«Καλώς σας βρήκαμε. Νιώθω σαν το σπίτι μου εδώ στο Φεστιβάλ. Είμαστε εδώ δίπλα στο δίκιο, στη λευτεριά και στα πιστεύω μας... Αγώνας μέχρι τέλους». Με αυτά τα λόγια η Νατάσσα Μποφίλιου καλωσόρισε τους χιλιάδες θεατές που είχαν γεμίσει τον χώρο της Κεντρικής Σκηνής.

Ηδη το πρώτο της τραγούδι ο «Λύκος» έβαλε «φωτιά», ενώ με τα «Βαριά Τσιγάρα» απέδειξε την ικανότητα να «μεταμορφώνει» κάθε τραγούδι των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη.

«Συμβαίνουν διάφορα περίεργα πράγματα στη ζωή», είπε η ίδια και συνέχισε: «Ερχομαι στο Φεστιβάλ από 3 ετών και έχω δει εδώ όλους τους μύθους του ελληνικού τραγουδιού. Ενας από αυτούς ήταν ο Γιώργος Νταλάρας, ο οποίος λίγο πριν ανέφερε το όνομά μου... Πώς τα φέρνει η ζωή αλλά και πώς μας ενώνει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ», κατέληξε η ίδια.

Η Νατάσσα Μποφίλιου παραχώρησε το μικρόφωνο στον πρόεδρο του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, Βασίλη Παρασκευόπουλο, για να απευθύνει κάλεσμα συμμετοχής στη μεγάλη πανεργατική απεργία, την 1η Οκτώβρη.

Ακολούθησε το «Πάγωσε η τσιμινιέρα», «Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν» και το ντουέτο της Νατάσσας με τον πατέρα της Νίκο Μποφίλιο.

«Θέλω να σηκωθώ στον ουρανό και θα το κάνω... Δικό μου θα κάνω το δίκιο. Ο ουρανός μου αρχίζει από τη Γη που πάνω της πατώ!», έγραψε ο Θύμιος Καλαμούκης σε κείμενό του που διάβασε η Ν. Μποφίλιου και αμέσως μετά υψωμένες γροθιές και σημαίες της Παλαιστίνης να ανεμίζουν, γιατί «Οταν σφίγγουν το χέρι ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο!».

Και η συναυλία συνεχίστηκε με αμείωτο ρυθμό και εναλλαγές τραγουδιών δικών της και άλλων, ενώ συγκίνησε και με την ερμηνεία της στα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Εκείνη την ώρα από τη γιγαντοοθόνη προβάλλονταν εικόνες από τη λίμνη του Πάρκου Τρίτση, στην οποία ένας μεγάλος προβολέας «φώτιζε» τη σημαία της Παλαιστίνης και το σύνθημα «Free Palestine»...

Ενα συναρπαστικό μουσικό ταξίδι από τον Βορρά στον Νότο αποτέλεσε η συναυλία στη Λαϊκή Σκηνή το βράδυ της Πέμπτης με τίτλο «Σε μια γιορτή δικιά μας...».

Η συναυλία, υπό την επιμέλεια του Θεολόγου Μιχελλή, μετατράπηκε σε μια μαγευτική περιπλάνηση στις μουσικές παραδόσεις της Σμύρνης, του Αιγαίου και της Θράκης, φέρνοντας στο προσκήνιο ήχους και ρυθμούς που διαπερνούν αιώνες πολιτισμικής κληρονομιάς.

Η εκδήλωση, γεμάτη κέφι αλλά και συναίσθημα, συγκέντρωσε πλήθος κόσμου που παρασύρθηκε από τη δύναμη της παραδοσιακής μας μουσικής.

Ξεχωριστή και συγκινητική στιγμή ήταν όταν στην έναρξη της συναυλίας η Μαρία Αναματερού αφιέρωσε ένα ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ και ένα παραδοσιακό παλαιστινιακό τραγούδι στον πολύπαθο λαό της Παλαιστίνης, με τον χώρο μπροστά από τη σκηνή να σείεται από το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη».

Αμέσως μετά ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι, με πρώτη στάση το Αιγαίο, με νησιώτικους σκοπούς από τα Δωδεκάνησα, τις Κυκλάδες και την Κρήτη. Το λαούτο και η κιθάρα του Αλέξανδρου Καψοκαβάδη, με σούστες, συρτούς και καλαματιανούς, παρέσυραν τον κόσμο σε χορό.

Στη συνέχεια, το βιολί του Θ. Μιχελλή και το κανονάκι του Στέφανου Δορμπαράκη ξύπνησαν μνήμες με τις μελωδίες της Σμύρνης, ενώ η φωνή της Μ. Αναματερού, γεμάτη πάθος, έντυσε τους συρτούς, τους καρσιλαμάδες και τα τσιφτετέλια, ξεσηκώνοντας το κοινό.

Ακολούθησε στάση και στη Θράκη, όπου τα κρουστά του Κωνσταντίνου Καλατζή σε συνδυασμό με το κοντραμπάσο του Γιάννη Πλαγιαννάκου ανέδειξαν τον πιο γήινο, ρυθμικό χαρακτήρα της μουσικής παράδοσης του τόπου, με τους συγκαθιστούς και τους κυκλωτικούς χορούς να καθρεφτίζουν την ψυχή ενός λαού που γιορτάζει τη ζωή μέσα από τις αντιξοότητες.

Αυτή η μουσική συνάντηση του Βορρά με τον Νότο, υπό την καθοδήγηση μιας εξαιρετικής ομάδας μουσικών, δημιούργησε μια γέφυρα πολιτισμών, μεταφέροντας ιστορίες αγάπης, πόνου και ελπίδας. Το κοινό, ενθουσιασμένο, συμμετείχε με χορό και τραγούδι, κάνοντας την εκδήλωση μια αξέχαστη γιορτή της κοινής μας κληρονομιάς.

Τη σκυτάλη στη Λαϊκή Σκηνή την Πέμπτη το βράδυ πήρε ο Γιώργος Μαργαρίτης, με την παρουσία του στη σκηνή για μια ακόμη χρονιά να αποτελεί την ευκαιρία να στηθεί ένα μεγάλο λαϊκό γλέντι. Μαζί με τον τραγουδιστή ανοίγοντας το πρόγραμμα βρέθηκε και η Χριστίνα Γαλιάτσου, μια σημαντική και πολυτάλαντη ερμηνεύτρια της νέας γενιάς που ερμήνευσε γνωστά τραγούδια.

Με τη μοναδική του εμφάνιση ο Γιώργος Μαργαρίτης ερμηνεύοντας γνωστές του επιτυχίες χάρισε απλόχερα το κέφι στην κατάμεστη Λαϊκή Σκηνή. Χρειάστηκαν μόλις οι πρώτες νότες από τα τραγούδια με τα οποία άνοιξε το πρόγραμμα ο Γ. Μαργαρίτης, όπως «το καλύτερο μπεγλέρι», «Δεν πρέπει», «Οι δρόμοι που τραβάνε», προκειμένου να αρχίσουν οι χοροί μπροστά από τη σκηνή. Ενώ όσο πέρναγε η ώρα, το κέφι άναβε περισσότερο, με τον Γιώργο Μαργαρίτη και τα τραγούδια του να το κρατούν αμείωτο μέχρι τέλους.

Με το «Απόψε είμαι κοντά σου» έκανε την εμφάνισή του στη Μαθητική Σκηνή ο αγαπημένος, ξεχωριστός τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς. Και οι χιλιάδες που κατέκλυσαν τη Μαθητική Σκηνή τον υποδέχτηκαν με ένα θερμό χειροκρότημα.

«Αγαπημένοι άνθρωποι, χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σήμερα εδώ μαζί σας σήμερα... Να σας συστήσω κι εγώ με τη σειρά μου, είμαι ο μπάσταρδος γιος». Και ακολούθησε το ομώνυμο τραγούδι.

Σειρά πήραν όλα τα αγαπημένα τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά, τραγούδια που απηχούν μια πορεία που ξεκινά από τη δεκαετία του '90, δημιουργώντας τραγούδια που ξεχωρίζουν για τους ποιητικούς στίχους και τις μουσικές συνθέσεις: «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», «Αφού δεν μ' αγαπάς», «Χαλιά» (που το αφιέρωσε στις σερβιτόρες), φυσικά το αγαπημένο μικρών και μεγάλων «Ελεφαντάκι», τον «Φώτη», για τον πατέρα του, και τόσα άλλα...

Μουσικοί και κόσμος έγιναν μια φωνή απαιτώντας «Λευτεριά στη Παλαιστίνη», ενώ ιδιαίτερα συγκινητική ήταν η ερμηνεία του Φοίβου Δελβοριά στο «Πάρε όταν φτάσεις», το οποίο αφιέρωσε σε όλους τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στο έγκλημα των Τεμπών. «Μάτια του παιδιού μου που δεν θα φιλήσω. Δεν υπάρχει τρόπος πια να σταματήσω...». Δεν παρέλειψε επίσης να μεταφέρει «όλη μας τη δύναμη και το κουράγιο στον Πάνο Ρούτσι και από εδώ, από αυτήν τη Σκηνή...».

Και οι χιλιάδες ένωσαν τις φωνές τους, και το χειροκρότημα έγινε ακόμα πιο θερμό!

Για μία ακόμα μέρα η Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων έσφυζε από ζωή. Φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και μεγαλύτεροι υποδέχτηκαν με ιδιαίτερη θέρμη το πρόγραμμα που ξεδιπλώθηκε στη σκηνή τη δεύτερη μέρα.

Τα «Καλογεράκια», Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης, με την ιδιαίτερη και ξεχωριστή ερμηνεία τους, την τόσο μεγάλη τρυφερότητά τους, ταξίδεψαν τους χιλιάδες θεατές στο «σύμπαν» της μελοποιημένης ποίησης των Μπρεχτ, Πεσόα, Γώγου, Γκάνα κ.ά. Τραγούδια χαμηλόφωνα, εξομολογητικά, τραγούδια που ελπίζουν «σε καλύτερες μέρες»...

Συγκίνησαν ερμηνεύοντας και ένα ποίημα της Μάρθας Φριντζήλα, το οποίο έγραψε μετά από επίσκεψή της στην Παλαιστίνη το 2006.

Ακολούθησε η Νεφέλη Φασούλη, με το κοινό να κρατάει τον ρυθμό από το πρώτο τραγούδι της, σε μια συναυλία γεμάτη συναίσθημα και ενέργεια.

Ενα μουσικό ταξίδι με ανατολίτικους, σύγχρονους, ακόμα και λάτιν ήχους συνεπήρε το κοινό, με την Νεφέλη Φασούλη να αφιερώνει τραγούδια «γι' αυτούς που δούλεψαν σεζόν, για όλους που το καλοκαίρι δεν λέει να έρθει», αλλά και στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, τραγουδώντας στην αραβική γλώσσα, ενώ το κοινό φώναζε το σύνθημα «Λευτεριά στη Παλαιστίνη».

Το πλήθος που διαρκώς μεγάλωνε στη σκηνή τραγούδησε με μια φωνή όταν η Νεφέλη Φασούλη μαζί με τους αδερφούς Καλογεράκη ερμήνευσαν τα «Κορίτσια του ουρανού». Η συμμετοχή απογειώθηκε με το «Πρόσωπο δικό μου» και, φυσικά, τη διασκευή του «Θα τα κάψω τα λεφτά μου».

Η συναυλία έκλεισε με την Νεφέλη Φασουλή να ερμηνεύει συγκλονιστικά το «Ο Κόσμος σου», ευχόμενη «αυτός ο κόσμος να γίνει λίγο καλύτερος», με «λευτεριά στην Παλαιστίνη», με «δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών», εκφράζοντας αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Π. Ρούτσι και ευχαριστώντας το Φεστιβάλ «άλλη μια φορά για τη ζεστή φιλοξενία και την πρόσκληση».

Το πρόγραμμα της δεύτερης μέρας στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων ανέλαβαν να κλείσουν οι Banda Entopica.

«Καλώς ήρθατε και καλώς σας βρήκαμε εδώ, σε αυτό το όμορφο Φεστιβάλ που γίνεται εδώ και 51 χρόνια!», είπε ο Βασίλης Μαλεγκάνος από το μικρόφωνο, δίνοντας το σήμα για να ξεκινήσει το παραδοσιακό γλέντι.

Οι ήχοι της Μακεδονίας και της Θράκης ενώθηκαν σε ένα εκρηκτικό χαρμάνι, που γρήγορα παρέσυρε τους παρευρισκόμενους στα βήματα του χορού.

Για άλλη μια φορά στο Φεστιβάλ η παραδοσιακή μουσική συνάντησε τη νεανική ενέργεια, μετατρέποντας τη βραδιά σε μια μεγάλη γιορτή.

Παιδιά κάθε ηλικίας, μαζί με τους γονείς τους, έκαναν και τη δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ την απαραίτητη στάση στον «δικό τους χώρο» στο Φεστιβάλ, τον Παιδότοπο.

Το βλέμμα έπεφτε πάνω σε παιδικά χαμόγελα γεμάτα ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Ενθουσιασμό για τις χειροτεχνίες που είχαν μόλις δημιουργήσει - από αυτοσχέδιες σημαίες της Παλαιστίνης μέχρι κούκλες. Ανυπομονησία για την παράσταση με την οποία «έκλεισε» το πρόγραμμα του Παιδότοπου: «Ντενεκεδούπολη ξανά! Το μεγάλο ταξίδι του Μελένιου». Και όταν ξεκίνησε, απέσπασε και την προσοχή όλων - μικρών και μεγάλων.

Η ανταπόκριση, το γέλιο, ο ενθουσιασμός των μικρών θεατών όταν ο Μελένιος έβαζε «στη θέση του» όποιον προσπαθούσε να τον φοβερίσει, αλλά και η χαρά τους όταν τελικά βρήκε τους «συντρόφους» του και τον ελεύθερο κόσμο που ονειρευόταν, δείχνουν ότι το έργο της Ευγενίας Φακίνου παραμένει επίκαιρο - κι αυτό γιατί μιλά με τρόπο απλό για τον αγώνα προς μια κοινωνία δίκαιη και ελεύθερη. «Μην ξεχνάτε ότι η Ντενεκεδούπολη είναι εδώ και περιμένει όποιον την ονειρεύεται και ψάχνει να τη βρει», μας θύμισε η ομάδα «Μικρός Νότος», λίγο πριν ρίξει αυλαία η παράσταση και ξεσπάσουν χειροκροτήματα.

«Μου άρεσε πολύ η παράσταση, τα τραγούδια, οι χαρακτήρες, αλλά κυρίως η ιστορία», μας είπε μια μικρή από το κοινό, την ώρα που μικροί και μεγάλοι είτε μοιράζονταν τις εντυπώσεις τους από την παράσταση, είτε σιγοτραγουδούσαν ακόμη το τραγούδι της «Ντενεκεδούπολης».

Το παιδικό πρόγραμμα ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα με την παράσταση Καραγκιόζη από το Θέατρο Σκιών του Θανάση Λιούνη, που ενθουσίασε μικρούς και μεγάλους - και πώς να γίνει αλλιώς; Αφού από την αρχή ακόμα της παράστασης, ο αγαπημένος μας λαϊκός ήρωας μάς «υπενθύμισε» ότι την 1η Οκτωβρίου απεργούμε, ότι... φυσάει ένας αέρας που σαρώνει.