Ολοκλήρωσαν αυτό που άρχισε ο Χίτλερ

Μιλώντας στις 25 Νοέμβρη 1993 στο δικαστήριο, κατηγορούμενος για τα γεγονότα του Αυγούστου 1991 (Κρατική Επιτροπή Εκτακτης Ανάγκης), ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ενωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ Ολέγκ Σένιν κατονόμασε τους πραγματικούς καταστροφείς της πατρίδας:

"Δεν είναι για κανέναν μυστικό ότι εναντίον μου και των συντρόφων μου κινήθηκε ποινική δίωξη όχι για εσχάτη προδοσία, διότι δεν υπάρχει βάση για κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ανήκω στο κόμμα των κομμουνιστών, γιατί ήμουν γραμματέας και μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ, γιατί ήμουν και παραμένω υπερασπιστής της κραταιάς, μεγάλης χώρας - της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, γιατί δεν έγινα υποκριτής, γιατί δεν υποστήριξα τον Γκορμπατσόφ, τον Γιέλτσιν και την ομάδα τους με Γιάκοβλεφ, Σεβαρντνάτζε κ. α. στην εγκληματική τους δραστηριότητα για τη διάλυση και καταστροφή της ΕΣΣΔ, την ανατροπή του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος στην ΕΣΣΔ, τη ΣΟΣΔΡ και στις ενωσιακές Δημοκρατίες... Λόγω αντικειμενικών αιτιών δεν μπόρεσα το Δεκέμβρη 1991 να εμποδίσω τη διάλυση της ΕΣΣΔ, διότι με την άμεση συμμετοχή του Προέδρου της ΕΣΣΔ, της ΣΟΣΔΡ και των βοηθών τους μου είχε αφαιρεθεί παράνομα η βουλευτική έδρα και φυλακίστηκα. Το ίδιο παράνομα ενήργησαν και εναντίον των συντρόφων μου σε τούτη την υπόθεση. Ετσι, ρίχνοντας ορισμένους στη φυλακή, κατατρομάζοντας μέχρι θανάτου άλλους, άνοιξαν το δρόμο στο πραγματικό πραξικόπημα, στην επίθεση της αντεπανάστασης για την παλινόρθωση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που ανατράπηκε τον Οκτώβρη 1917, άνοιξαν το δρόμο για την καταστροφή της ΕΣΣΔ παρά τη θέληση των λαών της... Αυτό που δεν κατόρθωσε να κάνει ο Χίτλερ στα 1941 - 1945, το έπραξαν οι Γιέλτσιν, Κραβτσιούκ και Σουσκέβιτς στη λόχμη του Μπελοβεζσκ... "

Στις 12 Δεκέμβρη, στις 10 η ώρα το πρωί, στη Σύνοδο του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΣΟΣΔΡ, παίζεται η τελευταία πράξη της τραγωδίας. Εισήγηση παρουσίασε ο ίδιος ο Γιέλτσιν. "Απορρίπτω την κατηγορία εναντίον αυτών που υπέγραψαν τη συμφωνία ότι δήθεν διέλυσαν αυθαίρετα την ΕΣΣΔ", είπε ο Γιέλτσιν, χωρίς να πει, όμως, ποιος τους εξουσιοδότησε. Ο Γιέλτσιν προσπαθούσε να πείσει τους συμπολίτες ότι έγινε τάχα το μοναδικό σωστό βήμα για το καλό όλων των λαών, αλλά δεν παρατήρησε ότι του ξέφυγε: "Παραμερίστηκε το μεγαλύτερο εμπόδιο, το ενωσιακό κέντρο, το οποίο αποδείχτηκε ανίκανο να απαλλαγεί από την παράδοση του προηγούμενου συστήματος, το κυριότερο από τα οποία ήταν το δικαίωμα να διατάσσει τους λαούς, να εμποδίζει την ανεξαρτησία των Δημοκρατιών". Αυτό ήταν, λοιπόν, το υπόβαθρο της συνωμοσίας στο Μπελοβέζσκ! Στην ουσία διεξαγόταν αγώνας για την εξουσία, οι επικεφαλής των Δημοκρατιών δεν ήθελαν να τη μοιράζονται με το κέντρο και γι' αυτό επιζητούσαν την ανεξαρτησία και μαζί τους η νεοεμφανιζόμενη εθνική αστική τάξη, βασικά εγκληματική, οι εθνικιστές και οι αυτονομιστές, οι οποίοι διεκδικούσαν το δικαίωμα να κυβερνούν ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα τους λαούς τους. Και συνέχισε ψευδόμενος: "Ο τορπιλισμός της σήμερα σημαίνει άμεση αντιπαράθεση με τους λαούς, οι οποίοι έκαναν την επιλογή τους, ακόμα και στο ενωσιακό δημοψήφισμα!" Οι λαοί, όμως, είχαν ψηφίσει για τη διατήρηση της Σοβιετικής Ενωσης και όχι υπέρ του μοιράσματός της ανάμεσα στους ανεξάρτητους προέδρους! "Υπολογίζω στη σύνεση και στην κρατική αντιμετώπιση, δηλαδή στο ότι το Ανώτατο Σοβιέτ θα λάβει μια άρτια, πραγματικά ιστορική απόφαση", ολοκλήρωσε την ηροστράτια εισήγησή του ο Γιέλτσιν.

Αυτό, όμως, δεν ήταν το τέλος. Μπορούσε να διασωθεί η κατάσταση, να αποτραπεί η τρέλα. Οι βουλευτές σιώπησαν. Ο βουλευτής κοσμοναύτης Βιτάλι Σεβαστιάνοφ απλώς ανησύχησε για το γεγονός "να είναι όλα νόμιμα". Από τους άλλους ομιλητές μόνο ο 32χρονος τότε βουλευτής Σεργκέι Μπαμπούριν τάχθηκε κατηγορηματικά κατά της επικύρωσης της Συμφωνίας του Μπελοβέζσκ. Η επικύρωση της συμφωνίας έγινε με ονομαστική ψηφοφορία. Ψήφισαν 201 βουλευτές: 188 υπέρ, 6 κατά, 7 αποχές. Η αίθουσα ξέσπασε σε θυελλώδη χειροκροτήματα, οι βουλευτές πετάχτηκαν από τις θέσεις τους, η ευφορία ήταν τόσο μεγάλη, όπως και στις 12 Ιούνη 1990 μετά την υιοθέτηση της Διακήρυξης για την κρατική κυριαρχία της Ρωσίας, η οποία έβαλε νάρκη κάτω από την ΕΣΣΔ. Και να που αυτή έσκασε... Ο Γιέλτσιν ανέβηκε πάλι στο βήμα: "Θεωρώ ως σοφή την απόφαση που πάρθηκε σήμερα, η οποία ενσαρκώνει την πείρα των λαϊκών βουλευτών... Σας συγχαίρω για την ιστορική αυτή απόφαση και σας ευχαριστώ". Πάλι τα εκκωφαντικά χειροκροτήματα έσεισαν τους θόλους της αίθουσας. Να, λοιπόν, έτσι οι βουλευτές του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΣΟΣΔΡ, μαζί, όσο πικρό κι αν είναι, και οι κομμουνιστές, έβαλαν την ταφόπετρα στη χώρα τους, την ΕΣΣΔ. Μόνο έξι απ' αυτούς έκαναν ως πολίτες και γιοι το χρέος τους απέναντι στην Πατρίδα και το λαό τους: Σεργκέι Νικολάγεβιτς Μπαμπούριν, Βλαντίμιρ Μπορίσοβιτς Ισακόφ, Ιλιά Βλαντισλάβοβιτς Κονσταντίνοφ, Σεργκέι Αλεξέγεβιτς Πολοζκόφ, Πάβελ Αλεξάντροβιτς Λισόφ και Νικολάι Αλεξάντροβιτς Πάβλοφ.

Αυτό, λοιπόν, το Ανώτατο Σοβιέτ βομβάρδισε και κατήργησε τον Οκτώβρη 1993 ο "ευγνώμων" Γιέλτσιν.

"Επαψε να υφίσταται... "

"Η Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών ως υποκείμενο του διεθνούς πολιτικού δικαίου και γεωπολιτική πραγματικότητα έπαψε να υφίσταται", αυτό αναφερόταν στην απόφαση των "τριών". Αυτή η τερατώδικη διατύπωση "γεννήθηκε στη λόχμη του Μπελοβέζσκ", όπως παραδέχεται ένας από τους τρεις "λοχμηστές", ο Στανισλάβ Σουσκέβιτς στον "Μονόλογο για τη λόχμη", που δημοσιεύτηκε στο "επετειακό" τεύχος του περιοδικού "Ογκονιόκ". Τότε, όμως, πριν από πέντε χρόνια, "δεν είχε την αίσθηση του μεγαλείου της στιγμής". Οπως φαίνεται, η αίσθηση αυτή του ήρθε έπειτα από χρόνια, όταν η κατακομματιασμένη χώρα πνίγηκε στο αίμα των διεθνικών συγκρούσεων και των αδελφοκτόνων πολέμων, όταν χιλιάδες πολίτες έχασαν άδικα τη ζωή τους, όταν οι ζημιές, οι καταστροφές, οι δολοφονίες πολιτών μέρα μεσημέρι στις εισόδους των σπιτιών τους, ο ορμητικά αυξανόμενος αριθμός δολοφονιών, καθώς και η διαφθορά, η πορνεία, τα ναρκωτικά, η μαζική εξαθλίωση, τα εκατομμύρια πρόσφυγες, ανέργων και ξεσπιτωμένων, η καταστροφική κατάσταση της οικονομίας, της επιστήμης, του πολιτισμού, η τραγική κατάσταση των παιδιών και γέρων έχουν γίνει κάτι το συνηθισμένο στην καθημερινή ζωή, όταν επέστρεψαν οι αρρώστιες που είχαν από χρόνια εξαφανιστεί στη Σοβιετική Ενωση. Τώρα, που αυτά έχουν γίνει φρικτή πραγματικότητα, αυτοί, πρέπει να υποθέσουμε, θα συνειδητοποιήσουν ακόμα περισσότερο το "μεγαλείο" του μαύρου έργου των χεριών τους.

Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, αυτά τα γεράκια πέταξαν στο Μινσκ. "Τότε ο Κραβτσιούκ και ο Γιέλτσιν δεν είχαν φιλικές σχέσεις. Γι' αυτό και στη Βίσκουλι πέταξαν σε διαφορετικά αεροπλάνα. Εγώ συνόδεψα τον Γιέλτσιν και ο Σουσκέβιτς τον Κραβτσιούκ. Πριν απ' όλα έπρεπε να τους συμφιλιώσουμε", θυμάται ο πρώην πρωθυπουργός της ΣΣΔ Λευκορωσίας Βιατσεσλάβ Κέμπιτς. Προφανώς, αφού σκότωσαν τη χώρα και την κομμάτιασαν σε πριγκιπάτα και χανάτα, τα βρήκαν μεταξύ τους.

"Το βράδυ καθίσαμε να εργαστούμε οι τρεις: Γιέλτσιν, Κραβτσιούκ και εγώ", συνεχίζει το "Μονόλογό" του ο Σουσκέβιτς. "Οι τρεις μας, όμως, συμφωνήσαμε ότι στο εξής να συμμετάσχουν στη δουλιά ο πρωθυπουργός της Ουκρανίας Φοκίν, ο πρωθυπουργός της Λευκορωσίας Κέμπιτς και ο Μπούρμπουλις. Και μέχρι τη λήξη της συνάντησης εργαστήκαμε πλέον με αυτή τη σύνθεση". "Εργάστηκαν"... Μ' αυτή την ωραία λέξη αποκαλεί ο Σουσκέβιτς τις εγκληματικές πράξεις των συνωμοτών, που διαμέλισαν με τη συμφωνία τους την ανυποψίαστη ενιαία χώρα.

Τώρα όλοι αυτοί το 'ριξαν στις αναμνήσεις και τα απομνημονεύματα, αλλά προκαλεί έκπληξη ότι ακόμα και τώρα που χύθηκε τόσο αίμα, ύστερα από τόσες θυσίες και τραγωδίες, πιστεύουν στην ορθότητα της πράξης τους, αν και τους έχουν καταραστεί και τους καταριούνται κάθε μέρα εκατομμύρια άνθρωποι - νεκροί και ζωντανοί.

"Θυμάμαι καλά: Εκεί, στη λόχμη του Μπελοβέζσκ, ένιωσα ξαφνικά κάποια ελευθερία, ένα ξελάφρωμα. Υπογράφοντας αυτή τη συμφωνία, η Ρωσία επέλεγε ένα διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Το ζήτημα δεν ήταν ότι από το σώμα της πρώην αυτοκρατορίας αποσπούνταν τα μέρη που είχαν κατακτηθεί και προσαρτηθεί εδώ και εκατονταετίες... Η Ρωσία εισερχόταν στον ειρηνικό, δημοκρατικό, μη αυτοκρατορικό δρόμο ανάπτυξης. Επέλεξε μια νέα οικουμενική στρατηγική. Παραιτήθηκε από την παραδοσιακή μορφή της "κυρίαρχης του μισού κόσμου", από την ένοπλη αντιπαράθεση με τον δυτικό πολιτισμό, από το ρόλο του χωροφύλακα στην επίλυση των εθνικών προβλημάτων", αναφέρει και ο Γιέλτσιν στις "Σημειώσεις ενός Προέδρου".

Πόσο φαρισαϊσμό περιέχουν αυτά τα λόγια! Μα δεν πέρασαν ούτε δύο χρόνια και αυτός βομβάρδισε το Ανώτατο Σοβιέτ της Ρωσίας και ύστερα από άλλον ένα χρόνο θα εξαπολύσει τον αιματηρό πόλεμο στην Τσετσενία, θα χρησιμοποιήσει όλη τη χωροφυλακίστικη πυγμή του όχι τόσο κατά των Τσετσένων αυτονομιστών, όσο κατά του άμαχου πληθυσμού αυτής της Δημοκρατίας και μετέτρεψε τα απειροπόλεμα ρωσικά παιδιά σε κρέας για τα κανόνια, στέλνοντάς τα σε βέβαιο θάνατο. "Με συγχωρείτε, που δε σας προστάτεψα", έχυνε υποκριτικά κροκοδείλια δάκρυα ο Γιέλτσιν στην κηδεία τριών παλικαριών, που έχασαν τη ζωή τους στα γεγονότα του Αυγούστου 1991. Θα θρηνήσει άραγε ποτέ και θα ζητήσει συγνώμη για το θάνατο των εκατοντάδων Ρώσων, που έχασαν τη ζωή τους μετά το καταραμένο Μπελοβέζσκ;..

Οι 8 και 12 Δεκέμβρη 1991 αποτέλεσαν την απαρχή και τον προάγγελο νέων, ακόμα πιο τρομερών τραγωδιών. Καμία από τις πρώην ενωσιακές Δημοκρατίες δεν έγινε πιο ανεξάρτητη και κυρίαρχη απ' ό,τι ήταν στη σύνθεση της ΕΣΣΔ. Παντού διαφεντεύουν και διατάζουν οι ξένοι "φίλοι", παίρνοντας σιγάσιγά στα χέρια τους την οικονομία, τους φυσικούς πόρους, την παλλαϊκή περιουσία, μετατρέποντας τα "ανεξάρτητα" κράτη σε αποικίες τους. Δεν υπάρχει ειρήνη ούτε στο εσωτερικό κάθε κράτους. Θα επικαλεστούμε τη γνώμη του συμβούλου του Προέδρου Γιέλτσιν, Αντρανίκ Μιγκρανιάν, ο οποίος στο άρθρο "Πέντε χρόνια της νέας Ρωσίας", που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Νεζαβίσιμαγια Γκαζέτα" (7/12/96), παραδέχεται: "Υστερα από πέντε χρόνια ανεξάρτητης ανάπτυξης, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, κατά την ειρωνεία της τύχης η Ρωσία χρειάζεται εγχείρηση πολλαπλού μπάι - πας, σαν κι αυτή που έκανε ο Μπορίς Γιέλτσιν, ο μόνιμος Πρόεδρος της νέας κυρίαρχης Ρωσίας. Πρακτικά δεν υπάρχει κανένας τομέας της ζωής και δραστηριότητας της ρωσικής κοινωνίας και του ρωσικού κράτους, όπου να μην έχουν δημιουργηθεί εμφράξεις στα αιμοφόρα αγγεία, που τρέφουν την καρδιά και τον εγκέφαλο του κρατικού οργανισμού... Εγκαταλείποντας το υπερσυγκεντρωτικό μοντέλο κρατικής οργάνωσης, η Ρωσία αγωνίζεται απεγνωσμένα κατά της μετατροπής της σε συνομοσπονδία. Δεν υπερνικήθηκαν οι τάσεις για πλήρη αποσύνθεση της χώρας... Το κράτος δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει τις αποφάσεις των εκτελεστικών και νομοθετικών οργάνων της εξουσίας. Δε συγκεντρώνονται οι φόροι, δεν εξιχνιάζονται τα εγκλήματα, ο στρατός και οι δυνάμεις του υπουργείου Εσωτερικών απέδειξαν τρομερά χαμηλή ηθική και μαχητική προετοιμασία... Ολες οι προσπάθειες να αποκατασταθεί η κατεστραμμένη κατακόρυφη εξουσία μετά την κατάργηση του ΚΚΣΕ, ήταν για την ώρα αναποτελεσματικές... Στον οικονομικό τομέα οι εφαρμοζόμενες σχεδόν πέντε χρόνια μεταρρυθμίσεις, που απέβλεπαν στη δημιουργία των μηχανισμών της αγοράς, απέτυχαν παταγωδώς... Ολες οι θυσίες της οικονομικής πολιτικής ήταν μάταιες... Η χώρα προϋπαντάει την 5η επέτειο από τη δημιουργία του ανεξάρτητου ρωσικού κράτους σε συνθήκες όξυνσης της πάλης ανάμεσα στη νεοεμφανιζόμενη επιχειρηματική τάξη και το κράτος για τον έλεγχο των φυσικών πόρων και της εξουσίας στη χώρα... ".

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της συμφωνίας του Μπελοβέζσκ, η οποία σκαρώθηκε μέσα στη νύχτα από τους "τρεις" στις 8 Δεκέμβρη 1991. Και το αποτέλεσμα αυτό θα γίνει ακόμα πιο πικρό και τραγικό, αν ο λαός δεν ξυπνήσει από το λήθαργο...

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

Στην καρδιά της ανυπεράσπιστης πατρίδας

"Ισως δε θα μπορούσα ως το τέλος να αντιληφθώ και να συνειδητοποιήσω όλο το βάθος της προοπτικής που ξανοιγόταν. Ενιωσα, όμως, με την καρδιά: Οι μεγάλες αποφάσεις πρέπει να παίρνονται εύκολα", θυμάται ο Γιέλτσιν. Και αυτοί τις έπαιρναν. Μαζί και εσωτερικώς.

"Καταπιαστήκαμε με τη δουλιά μετά το πρωινό. Σε ό,τι αφορά τα οινοπνευματώδη, κατά τη διάρκεια της δουλιάς πάνω στη συμφωνία, λες και κρατούσα τιμόνι, και οι υπόλοιποι συμπεριφέρονταν σχεδόν κατά τον ίδιο τρόπο. Μόνο όταν με δυσκολία κατορθώναμε να βρούμε την αποδεκτά απ' όλους διατύπωση, επιτρέπαμε στον εαυτό μας να πάρουμε λιγάκι καλούτσικο κονιακάκι", με φανερή μετριοφροσύνη μιλάει ο Σουσκέβιτς στον "Μονόλογό" του. Ετσι, λοιπόν, με συνοδεία "το καλούτσικο κονιακάκι" έμπηξαν το προδοτικό μαχαίρι στην καρδιά της ανυπεράσπιστης Πατρίδας.

"Μπόρεσα να χαλαρώσω μόλις αργά το βράδυ, μετά την υπογραφή, μπροστά στις κάμερες, όταν ένιωσα ότι αυτό που μπόρεσα το έκανα ήδη". Μα τότε δε χαλάρωσε μόνο ο Σουσκέβιτς, αλλά και όλοι οι μετέχοντες στη συνωμοσία. Να τι λέει σχετικά μ' αυτό ο Κέμπιτς στο "Ογκονιόκ": "Κατά τη διάρκεια της σύνταξης της Συμφωνίας, όταν κατορθώναμε να διατυπώσουμε μια πολύ δυνατή φράση, μου έλεγαν: "Πήγαινε γέμισε από ένα ποτήρι σαμπάνιας". Δε χρησιμοποιούσαμε δυνατά ποτά, όταν δουλεύαμε. Μόνο μετά, όταν όλα είχαν τελείωσει...". Εδώ το απόσπασμα στο περιοδικό διακόπτεται, αλλά μπορούμε να υποθέσουμε ότι, κρίνοντας από τις ικανότητες και τις ανάγκες (!) τουλάχιστον του Ρώσου Προέδρου, οι "λοχμηστές" τα κοπάνησαν με την καρδιά τους. Ο κρότος των ποτηριών αντήχησε σαν επικήδειο μοιρολόι και πένθιμη καμπάνα σε ολόκληρη τη χώρα "από τη Μόσχα και ως τις απομακρυσμένες περιοχές" και από τότε το μοιρολόι αυτό και η πένθιμη κωδωνοκρουσία δε σταματούν όλα τα χρόνια της πιο μαύρης στην ιστορία τραγωδίας. Καραμπάχ, Νότια Οσετία, Υπερδνειστερία, Τατζικιστάν, Αμπχαζία, Γεωργία, Βόρεια Οσετία, Ινγκουσετία, Τσετσενία, Ρωσία... Ποιος έχει σειρά;..

"Από την ομάδα εργασίας συγκράτησα στη μνήμη τον Σαχράι. Οταν στο επόμενο άρθρο, φτάναμε σε "αδιέξοδο", ο Σαχράι έβγαινε για πέντε - δέκα λεπτά και επέστρεφε με την αποδεκτή διατύπωση... Εξηγούσε τα πάντα λεπτομερώς. Και ξαφνικά είδα έναν τέτοιο... παίκτη", εκφράζει ο Σουσκέβιτς το θαυμασμό του για τον Σαχράι. Στην ουσία, όλοι τους ήταν παίκτες και έπαιζαν το πιο βρώμικο και πρόστυχο παιχνίδι, παίζοντας την τύχη των 300.000.000 σοβιετικού λαού και περιφρονώντας την ιερή θέλησή του. Και τελικά έχασαν τη μεγαλύτερη στην ιστορία της ανθρωπότητας δύναμη...

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας το πρώτο που έκανε ο Γιέλτσιν ήταν να τηλεφωνήσει στο νέο "φίλο" του, ακριβέστερα στο αφεντικό του Τζορτζ Μπους, για να του αναφέρει για τη λαμπρή εκτέλεση της επιχείρησης καταστροφής της ΕΣΣΔ. Τώρα είναι αλήθεια, ο Σουσκέβιτς στο "Μονόλογο για τη λόχμη" προσπαθεί να βεβαιώσει ότι ο Γκορμπατσόφ ενημερώθηκε πρώτος. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ουσία. Οι "τρεις" έκαναν το μαύρο έργο τους.

Η νέα οικονομική πραγματικότητα της ΕΣΣΔ: Ηλικιωμένος ψάχνει στα σκουπίδια ενός ξενοδοχείου για πλαστικά μπουκάλια ή κουτιά από κονσέρβες, προκειμένου να τα δώσει προς ανακύκλωση για να συμπληρώσει τα πενιχρά του έσοδα...

Ο πόλεμος στην Τσετσενία μάς "γέμισε" από τέτοιες εικόνες. Ο Καϊρ Αζίζοφ σπαράζει πάνω από το πτώμα του αδελφού του

Διαδήλωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας

Πέντε χρόνια από τις Συμφωνίες του Μπελοβέζσκ

H διαδικασία διάλυσης της ΕΣΣΔ

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Ο πρώην Πρόεδρος της ΕΣΣΔ και πρώην Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ μοιράζει προσκλήσεις σε πολιτικούς να λάβουν μέρος στη στρογγυλή τράπεζα "Πέντε χρόνια μετά το Μπελοβέζσκ. Κι έπειτα;". Οπως λένε, ζήσαμε και ως τη θλιβερή επέτειο.

Μέχρι τις 7 Δεκέμβρη ήμασταν πολίτες της μεγάλης δύναμης, της ΕΣΣΔ, ενώ ύστερα από 24 ώρες βρεθήκαμε, χωρίς, μάλιστα, να το υποψιαζόμαστε σ' ένα τερατώδες υλοτόμιο και από κείνη τη μέρα η δυστυχισμένη, ταπεινωμένη χώρα, αιμορραγώντας, κατρακύλησε προς την καταστροφή της...

Σκέφτηκαν άραγε αυτό το πράγμα οι τρεις "βίσονες" - ο Πρόεδρος της Ρωσίας Μπορίς Γιέλτσιν, ο πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Ουκρανίας Λεονίντ Κραβτσιούκ και ο πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Λευκορωσίας Στανισλάβ Σουσκέβιτς - όταν στο σκοτάδι της νύχτας, σαν κλέφτες, υπέγραφαν τη θανατική καταδίκη της ενιαίας χώρας; Και μάλιστα πίσω από την πλάτη του πολυεθνικού σοβιετικού λαού, ο οποίος στο δημοψήφισμα στις 17 Μάρτη 1991 με το 76% των ψήφων εκφράστηκε υπέρ της διατήρησης της Σοβιετικής Ενωσης. Η υπογραφή της συμφωνίας έγινε στη Βίσκουλι, έδρα της λευκορωσικής ηγεσίας. Συνέβη αυτό που από καιρό ονειρεύονταν οι ιμπεριαλιστές, ο Χίτλερ, όταν ξεκίνησε το "Ντρανγκ ναχ Οστεν" και μετά απ' αυτόν, ο Αλεν Ντάλας, ο οποίος είχε επεξεργαστεί, μετά τη λήξη του Β Παγκοσμίου Πολέμου, το δόγμα του για την καταστροφή της ΕΣΣΔ από τα μέσα.