα του Καλοδίκη μέχρι την εκπλήρωση των στόχων του, που δεν είναι άλλοι από την οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας και την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας».

Υστερα ακούγονται ποιήματα του Βασίλη Ρώτα και του Γιώργου Κοτζιούλα, που απήγγειλαν η Δήμητρα Παπαστεργίου, πρόεδρος της Ενωσης Γυναικών και ο Ντίνος Ζήσου, μέλος της Επιτροπής Ειρήνης. Και μετά, το «Επέσατε θύματα...» να υγραίνει τα μάτια, να φλογίζει τις καρδιές και να σφίγγει τις γροθιές.

Ακολουθεί πορεία και κατάθεση λουλουδιών στο σημείο, όπου ο κομμουνιστής έπεσε στη γη, σηκώνοντας στα ουράνια την ανθρώπινη ύπαρξη...

Ο Σπύρος Καλοδίκης γεννήθηκε στα 1908 στους Παξούς και σε νεαρή ηλικία προσχώρησε στο επαναστατικό κίνημα κι έγινε μέλος του ΚΚΕ.

Για τη δράση του συνελήφθη το 1938 από τη μεταξική δικτατορία, φυλακίστηκε στην Ακροναυπλία κι αργότερα εξορίστηκε στον Αϊ-Στράτη. Από εκεί δραπέτευσε το 1940 κι ανέλαβε καθοδηγητική δουλιά στην Κομματική Οργάνωση Αθήνας. Στη διάρκεια της Κατοχής αναδείχτηκε σε Β΄ Γραμματέα της ΚΟΑ - με Α΄ Γραμματέα τον Β. Μπαρτζιώτα - το 1942 εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και το 1943 ήταν ο βασικός οργανωτής των μεγάλων αντικατοχικών διαδηλώσεων του λαού της Αθήνας.

Το 1945, με απόφαση της ΚΕ, στάλθηκε στο Βόλο για να βοηθήσει στη δουλιά του Γραφείου Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ και το Νοέμβρη του 1946 πάει στη Λάρισα με το ψευδώνυμο «Νίκος», με σκοπό ν' ανασυγκροτήσει τις Κομματικές Οργανώσεις και να συνδράμει την ανάπτυξη της δράσης του ΕΑΜ.

Γράφει ο Λ Αρσενίου: «H K.O., κάτω από τη σωστή καθοδήγηση του σ. Καλοδίκη, αναπτύσσει πολύμορφη δράση, συνδυάζοντας νόμιμες και κυρίως παράνομες μορφές. Τ' αποτελέσματα αρχίζουν να φαίνονται σιγά σιγά. Το κλίμα τρομοκρατίας και φόβου που κυριαρχούσε σε μέλη και οπαδούς του ΚΚΕ, σε ανθρώπους δημοκρατικούς, αλλά και γενικότερα στα λαϊκά στρώματα της πόλης, αρχίζει να δίνει τη θέση του, σε συνδυασμό και με τα εγκλήματα και τις διώξεις που εντείνονται, στην αγανάκτηση, στη γενική επιθυμία για απαλλαγή από έναν εφιάλτη, που στραγγάλιζε τις λαϊκές ελευθερίες».

Αλλά, να πώς περιγράφεται στο βιβλίο ο θάνατός του:

Την Κυριακή, 23 του Νοέμβρη 1947, ο Καλοδίκης φεύγει από κάποιο σπίτι της συνοικίας Αμπελοκήπων, όπου ήταν να γίνει σύσκεψη των ΚΟΒ πόλης, η οποία αναβλήθηκε για λόγους ασφαλείας. Σε μικρή απόσταση τον ακολουθεί ο Νίκος Παπαρσένος, μέλος της ΚΟΒ συνοικίας Αγίου Νικολάου. Σύμφωνα με δική του αφήγηση, το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ από την οδό Γεωργιάδου τραβάει προς τη γέφυρα του Αλκαζάρ και στρίβει στην πλατεία Τσούγγαρι (σήμερα Τάκη Γαργαλιάνου). Εκεί «την είχαν στημένη» αστυνομικοί με πολιτικά. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Κωσταγιάννης, συνεργάτης της Ασφάλειας, που τον ακολούθησε. Ο Καλοδίκης τον αντιλήφθηκε, αλλά συνέχισε δήθεν αδιάφορος και φτάνοντας στην οδό Παλαιστίνης άνοιξε το βήμα του κατευθυνόμενος προς την πλατεία Εξι Δρόμων. Ο Κωσταγιάννης έτρεξε να τον προλάβει και τον έφτασε στην πλατεία. Του ζήτησε την ταυτότητα κι αυτός, ατάραχος, την έδωσε. Φυσικά, ήταν πλαστή σε όλα.

Καθώς εκείνος την περιεργάζεται ο Καλοδίκης του δίνει μια γερή γροθιά, τον ρίχνει καταγής κι αρχίζει να τρέχει με κατεύθυνση προς την οδό Σκουφά. Για κακή του τύχη πέφτει πάνω σ' ένα υπενωμοτάρχη, που επιχειρεί να τον σταματήσει και συμπλέκονται.

Εκεί φτάνει ο Κωσταγιάννης και τον πυροβολεί πισώπλατα. Αιμορραγώντας και θέλοντας να μαθευτεί η σύλληψή του για να μην τον εξαφανίσουν, όπως έγινε με άλλους συντρόφους του, φωνάζει δυνατά: «Πατριώτες, είμαι ο Σπύρος Καλοδίκης, Γραμματέας της Οργάνωσης του ΚΚΕ».

Ετοιμοθάνατος, προλαβαίνει να καταπιεί τα χαρτάκια με τις σημειώσεις του για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Στο Δημοτικό Νοσοκομείο Λάρισας, όπου μεταφέρεται, οι ασφαλίτες αναγκάζουν τους γιατρούς να του ανοίξουν το στομάχι για να πάρουν τα χαρτιά που είχε καταπιεί. Την επομένη, ο ακατάβλητος κομμουνιστής αφήνει την τελευταία του πνοή και περνάει στο πάνθεο των ηρωικών μορφών του ΚΚΕ.