Τα 74 χρόνια από την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ τίμησαν η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και η Περιφερειακή Διοίκηση Κεντρικής Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, με εκδήλωση που πραγματοποίησαν το πρωί της Κυριακής 4/11, μπροστά από το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, στην παραλία της Θεσσαλονίκης.

Την εκδήλωση χαιρέτισε ο Κώστας Σαπρανίδης, πρόεδρος της ΠΔ Κεντρικής Μακεδονίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, που αναφέρθηκε στο ιστορικό της Απελευθέρωσης, σημειώνοντας: «Εμείς οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης συνεχίζουμε τους αγώνες αυτών που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά και οράματα της κοινωνικής απελευθέρωσης, καλούμε τους εργαζόμενους, που η εκμεταλλεύτρια άρχουσα τάξη με χίλια μέσα και τρόπους, τους έχει οδηγήσει στην αδράνεια, την απογοήτευση και την εξαθλίωση, να πιστέψουν στη δύναμη του οργανωμένου αγώνα και να κάνουν τη δική τους νέα αντίσταση».

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Θανάσης Χριστίδης, μέλος του Γραφείου Περιοχής Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ. Οπως είπε, «είναι ώρα κόντρα στο παραγράψιμο της Ιστορίας, στη διαστρέβλωσή της, να ακουστεί πιο έντονα, πιο πυκνά, πιο συχνά το σύνθημα ότι "Το χώμα που πατάς, λευτέρωσαν με αγώνα ΕΑΜ - ΕΠΟΝ - ΕΛΑΣ". Αυτό το σύνθημα συμπυκνώνει την αλήθεια, τονίζει τη μεγάλη συμβολή του Κόμματός μας, συμβολή που για ευνόητους λόγους η αστική τάξη, τα κόμματά της, οι μηχανισμοί της προσπαθούν να την μηδενίσουν. Μελετάμε την Ιστορία μας όχι εγκυκλοπαιδικά, αλλά για να γίνουμε πιο ικανοί στο σήμερα, να διδαχθούμε, για να μάθουν τα παιδιά να παλεύουν καλύτερα από τους γονείς τους, όπως έλεγε και ο Λένιν.

Γι' αυτό η δράση του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο είναι παρακαταθήκη. Γιατί έμπρακτα αποδεικνύει ότι ο συσχετισμός αλλάζει και γιατί φωτίζει τον ρόλο της πρωτοπορίας κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Γιατί, σε αντίθεση με ό,τι λένε όλοι οι άλλοι, η αστική τάξη, τα κόμματά της και οι μηχανισμοί της, αυτό που κάνει τη διαφορά, αυτό που αλλάζει τα πράγματα είναι η πάλη, ο αγώνας ενάντια στον ταξικό αντίπαλο».

Πρόσθεσε ότι «αυτός ο αγώνας απέδειξε ότι ο κάθε φορά αρνητικός συσχετισμός δεν είναι αμετάβλητος και ότι οι λαοί μπορούν να γίνουν πρωταγωνιστές της ιστορικής εξέλιξης. Αν η λογική του δήθεν ρεαλισμού της υποταγής επικρατούσε τα χρόνια της Κατοχής, δεν θα υπήρχε η εποποιία της ΕΑΜικής Αντίστασης και η μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Χορτάσαμε από τα ψέματά τους ότι με "εθνική ενότητα" έγιναν όλα. Η Ιστορία διδάσκει ότι ούτε το 1940 ούτε και τα μετέπειτα χρόνια υπήρξε "εθνική ενότητα". Γιατί τέτοια ενότητα δεν μπορεί να υπάρξει σε μια ταξική κοινωνία, είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε καιρό πολέμου.

Και τότε, από τη μια μεριά υπήρχε η πλειοψηφία του λαού, που αγωνίστηκε από τις γραμμές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, οι στρατιωτικοί που εξέφραζαν τον γνήσιο λαϊκό πατριωτισμό. Υπήρχε το ΚΚΕ, που ήταν ο βασικός εμπνευστής, καθοδηγητής και αιμοδότης της ΕΑΜικής Αντίστασης και έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του, πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος.

Από την άλλη, υπήρχε η αστική τάξη, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, τόσο αυτές που ανοιχτά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή όσο και αυτές που διέφυγαν στο εξωτερικό. Οσες παρέμειναν καλλιεργούσαν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια. Υπήρχαν οι δοσίλογοι, ταγματασφαλίτες και μαυραγορίτες, τους οποίους εξυμνεί με κάθε ευκαιρία η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή».

Σε μία ιδιαίτερα συγκινητική ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε στις 20 Οκτώβρη, στη Σορωνή της Ρόδου, η εκδήλωση της ΤΕ Νότιας Δωδεκανήσου του ΚΚΕ, που ήταν αφιερωμένη στα 100 χρόνια του Κόμματος και στα μέλη του - αγωνιστές της περιοχής που «έφυγαν» από τη ζωή.

Στην εξαιρετικά μαζική εκδήλωση ξαναζωντάνεψαν οι μνήμες των αγώνων, των δυσκολιών, των επιτυχιών, αλλά και της αλύγιστης στάσης των συντρόφων αυτών που μέχρι το τέλος της ζωής τους πάλεψαν κάτω από όλες τις συνθήκες, κρατώντας ψηλά τη σημαία των αρχών του ΚΚΕ, της πάλης για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ηταν μια εκδήλωση, για την επιτυχία της οποίας βοήθησαν οικογένειες, φίλοι και γνωστοί των συντρόφων που «έφυγαν» από τη ζωή, δίνοντας στοιχεία και υλικά, σχετικά με τη ζωή και τη δράση τους. Τα υλικά αυτά παρουσιάστηκαν σε έκθεση σε ξεχωριστό χώρο, μαζί με άλλα ντοκουμέντα, από την ιστορική διαδρομή του Κόμματος στα Δωδεκάνησα. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στο ΕΜΠΑ (Εθνικό Μέτωπο Πανδωδεκανησιακής Απελευθέρωσης), το οποίο δημιουργήθηκε και έδρασε με απόφαση του Κόμματος ενάντια στην αγγλική κατοχή.

Τιμώντας τη μνήμη των μελών του ΚΚΕ που «έφυγαν» από τη ζωή, η Οργάνωση Δυτικής Ρόδου του Κόμματος απένειμε σε κάθε οικογένεια αντίτυπο του έργου «Διαδήλωση» του χαράκτη Τάσσου.

Στην εκδήλωση διαβάστηκε ιστορική αναδρομή, από τους Χριστίνα Σαββάκη, Φαίδρα Τερλόγκου, Κώστα Πιννίκα, Τάσο Γιουρούκογλου, ενώ το μουσικό πρόγραμμα επιμελήθηκαν οι Αλέξανδρος Καραγιάννης, Τάσος Κυπριώτης, Κυριάκος Παπαστεργής και Πέτρος Σταματίου.

Στους συγκεντρωμένους μίλησε ο Δημήτρης Ζάχαρης, μέλος της Επιτροπής Αιγαίου του ΚΚΕ, αναφέροντας μεταξύ άλλων για τους τιμώμενους ότι ήταν «καθημερινοί άνθρωποι του λαού μας», που χωρίς να ξεκόβουν από τους συγχωριανούς τους, ξεχώριζαν για τα εξής χαρακτηριστικά τους:

«Δεν "ψάρωναν" μπροστά στα αφεντικά, ούτε όταν τους χτυπούσαν στην πλάτη "φιλικά" ούτε όταν τους πίεζαν.

Δεν "ψάρωναν" μπροστά στον έμπορο που ήθελε τζάμπα τη σοδειά τους.

Δεν "μάσαγαν" μπροστά στους πολιτευτές των αστικών κομμάτων και περιφρονούσαν ταξίματα και υποσχέσεις.

Δεν ζήταγαν ανταλλάγματα για την προσφορά τους. Το θεωρούσαν χρέος τους.

Τι είχαν παραπάνω από τους άλλους της γενιάς τους; (...)

Είχαν ξεκάθαρη αντίληψη από ποια μεριά ήταν, πού ανήκαν, σε ποιο στρατόπεδο και τοποθετήθηκαν στον φυσικό τους χώρο. Με τη μεριά της εργατικής τάξης, της μικρής αγροτιάς, των μικροεπαγγελματιών, της εργαζόμενης νεολαίας, έχοντας μέτωπο κόντρα στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό».

«Αντεξαν στη θύελλα του ΠΑΣΟΚ τη 10ετία του '80, που με τα συνθήματα του ΕΑΜ προμετωπίδα λεηλατούσε τις συνειδήσεις αγωνιστών, τσαλαπατούσε τα οράματα της Εθνικής Αντίστασης, ξεπουλούσε τα όνειρα της νέας γενιάς για μόρφωση, δουλειά, εθνική ανεξαρτησία με αντίτιμο τη θεσούλα, το βόλεμα.

Τη 10ετία του '90, όταν, διαβρωμένη από τα μέσα, ανατρεπόταν η μεγάλη Σοβιετική Ενωση, δεν λύγισαν, δεν λιγοψύχησαν. Σίγουρα πικράθηκαν. Κάποιοι μπορεί και να έκλαψαν.

Και όταν κάποιοι από τις γραμμές του Κόμματος, μικροαστοί σε αντίληψη και νοοτροπία, επιχείρησαν να το διαλύσουν σαν κοινοί ασφαλίτες, πάλι όρθιοι στάθηκαν. Σφίγγοντας γροθιές και δόντια, έστησαν ξανά από την αρχή το Κόμμα, μπορεί πιο μικρό σε εκλογικά ποσοστά, όμως πιο δυνατό, πιο αποφασισμένο να φέρει σε πέρας την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης.

Να συντρίψει αυτόν τον σάπιο κόσμο της φτώχειας και των πολέμων και στη θέση του να στήσει το "βασίλειο της δουλειάς και της πανανθρώπινης φιλιάς"».