Σε αναστάτωση και κινητοποίηση βρίσκονται οι κάτοικοι της Χίου, εξαιτίας της μεθόδευσης για την εγκατάσταση στο νησί μεγάλου αριθμού ανεμογεννητριών - μια κερδοσκοπική επένδυση που δεν έχει καμία σχέση με τις ανάγκες του νησιού, που απειλείται, έτσι, με καταστροφή περιβαλλοντική κλπ. - από την ιδιωτική εταιρία «Ρόκας - Iberdrola». Πρόκειται για επένδυση με 187 ανεμογεννήτριες, που θα αναπτύσσονται από τις ανατολικές μέχρι τις δυτικές ακτές του νησιού, περνώντας ακόμα και μέσα από αρχαιολογικούς χώρους.

Το ζήτημα ανέδειξε, αρχικά, η ΝΕ Χίου του ΚΚΕ, που, με σχετική ανακοίνωσή της, επισημαίνει ότι η επένδυση αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τις ανάγκες του νησιού, αλλά επιχειρείται στο πλαίσιο των κερδοσκοπικών ιδιωτικών επενδύσεων με την απελευθέρωση του τομέα Ενέργειας και ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ. Χαρακτηριστικό είναι ότι προβλέπεται να παράγονται κοντά 400 Μεγαβάτ, έναντι, περίπου, 50, που χρειάζεται το νησί της Χίου. Και η παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια θα μεταφέρεται σε άλλα νησιά με διπλό καλώδιο και προς το Αλιβέρι με διπλό υποθαλάσσιο καλώδιο.

Την ίδια στιγμή, όπως σημειώνει η ΝΕ Χίου του ΚΚΕ, η πώληση ρεύματος προς την ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ γίνεται με όρους ληστρικούς, αφού η ΔΕΗ αγοράζει από τα ιδιωτικά αιολικά πάρκα 27 δρχ/ kWh όταν το κόστος από τα δικά της αιολικά πάρκα είναι μικρότερο των 12 δρχ/ kWh (στοιχεία ΡΑΕ). Ηδη, στο λογαριασμό που πληρώνουν οι Ελληνες καταναλωτές, ενσωματώνεται το ειδικό τέλος για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ), που ουσιαστικά περνάει μέσω των επιδοτήσεων στους ιδιώτες παραγωγούς.

Αντίθετα, το ΚΚΕ θεωρεί ότι τα νησιά μας, και ιδιαίτερα τα μεγάλα που έχουν μεγαλύτερη ενεργειακή εξάρτηση από το πετρέλαιο, έχουν ανάγκη από υβριδικά συστήματα (υδροαιολικά), μεικτά με άλλες ΑΠΕ, (π.χ. γεωθερμία στη Μυτιλήνη). Συστήματα, τα οποία αποσκοπούν να απεξαρτήσουν τα νησιά μας από την ενεργοβόρα εξάρτηση του πετρελαίου. Με την κατασκευή φραγμάτων στα νησιά, μπορεί σήμερα με κατάλληλα υβριδικά πάρκα να λυθούν δύο από τα σημαντικότερα προβλήματα, που είναι το ενεργειακό και η υδροδότηση, με επίκεντρο, όμως, τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα υπερκέρδη των εταιριών, υπογραμμίζεται και διευκρινίζεται:

Σε κάθε περίπτωση, το ΚΚΕ δηλώνει ότι το θέμα των ΑΠΕ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά μέσα στο πλαίσιο της απελευθέρωσης - ιδιωτικοποίησης του ενεργειακού τομέα που γίνεται σήμερα. Αλλά μόνον από έναν αποκλειστικά κρατικό, ενιαίο εθνικό φορέα ενέργειας, που θα λειτουργεί στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας με κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής, στόχος επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε..

Το μείζον αυτό ζήτημα της συγκεκριμένης επένδυσης έφερε, στο Δημοτικό Συμβούλιο Ομηρούπολης, η παράταξη «Αγωνιστική Πρωτοβουλία Δημοτών Ομηρούπολης», με υποψήφιο δήμαρχο τον Μάρκο Σκούφαλο. Οπου ο δημοτικός σύμβουλος της παράταξης Γιώργης Παντελίδης κατέθεσε την άρνηση της παράταξης σε μια τέτοιου μεγέθους επένδυση, που αλλοιώνει πλήρως τα τοπικά και πολιτιστικά της χαρακτηριστικά.

Ο Μάρκος Σκούφαλος καυτηρίασε το γεγονός ότι συμπολίτευση και αντιπολίτευση παζαρεύουν, σε τελική ανάλυση, με τον επίδοξο επενδυτή για το πόσο ακριβά θα πουλήσουν την περιοχή των προγόνων μας. Καταλήγοντας, υπογράμμισε πως το δημοτικό συμβούλιο δεν μπορεί να πάρει μια απόφαση που θα υποθηκεύει το μέλλον του τόπου και των επόμενων γενεών. Και, φυσικά, σε καμιά περίπτωση δε δεσμεύει αυτή, την πολιτική της παράταξης στο μετεκλογικό τοπίο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σχεδόν, άμεση εκδηλώθηκε η αντίδραση των κατοίκων της Χίου και φορέων του νησιού. Την περασμένη Κυριακή, με πρωτοβουλία της παράταξης της «Αγωνιστικής Πρωτοβουλίας Δημοτών Χίου», πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση με τη συμμετοχή πλήθους Χιωτών. Ενώ η ΝΕ Χίου του ΚΚΕ καλεί σε επαγρύπνηση και κινητοποίηση για να μην περάσουν τα καταστροφικά για το νησί σχέδια.

Για όλα αυτά τα ζητήματα ο «Ρ» είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ενωσης Επαναπατρισμένων Πολιτικών Προσφύγων (ΠΕΕΠΠ), Γρηγόρη Φώτου, ο οποίος είναι αρκετά αποκαλυπτικός:

Ενα κεντρικό ζήτημα που μας απασχολεί ως Ενωση και δείχνει και το πνεύμα με το οποίο αντιμετωπίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τα ζητήματα των πολιτικών προσφύγων, αναφέρει ο Γρ. Φώτου, είναι το ζήτημα να μπορέσουν να επαναπατριστούν όλοι οι πολιτικοί πρόσφυγες, οι οικογένειες και τα παιδιά τους, που δεν τους το επιτρέπουν, άμεσα ή έμμεσα. Πρόκειται για τους πολιτικούς πρόσφυγες που δεν τους αναγνωρίζουν το γένος, αν και είναι Ελληνες που αγωνίστηκαν με το Δημοκρατικό Στρατό. Ενώ ζητάνε από ανθρώπους υπερήλικες να τρέχουν να βρουν πιστοποιητικά, αντί, αυτόματα με την επιστροφή, να αποδίδεται η ιθαγένεια.

Πολλοί είναι οι πολιτικοί πρόσφυγες που, με το όριο των 5 χρόνων που έβαλαν όταν στη δεκαετία του '80 ψήφισαν το σχετικό νόμο, δεν μπόρεσαν να επιστρέψουν γιατί είχαν υποχρεώσεις με τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Και, τώρα, δεν τους αναγνωρίζονται τα δικαιώματα που προβλέπονται στο νόμο για τους επαναπατριζόμενους πολιτικούς πρόσφυγες. Το εξοργιστικό είναι ότι ρίχνουν την ευθύνη στους ίδιους τους πρόσφυγες που, τάχα, δεν αξιοποίησαν την 5ετία! Αλλά στο ερώτημα γιατί να μπαίνει τέτοια προθεσμία δεν απαντά κανένας αρμόδιος.

Είναι ακόμα περιπτώσεις που λόγω μεικτών γάμων δεν αναγνωρίζεται το δικαίωμα στα παιδιά και τα εγγόνια τους να επιστρέψουν, δεν τους αναγνωρίζουν την ελληνική ιθαγένεια. Και πολλοί που επέστρεψαν ταλαιπωρούνται αφού δεν τους αναγνωρίζονται τα δικαιώματά τους. Και να σκεφθεί κανείς πως αυτό γίνεται, παρά το νόμο για την άρση των συνεπειών του Εμφυλίου που ψηφίστηκε ομόφωνα απ' όλα τα κόμματα, επισημαίνει ο πρόεδρος της ΠΕΕΠΠ. Χαρακτηριστικό είναι πως υπάρχουν παιδιά ή εγγόνια πολιτικών προσφύγων στην Ελλάδα που τους θεωρούν οικονομικούς μετανάστες και πληρώνουν χρήματα για την παραμονή στην πατρίδα των γονιών τους...

Πέραν αυτών, τονίζει ο Γρ. Φώτου, υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος παιδιών των πολιτικών προσφύγων που δουλεύουν στο δημόσιο και δεν τους αναγνωρίζουν την 5ετία όπως έπρεπε. Ανισότιμη μεταχείριση υφίστανται κάποιες κατηγορίες, π.χ., νοσηλευτές με διπλώματα που τους τα υποβαθμίζουν. Ενώ, όσον αφορά στις δημευμένες περιουσίες τις οποίες έπρεπε να αποδώσουν στους πολιτικούς πρόσφυγες, τις αντάλλαξαν κατά κανόνα με υποδεέστερης αξίας. Το χειρότερο, καμία πρόνοια δεν υπήρξε για την απόδοση της καταπατημένης περιουσίας (χωράφια, οικόπεδα, κλπ.).

Με εξαίρεση το ΚΚΕ, που επανειλημμένα έχει φέρει τα προβλήματα των πολιτικών προσφύγων και στη Βουλή και στους αρμόδιους υπουργούς, εξηγεί ο πρόεδρος της ΠΕΕΠΠ, από τα άλλα κόμματα που είναι και υπεύθυνα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα αυτά, μόνο αρνήσεις και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις αντιμετωπίζουμε συνεχώς. Αλλά, υπογραμμίζει, εμείς συνεχίζουμε τον αγώνα διεκδικώντας ό,τι μας ανήκει. Και, βέβαια, βγάζουμε και τα πολιτικά συμπεράσματά μας.

Ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης αναφέρθηκε πολλάκις στη «σταλινική παραφροσύνη», που, πρόβαλε πως, τάχα, στράφηκε με μένος κατά διαφόρων εθνοτήτων της περιοχής, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Τη θέση του ταξικού εχθρού θα πάρει ο εθνικός εχθρός. Θα υπάρχει το έθνος, που είναι εχθρός μέχρι να εξοντωθεί»!

Κι αυτό, όταν, σύμφωνα με σημείωμα του Δρ. Πολιτικών Επιστημών Αν. Γκίκα, διαπιστώνεται «μια εντυπωσιακή συνέχεια στη σοβιετική προσήλωση γύρω από την ανάπτυξη των εθνοτήτων καθ' όλη τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου και αργότερα». Και ο Αμερικανός ιστορικός Τ. Martin γράφει πως: «Καμιά άλλη χώρα δεν κατάφερε να προσεγγίσει ποτέ το εύρος των ευνοϊκών προγραμμάτων που εφάρμοσε η Σοβιετική Ενωση για την ανάπτυξη των εθνοτήτων».

Ο Β. Αγτζίδης ισχυρίστηκε, ακόμα, ότι «την περίοδο 1937-'38 χιλιάδες Ελληνες θα βασανιστούν για να ομολογήσουν ότι είναι πράκτορες της καπιταλιστικής Ελλάδας, εθνικιστές, χωρίς να έχουν καμιά ιδέα»! Ενώ στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας είχε αναπτυχθεί μια αυτονομιστική κίνηση Ελλήνων, μέλη της οποίας διατηρούσαν στενές σχέσεις με το φασιστικό καθεστώς του Ι. Μεταξά. Αλλες πηγές αναφέρουν καθαρά ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων έγινε με κριτήριο τις εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές τους πεποιθήσεις. Και δεν περιελήφθησαν Ελληνες αδιακρίτως, όπως ισχυρίζεται ο Β. Αγτζίδης, αλλά όσοι είχαν ταξικό συμφέρον να αλλάξει το κοινωνικοπολιτικό σύστημα στην ΕΣΣΔ.

Συγκεκριμένα: Το 32% προερχόταν από τα κολχόζ (κατηγορούμενοι για σαμποτάζ), το 27% βρισκόταν σε εξειδικευμένες θέσεις, το 13% είχε διευθυντικές θέσεις, το 10% υπάλληλοι, το 6% εκπαιδευτικοί και μόλις το 3% εργάτες.