Ο τελευταίος μεταλλωρύχος που διασώθηκε, ο Λουίς Ουρσούα, που θεωρείται και ο οργανωτής των 33 εργατών

Μέσα σε 22 ώρες και 30 λεπτά ολοκληρώθηκε τελικά χθες τα ξημερώματα, ώρα Ελλάδας, η επιχείρηση διάσωσης των 33 εγκλωβισμένων επί 69 ημέρες ανθρακωρύχων στο ορυχείο - κάτεργο του Σαν Χοσέ, στο Κοπιαπό της ερήμου Ατακάμα. Τελευταίος στην επιφάνεια της Γης βγήκε ο 54χρονος Λουίς Ουρσούα ο άνθρωπος που καθοδηγούσε τους εργαζόμενους στη διάρκεια της παραμονής τους περίπου 700 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.

Ολοι οι μεταλλωρύχοι μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκαν σοβαρές μολύνσεις στα δόντια τους, σε δύο μάλιστα έγιναν επεμβάσεις με ολική αναισθησία για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα, ενώ κάποιοι έχουν και προβλήματα όρασης. Ενας διαγνώστηκε με πνευμονία αλλά η κατάστασή του δεν χαρακτηρίζεται σοβαρή. Οπως είπε ο υπουργός Υγείας της χώρας, όλοι είναι πολύ καλύτερα απ' ό,τι αναμενόταν και θα έπαιρναν εξιτήριο μέχρι αργά χθες.

Ο πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινιέρα, που έχει επιδοθεί σε ένα μαραθώνιο δημοσίων σχέσεων και εκμετάλλευσης της επιχείρησης διάσωσης και είδε τη δημοτικότητά του να εκτοξεύεται, τους επισκέφτηκε χθες στο νοσοκομείο για «αναμνηστικές φωτογραφίες» και τους απηύθυνε επίσημη πρόσκληση για να μεταβούν στο προεδρικό μέγαρο Λα Μονέδα στις 25 Οκτωβρίου για την ειδική εκδήλωση που προγραμματίζεται προς τιμή τους.

Εντούτοις πέρα από τα αστραφτερά φώτα της δημοσιότητας, που πραγματικά τυφλώνουν, η ουσία παραμένει η ίδια και μάλιστα αναδύθηκε με τον έντονο τρόπο με την υπόθεση του εγκλωβισμού των 33 μεταλλωρύχων: οι άθλιες συνθήκες εργασίας και η ασφάλεια. Ας υπόσχεται ο πρόεδρος Πινιέρα, ότι μετά τη διάσωση τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στη Χιλή και ότι θα ξεκινήσει έρευνα όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας και τα στάνταρ ασφαλείας στα ορυχεία της Χιλής, η παραγωγή των οποίων αντιπροσωπεύει το 40% του ΑΕΠ της χώρας. Ο πρόεδρος Πινιέρα και η κυβέρνησή του, όπως ακριβώς έπραξε και τις πρώτες ημέρες μετά το δυστύχημα που κώφευσε χαρακτηριστικά, το βασικό του μέλημα θα είναι η προάσπιση των συμφερόντων της εγχώριας και διεθνούς ολιγαρχίας και θα κωφεύσει στις ανάγκες, στα αιτήματα και τις απαιτήσεις των εργαζομένων και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει πραγματικά αν δεν πιεστεί από το λαϊκό κίνημα.

Σε αυτή την κατεύθυνση ο ΓΓ του ΚΚ Χιλής, Λαουτάρο Καρμόνα και βουλευτής του Κόμματος που βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό των συγγενών των εργατών και στον «καταυλισμό της Ελπίδας» σημείωσε χαρακτηριστικά : «πρέπει να πιέσουμε ώστε ο πρόεδρος να τηρήσει τις δεσμεύσεις του ότι "η Χιλή να μην είναι η ίδια μετά το δυστύχημα", θα πρέπει να παλέψουμε να ισχύει το ίδιο και για όλο το χώρο της εργασίας, που σημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρξει η μεταρρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας και να εξασφαλιστούν οι όροι ασφάλειας παντού».

Πάντως παρά την τεράστια προβολή της πρωτοφανούς επιχείρησης διάσωσης των εργατών (και για τα τεχνικά χαρακτηριστικά της) που ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο, παρά την τεράστια χαρά και ανακούφιση που έφερε σε όλο τον χιλιάνικο λαό και σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, δεν θα πρέπει ξεχαστούν οι άθλιες συνθήκες που δίνουν την μάχη του μεροκάματου οι μεταλλωρύχοι σε μια χώρα που η πλουτοκρατία κερδίζει αμύθητα ποσά απο την εξόρυξη του φυσικού πλούτου.

Σταχυολογούμε αυτή την βαρβαρότητα, αποτέλεσμα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της έλλειψης στοιχειωδών μέτρων για την ασφάλεια της ζωής των εργατών:

• Στο πρώτο εξάμηνο του 2010, 31 μεταλλωρύχοι σκοτώθηκαν σε όλα τα ορυχεία της χώρας,
• από 1990 - 2005 στα κάτεργα-ορυχεία της Χιλής έχουν δολοφονηθεί 742 εργάτες,
• το 2008 στο ορυχείο Σαν Χοσέ, αυτό όπου εγκλωβίστηκαν τον Αύγουστο οι 33 εργάτες, είχαν σκοτωθεί δυο μετά από κατάρρευση στοών,
• οι εταιρείες προτιμούν να πληρώνουν γελοία πρόστιμα της τάξης των 2500 δολαρίων για ελλείψεις παρά να πάρουν ουσιαστικά μέτρα, ακόμα και στοιχειώδη όπως αγωγούς εξαερισμού με σκάλες,
• το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης για τους μεταλλωρύχους είναι τα 65 όταν τα συνδικάτα διεκδικούν τα 55 χρόνια.

Αυτά είναι μόνο κάποια ενδεικτικά στοιχεία για τις άθλιες συνθήκες που δίνουν τον αγώνα του μεροκάματου οι μεταλλωρύχοι της Χιλής, που υπολογίζονται σε πάνω απο 18.000 στα περίπου 150 ορυχεία της χώρας που παράγουν κυρίως χαλκό αλλά και χρυσό, ασήμι, μόλυβδο, μαγγάνιο, ψευδάργυρο και βρίσκονται σε περιοχή 4.600 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Το συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι για να μπορεί να απολαμβάνει ο λαός τα οφέλη από τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργάτες, για να εξασφαλιστεί η δουλειά με ασφάλεια, πρέπει να τεθεί το ζήτημα ο ορυκτός πλούτος να γίνει λαϊκή περιουσία και να μην τον λυμαίνονται οι άρπαγες καπιταλιστές και οι πολυεθνικές. Και αυτό ισχύει για την Χιλή και για κάθε χώρα.