Το νεολαιίστικο κίνημα γεννήθηκε ορμητικά, αυθόρμητα και αρκετά αναπάντεχα. Η Δυτική Ευρώπη και οι ΗΠΑ βρίσκονταν τότε στη φάση των σχετικά υψηλών ρυθμών βιομηχανικής ανάπτυξης, στο στάδιο της «άνθησης». Η ανεργία είχε μειωθεί, ενώ σε χώρες όπως η Γαλλία και η ΟΔΓ πρακτικά δεν ήταν αισθητή. Συνεπώς, τα αίτια της ανταρσίας της νέας γενιάς, ήταν μάλλον ηθικά, ιδεολογικά, παρά κοινωνικά. Ηταν η μη παραδοχή του καπιταλιστικού συστήματος, η απόρριψη του «καταναλωτισμού» του, η διαμαρτυρία για την προσαρμογή της παιδείας στις ανάγκες του αστικού κράτους και των μονοπωλίων του. Πώς όμως αυτό το αντικαπιταλιστικό στη μορφή κίνημα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στην υπονομευτική δράση της ΣΙΑ και άλλων δυτικών κατασκοπιών, να τεθεί στην υπηρεσία της αντίδρασης;

Πριν απ' όλα, οι μυστικές υπηρεσίες είδαν στον ιδεολογικό μαξιμαλισμό, στην τάση για «διεγερτικές» πράξεις - συμπλοκές με τα όργανα της τάξης, πυρπόληση αυτοκινήτων και καταστημάτων μόδας - το κατάλληλο μέσο για την οργάνωση προκλήσεων, με το πρόσχημα των οποίων θα μπορούσε να κινητοποιηθεί το μετριοπαθές τμήμα της κοινής γνώμης ενάντια στο ίδιο το κίνημα της νεολαίας και των αριστερών δυνάμεων στο σύνολό τους. Είχαν τάξει λοιπόν σκοπό τους, αφού μπάσουν τους ανθρώπους τους στο νεολαιίστικο κίνημα, να σκαρώσουν έναν μηχανισμό προβοκατόρικων ενεργειών, δίνοντας σ' αυτές τις ενέργειες ολοένα πιο έντονο και στη συνέχεια καθαρά τρομοκρατικό χαρακτήρα. Αλλωστε, το ίδιο το περιβάλλον ευνοούσε τα σχέδιά τους, εφόσον ένα σημαντικό μέρος της εξεγερμένης νεολαίας καταγόταν από ευκατάστατες οικογένειες και είχε κληρονομήσει την αντιπάθεια για το οργανωμένο εργατικό κίνημα, για την πειθαρχία. Οπότε διανοιγόταν ευρύ πεδίο για κοινή δράση των νεοφασιστών, της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών. Ορισμένοι ηγέτες της ανταρσίας προέρχονταν από τις φιλοφασιστικές ομάδες ή από τους συντηρητικούς καθολικούς κύκλους. Φασίστας ήταν ο καθοδηγητής των «ερυθρών ταξιαρχιών» στην Ιταλία Ρενάτο Κούρτσο και μαθητές των ιησουιτών ο «ιδεολόγος» Αντόνιο Νέγκρι και πολλοί συναγωνιστές του. Αυτοί εισήγαγαν, άλλωστε, στο κίνημα τις αντικομμουνιστικές, αντισοβιετικές αντιλήψεις. Αυτοί προπαγάνδιζαν τα αριστερίστικα δόγματα και εκμεταλλεύονταν την ανυπομονησία της μάζας των μικροαστών που αποτελούσαν το «προζύμι» της ανταρσίας. Εδώ βρέθηκαν επίσης παιδιά υπουργών, στελέχη συντηρητικών κομμάτων, ακόμα και διευθυντές μονοπωλίων. Κοντολογίς, υπήρχαν μεγάλα περιθώρια να κατακλύσουν το κίνημα ομάδες με υπερεπαναστατικές ονομασίες, που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, διάφοροι προβοκάτορες και πράκτορες της αστυνομίας, καθώς και ύποπτα άτομα που συνδέονταν με τη ΣΙΑ. Αυτοί οι τελευταίοι, που είχαν στρατιωτική κατάρτιση, προσέδιδαν συχνά στους νεοσύστατους νεολαιίστικους σχηματισμούς στρατοκρατικό χαρακτήρα. Η συνωμοτικότητα ορισμένων οργανώσεων συντελούσε στο να στραφούν οι ενέργειες των μπράβων προς την κατεύθυνση που βόλευε καλύτερα εκείνους που κινούσαν τα νήματα της τρομοκρατίας.

Σ'αυτό συντελούσε έμμεσα και η ελλιπής διαφωτιστική δουλιά των αριστερών δυνάμεων ανάμεσα σ' εκείνη τη μερίδα της νεολαίας που ασπαζόταν ειλικρινά τις αντικαπιταλιστικές αντιλήψεις. Θυμάμαι τι μου είπε χαρακτηριστικά ένας από τους ηγέτες του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος: «Αφήσαμε να μας ξεφύγει η νεολαία». Και πάνω στο κορύφωμα ακριβώς της ιδεολογικής διαμάχης, όταν πολλοί ηγέτες της νεολαίας εξέφραζαν την επιθυμία τους για «διάλογο» με τους κομμουνιστές, ώστε να ξεκαθαρίσουν τις απόψεις τους, μερικοί ηγέτες της νεολαιίστικης κομμουνιστικής οργάνωσης της Ιταλίας αποφάσισαν να αυτοαπομακρυνθούν και ετοίμασαν μάλιστα την απόφαση για τη διάλυση της Ομοσπονδίας τους, μη τυχόν και... θίξουν την «αυτοτέλεια» του νεολαιίστικου κινήματος.

Τώρα, που πέρασαν κάμποσα χρόνια, φαίνεται καθαρά πως, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, στις διάφορες χώρες της Δυτικής Ευρώπης και στις ΗΠΑ, ένα μέρος του νεολαιίστικου κινήματος οδηγήθηκε μεθοδικά και σύμφωνα με ένα ενιαίο σενάριο στις πιο εξτρεμιστικές μορφές πάλης και, τελικά, στην τρομοκρατική δράση.

Τα λάθη των αριστερών δυνάμεων, η ροπή προς τους συμβιβασμούς με την αστική τάξη, οι σοσιαλδημοκρατικές αναθεωρητικές τάσεις μέσα στο εργατικό κίνημα, χειροτέρευαν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, δεδομένου ότι ο «αριστερισμός» είναι συχνά το αντίτιμο του δεξιού οπορτουνισμού.

Κατά συνέπεια, το ιδεολογικό κενό καλύφθηκε με αριστεροεξτρεμιστικές «θεωρίες», ενώ η πρακτική προσέλαβε όλο και πιο επικίνδυνο, τρομοκρατικό χαρακτήρα.

Την περίοδο αυτή αποπερατώθηκε η συγκρότηση των «ερυθρών ταξιαρχιών», που δρουν με γνώμονα την αρχή «δάγκωνε και φεύγα», κηρύσσοντας τη θεωρία του «άτακτου παρτιζάνικου πολέμου» στις συνθήκες των πόλεων. Οι διαρρήξεις οπλοπωλείων εναλλάσσονται με τις απαγωγές πλουσίων για εξαγορά. Από τα ποσά που «εξοικονομούνται» έτσι αγοράζονται νέες ποσότητες όπλων. «Φάλαγγες» τρομοκρατών συγκροτούνται στη Ρώμη, τη Νεάπολη και ιδιαίτερα στη βόρεια Ιταλία. Οι ενέργειές τους είναι όλο και πιο τολμηρές. Οταν εκτίουν την ποινή τους στη φυλακή, οι «ταξιαρχίτες» επιδιώκουν να «πολιτικοποιήσουν» τους ποινικούς καταδίκους. Στη δράση τους συμμετέχουν, ιδιαίτερα, τα μέλη της μαφίας της Καλαβρίας - «ιντραγκέτοι», που είναι εξειδικευμένη ακριβώς στις απαγωγές για εξαγορά. Απ' εδώ ξεκινούν επίσης τα νήματα προς τη μαφία της Σικελίας και τους τραπεζίτες - μασόνους που κατάγονται από τη Σικελία. Αυτοί «ξεπλένουν» τα χρήματα που κλέβουν οι εγκληματίες, αλλάζουν δηλαδή τα χαρτονομίσματα που σημαδεύει συχνά η αστυνομία για ν' ανακαλύψει τους κλέφτες με αποκόμματα τραπεζογραμματίων που δεν προκαλούν υποψίες. Ετσι σχηματίζεται ένα σφιχτό κουβάρι που συνενώνει τους αριστερούς εξτρεμιστές, τους μασόνους, τη μαφία και τον κόσμο του εγκλήματος.

Το περίεργο είναι ότι ο Νέγκρι έπαιρνε ανεμπόδιστα βίζες εισόδου στις ΗΠΑ. Η φήμη του σαν απολογητή των «ανταρτών των πόλεων» δεν ενόχλησε καθόλου τις αμερικανικές αρχές, οι οποίες σχεδόν αυτόματα αρνούνται να χορηγήσουν βίζες στους εκπροσώπους των κομμουνιστικών κομμάτων, τα οποία κατηγορούν για «υπονομευτικές προθέσεις». Λέγεται μάλιστα, ότι ο Νέγκρι κατάφερε να πραγματοποιήσει στη Νέα Υόρκη σύναξη των στελεχών της «αυτονομίας» του ίδιου κινήματος απ' όπου προέρχονται τα στελέχη των «ερυθρών ταξιαρχιών». Ο συναγωνιστής του Νέγκρι, Φράνκο Πιπέρνο, κατόρθωσε να αποτρέψει το 1980 τη σύλληψή του, φεύγοντας στο εξωτερικό με βίζα των ΗΠΑ!

Η ανεκτικότητα των Αμερικανών απέναντι στους ιδεολόγους των ακρο«αριστερών» ομάδων έχει την εξήγηση της, απ' ό,τι μπορούμε να υποθέσουμε. Ο στρατηγός Ουίλιαμ Γιαρμπόρο, καθοδηγητής των ειδικών υπηρεσιών της ΣΙΑ, ομολόγησε σχετικά: «Η λεγόμενη "άτακτη" (τυφλή) τρομοκρατία είναι μετά τακτική, επεξεργασμένη από τη ΣΙΑ σε συνεργασία με διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως σαν βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σαν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συμφωνήσει με την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους».

Πολλοί τρομοκράτες που είχαν συλληφθεί στη Γαλλία αφέθηκαν κατόπιν ελεύθεροι και κρύφτηκαν. Αυτό τους βοηθούσε να φορέσουν στα μάτια των συνενόχων τους το φωτοστέφανο του «ήρωα» και να δυναμώσουν την επιρροή τους μέσα στις σκόρπιες τρομοκρατικές ομάδες. Κι όλα πήγαν μια χαρά, φυσικά, με την άμεση συμμετοχή της ΣΙΑ.

Οταν ο ηγέτης των «ερυθρών ταξιαρχιών» Ρενάτο Κούρτσο κλείστηκε το 1976 στις φυλακές της Πίζας, κατά περίεργο τρόπο, βρέθηκε στο ίδιο κελί με τον Αμερικανό πολίτη Ρόναλντ Σταρκ. Ο Σταρκ έδωσε στον Κούρτσο διευθύνσεις φίλων του στη Μέση Ανατολή, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί να βρει όπλα και να κρυφτεί. Επίσης του έδειχνε με διάφορα σκίτσα πώς να χρησιμοποιήσει καλύτερα τις εκρηκτικές ύλες.

Ο Σταρκ εγκατέλειψε πολύ γρήγορα το κελί της φυλακής, αν και έσερνε πίσω του μια μακριά ουρά από κατηγορίες, οι οποίες για τους συνηθισμένους θνητούς συνεπάγονται βαριές ποινές. Είναι γνωστό ότι στις ΗΠΑ κι ύστερα στο Βέλγιο, ο Σταρκ καταγινόταν με την παρασκευή δραστικών ναρκωτικών. Συνδεόταν με τους μεγαλύτερους λαθρεμπόρους ναρκωτικών στη Μέση Ανατολή. Στις ΗΠΑ, συγκεκριμένα στην Καλιφόρνια, ο Σταρκ είχε ένα ράντσο, όπου διέμεινε για πολύ καιρό ο «ποιητής των ναρκωτικών» Τιμότι Λίρι, ο οποίος παρασκεύασε κι έκανε διάσημο σ' όλη την Αμερική το ναρκωτικό παραισθησιογόνο ΛΣΔ.

Κι όταν ο Σταρκ αποφυλακίστηκε, στις 11 του Απρίλη του 1979 στην Μπολώνια (ύστερα πια από τη δολοφονία στην Ιταλία του Μόρο που θεωρήθηκε έργο των «ερυθρών ταξιαρχιών»), ο δικαστής χρησιμοποίησε την ακόλουθη παράξενη διατύπωση: ο Σταρκ δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου επειδή «είναι πράκτορας της ΣΙΑ και δούλευε μ' αυτή την ιδιότητα» (!).

Να, λοιπόν, η έμπρακτη επιβεβαίωση αυτού που γράφει στο «εγχειρίδιό» του ο στρατηγός Ουέστμορλεντ για τη χρησιμοποίηση από την αμερικανική κατασκοπία των «ακροαριστερών»!

Είναι λοιπόν να ξαφνιάζεται κανείς όταν οι «ανατροπείς» του καπιταλιστικού συστήματος, που εμφανίζονται με το προσωπείο των «ερυθρών ταξιαρχιών» και του «προλεταριακού πολέμου», βρίσκουν ανοιχτές τις αγκάλες των θανάσιμων εχθρών της προόδου - των φασιστών; Ο ηγέτης των Ισπανών φαλαγγιτών, μέλος της νεοφασιστικής «μαύρης διεθνούς», η οποία δημιουργήθηκε με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών του ΝΑΤΟ, Τόλο Μπλάσκο δήλωσε χαρακτηριστικά σε ανταποκριτή του ιταλικού περιοδικού «Εουρόπεο»: «Ανακαλύψαμε ότι οι ιδέες των "ερυθρών ταξιαρχιών" μοιάζουν με τις σκέψεις του Χίτλερ. Πολλοί εκπρόσωποί τους βρίσκονται στην Ισπανία. Τους λέμε: "Καλώς ήρθατε!". Οι ακροδεξιές δυνάμεις της Ισπανίας υπολογίζουν στην υποστήριξή μας».

Ο αριστερός μιμητισμός δε συγχύζει καθόλου τους δεξιούς. Τον έχουν υιοθετήσει από καιρό και οι «εγκέφαλοι» του Λένγκλι. Αυτό που προκαλεί βασικά τη συμπάθεια για τον «αριστερισμό» είναι η δυνατότητα να στραφεί κατά των εργατών, των κομματικών και συνδικαλιστικών στελεχών. Οι τρομοκράτες - αριστεριστές είναι το βολικότερο όργανο για προβοκάτσιες, άσχετα από το αν δρουν από πεποίθηση ή είναι επαγγελματίες προβοκάτορες. Μ' αυτούς μπορεί να καλυφθεί οποιοδήποτε πολιτικό έγκλημα. Απόδειξη: η δολοφονία του Αλντο Μόρο.

Η εναλλαγή αυτών των δύο μορφών τρομοκρατίας οδήγησε πολλούς ερευνητές της τρομοκρατίας στη σκέψη ότι στη Δυτική Ευρώπη δε δρουν δύο παραλλαγές της τρομοκρατίας, αλλά ένας ενιαίος, καλοστημένος από τις ειδικές υπηρεσίες της Δύσης μηχανισμός. Οι «κόκκινοι» έχουν σκοτώσει πολλούς ανακριτές και δικαστές που βρίσκονταν πολύ κοντά στην αποκάλυψη των εγκλημάτων που διέπραξαν φασίστες. Και αντίθετα. Υποβαλλόταν, και μάλιστα πολύ επίμονα, η ιδέα της ύπαρξης κάποιου «μεγάλου γέροντα», ο οποίος χειρίζεται από τη βαθιά παρανομία ολόκληρη την πολύπλοκη μηχανή της τρομοκρατίας. Αναφέρονταν ακόμα και τα άτομα που συγκρότησαν τις λεγόμενες φάλαγγες των «ερυθρών ταξιαρχιών» κατά τις συναντήσεις τους στο Παρίσι. Βέβαια, δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι οι «εγκέφαλοι» των τρομοκρατών, περιλαμβανομένων των «γερόντων», μένουν σε βαθιά παρανομία. Αλλά βρίσκονται πιο κοντά στην αλήθεια εκείνοι που πίσω απ' αυτόν το διαβολικό μηχανισμό δε βλέπουν έναν-δυο επιδέξιους οργανωτές, αλλά ένα ολόκληρο διεθνές δίκτυο, το οποίο ελέγχεται από τους παλιούς μας γνώριμους. «Η "Π-2" είναι ο "μεγάλος γέροντας"», δήλωσε ο Ιταλός κομμουνιστής βουλευτής Ντ' Αλέμα στο περιοδικό «Εσπρέσο». Απομένει να αναρωτηθούμε: ποιος βρίσκεται όμως, με τη σειρά του, πίσω από την «Π-2»; Αλλά η απάντηση στο ερώτημα αυτό δόθηκε κιόλας πιο πάνω.

Και τώρα (σε επόμενο φύλλο) θα περάσουμε στην περιγραφή του μεγαλύτερου, μάλλον, πολιτικού εγκλήματος που διέπραξε στη Δυτική Ευρώπη ο περιβόητος αυτός μηχανισμός.

ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ