Γεμάτος αγωνία ο «ρεπόρτερ» δείχνει πίσω του κάτι νταλίκες που περιμένουν στον Αγιο Διονύση τα βαπόρια για την Κρήτη και λέει «κοιτάξτε τι πρόβλημα έχει δημιουργηθεί στο λιμάνι από την απεργία των λιμενεργατών». Καμιά σχέση το πλάνο που δείχνει με την απεργία στο λιμάνι. Απέχει χιλιόμετρα ο σταθμός εμπορευματοκιβωτίων από το επιβατικό λιμάνι κι αυτές οι νταλίκες δεν έχουν σχέση με τα κοντέινερ. Ομως, αυτός έπρεπε να δείξει νταλίκες, βρήκε μια ντάνα κι έκανε το κομμάτι του. Δημοσιογραφία!

Θυμάται κανείς τις τρύπιες σημαίες στο Βουκουρέστι (αυτές από τις οποίες είχαν αφαιρέσει το σύμβολο της λαϊκής εξουσίας) που τότε, το '89-'90, σκορπούσαν ρίγη συγκίνησης σε όσους έβλεπαν την επιδίωξή τους για την ανατροπή του σοσιαλισμού να παίρνει σάρκα και οστά; Παραδόξως, οι ίδιοι δε δηλώνουν σήμερα καθόλου συγκινημένοι που εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες ρίχνουν διαδηλώνοντας την αστική κυβέρνηση της Ρουμανίας, καθώς ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Εχουν πολύ δρόμο να διανύσουν αυτοί οι διαδηλωτές μέχρι να σηκώσουν ξανά τις σημαίες της εργατικής επανάστασης, είναι, όμως, καλό που διαδηλώνουν.

Τα πράγματα είναι χειρότερα για τους εργάτες της OPEL, που δέσμιοι ενός ρεφορμιστικού συνδικάτου και μιας ακόμα χειρότερης πολιτικής ηγεσίας, διαδηλώνουν κάνοντας πλακίτσες, ζητώντας ουσιαστικά να στηριχτεί ο «δικός τους» καπιταλιστής, δίνοντας πάτημα σ' έναν ιμπεριαλιστή, στο προκείμενο τη Ρωσία, να εμφανίζεται ως και προστάτης τους έναντι του άλλου ιμπεριαλιστή, των ΗΠΑ. Η ζημιά που έχει γίνει σ' αυτό το εργατικό κίνημα είναι εξαιρετικά μεγάλη και η περίπτωσή τους είναι μια καλή απόδειξη ότι ο εργάτης δεν μπορεί να πάει στον πόλεμο ενάντια στον καπιταλιστή αν δεν έχει καθαρίσει την αυλή του...

Σε κάθε περίπτωση κι ενώ η αστική τάξη γιορτάζει τα 20χρονα από την επικράτηση της αντεπανάστασης, οι εξελίξεις προδιαγράφονται σπουδαίες και καθιστούν εξαιρετικά επίκαιρη την απόφαση του ΚΚΕ να αρθεί η δουλειά του κάθε κομμουνιστή σε κείνο το ύψος που να μπορεί να ανταποκριθεί άμεσα στα γυρίσματα της ιστορίας...

Κανείς δεν μπορεί να χαίρεται όταν ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών οδηγεί σε θύματα ανάμεσα στους λαούς. Ομως, δεν μπορείς να μην εντοπίσεις, όπως στο Αφγανιστάν, ότι είναι η μοίρα κάθε στρατού κατοχής να μην έχει τόπο να σταθεί. Κι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το γεγονός ότι τους Ταλιμπάν τους έστησαν για να χτυπήσουν την απόπειρα να σταθεί μια λαϊκή εξουσία και είναι αυτό ακριβώς το δημιούργημά τους που ενώ παρουσιάζεται σαν αντίπαλος στην ουσία συντηρεί μια ρευστή κατάσταση από την οποία χάνουν οι λαοί της περιοχής και παρά τις απώλειες σε στρατιώτες κερδίζουν οι ιμπεριαλιστές, που κάνουν τελικά τη δουλειά τους στα πλαίσια του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Ας μην ξεχνάμε ότι η περιοχή είναι η πίσω πόρτα τόσο της Ρωσίας, όσο της Κίνας και της Ινδίας...

Οταν ακούς έναν - οποιονδήποτε - από αυτούς που έχουν θεό τους την Ευρωπαϊκή Ενωση, να δηλώνει ότι πρέπει να καταργηθεί ο εργασιακός μεσαίωνας, δε σε πιάνει κάτι; Αφού η ΕΕ έχει επιβάλει αυτόν το μεσαίωνα, ποιον δουλεύουν; Πολλούς τελικά. Ποντάρουν στην κοντή μνήμη, ποντάρουν στην προβολή τους από τα μέσα ενημέρωσης, όπως ποντάρει και η κυβέρνηση όταν αποφασίζει φόρους και τα μέσα ανακοινώνουν παροχές. Γυρνάμε σε καιρούς που με μεγαλύτερη ένταση η κουβέντα άνθρωπο τον άνθρωπο είναι κρίσιμη για μια πληροφόρηση που να πατάει στην ίδια την εμπειρία καθενός.

Η κουβέντα δε φτάνει. Η συνείδηση δε διαμορφώνεται στο σαλονάκι. Το γεγονός ότι οι υπό απόλυση των stage κάλεσαν στο βήμα της απεργιακής τους συγκέντρωσης να τους μιλήσει η ίδια η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, η Αλ. Παπαρήγα, δείχνει πού και πώς διαμορφώνονται οι συνειδήσεις. Δε θα κάνουν αύριο επανάσταση αυτά τα παιδιά, πολλά μπορεί να επιστρέψουν στην ησυχία του καναπέ μόλις βρουν ένα μεροκάματο, ήδη όμως έχουν κάνει ένα βήμα στη συνείδησή τους. Κι αυτό είναι σημαντικό.

Ασχετο: Πόσο μεγάλο είναι το ζόρι τους που αναγκάζεται ο μεν Κασιμάτης να βάζει τίτλο στο θέμα του για την τελευταία κομμουνιστική χώρα μιλώντας για την Ελλάδα, ο δε Πρετεντέρης να ζητά να σταλεί ο λογαριασμός στον Περισσό;

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΟΛΩΝ Η ΕΡΓΑΣΙΑ με καλό μισθό, ασφάλιση και ελεύθερο χρόνο

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Από ποιους θα πάρουν τα 4,5 δισ. ευρώ

ΤΑ ΝΕΑ: Σε τεντωμένο σχοινί

Ο ΛΟΓΟΣ: ΦΟΡΟ - ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ προ των πυλών

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Προϋπολογισμός - στοίχημα

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ STAGE προβληματίζει την κυβέρνηση

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Από τα καύσιμα, τα ποτά και τα τσιγάρα ελπίζει να μαζέψει λεφτά η κυβέρνηση

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ ΦΟΡΩΝ

ΤΟ ΒΗΜΑ: Η ώρα του λογαριασμού

ΕΘΝΟΣ: ΜΑΧΑΙΡΙ 3,5 δισ. στη σπατάλη

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Προϋπολογισμός δέσμιος υποσχέσεων

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΦΟΡΟ ΣΤΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ - ΔΙΚΑΣΤΙΚΩΝ

Η ΑΥΓΗ: Αποκαλυπ(η)τήρια

«Ελλάδα, η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης (...) Το θέμα παρουσιάσθηκε από την τηλεόραση με τον συνήθη άκριτο συναισθηματισμό του μέσου. Επικεντρώθηκε στα χαρακτηριστικά συγκεκριμένων περιπτώσεων: Στον νεαρό που η μαθητεία του ανανεώνεται διαρκώς, ώσπου συμπλήρωσε τρία ή τέσσερα χρόνια ως μαθητευόμενος, ενώ στην πραγματικότητα καλύπτει με την εργασία του μόνιμες ανάγκες, στην κυρία με τα δύο παιδιά, που σπουδάζουν χάρη στα 500 ευρώ με τα οποία αμείβεται η μητέρα τους κ.ά. Κανείς όμως δεν θέτει ερωτήματα (...) Φέρ' ειπείν, αν ικανοποιηθεί σήμερα το αίτημα όλων αυτών των ανθρώπων, γιατί να μην ικανοποιηθεί αύριο ανάλογο αίτημα κάποιων άλλων (...) Αφήστε, δε, το γενικότερο ηθικό ζήτημα, που θα προκύψει από τη νομιμοποίηση της παρανομίας... (...) Υποκύπτοντας στη συναισθηματική πίεση, είναι καλύτερα να συμφωνήσουμε από τώρα με την άποψη της κυρίας Παπαρήγα του ΚΚΕ, η οποία ζητεί την άμεση μονιμοποίηση όλων των stagiaires. Και για να μη χάνουμε τον χρόνο μας, ας κρατικοποιήσουμε μια και καλή τα πάντα, ώστε όλες οι θέσεις εργασίας να είναι διά παντός εγγυημένες. Αφού, ούτως ή άλλως, εκεί θα οδηγηθούμε, γιατί να το παιδεύουμε το ζήτημα; Ας αποδεχθούμε, επιτέλους, αυτό που είμαστε κατά βάθος: Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης...» (ο Σ. Κασιμάτης στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Είδα κι άκουσα τον Δημήτρη Καμπουράκη να ωρύεται και να επιτίθεται λάβρος εναντίον των "σταζιέρ": "Πήγες σε βουλευτή". "Δεν πήγα", η απάντηση. "Πήγες". "Απόδειξέ το" λέει ο νεαρός έξαλλος. "Δεν μπορώ", απαντά ο δημοσιογράφος. Τότε πώς μπορείς και κατηγορείς κύριε; "Γιατί σπιλώνεις;", όπως του έλεγαν οι νέοι, "εμείς δουλειά θέλουμε". Τίποτα ο δημοσιογράφος που συνεχίζει έξαλλος και με ιερό μένος δίκην "πρασινοφρουρού" της δεκαετίας του 1980!» (ο Γ. Παπασωτηρίου στην ΒΡΑΔΥΝΗ).