Από τις εκδηλώσεις που διοργάνωσε το καθεστώς, με αφορμή τα 31 χρόνια από την «ισλαμική επανάσταση», άλλος ένας τρόπος χειραγώγησης του λαού

Η κινεζική στάση εξηγείται εύκολα. Αν η Κίνα εγκρίνει κυρώσεις, θα σημαίνει ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη δραστηριότητά τους στο Ιράν πολλές κινεζικές επιχειρήσεις και να μειωθεί η ποσότητα Ενέργειας με προνομιακούς όρους που η Κίνα προμηθεύεται από το Ιράν. Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία, για πρώτη φορά, δηλώνει έτοιμη να εξετάσει το ενδεχόμενο κυρώσεων κατά του Ιράν, δηλώνοντας «ενοχλημένη από τις παλινωδίες της ιρανικής ηγεσίας». Εντούτοις, αυτό δε σημαίνει ότι τελικά θα συμφωνήσει στο «πακέτο» κυρώσεων που προωθείται. Αξίζει, πάντως, να υπενθυμιστεί ότι τόσο η Κίνα όσο και η Ρωσία, παρά τις αντιδράσεις τους, είχαν ψηφίσει τους προηγούμενους γύρους κυρώσεων κατά του Ιράν.

Οπως, επίσης, αξίζει να θυμίσει κανείς ότι ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας και ο ΟΗΕ, γενικότερα, επιδεικνύει «σταθερό ενδιαφέρον» για το «χαρακτήρα» του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος, δεν ασχολείται και τόσο με άλλες αποδεδειγμένα πυρηνικές στρατιωτικές δυνάμεις της ίδιας «ευαίσθητης» περιοχής, της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, όπως είναι το Ισραήλ, το οποίο ούτε έχει υπογράψει τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων, ούτε έχει ποτέ συζητήσει ή δεχτεί επιθεωρήσεις για το πρόγραμμά του. Αυτή η μεροληπτική στάση αποδεικνύει, αν μη τι άλλο, ότι η ανησυχία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα σχετίζεται περισσότερο με το πώς θα ελεγχθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις το Ιράν, ως πηγή και δρόμος Ενέργειας, και ως πολύτιμος γεωστρατηγικός κόμβος, παρά με το χαρακτήρα της πυρηνικής του ενέργειας.

Από την άλλη, η στάση της ιρανικής ηγεσίας αποδεικνύει, επίσης, ότι το καθεστώς της Τεχεράνης επιδιώκει, αξιοποιώντας τις παλινωδίες του (τη μία δε συζητά το ενδεχόμενο εξαγωγής ουρανίου, την άλλη αποδέχεται να εξάγει, την επομένη ξεκινά διαδικασία εμπλουτισμού), να διαπραγματευτεί με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις την αναγνώρισή του ως περιφερειακής δύναμης. Παράλληλα, αξιοποιεί την «κόντρα» αυτή για «εσωτερική κατανάλωση», με δεδομένη τη συνεχιζόμενη εσωτερική πολιτική αναταραχή, τόσο για να αποπροσανατολίσει τον ιρανικό λαό, όσο και για να έχει άλλοθι για καταστολή κάθε πραγματικά διαφορετικής φωνής.

Το βέβαιο είναι ότι σε αυτό το ιδιόμορφο «παζάρι» με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα ο μόνος χαμένος από την όποια εξέλιξη, είτε αυτή είναι μια περαιτέρω κλιμάκωση, ακόμη και σε σύγκρουση, μεταξύ Ιράν και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, είτε είναι μια συμφωνία «λυκοφιλίας», θα είναι ο ιρανικός λαός, τα δικαιώματα του οποίου, φυσικά, και δεν απασχολούν κανέναν από τους εμπλεκόμενους σε αυτό το γαϊτανάκι.

Τα τύμπανα του πολέμου ηχούσαν εδώ και αρκετές μέρες στην πόλη της Μαρτζάχ, στην επαρχία της Χελμάντ, του Αφγανιστάν. Τελικά χθες το πρωί ξεκίνησε η μεγαλύτερη πολεμική επιχείρηση των αμερικανο - ΝΑΤΟικών κατοχικών δυνάμεων σε συνεργασία με το συνεργαζόμενο αφγανικό στρατό, για να «εκκαθαριστεί» υποτίθεται η περιοχή από τους «Ταλιμπάν». Η επιχείρηση αυτή είναι επίσης στο πλαίσιο της προσπάθειας της κατοχής, σε συνεργασία με τη δωσίλογη κυβέρνηση του Αφγανού Προέδρου Χαμίντ Καρζάι, να ξεχωρίσει τους «μετριοπαθείς Ταλιμπάν» από τους «σκληροπυρηνικούς», προκειμένου να προχωρήσει αργότερα στην πολυσυζητημένη «εθνική συμφιλίωση», που θα βασίζεται στην εξαγορά όσων δεχτούν να συνεργαστούν με ιδιαίτερα ακριβό τίμημα.

Στους επικοινωνιακούς στόχους των κατοχικών δυνάμεων είναι να περιορίσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις απώλειες σε αμάχους, ή έστω την αποκάλυψή τους, με αποτέλεσμα να έχουν επιδοθεί σε μία προσπάθεια «ενημέρωσης και τρομοκράτησης» μαζί του ντόπιου πληθυσμού, καλώντας τους κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, πριν την έναρξη των εχθροπραξιών. Χαρακτηριστικές είναι άλλωστε και οι δηλώσεις κατοχικών αξιωματούχων, όπως του επικεφαλής των στρατευμάτων, Αμερικανού στρατηγού Στάνλεϊ ΜακΚρίσταλ, που τονίζουν ότι ο βασικός εχθρός της κατοχής είναι οι «παράπλευρες απώλειες» και η αποκάλυψη των θανάτων αμάχων από κατοχικά πυρά, που έχει σαν αποτέλεσμα αρνητικές επιπτώσεις στην κοινή γνώμη, συντελώντας στην απώλεια της συμπάθειας προς τα ξένα στρατεύματα. Ρητή εντολή είναι η αποφυγή τους και αν αυτή δεν είναι δυνατή εννοείται ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποκαλύπτονται, με αποτέλεσμα να βαφτίζονται «μαχητές» ακόμα και μικρά παιδιά, που βρίσκουν το θάνατο από κατοχικά πυρά.

Οι κατοχικές δυνάμεις «προειδοποίησαν» τους κατοίκους της Μαρτζάχ και των γύρω περιοχών να μην τολμήσουν να δώσουν καταφύγιο σε μαχητές των «Ταλιμπάν», αντίθετα όποτε τους αντιλαμβάνονται να τους καταδίδουν στα ξένα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα, αλλιώς θα θεωρούνται συνένοχοι και οι κατά τα άλλα «ειρηνιστές» κατοχικοί στρατιώτες δε θα φέρουν ευθύνη για το θάνατο τους, αφού θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους «αντάρτες».

Πληροφορίες σημειώνουν ότι περισσότεροι από 15.000 στρατιώτες βρίσκονται στην περιοχή, ενώ οι «Ταλιμπάν» από την πλευρά τους προειδοποιούν ότι είναι πλήρως προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν τις κατοχικές δυνάμεις, έχοντας συγκεντρώσει τις απαραίτητες δυνάμεις και τον οπλισμό που τους χρειάζεται, δηλώνοντας ότι δε θα παραδοθούν αμαχητί.

Από τους 80.000 κατοίκους της Μαρτζάχ, την περιοχή έχουν εγκαταλείψει μόλις 3.000 περίπου άμαχοι, με το κύμα προσφύγων να συνεχίζεται, ενώ έχουν ήδη ξεκινήσει κάποιες σποραδικές συγκρούσεις στην περιοχή, περιορισμένης έντασης, που αναμένεται να κλιμακωθούν τις επόμενες μέρες.

Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι ΗΠΑ και «Ταλιμπάν» υπήρξαν σε αγαστή συνεργασία στη δεκαετία του '80, προκειμένου να πληγεί η σοσιαλιστική κυβέρνηση της χώρας, με τις κατοχικές δυνάμεις να έρχονται τώρα να αντιμετωπίσουν δήθεν το δημιούργημα τους, αποκρύπτοντας ότι αυτές οι ίδιες εξοπλίζουν τους αντάρτες, έστω και με τη μορφή κλοπών, όντας συνεργοί στο ίδιο έγκλημα του ματοκυλίσματος του αφγανικού λαού.