Το Ιδρυμα «Κωστή Παλαμά» κυκλοφόρησε πρόσφατα τα «Σατιρικά Γυμνάσματα» του Κ. Παλαμά, σε μια νέα σχολιασμένη έκδοση και σύγχρονη θεώρηση από τον Μιχάλη Μερακλή.

Πρόκειται για μια συλλογή θρυλική πια, αγέραστη από τον χρόνο, που εξακολουθεί να μένει επίκαιρη. «Πρόκειται για ένα από τα "γονιμότερα και δυνατότερα" έργα του Παλαμά (Βάρναλης), το οποίο "έχει κάτι από τη βιβλική ευθυβολία των προφητών του Ισραήλ" (Χουρμούζιος). Ο λόγος εδώ "καίει και καθαρίζει" (Δημαράς) και πόνος και το πάθος για το καλύτερο "φλογίζουν τον στίχο" (Παναγιωτόπουλος)».

Οπως σημειώνει στον πρόλογο ο Μιχάλης Μερακλής, «ο Παλαμάς δημοσίευσε τα 44 ποιήματα των "Σατιρικών Γυμνασμάτων" σε δύο χρόνους. Αφενός τα πρώτα 20 στον ακραία δημοτικιστικό, με κοινωνική προοδευτική κατεύθυνση, στο περιοδικό Ο Νουμάς, τον Ιανουάριο του 1908 (τον κύριο Φώτη Φωτιάδη της Πόλης αφιερωμένα, τον γνωστό μαχητή δημοτικιστή), αφετέρου, τον Σεπτέμβριο του 1909 τα άλλα 24 (με την ένδειξη "Δεύτερη Σειρά"). Δηλαδή σε μια περίοδο που τα γεγονότα και η όλη ατμόσφαιρα τον ωθούσε να πει: Η ψυχή μου με το θυμό να παντρευτή (Α 19)».

Την Κυριακή 9 Απρίλη ολοκληρώνονται οι παραστάσεις για το «Λεωφορείο ο Πόθος» που ανεβαίνει στο Σύγχρονο Θέατρο από την Ομάδα Νάμα.

Το έργο, γραμμένο το 1947, ανέβηκε για πρώτη φορά στη Ν. Υόρκη, εκείνη την χρονιά σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν, ενώ το 1949, έχοντας ήδη αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές και το βραβείο Πούλιτζερ, ανέβηκε στο Λονδίνο σε σκηνοθεσία Λόρενς Ολίβιε. Το 1951 έγινε παγκόσμια διάσημο με την πολυβραβευμένη μεταφορά του στον κινηματογράφο σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν και με πρωταγωνιστές την Βίβιαν Λη που είχε υποδυθεί τη βασική ηρωίδα Μπλανς Ντυμπουά στο Λονδίνο και τον Μάρλον Μπράντο που είχε υποδυθεί τον κεντρικό ρόλο του Πολωνού μετανάστη Στάνλεϊ Κοβάλσκι στη Νέα Υόρκη.

Συντελεστές: Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικολάου, Σκηνοθεσία /Καλλιτεχνική επιμέλεια: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου, Σκηνικά / Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου, Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος, Μουσική: Κωστής Χαραμουντάνης

Διανομή: Μπλανς: Κόρα Καρβούνη, Στάνλεϊ: Γιάννης Τσορτέκης, Στέλλα: Ηλιάνα Μαυρομάτη, Μιτς: Γιώργος Δάμπασης, Γιούνις: Αθηνά Αλεξοπούλου, Γιατρός: Μιχαήλ Γιαννικάκης, Στηβ: Γιώργος Γερωνυμάκης, Νέος: Γιάννης Δαμάλας, Νοσοκόμα: Χριστίνα Δημητριάδη, Πάμπλο: Βαγγέλης Κουντουριώτης.

Μέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη και Παρασκευή στις 8.30 μ.μ., Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή στις 5 μ.μ.

Στο «Εργαστήρι Μαιρηβή» (Σαχτούρη 4 και Σαρρή, Ψυρρή) θα παρουσιαστούν για δύο μόνο παραστάσεις θεάτρου κούκλας «Τα μαγικά σεντούκια», την Κυριακή 26 Μάρτη και την Κυριακή 2 Απρίλη, στις 12 το μεσημέρι.

Οι κούκλες της παράστασης είναι μαρότες, ένα είδος κούκλας με εξαιρετική κίνηση και ζωντάνια. Η κάθε κούκλα είναι μοναδική, έχει πρόσωπο γλυπτό από ξυλοπολτό και τα άκρα είναι ξυλόγλυπτα. Οι κουκλοπαίκτες χειρίζονται τις κούκλες με μηχανισμό, που βρίσκεται στο εσωτερικό του σώματός τους και τα άκρα με συρμάτινα μπαστουνάκια, εξασφαλίζοντας έτσι με εξαιρετική ακρίβεια την απόδοση των κινήσεων του κάθε χαρακτήρα.

Το συγκεκριμένο λαϊκό παραμύθι αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα παραμύθια της προφορικής παράδοσης και συναντάται σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα μόνο, έχουν καταγραφεί 206 παραλλαγές.

Το μήνυμα του παραμυθιού; Ο αγώνας εναντίον σοβαρών δυσκολιών στη ζωή είναι αναπόφευκτος. Ομως, αν κανείς δεν λιγοψυχήσει, τότε μπορεί να κυριαρχήσει στα εμπόδια και στο τέλος να βγει νικητής!

Κουκλοθεατρική ομάδα: Ελευθερία Φουρναράκου, Μαιρηβή Γεωργιάδου, Θοδωρής Κορόζης Σκηνοθεσία - σκηνογραφία: Μαιρηβή Γεωργιάδου, Κούκλες - σκηνικά: Μαιρηβή Γεωργιάδου, Ρικάρντο Ντι Λάουρο. Μουσική: Επιλογή από παραδοσιακές ρουμάνικες μουσικές. Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα. Τεχνική επιμέλεια: Γιάννης Κέντρος. Φωτογραφία: Δημήτρης Λαζάρου.

Η διάρκεια της παράστασης είναι 60'.

«Τα όνειρα του Αϊνστάιν» μια παράσταση βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα του Αλαν Λάιτμαν, ανεβαίνει από τη Θεατρική Ομάδα ΟΜΟΡΟΣ, στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, μέχρι 9/4. Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία: Ελένη Βλάχου. Πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Βασίλης Παναγιωτόπουλος. Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα. Σχεδιασμός φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου. Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μουστάκα. Παίζουν: Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Αλκιβιάδης Μπακογιάννης, Αγγελική Παναγιωτοπούλου.

Ενας υπάλληλος γραφείου ευρεσιτεχνιών, προσπαθώντας να ολοκληρώσει την έρευνά του για τη σχετικότητα, μοιράζεται με τον φίλο του τα όνειρά του. Τους τελευταίους μήνες είδε πολλά όνειρα για το χρόνο. Ο χρόνος θα μπορούσε να πάρει τόσες μορφές όσες εκείνες που ονειρεύτηκε σε ισάριθμες νύχτες. Ονειρα για κόσμους όπου ο χρόνος είναι κυκλικός, ακίνητος, που επιβραδύνεται ανάλογα με το υψόμετρο ή που παίρνει τη μορφή αηδονιού.

«Κάπου διάβασα» - σημειώνει η Ελένη Βλάχου - «ότι "αν έχεις δει τον ουρανό ένα οποιοδήποτε βράδυ, έχεις καταφέρει να δεις πίσω στο χρόνο". Κάποια από τα αστέρια που κοιτάζουμε είναι ήδη νεκρά. Το φως τους χρειάζεται χιλιετίες για να φτάσει σε εμάς κι έτσι η εικόνα που βλέπουμε σήμερα, δείχνει πώς ήταν κάποτε όχι πώς είναι τώρα. Αυτή η σκέψη οδηγεί εύκολα στο παράλογο του χρόνου. Φιλόσοφοι και επιστήμονες συμφωνούν ότι "μπορούμε να αναγνωρίσουμε το χρόνο αλλά δεν τον καταλαβαίνουμε". Είτε είναι στο μυαλό μας είτε είναι κάτι υπαρκτό, ο χρόνος βρίσκεται παντού στην καθημερινότητά μας, συχνά σαν τύραννος άλλοτε όμως ως ο καλύτερος γιατρός».