Το Κόμμα δοκιμάζεται κάθε μέρα, δοκιμάζεται σκληρά εδώ και 22 χρόνια και προχωρεί, προοδεύει, εμπλουτίζει τη στρατηγική του. Ομως, αποδείχτηκε ότι ο πόλεμος γίνεται λυδία λίθος της αντοχής και της ικανότητας του Κόμματος, κάθε ΚΚ, να αντιμετωπίζει τέτοιες συνθήκες.

Ας θυμηθούμε κυρίως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο Κόμμα μας εκφράστηκαν δύο γραμμές στην αρχική φάση του ελληνοϊταλικού πολέμου, εκείνη με το Α' γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη και η άλλη απ' την «Παλιά ΚΕ».

Ανάλογη κατάσταση διαμορφώθηκε τότε και σε σειρά άλλων ΚΚ και μάλιστα των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, της Μ. Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, του Βελγίου. Μιλάμε, δηλαδή, για κράτη που διεξήγαγαν το λεγόμενο αμυντικό πόλεμο, κάποια μάλιστα βρίσκονταν υπό κατοχή από τη Γερμανία. Αυτά βεβαίως συνέβαιναν όσο ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος χαρακτηριζόταν από το Κόμμα των Μπολσεβίκων ιμπεριαλιστικός.

Η θέση που διαμόρφωσε το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εδώ και ένα διάστημα, έχει δεχτεί μια ορισμένη επίθεση από τον διαδικτυακό φραξιονισμό. Βεβαίως γνωρίζουμε πού το πάνε. Ο καημός τους είναι η συμμαχία με την αστική τάξη ή τμήματά της. Με όσα λένε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο θεωρούν σωστή τη στρατηγική του ΚΚΕ στην Κατοχή. Δεν το κρύβουν. Ισχυρίζονται ότι τα λάθη μας της Κατοχής και της μετέπειτα περιόδου δεν πήγασαν από τη στρατηγική του Κόμματος. Οτι δεν ήταν η στρατηγική του που οδήγησε στο Λίβανο. Η στρατηγική σωστή, αλλά ο Λίβανος, η Καζέρτα κ.λπ. λάθος. Σωστή η στρατηγική, γιατί η ίδια εφαρμόστηκε και στις 8 χώρες, που αποσπάστηκαν από το ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά από το 1945.

Είναι ασυνεπείς και αντιφατικοί. Γιατί σύντροφοι ο Λίβανος δεν ήταν ένας. Υπήρξαν κι άλλοι «Λίβανοι». Και έγιναν στις χώρες που επικαλούνται για να αποδείξουν ότι αυτή η στρατηγική επιβεβαιώθηκε: Στην Πολωνία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Τσεχοσλοβακία. Και εκεί τα ΚΚ συμμετείχαν σε κυβερνήσεις μαζί με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις των εμιγκρέδων που βρίσκονταν στο Λονδίνο. Με μια διαφορά: ότι ενώ το ΚΚΕ πήγε στο Λίβανο και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία, εκείνες οι κυβερνήσεις πήγαν στις χώρες τους όπου κυριαρχούσε ο Κόκκινος Στρατός. Μάλιστα, η τσεχοσλοβακική πήγε στη Μόσχα και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία μαζί με το ΚΚ και αστικές δυνάμεις. Αλλά και όπου αυτό δεν έγινε πανομοιότυπα, έτσι κι αλλιώς πραγματοποιήθηκε παντού συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ο Λίβανος, λοιπόν, δεν ήταν ένας. Ομως εκεί, βρισκόταν ο Κόκκινος Στρατός, ενώ εδώ οι Εγγλέζοι.

Επομένως, είναι έξω από την πραγματικότητα ότι η τότε στρατηγική διαμόρφωσε συσχετισμό δυνάμεων για την εργατική εξουσία, παρά τον ηρωικό αγώνα των ΚΚ. Εκείνο που διαμορφώθηκε, ήταν ένα ευρύτατο αντιφασιστικό μέτωπο που ήρθε στην εξουσία, αλλά που γρήγορα οι περισσότερες αστικές δυνάμεις αποβλήθηκαν, διότι η ταξική πάλη συνεχιζόταν φυσικά και πέρασαν ανοιχτά απέναντι. Στο φόντο αυτών των εξελίξεων πρέπει να αναζητήσουμε μια πολύ βασική εξήγηση για τις διαστάσεις που πήραν τα αντεπαναστατικά γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία, του 1968 στην Τσεχοσλοβακία, του 1980 στην Πολωνία, καθώς και στην εξαρχής πορεία της Γιουγκοσλαβίας. Και να δούμε και τις αστικές κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες υπήρξε συμβιβασμός κι εκεί που δεν υπήρχαν πολιτικές εκφράσεις τους στην εξουσία, πολύ περισσότερο μετά από τη συγχώνευση των ΚΚ με τα σοσιαλδημοκρατικά.

Στον προσυνεδριακό διάλογο, φίλος του Κόμματος έγραψε για το πόσο ύπουλος είναι ο οπορτουνισμός. Οτι σε τρώει σιγά σιγά, γλυκά γλυκά. Κι ότι όσο αργείς να τον δεις και να τον αντιμετωπίσεις τόσο αυτός θεριεύει, και σε απειλεί. Συμφωνώ και επαυξάνω.

Ο οπορτουνισμός βρίσκει χώρο εκεί που έχεις κενό, αδυναμία, έλλειψη, Φυτρώνει εκεί που έκανες λάθος από άγνοια ή ανεπάρκεια και δεν το διορθώνεις. Πατά στη συνήθεια και στη ρουτίνα, εκεί που είχες σωστή θέση, αλλά δεν προσαρμόστηκες έγκαιρα και σωστά καθώς τα πράγματα άλλαξαν.

Αγκιστρώνεται στους αναγκαστικούς ελιγμούς που σου επιβάλλει ο συσχετισμός των δυνάμεων και στις παραχωρήσεις προς τα μικροαστικά στρώματα. Επιδιώκει αυτά να γίνουν μόνιμα, να διευρυνθούν.

Η πίεση για το άμεσο, το επιμέρους πάντα σε αντιδιαστολή με το γενικότερο, μακροπρόθεσμο, το συνολικό είναι η τροφή του. Σύμμαχός του οι αυταπάτες και η άγνοια.

Η μήτρα του οπορτουνισμού είναι το συμφέρον των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων. Κύρια πηγή του η εργατική αριστοκρατία.

Είναι οι δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται στην αυλή των μονοπωλίων, καρπώνονται μέρος της υπεραξίας, ως συνεταίροι και ως σύμμαχοι του κεφαλαίου. Διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο, φωνασκούν όταν το μεγάλο κεφάλαιο τους θίγει και κυριολεκτικά εξεγείρονται όταν τους απειλεί. Θεωρούν ότι καθήκον της εργατικής τάξης είναι να τους προστατεύει.

Ηταν πολλοί εκείνοι, οι οποίοι θεώρησαν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν η μεγάλη ευκαιρία και έσπευσαν να την αξιοποιήσουν για να διεμβολίσουν το ΚΚΕ ή να το αναγκάσουν να λοξοδρομήσει. Πολλά ήταν τα κέντρα που έκαναν υπερωρίες. Στη νέα επίθεση που δεχθήκαμε, αποδείξαμε και στα δύσκολα ότι έχουμε γερό τιμόνι, δύναμη, και αποφασιστικότητα.. Οτι δεν είμαστε του χεριού τους.

Οσο αντέχουμε και προχωράμε τόσο ο πόλεμος εναντίων μας θα γίνεται πιο σφοδρός.

Η αστική τάξη, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της, από κοντά ο οπορτουνισμός θα λυσσάξουν. Είναι αδιανόητο να αποδεχτούν την ύπαρξη ενός ΚΚΕ, που δε φοβάται, δεν εξαγοράζεται, διδάσκεται και προχωρά.

Καμιά έκπληξη. Ετσι είναι η ταξική πάλη.

Πού θα συγκεντρώνουν τα πυρά τους και σε ποιον στόχο αντικειμενικά συμπέφτουν με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού;

Η απάντησή μου είναι η εξής:

Να υψώσουν ένα ψηλό τείχος ανάμεσα στην πολιτική- στρατηγική του Κόμματος και σε εκείνους που αντικειμενικά συμφέρει και εμείς απευθυνόμαστε. Στη μάζα της εργατικής τάξης, των νέων, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Επιδιώκουν να στήσουν ένα τείχος συκοφαντίας, μοιρολατρίας, αυταπατών, σύγχυσης και φόβου ώστε να μην περνάνε σε αυτούς οι θέσεις του Κόμματος, αλλά η παραμορφωμένη εικόνα που αυτοί θέλουν. Είναι κρίσιμο ζήτημα να εμποδίσουμε να υψωθεί, να επιφέρουμε καταρχάς ρήγματα και στην πορεία να ρίξουμε.

Μαζί με το δυνάμωμα της αντίδρασης σε όλη τη γραμμή και ως γενική τάση και ως ανάγκη του συστήματος που δοκιμάζεται από τις συνέπειες της κρίσης, δυναμώνει και η πίεση για υποχώρηση σε όλη τη γραμμή, απέναντι στο Κόμμα.

Γι' αυτό και η προσπάθεια της αστικής τάξης να αναχαιτίσει την άνοδο της ταξικής πάλης, η κυρίαρχη γραμμή που λέει το ΚΚΕ είτε να ενσωματωθεί με όχημα τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού ή να περιθωριοποιηθεί μέχρι και να διαλυθεί, αυτή δηλαδή η επιθυμία των εκμεταλλευτών, μεταφέρεται προσαρμοσμένη μέσα στο κίνημα και στη διαπάλη. Δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα. Ο αντίπαλος μετά και τις συνεδριακές αποφάσεις, την αντιστοίχισή τους στη δράση, πράγμα απαιτητικό από μόνο του, δεν θα μας αφήσει να κάνουμε περίπατο.

Η ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος σίγουρα δεν είναι έργο μιας πράξης, αλλά είναι έργο συγκεκριμένης πράξης, που απαιτεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Είναι έργο της εξέγερσης για το τσάκισμα του αστικού κράτους, για την εξουδετέρωση όλων των μηχανισμών της αστικής εξουσίας. Και οι προϋποθέσεις για τη νίκη σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που σωστά μπαίνουν στο νέο Πρόγραμμα, διαμορφώνονται από σήμερα. Δύσκολο καθήκον για το σήμερα, δηλαδή.

Η αναγκαία, αποφασιστική αντιμετώπιση του οπορτουνισμού που χρειάζεται μέτωπο και μέτρα συγκεκριμένα, μπορεί να είναι αποτελεσματική όμως μόνο εάν είμαστε ταυτόχρονα αποφασιστικοί και αποτελεσματικοί στην προώθηση των αποφάσεων των συνδιασκέψεων και του συνεδρίου.

Και νομίζω ότι δεν έχουμε ξεπεράσει και στο Κόμμα, και πολύ περισσότερο στην ΚΝΕ, το να έχουμε σωστές αποφάσεις αλλά να μη μεταφράζονται και σε ανάλογους τρόπους και μεθόδους καθοδήγησης.

Για τη νεολαία συμφωνώ με τις εκτιμήσεις και τις κατευθύνσεις. Η πανελλαδική συνδιάσκεψη θα μας επιτρέψει και πιο ολοκληρωμένη επεξεργασία.

Παραμένει σε ισχύ ότι, το βασικό που επηρεάζει την οργανωτική ανάπτυξη όλης της ΚΝΕ είναι οι μαθητικές μας δυνάμεις.

Οι αντικειμενικές δυσκολίες ισχύουν και είναι μεγαλύτερες σε σχέση με παλιότερα. Επιχειρούν να χτυπηθεί το κύρος του Κόμματος. Εχουν ξεκινήσει οι προσπάθειες απαγόρευσης της πολιτικής δράσης, όπως με πρόσχημα τη θεωρία των άκρων σε σχολεία αφού ζυμώθηκε και ζυμώνεται το «έξω τα κόμματα».

Ομως, για την πείρα, νομίζω ότι δεν αποφύγαμε, ξεκινώντας από το ΚΣ, διάφορα προβλήματα. Να μην ανησυχούμε όσο πρέπει για δικές μας αδυναμίες και ελλείψεις. Να εξετάζουμε πιο προσεχτικά μορφές επικοινωνίας, προσέγγισης, μετώπων πάλης και ανάλογων μορφών, οργάνωσης και επιλογής στόχων. Στις συγκεκριμένες εξελίξεις, που η προηγούμενη πείρα δεν αντιστοιχούσε πάντα. Και παίρνοντας υπόψη τα φυσικά κενά και ελλείψεις στην κατανόηση και στην ωριμότητα που υπάρχουν σε αυτές τις ηλικίες.

Ανάλογα να εξετάζουμε τη λειτουργία των ΟΒ και τις μορφές της καθοδηγητικής δουλειάς. Να μην αντιγράφουμε ανεπεξέργαστα κομματικές μεθόδους και μορφές που δεν αντιστοιχούν πάντα και ιδιαίτερα στους μαθητές. Πήραμε μέτρα, γίνεται προσπάθεια η οποία σκουντουφλάει ακόμα σε τέτοιες αδυναμίες.

Περιθώρια στην καλυτέρευση της δουλειάς μας έχουμε, οι αποφάσεις μας θα είναι μεγάλο όπλο, περίοδο χάριτος δεν έχουμε.

Η έγκριση των συνεδριακών ντοκουμέντων εκφράζει αντίσταση στην οπορτουνιστική πίεση για ενσωμάτωση του Κόμματος σε σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης που πλασάρονται μέσα από το λεγόμενο Σχέδιο Β, το μεταβατικό πρόγραμμα την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Η δουλειά με τη στρατηγική στην εργατική τάξη δεν εξαντλείται στην αναδιάταξη δυνάμεων, την εξασφάλιση της παρουσίας μας στους εργασιακούς χώρους, πρέπει περισσότερο να μας απασχολήσει το περιεχόμενο της παρέμβασής μας.

Στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την εργατική τάξη το 2010 εκτιμούσαμε ότι βασικότερος ανασταλτικός υποκειμενικός παράγοντας στην προώθηση της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος έχει να κάνει με την απόσπαση της οικονομικής από την πολιτική πάλη.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό το πρόβλημα δεν έχει αντιμετωπιστεί και μπορεί να αναπαράγεται κάτω από το βάρος της υποχώρησης του κινήματος. Δεν αντιμετωπίζεται μέσα από μια σχηματοποίηση που λέει, από τη μια, ενασχόληση με τα προβλήματα και, από την άλλη, γενική πολιτική ζύμωση ασύνδετα πολλές φορές το ένα από το άλλο.

Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό πρέπει στο κέντρο της προσοχής μας να μπει το ζήτημα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στους εργασιακούς χώρους, με άξονα την πολιτικοποίηση της πάλης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αφορά τη διαπάλη για ποιο εργατικό κίνημα σε ποια κατεύθυνση, με ποιο προσανατολισμό.

Το προηγούμενο διάστημα είναι γεγονός ότι υπήρξαν βήματα στην εσωκομματική ιδεολογική δουλειά, αξιοποιήθηκαν οι αποφάσεις του 18^ου για μαθήματα στις ΚΟΒ, το Δοκίμιο Ιστορίας, οργανώθηκαν καλύτερα σχολές σε οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, βελτιώθηκε σχετικά η αξιοποίηση της ΚΟΜΕΠ. Δεν έχουμε όμως ριζική αλλαγή.

Δεν έχει αντιμετωπισθεί το κεντρικό ζήτημα που είναι η αντίληψη για τη σχέση του Κόμματος με τη θεωρία. Η ενασχόληση των μελών και στελεχών του Κόμματος με τη θεωρία και ιδεολογία δεν είναι υπόθεση συγκεκριμένου καταμερισμού δουλειάς, αποτελεί ουσιαστική πλευρά κατοχύρωσης του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος.

Με πολλές όμως αφορμές αποδείχτηκε μέσα στην 4ετία ότι η δυσκολία υπάρχει στη γνώση αυτού που ήδη έχουμε επεξεργαστεί, είτε αφορά την κρίση, είτε αφορά τις εξελίξεις στο χώρο του οπορτουνισμού, είτε αφορά τη συγκρότηση του αντιμνημονιακού μετώπου.

Σωστά λοιπόν μιλάμε σύντροδοι για την αντοχή και το ατσάλωμα των στελεχών του Κόμματος. Θεωρώ ότι πρώτη προϋπόθεση για αυτό είναι η σχέση με τη θεωρία, η κατάκτηση της μαρξιστικής - λενινιστικής μεθοδολογίας. Φυσικά δεν φτάνει αυτό. Δε σημαίνει ότι όποιος έχει μαρξιστική κατάρτιση δεν μπορεί να λυγίσει, να υποχωρήσει από την ταξική πάλη. Πρέπει η θεωρητική γνώση, η ιδεολογική συμφωνία να μην έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα αλλά να εκφράζεται με κάθε τρόπο στην πράξη.

Αντικειμενικός μας σκοπός είναι να ενισχύει η δουλειά της ΟΓΕ ολόπλευρα την κοινωνική συμμαχία, τους αντιμονοπωλιακούς στόχους της και την προοπτική της για την αλλαγή της τάξης στην εξουσία. Μόνιμη προσπάθειά μας είναι να απεγκλωβίζουμε τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών από τα δόκανα της ιδεολογίας της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού, που τους σερβίρουν τη θολή αντιμνημονιακή διέξοδο και τα ψευδεπίγραφα «νέα» μείγματα διαχείρισης και να τις συσπειρώνουμε σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Η δυνατότητα των γυναικείων συλλόγων και ομάδων να φτάσουν σε τμήματα της εργατικής τάξης που για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορούν να συσπειρωθούν στα σωματεία τους (π.χ. άνεργες) αναδεικνύει τον ιδιαίτερο ρόλο που μπορεί να παίξει η ΟΓΕ στη ριζοσπαστικοποίηση αυτών των τμημάτων.

Η δράση ενάντια στη γυναικεία ανισοτιμία, όμως, δεν πρέπει να θεωρείται, όπως συχνά συμβαίνει και από καθοδηγητικά στελέχη, ότι αφορά αποκλειστικά και μόνο το γυναικείο κίνημα ή τις συντρόφισσες που καταπιάνονται με το σοβαρό αυτό τομέα πάλης. Είναι υπόθεση όλου του Κόμματος και της ΚΝΕ. Και δεν πρέπει να συγχέεται με τη δράση του μαζικού γυναικείου φορέα της ΟΓΕ.

Το άρθρο 10 του Καταστατικού αναφέρει: «Η ένταξη γυναικών από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στο Κόμμα πρέπει να είναι μόνιμη φροντίδα των κομματικών μελών. Ολες οι κομματικές οργανώσεις οφείλουν να αναπτύσσουν μόνιμα τη δράση τους για τα δικαιώματα, την ισοτιμία και χειραφέτηση των γυναικών, τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες».

Η κάθε ΚΟΒ πρέπει να επεξεργάζεται και να εξειδικεύει τις θέσεις του Κόμματος για τις γυναίκες στο χώρο ευθύνης της, να οργανώνει και να συντονίζει τη δράση των κομματικών δυνάμεων, οπαδών και φίλων, να επεξεργάζεται στόχους πάλης για τις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων της κάθε περιοχής. Η πρωτοβουλία, η πολυμορφία και η φαντασία να ενθαρρύνονται από τον προσανατολισμό της καθοδήγησης. Επίσης, χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα του Γραφείου της ΚΟΒ για τη συστηματική λειτουργία της κομματικής ομάδας της ΟΓΕ.

Οι επεξεργασίες που γίνονται σε κεντρικό επίπεδο, π.χ. στη Διατμηματική Επιτροπή της ΚΕ για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση και εξειδικεύουν πλευρές της πολιτικής του Κόμματος για τις γυναίκες πρέπει να κατεβαίνουν ανελλιπώς στα παρακάτω όργανα μέχρι και τις κομματικές ομάδες των ΚΟΒ, να συζητιούνται, προκειμένου να εξοπλίζονται οι κομματικές δυνάμεις και να σχεδιάζουν τη δράση τους στις γυναίκες με κοινωνικοταξικά κριτήρια. Η Διατμηματική της ΚΕ έχει κάνει σημαντικές επεξεργασίες και αναμφισβήτητα έχει τη θετική της συμβολή στην καθοδήγηση της κομματικής ομάδας της ΟΓΕ.

Το εργατικό κίνημα στη ΛΑΡΚΟ, όπως και σε όλες τις πρώην ΔΕΚΟ, η αστική τάξη με τη βοήθεια του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού το έχει διαιρέσει. Οπως είπε και χτες ο σ. από τη ΔΕΗ, υπάρχουν εργαζόμενοι με 2.500, με 1.000, σε εργολαβίες με 800. Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Το ζήτημα είναι τι κάναμε εμείς για να τους συσπειρώσουμε στη βάση που θέλουμε.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε για τη δουλειά στην εργατική τάξη, ορθά έβαλε τον προσανατολισμό. Πού κολλήσαμε όμως.

Με την απόφαση των κυβερνήσεων για ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, η αστική τάξη καλλιεργώντας ακόμα περισσότερο το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη διάσπαση του εργατικού κινήματος, έχει πετύχει σε ένα βαθμό το σκοπό της. Λέω σε ένα βαθμό, διότι η παρέμβαση του Κόμματος καθαρά δεν έχει αφήσει να εκφυλιστεί πλήρως η κατάσταση και έχει δημιουργηθεί ένας πυρήνας αντίστασης, η Επιτροπή Αγώνα.

Δηλαδή, με την επεξεργασμένη πρόταση που έχουμε για κοινωνικοποιημένο φορέα ορυκτού πλούτου, με συμμετοχή σ' αυτόν και της ΛΑΡΚΟ που θα παράγει σύμφωνα με τον Κεντρικό Σχεδιασμό, σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού, θα καθετοποιήσει την παραγωγή με κατασκευή μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, θα αξιοποιεί τα υποπροϊόντα που σήμερα πετιούνται στον Ευβοϊκό. Με μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με σύγχρονους μισθούς, δικαιώματα, παροχές, ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, συσπειρώνουμε κάποιους εργαζόμενους. Αυτό δεν έχει συσπειρώσει ένα κομμάτι εργαζομένων έτσι, γιατί γράψαμε σε ένα χαρτί ωραία λόγια.

Το ΚΚΕ έχει παρέμβαση στο χώρο από το 1977, από τη νικηφόρα απεργία των εργατών όπου έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο, μέχρι σήμερα σε μικρούς και μεγάλους αγώνες.

Αρα, υπάρχει πείρα των εργαζομένων για το τι σημαίνουν αγώνες, ποιος ο ρόλος του Κόμματος σ' αυτούς, πώς ήταν η κατάσταση του κινήματος στη ΛΑΡΚΟ όταν την ηγεσία του σωματείου την είχαν κομμουνιστές.

Πρέπει να δώσουμε στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ να καταλάβουν πως μόνοι τους δεν μπορούν να σώσουν τίποτα. Χρειάζεται μέτωπο, μέτωπο πρώτα απ' όλα μέσα στο εργοστάσιο. Πώς το πετυχαίνεις αυτό; Πείθοντάς τους πως πρέπει να είναι όλοι σε ένα Σωματείο και αυτό είναι το κλαδικό. Γυρίζοντας την πλάτη στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, που χρόνια τώρα τους κοροϊδεύει. Τι άλλο πρέπει να κάνεις; Να τους βάλεις να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο διεκδίκησης που θα τους καλύπτει όλους ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης, σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως χωρίς συσπείρωση όλου του κλάδου, χωρίς τη συμμαχία με τα άλλα στρώματα της περιοχής, δεν μπορούν σήμερα να αμυνθούν καν.

Η ανάπτυξη ιδεολογικών, πολιτικών, αγωνιστικών δεσμών με τους νέους και τις νέες σε κάθε κλάδο είναι απαιτητική και με βάση την κατάσταση που διαμορφώνεται για τη νέα γενιά με βάση τις κατευθύνσεις κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου. Μιλάμε για μια εργασιακή ζούγκλα, όπου οι νέοι περιπλανώνται από την ανεργία στην κατάρτιση, στην ανασφάλιστη, απλήρωτη, για λίγους μήνες δουλειά και μετά πάλι στην ανεργία. Το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά μετατρέπεται σε προγράμματα «μαθητείας». Και βέβαια, δεν υπάρχει πλέον η οικονομική στήριξη από την οικογένεια. Επιδρά ιδιαίτερα στα νέα ζευγάρια, στις νέες μητέρες. Σίγουρα, μέσα σε 2-3 μήνες, σε 15 μέρες ή σε 1 μέρα, που είναι οι συμβάσεις σήμερα, για παράδειγμα, στα τηλεφωνικά κέντρα, στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, δεν είναι εύκολο να πιάσεις δεσμούς. Παίζει ρόλο αυτή η κατάσταση στο ότι οι νέοι δυσκολεύονται να νιώσουν ότι ανήκουν σε έναν κλάδο, να αναπτύξουν δεσμούς με τη συνδικαλιστική οργάνωση.

Κυρίως, από τη δουλειά μας στις σχολές μαθητείας βοήθησε όταν αναδείξαμε την προοπτική σε κάθε κλάδο σε σύνδεση με τις εξελίξεις στις σχολές, τους όρους πρακτικής τους. Εκεί ιδιαίτερα που υπάρχει στήριξη από το Κόμμα, επεξεργασμένες θέσεις, σχεδιασμός από την κομματική οργάνωση κλάδου, ακόμα και με αδυναμίες, π.χ. κατασκευές, ναυτιλία, μέταλλο, τουρισμός. Στις σχολές, διευθυντάδες και επιχειρηματίες γανιάζουν τις συνειδήσεις των σπουδαστών στις σχολές μαθητείας, κατάρτισης, στα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ περί επαγγελματικών δικαιωμάτων, περί «ανάπτυξης» που θα φέρει νέες θέσεις εργασίας (χωρίς να λένε βέβαια ότι μιλάνε για «δουλειά χωρίς μισθό»), ότι αν δεχθούν τις μειώσεις στο μεροκάματο μαθητείας θα βρουν πρακτική. Μια τέτοια συζήτηση επίσης βοηθάει να ξεπερνιούνται αντιλήψεις που έχουν στο μυαλό τους οι σπουδαστές, ότι τελειώνοντας τη σχολή θα δουλέψουν 1-2 χρόνια σε κάποιον εργοδότη και μετά θα ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση ή οι σπουδάστριες π.χ. της κομμωτικής που θεωρούν καλύτερο να δουλεύουν ως αυτοαπασχολούμενες σε σπίτια, ανασφάλιστες. Αυτή η αντίληψη δυσκολεύει να δουν αντικειμενικά τη θέση τους μέσα στην εργατική τάξη, να ασχοληθούν, να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις στους σχετικούς με το αντικείμενο σπουδών τους κλάδους, τις συνθήκες δουλειάς σε αυτούς και γενικότερα την κατάσταση των εργαζομένων σε αυτούς. Εδώ χρειάζεται καλύτερη συνεργασία με τα σωματεία, επιτροπές αγώνα ΠΑΣΕΒΕ.

Επεξεργαστήκαμε τη γραμμή πάλης και συσπείρωσης, ενισχύσαμε πλευρές στην πρόταση του Κόμματος για την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, αιτήματα κατά κατηγορία σχολής. Βοήθησε την παρέμβασή μας η επεξεργασία διεκδικήσεων από τις κομματικές οργανώσεις κλάδων κατασκευών, τουρισμού, λογιστικής, στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού.

Οπου υπάρχει προσανατολισμός δράσης στους νέους και τις νέες του κλάδου έχουμε σχέδιο πολύμορφης δραστηριότητας από τα συνδικάτα του κλάδου, ανεξάρτητα της συμμετοχής σε πρώτη φάση, που αφορούν το σύνολο της ζωής τους.

Το συνδικαλιστικό κίνημα των αυτοαπασχολουμένων σήμερα, χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερα χαμηλό βαθμό συσπείρωσης που δεν ξεπερνά το 6-7%, έντονα συντεχνιακό και σε μεγάλο βαθμό εκμαυλισμένο. Εύκολα θα το χαρακτήριζε κάποιος συνδικαλιστικό κίνημα των συνδικαλιστών. Στην ηγεσία ΓΣΒΕΕ και ΕΣΕΕ κυριαρχούν οι δυνάμεις ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και ΝΔ αντίστοιχα. Εκφράζουν αντικειμενικά τα συμφέροντα ενός μικρού τμήματος των μεσαίων στρωμάτων που διεκδικούν ρόλο δορυφόρου στα μονοπώλια. Μπορούν και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οργανωτικά το συνδικαλιστικό κίνημα, παρά την αδυναμία τους να το κινητοποιήσουν. Εχουν σημαντική συμμετοχή στην προσπάθεια περάσματος της φιλομονοπωλιακής ευρωενωσιακής πολιτικής στο στρώμα.

Η δημιουργία της ΠΑΣΕΒΕ απάντησε στην ανάγκη ύπαρξης ενός διακριτού αγωνιστικού πόλου στους αυτοαπασχολούμενους με σαφή αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα και προσανατολισμό.

Από τη συγκρότησή της μέχρι σήμερα, η ΠΑΣΕΒΕ έβαζε στόχους την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος των ΕΒΕ σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, τη συγκρότηση ενός ισχυρού αντιμονοπωλιακού αγωνιστικού πόλου, τη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού αντιμονοπωλιακού μετώπου, την ανάδειξη και ενίσχυση της προοπτικής ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης έξω από τα πλαίσια της εφαρμοζόμενης ευρωενωσιακής πολιτικής ασυμβίβαστης με την ύπαρξη και δράση των μονοπωλίων. Καθόρισε ότι η οριστική λύση των προβλημάτων για τους αυτοαπασχολούμενους θα έρθει μέσα απ' την επίτευξη των στόχων της εργατικής τάξης, της κατάκτησης δηλαδή της πολιτικής εξουσίας. Παράλληλα, πρόβαλε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων πάλης για το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αυτοαπασχολούμενοι σήμερα.

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα «νέα δεδομένα και δυνατότητες» που έφερε η συγκρότηση της ΠΑΣΕΒΕ σαν εργαλείο για τη δουλειά μας στο στρώμα είναι τούτα:

• Μπόρεσε να συνενώσει και ενιαιοποιήσει την πάλη για τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ κλαδικά και εδαφικά σε πανελλαδικό επίπεδο.
• Ξεκίνησε δειλά και με μικρά αρχικά αποτελέσματα, το σχεδιασμό της δράσης, κλαδικό και εδαφικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δουλειά στον χώρο των ταξί, χώρο με αυξημένες ιδιαιτερότητες και δυσκολίες.
• Βοήθησε στο ξεπέρασμα των συντεχνιακών αντιλήψεων και πρακτικών που άγγιζαν και δικές μας δυνάμεις και σε ένα βαθμό ακόμα αγγίζουν κυρίως στην προ κρίσης περίοδο.
Ανοιξε το δρόμο για το ξεπέρασμα των αυταπατών που χαρακτηρίζουν το στρώμα και απόψεων «περί νοικοκυραίων κλπ.» μετρώντας βήματα στην κοινή δράση, στη γραμμή αντιπαράθεσης Μονοπώλια - Λαός.

Η καπιταλιστική κρίση που βιώνουμε όξυνε σε μεγάλο βαθμό το σύνολο των προβλημάτων των αυτοαπασχολουμένων οδηγώντας δεκάδες χιλιάδες στο οριστικό λουκέτο. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι οι αυτοαπασχολούμενοι αποτελούν «διαρθρωτικό πρόβλημα» και χρειάζεται ο αριθμός τους να μειωθεί σημαντικά κατά τα επιτελεία της ΕΕ. Συμπεράσματα όμως δεν έχουν βγει από τους αυτοαπασχολούμενους. Παραμένουν «θολές» οι αιτίες της κρίσης αλλά κυρίως οι δυο αντικειμενικοί δρόμοι που υπάρχουν για το ξεπέρασμά της, ή υπέρ των μονοπωλίων ή σε βάρος τους. Διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό ελπίδες για επαναφορά στην προηγούμενη, προ κρίσης, «καλή» κατάσταση.

Είναι δυνατόν να προκύψει Κόμμα ετοιμοπόλεμο σε όλες τις συνθήκες, είτε τα πράγματα πάνε μπρος, είτε πίσω; Είναι, αν έχουμε καθαρό: ότι σήμερα έχουμε κατακτήσει η δουλειά με βάση τη στρατηγική μας δείχνει πολύ αν μετρηθείς με το χτες, είναι όμως λίγη, αν αναμετρηθείς με τις απαιτήσεις, τις ανάγκες που φέρνει αυτή η στρατηγική.

Είναι σημαντικό η εδαφική ΚΟΒ να μονιμοποιεί μαζί με την κλαδική τη βδομαδιάτικη εξόρμηση με το «Ρ», σε ένα μεγάλο νοσοκομείο στον Πειραιά, να ξεκινά από τα υπόγεια που δουλεύουν εργάτες και εργάτριες των συνεργείων καθαρισμού και σίτισης. Δεν φτάνει, αν η ΚΟΒ δε συζητά τα ζητήματα της διαπάλης, αν τη δραστηριότητα αυτή τη βλέπει επικουρικά, αν δε δει πως έδαφος - κλάδος μαζί στον κλάδο με σχέδιο θα οικοδομήσουν, πώς θα ανοίξουν τα ζητήματα της Υγείας στη γειτονιά.

Είναι σημαντικό η ΚΟΒ που πριν χαρτογράφηση εννοούσε τους ψηφοφόρους του Κόμματος, τώρα αργά και βασανιστικά να χαρτογραφεί με κοινωνικοταξικά κριτήρια. Δεν φτάνει, αν δε δουλέψεις με υπομονή με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο που απαιτεί η κομματική οικοδόμηση.

Είναι σημαντικό η ΚΟΒ στις πιο φτωχικές γειτονιές του Πειραιά να ιεραρχεί στην παρέμβαση της τα σχολεία, και η ΚΝΕ να οικοδομεί. Αυτό όμως δεν φτάνει αν δε δημιουργήσει ασπίδα ιδεολογικοπολιτικής προστασίας των ΚΝίτικων μελών, αν δεν ανοίξει ολοκληρωμένα τη δουλειά της στη νεολαία της περιοχής για να 'ρθει να πατήσει η ΚΝΕ...

Οι ΚΟΒ έχουν μικρή πείρα από την οργάνωση της πάλης στις γειτονιές με τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών στα ζητήματα αλληλεγγύης, στους κλάδους. Η πείρα αυτή πρέπει να γενικεύεται, να εμπεδώνει ένα βασικό ζήτημα: δουλειά από τα κάτω, με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη που θα ενισχύει για το κάθε μέλος του Κόμματος: οργανωτής μαζών.

Η δουλειά από τα κάτω για να μπουν νέες δυνάμεις, επιβεβαιώνεται στον κλάδο, στη συνοικία π.χ. Ναυτεργάτες πώς απέσπασες σωματείο από τον αντίπαλο στο ΠΑΜΕ, Επιτροπή Ανέργων στον Κορυδαλλό.

Η συγκρότηση της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ αφορά στα καθήκοντα του Κόμματος ως το 20ό Συνέδριο. Γι' αυτό απαιτείται να συγκρίνεσαι όχι με το πού ήσουν, αλλά με το πού θέλεις να φτάσεις, απαιτούνται γρήγορες αναπροσαρμογές στην καθοδηγητική δουλειά που θα λύνει όχι μόνο θα εντοπίζει προβλήματα και αδυναμίες.

Βασικό ζήτημα: Να αποδυναμώνεις την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του αντίπαλου, να μπορείς να βλέπεις τι αφήνει στη συνείδηση, να ενισχύεις τη δική σου ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση. Π.χ. το «περί κατοχής», θα ενισχύει τη λογική της διαχείρισης, της πίεσης στο Κόμμα για συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση γιατί αθωώνει μέρος της αστικής τάξης, θα το βρούμε μπροστά μας και σε περίπτωση πολέμου... Γι' αυτό τώρα πρέπει να αποδυναμωθεί.