Η αποφασιστικότητα, με τον καθημερινό αταλάντευτο αγώνα τους να αποτίσουν τη μεγαλύτερη τιμή στην Οχτωβριανή Επανάσταση, να προετοιμάσουν όλες τις δυνάμεις της εργατικής τάξης στην προοπτική της τελικής αναμέτρησης και να οργανώσουν την πάλη για την προοπτική του σοσιαλισμού, κυριαρχούσε στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα όπου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση, την περασμένη Κυριακή το πρωί, για τα 90 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση, στον Πειραιά. «Εδώ, που», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Δημ. Γόντικας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης, «είναι το λίκνο ίδρυσης του Κόμματος».

Την εκδήλωση διοργάνωσαν οι Αχτιδικές Οργανώσεις Α΄ Πειραιά, Εργατοϋπαλλήλων και Ναυτεργατών και οι αντίστοιχες Οργανώσεις της ΚΝΕ.

«Για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, στο μεγαλείο του Οχτώβρη βλέπουμε την υλοποίηση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, την επιβεβαίωση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας απέναντι σε κάθε είδους φιλοσοφικές - αντιδιαλεκτικές παραλλαγές στις οποίες στηρίζεται η αστική ιδεολογία», τόνισε, ανοίγοντας την εκδήλωση, η Ολυμπία Κυζίλη, μέλος του Γραφείου Πόλης της ΚΟΠ. Και πρόσθεσε: «Βλέπουμε τον αναντικατάστατο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, του κόμματος νέου τύπου, ως ηγετικού καθοδηγητικού παράγοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Το μέλλον και την προοπτική των νέων ανθρώπων, την ικανοποίηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων για μόνιμη και σταθερή εργασία, δωρεάν Παιδεία, ιατρική περίθαλψη και Πρόνοια, για κατοχύρωση βασικών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων». Παράλληλα, κάλεσε τους συγκεντρωμένους να πάρουν μαζικά μέρος στην απεργία και στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στις 12 του Δεκέμβρη.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε DVD-αφιέρωμα στα 90 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση που επιμελήθηκε η Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ και μουσικό αφιέρωμα με τις Ανθή Γκουρούτη και Αννα Τζιάλα.

«Δεν είναι τυχαία η σύμπτωση», σημείωσε ανάμεσα σε άλλα ο ομιλητής, «ότι μαζί με τα 90χρονα της Οχτωβριανής Επανάστασης προϋπαντούμε και τα 90 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ, ένα χρόνο μετά, το 1918.

Και τα δυο αυτά γεγονότα σημαδεύουν αμετάκλητα μια μεγάλη ιστορική καμπή. Μια νέα εποχή. Την εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Είναι ο ώριμος καρπός και η απόδειξη ότι ο καπιταλισμός ιστορικά έχει ξεπεραστεί και ότι έχουν ωριμάσει οι υλικές συνθήκες για έναν ανώτερο τρόπο παραγωγής. Το σοσιαλιστικό, κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής.

Συνδέουμε το δυο μεγάλα αυτά γεγονότα και τα γιορτάζουμε θέτοντας στους εαυτούς μας νέα και πιο μεγάλα καθήκοντα. Να κατακτήσουμε, ως Κόμμα και ως μέλη αυτού του Κόμματος, μια νέα θέση σε όλους τους τομείς της ταξικής πάλης και πριν απ' όλα στα ζητήματα της θεωρητικής και ιδεολογικής δουλιάς και πάλης. Για να προωθήσουμε την ενότητα της εργατικής τάξης στην πάλη της, τη συμμαχία της με τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και της υπαίθρου με όρους κινήματος, με την έκφραση αυτής της συμμαχίας στη διεκδίκηση πολιτικών στόχων: Την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας».

«Αντιμετωπίζουμε συχνά», σημείωσε ο Δ. Γόντικας, «την κατηγορία από την αστική τάξη και τα φερέφωνά της ότι το ΚΚΕ παραμένει ένα Κόμμα ξεπερασμένο, δογματικό, δεν μπορεί να εκσυγχρονιστεί και να γίνει ένα σύγχρονο εργατικό επαναστατικό Κόμμα γιατί είναι προσκολλημένο στην Οχτωβριανή Επανάσταση και στο σοσιαλισμό που απέτυχε.

Τα μαθήματα των ιμπεριαλιστών τα ξέρουμε πολύ καλά. Τα έχουμε ζήσει και τα μελετάμε πολύ καλά σε όλη την ιστορία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος.

Προτιμούν ένα Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς δόντια. Σοβιέτ χωρίς Μπολσεβίκους, όπως έλεγαν το 1917. Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα που θα παραδέρνει μεταξύ ακίνδυνων φόρουμ "αντι-παγκοσμιοποίησης", κεντροαριστερών κυβερνήσεων, "κοινωνικών διαλόγων" και ψευτοεπαναστατικών ρομαντισμών και συνθημάτων όπως "οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη", "το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη".

Ενα Κομμουνιστικό Κόμμα ενσωματωμένο και χρήσιμο, βοηθό στη χειραγώγηση και στην περιπλάνηση των εργατικών και λαϊκών μαζών, στις αναζητήσεις και στις ατέλειωτες συζητήσεις για το πώς θα προσδώσουμε κοινωνική διάσταση στην αγορά, στην "παγκοσμιοποίηση", στην ΕΕ, στον καπιταλισμό.

Μα υπάρχει και μια άλλη κατηγορία πολέμιων του ΚΚΕ, διάφορα οπορτουνιστικά ρεύματα που μας καταγγέλλουν, με ύφος μάλιστα μαρξιστικής αυθεντίας, ότι έχουμε εγκαταλείψει το καυτό έδαφος της ταξικής πάλης, ονειρευόμαστε και ζούμε με την "έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα", ότι παραπέμπουμε τη λύση όλων των προβλημάτων στο μέλλον, στο σοσιαλισμό.

Είναι προφάσεις μπροστά στις αμαρτίες τους και εξόφληση λογαριασμών στην απροκάλυπτη υποστήριξη και αναγνώριση του ρόλου τους από την αστική τάξη.

Οποιος όμως στέκεται με συνέπεια στις θέσεις του μαρξισμού ξέρει πολύ καλά ότι ο σοσιαλισμός, η σοσιαλιστική επανάσταση, είναι έργο των εργατικών μαζών και των συμμάχων τους. Αποτέλεσμα της δραστήριας πάλης της εργατικής τάξης για την απελευθέρωσή της από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, για τη σωτηρία των φτωχών αγροτών και αυτοαπασχολουμένων από την καταστροφή του καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Το ΚΚΕ είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της πάλης. Εχει ανοίξει σε όλα τα μέτωπα αγώνα για κάθε ζωτικό πρόβλημα που αφορά στην εργατική και λαϊκή οικογένεια, στη δουλιά, στην Υγεία, στην Παιδεία, στις κοινωνικές υποδομές, στην προστασία του περιβάλλοντος, στη δημοκρατία, στα ναρκωτικά, στην ειρήνη.

Είμαστε παντού μπροστά και δεν κάνουμε "παιχνίδια" με τον αγώνα και τις λαϊκές ανάγκες.

Ζούμε στον παλμό των λαϊκών προβλημάτων και στην αγωνία του λαού και της νεολαίας. Πιστεύουμε βαθιά ότι αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν σήμερα με τη διαφορά ότι χρειάζεται άλλη εξουσία και όχι ένα αναπαλαιωμένο ή και ανανεωμένο αστικό πολιτικό σύστημα.

Αυτό που ενοχλεί τους οπορτουνιστές είναι η αποκάλυψη της κατά κράτος υποχώρησής τους στην πίεση του ιμπεριαλισμού και της προσαρμογής τους στην καπιταλιστική νομιμότητα. Δεν ενοχλείται η αστική τάξη ούτε από τα επιμέρους κινήματα διαμαρτυρίας και τους υψηλούς τόνους στα Κοινοβούλια, ούτε από τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις μαζί με αστικά και μικροαστικά κόμματα. Το αστικό πολιτικό σύστημα συχνά "μοιράζεται" τη διακυβέρνηση όχι μόνο με μικροαστούς αλλά και με αριστερούς και ψευτοεπαναστάτες και ρομαντικούς επαναστάτες, προκειμένου να ανακόψει μια μαζική ριζοσπαστικοποίηση των μισθωτών εργαζομένων. Χρειάζεται να ανανεώνει την επίδρασή του σε μικροαστικές μάζες, ακόμα και με κάποιες υποχωρήσεις προκειμένου να μην κινδυνεύσει η καπιταλιστική εξουσία, θεωρεί όμως "αμαρτία", "έγκλημα", "τρομοκρατία", κάθε πράξη και ιδέα που αμφισβητεί την εξουσία του, τους θεσμούς του, τα ιερά και τα όσια της εξουσίας του, την ατομική ιδιοκτησία στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Να γιατί πολεμούν το ΚΚΕ. Γιατί αποκαλύπτεται ο ρόλος τους. Εκφράζουν και υπερασπίζονται τα συμφέροντα των βολεμένων μικροαστών απέναντι στη μεγαλοαστική ιδιοκτησία. Γιατί ζητούν μερίδιο στη διαχείρισή της».

«Το έχουμε πει πολλές φορές», τόνισε σε άλλο σημείο ο ομιλητής, «θα το επαναλαμβάνουμε συνέχεια: Η νίκη της αντεπανάστασης (ή η ανατροπή της πορείας σοσιαλιστικής οικοδόμησης) δε δικαιώνει τον καπιταλισμό, δεν είναι αποτυχία του σοσιαλισμού. Ούτε δικαιώνει όσους ισχυρίζονται ότι ήταν ανώριμες οι υλικές συνθήκες της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης γι' αυτό τελικά δεν ήταν σοσιαλισμός. Τα επιτεύγματά της δεν ακυρώνονται επειδή δεν μπόρεσε η πρωτόγνωρη σοσιαλιστική οικοδόμηση να εξασφαλίσει τη νέα ορμή που χρειαζόταν στην πάλη με το παλιό.

Το Κόμμα μας, παρότι δεν ήταν ιδεολογικά προετοιμασμένο για το ενδεχόμενο της αντεπανάστασης, δεν ταλαντεύτηκε, δεν αποκήρυξε το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, δεν απαρνήθηκε τη μεγάλη κληρονομιά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Μελετούσαμε και συνεχίζουμε να μελετάμε όλη αυτή την περίοδο βγάζοντας τα αναγκαία συμπεράσματα. Για να γίνουμε πιο ώριμοι και να κατακτήσουμε την επιστήμη του σοσιαλισμού.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι επικράτησε η αντεπανάσταση γιατί παραβιάστηκαν οι όροι που οδήγησαν στη νίκη της Οχτωβριανής Επανάστασης, γιατί η επανάσταση δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, το έργο της έμεινε στη μέση».

«Ο Οχτώβρης δεν ήταν κάτι το στιγμιαίο», τόνισε επίσης ο Δ. Γόντικας, «δεν ήταν η μεγαλειώδης κινηματογραφική σκηνή του Αϊζενστάιν, της επίθεσης στα χειμερινά ανάκτορα. Η επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα ήταν η κορυφή του κύματος του λαϊκού ξεσηκωμού που αγκάλιασε εκατομμύρια εργάτες, αγρότες, στρατιώτες με την καθοδήγηση του Κόμματος των Μπολσεβίκων, της ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Αν ήταν ανώριμη η Σοσιαλιστική Επανάσταση το 1917 θα ήταν αδύνατο να κινητοποιήσει εκατομμύρια λαών στη Ρωσία, αλλά και παγκόσμια και να ασκεί τεράστια επίδραση ακόμα και σήμερα.

Αυτές οι απόψεις βολεύουν όλους όσοι είτε αρνούνται το σοσιαλισμό ως ώριμη ανάγκη σήμερα είτε αρνούνται την επανάσταση ως πλήρη σύγκρουση και ρήξη με την αστική εξουσία, όσοι ονειρεύονται έναν σοσιαλισμό ως μετεξέλιξη του καπιταλισμού με τη συμμετοχή σε κυβερνήσεις, με την κοινοβουλευτική πάλη.

Οι απόψεις αυτές δε δικαιώθηκαν. Ηττήθηκαν κατά κράτος το 1917.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση σηματοδοτεί αμετάκλητα την εποχή των κλονισμών του ιμπεριαλισμού, τον ιστορικά ξεπερασμένο καπιταλισμό ως κοινωνικοοικονομικό σύστημα και το πέρασμα της ανθρωπότητας στη νέα εποχή. Στην εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Δεν ήταν καμία ρώσικη ιδιομορφία, παρότι έχει τις ιδιαιτερότητές της».

Ασφυκτικά γεμάτη ήταν η αίθουσα του ξενοδοχείου «ΡΕΞ» στην Καλαμάτα, προχτές το βράδυ, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης που οργάνωσε η Νομαρχιακή Επιτροπή Μεσσηνίας του ΚΚΕ και ήταν αφιερωμένη στα 90 χρόνια της Οχτωβριανής Επανάστασης.

Ο χώρος ήταν «στολισμένος» με φωτογραφικά στιγμιότυπα από την Οχτωβριανή Επανάσταση, την ιμπεριαλιστική επέμβαση κατά της ΕΣΣΔ, την 3η Κομμουνιστική Διεθνή. Επίσης, καθ' όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης λειτούργησε έκθεση βιβλίου από τη Μαρξιστική Βιβλιοθήκη.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Νίκος Κουτουμάνος, Γραμματέας της ΝΕ Μεσσηνίας του Κόμματος, και αμέσως μετά ανέβηκε στο βήμα ο Δημήτρης Αρβανιτάκης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Ενενήντα χρόνια μετά τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση συνεχίζουμε. Τα διδάγματα του Οχτώβρη καθοδηγούν την πάλη μας. Η Οχτωβριανή Επανάσταση αποτελεί κοσμοϊστορικό γεγονός, το μεγαλύτερο στον 20ό αιώνα, που σφραγίζει και σήμερα την πορεία της ανθρωπότητας», τόνισε ο ομιλητής, ο οποίος, ανάμεσα στ' άλλα, ανέφερε και τα παρακάτω:

«Με τη Σοσιαλιστική Επανάσταση έπεσαν οι φράχτες της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και των φεουδαρχών, οι φράχτες της ιδιοκτησίας που υψώνουν οι εκμεταλλεύτριες τάξεις και γεννούν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Προχώρησε η κοινωνικοποίηση των μεγάλων συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και η οργάνωση της αγροτικής παραγωγής με την κολεκτιβοποίηση - συνεταιριστικοποίηση της αγροτιάς. Αρχισε να λειτουργεί ο κεντρικός σοσιαλιστικός σχεδιασμός της οικονομίας ώστε να υπηρετείται ο βασικός νόμος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δηλαδή, να εξασφαλίζεται η μέγιστη ικανοποίηση των διαρκώς αυξανόμενων υλικών και πολιτιστικών αναγκών όλης της κοινωνίας με την αδιάκοπη αύξηση και τελειοποίηση της σοσιαλιστικής παραγωγής πάνω στη βάση της ανώτερης τεχνικής. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει λαϊκή ευημερία και δημιουργία. Η εργατική δύναμη έπαψε να είναι εμπόρευμα. Οι νόμοι του καπιταλισμού, όπως της υπεραξίας, δηλαδή της απλήρωτης εργασίας, καταργήθηκαν».

«Η Σοσιαλιστική Επανάσταση», σημείωσε ο Δ. Αρβανιτάκης, «κατάργησε το αστικό κράτος και τσάκισε τους ματοβαμμένους μηχανισμούς του. Στη θέση του ξεκίνησε την οικοδόμηση του σοβιετικού κράτους.

Το νέο κράτος, της δικτατορίας του προλεταριάτου, που στηρίχτηκε στα Σοβιέτ, γέννημα της αυτενέργειας των μαζών μέσα στη φωτιά της επανάστασης του 1905-1907, αντικατέστησε τον παλιό κρατικό μηχανισμό, που σύντριψε η Οχτωβριανή Επανάσταση.

Εγκαινιάστηκε μια νέα εποχή. Μια νέα τάξη, η εργατική, από καταπιεζόμενη και χωρίς δικαιώματα, έγινε κυρίαρχη. Η Οχτωβριανή Επανάσταση κατάργησε τη δικτατορία του κεφαλαίου, δηλαδή την εξουσία του κράτους μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Εγκαινίασε το δημοκρατισμό για τη μεγάλη πλειοψηφία των καταπιεσμένων και την αφαίρεση των δικαιωμάτων των εκμεταλλευτών. Αυτή η επαναστατική εξουσία οδηγεί την εργατική τάξη, όλους τους καταπιεσμένους στην απολύτρωση από το ζυγό του κεφαλαίου, στην εξάλειψη των τάξεων, στην κατάργηση της εκμετάλλευσης, στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Δημοκρατία, λοιπόν, πάνω στη βάση της ατομικής ιδιοκτησίας ή πάνω στη βάση για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας; Ελευθερία και ισότητα για τον εργάτη, για τον εργαζόμενο αγρότη, για το καταπιεζόμενο φύλο. Αυτό είναι το σύνθημά μας, τόνιζε ο Λένιν.

Σήμερα, 90 χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, στον αυταρχισμό, στα εγκλήματα των αστικών κρατών με τους πολέμους, τις καταστροφές ακόμα και στη ζωή, στο περιβάλλον, στην εκμετάλλευση λαών, εργατών, μόνη απάντηση αποτελεί αυτή του Λένιν.

Είμαστε πεισμένοι ότι στο νέο αιώνα που ζούμε θα έχουμε νέες επαναστάσεις, εξεγέρσεις, ανασύνταξη του επαναστατικού κινήματος. Το σύνθημα "το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός" θα γίνει πράξη».