Ψηφίζω ΚΚΕ από τότε που απέκτησα δικαίωμα ψήφου. Ποτέ δεν μπόρεσα να ψηφίσω κάτι άλλο κι ας ζοριζόμουν κι ας αμφέβαλλα κάποιες φορές. Ιστορικοί, συναισθηματικοί και ηθικοί κυρίως οι λόγοι. Αλλη κουβέντα αυτή. Τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης, όπως μάθαμε να τα λέμε, είναι η ψυχρή, τετράγωνη λογική που με οδηγεί χωρίς υποψία ταλάντευσης στη συστράτευση με το ΚΚΕ. Η λογική που λέει ότι η συστημική κρίση θέλει και συστημική προσέγγιση. Αυτό το έχει καταλάβει πολύ καλά ο αντίπαλος. Ωρα να το πάρουμε απόφαση κι εμείς. Αυτοί που διαφεντεύουν τον πλούτο των κοινωνιών, κι επιθυμούν τη «θεραπεία» κι «εξυγίανση» του συστήματός τους, με σπουδή και ζήλο ξανασχεδιάζουν το σύστημα στα μέτρα τους, με στρατιές ανέργων και φτωχών εργαζομένων με χαμηλό, στα όρια της επιβίωσης, εισόδημα και μορφωτικό επίπεδο, αναλώσιμων εξαρτημάτων των οποίων η παραγωγή, χρήση κι αντικατάσταση θα έχει το μικρότερο δυνατό κόστος για το σύστημα. Απέναντι σε αυτή την ολομέτωπη επίθεση εμείς έχουμε ένα μόνο δρόμο: Να μην τους επιτρέψουμε να μας ισοπεδώσουν και να περάσουμε στην αντεπίθεση διεκδικώντας τη ζωή μας, τον κόσμο, τα πάντα ΤΩΡΑ. Κι αυτόν το δρόμο, το δύσκολο αλλά και μόνο δρόμο, τον δείχνει κοντά έναν αιώνα τώρα με πείσμα κι επιμονή το ΚΚΕ. Κι αυτή μου η διαπίστωση δεν έχει ίχνος συναισθηματισμού. Εκεί με οδηγεί το μυαλό μου και η θέση μου στην κοινωνία ως μηχανικού, δασκάλας, επιστήμονα και γυναίκας.