Ολοκλήρωσαν αυτό που άρχισε ο Χίτλερ

Μιλώντας στις 25 Νοέμβρη 1993 στο δικαστήριο, κατηγορούμενος για τα γεγονότα του Αυγούστου 1991 (Κρατική Επιτροπή Εκτακτης Ανάγκης), ο πρόεδρος του Συμβουλίου της Ενωσης Κομμουνιστικών Κομμάτων - ΚΚΣΕ Ολέγκ Σένιν κατονόμασε τους πραγματικούς καταστροφείς της πατρίδας:

"Δεν είναι για κανέναν μυστικό ότι εναντίον μου και των συντρόφων μου κινήθηκε ποινική δίωξη όχι για εσχάτη προδοσία, διότι δεν υπάρχει βάση για κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ανήκω στο κόμμα των κομμουνιστών, γιατί ήμουν γραμματέας και μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΣΕ, γιατί ήμουν και παραμένω υπερασπιστής της κραταιάς, μεγάλης χώρας - της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, γιατί δεν έγινα υποκριτής, γιατί δεν υποστήριξα τον Γκορμπατσόφ, τον Γιέλτσιν και την ομάδα τους με Γιάκοβλεφ, Σεβαρντνάτζε κ. α. στην εγκληματική τους δραστηριότητα για τη διάλυση και καταστροφή της ΕΣΣΔ, την ανατροπή του κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού συστήματος στην ΕΣΣΔ, τη ΣΟΣΔΡ και στις ενωσιακές Δημοκρατίες... Λόγω αντικειμενικών αιτιών δεν μπόρεσα το Δεκέμβρη 1991 να εμποδίσω τη διάλυση της ΕΣΣΔ, διότι με την άμεση συμμετοχή του Προέδρου της ΕΣΣΔ, της ΣΟΣΔΡ και των βοηθών τους μου είχε αφαιρεθεί παράνομα η βουλευτική έδρα και φυλακίστηκα. Το ίδιο παράνομα ενήργησαν και εναντίον των συντρόφων μου σε τούτη την υπόθεση. Ετσι, ρίχνοντας ορισμένους στη φυλακή, κατατρομάζοντας μέχρι θανάτου άλλους, άνοιξαν το δρόμο στο πραγματικό πραξικόπημα, στην επίθεση της αντεπανάστασης για την παλινόρθωση του κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που ανατράπηκε τον Οκτώβρη 1917, άνοιξαν το δρόμο για την καταστροφή της ΕΣΣΔ παρά τη θέληση των λαών της... Αυτό που δεν κατόρθωσε να κάνει ο Χίτλερ στα 1941 - 1945, το έπραξαν οι Γιέλτσιν, Κραβτσιούκ και Σουσκέβιτς στη λόχμη του Μπελοβεζσκ... "

Στις 12 Δεκέμβρη, στις 10 η ώρα το πρωί, στη Σύνοδο του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΣΟΣΔΡ, παίζεται η τελευταία πράξη της τραγωδίας. Εισήγηση παρουσίασε ο ίδιος ο Γιέλτσιν. "Απορρίπτω την κατηγορία εναντίον αυτών που υπέγραψαν τη συμφωνία ότι δήθεν διέλυσαν αυθαίρετα την ΕΣΣΔ", είπε ο Γιέλτσιν, χωρίς να πει, όμως, ποιος τους εξουσιοδότησε. Ο Γιέλτσιν προσπαθούσε να πείσει τους συμπολίτες ότι έγινε τάχα το μοναδικό σωστό βήμα για το καλό όλων των λαών, αλλά δεν παρατήρησε ότι του ξέφυγε: "Παραμερίστηκε το μεγαλύτερο εμπόδιο, το ενωσιακό κέντρο, το οποίο αποδείχτηκε ανίκανο να απαλλαγεί από την παράδοση του προηγούμενου συστήματος, το κυριότερο από τα οποία ήταν το δικαίωμα να διατάσσει τους λαούς, να εμποδίζει την ανεξαρτησία των Δημοκρατιών". Αυτό ήταν, λοιπόν, το υπόβαθρο της συνωμοσίας στο Μπελοβέζσκ! Στην ουσία διεξαγόταν αγώνας για την εξουσία, οι επικεφαλής των Δημοκρατιών δεν ήθελαν να τη μοιράζονται με το κέντρο και γι' αυτό επιζητούσαν την ανεξαρτησία και μαζί τους η νεοεμφανιζόμενη εθνική αστική τάξη, βασικά εγκληματική, οι εθνικιστές και οι αυτονομιστές, οι οποίοι διεκδικούσαν το δικαίωμα να κυβερνούν ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα τους λαούς τους. Και συνέχισε ψευδόμενος: "Ο τορπιλισμός της σήμερα σημαίνει άμεση αντιπαράθεση με τους λαούς, οι οποίοι έκαναν την επιλογή τους, ακόμα και στο ενωσιακό δημοψήφισμα!" Οι λαοί, όμως, είχαν ψηφίσει για τη διατήρηση της Σοβιετικής Ενωσης και όχι υπέρ του μοιράσματός της ανάμεσα στους ανεξάρτητους προέδρους! "Υπολογίζω στη σύνεση και στην κρατική αντιμετώπιση, δηλαδή στο ότι το Ανώτατο Σοβιέτ θα λάβει μια άρτια, πραγματικά ιστορική απόφαση", ολοκλήρωσε την ηροστράτια εισήγησή του ο Γιέλτσιν.

Αυτό, όμως, δεν ήταν το τέλος. Μπορούσε να διασωθεί η κατάσταση, να αποτραπεί η τρέλα. Οι βουλευτές σιώπησαν. Ο βουλευτής κοσμοναύτης Βιτάλι Σεβαστιάνοφ απλώς ανησύχησε για το γεγονός "να είναι όλα νόμιμα". Από τους άλλους ομιλητές μόνο ο 32χρονος τότε βουλευτής Σεργκέι Μπαμπούριν τάχθηκε κατηγορηματικά κατά της επικύρωσης της Συμφωνίας του Μπελοβέζσκ. Η επικύρωση της συμφωνίας έγινε με ονομαστική ψηφοφορία. Ψήφισαν 201 βουλευτές: 188 υπέρ, 6 κατά, 7 αποχές. Η αίθουσα ξέσπασε σε θυελλώδη χειροκροτήματα, οι βουλευτές πετάχτηκαν από τις θέσεις τους, η ευφορία ήταν τόσο μεγάλη, όπως και στις 12 Ιούνη 1990 μετά την υιοθέτηση της Διακήρυξης για την κρατική κυριαρχία της Ρωσίας, η οποία έβαλε νάρκη κάτω από την ΕΣΣΔ. Και να που αυτή έσκασε... Ο Γιέλτσιν ανέβηκε πάλι στο βήμα: "Θεωρώ ως σοφή την απόφαση που πάρθηκε σήμερα, η οποία ενσαρκώνει την πείρα των λαϊκών βουλευτών... Σας συγχαίρω για την ιστορική αυτή απόφαση και σας ευχαριστώ". Πάλι τα εκκωφαντικά χειροκροτήματα έσεισαν τους θόλους της αίθουσας. Να, λοιπόν, έτσι οι βουλευτές του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΣΟΣΔΡ, μαζί, όσο πικρό κι αν είναι, και οι κομμουνιστές, έβαλαν την ταφόπετρα στη χώρα τους, την ΕΣΣΔ. Μόνο έξι απ' αυτούς έκαναν ως πολίτες και γιοι το χρέος τους απέναντι στην Πατρίδα και το λαό τους: Σεργκέι Νικολάγεβιτς Μπαμπούριν, Βλαντίμιρ Μπορίσοβιτς Ισακόφ, Ιλιά Βλαντισλάβοβιτς Κονσταντίνοφ, Σεργκέι Αλεξέγεβιτς Πολοζκόφ, Πάβελ Αλεξάντροβιτς Λισόφ και Νικολάι Αλεξάντροβιτς Πάβλοφ.

Αυτό, λοιπόν, το Ανώτατο Σοβιέτ βομβάρδισε και κατήργησε τον Οκτώβρη 1993 ο "ευγνώμων" Γιέλτσιν.