Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ είναι ένα απ' τα ζητήματα για τα οποία κατά καιρούς εκδηλώνεται η πιο σφοδρή επίθεση εναντίον του. Οχι τυχαία. Είναι ζήτημα κομβικής σημασίας και πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν το ΚΚΕ «να βάλει νερό στο κρασί του», στην πολιτική συμμαχιών, γιατί έτσι θα «νέρωνε» συνολικά την πολιτική του και τη στρατηγική του. Ο Θ. Καρτερός καταπιάνεται με την πολιτική συμμαχιών του Κόμματος στη χτεσινή «Αυγή». Υπενθυμίζει το ΕΑΜ, την ΕΔΑ, το ΠΑΜ, τη ΜΟΔΝΕ και πολλά πολλά ακόμα. Για να καταλήξει ότι σήμερα το ΚΚΕ «θεωρεί προδοσία κάθε ιδέα συνεργασίας (...) αναγορεύει γενικώς σε απαράβατη αρχή τη μη συνεργασία με ταξικά και πολιτικά διαφορετικούς, μπερδεμένους, θολούς ή ταλαντευόμενους (...) όποιος σκέφτεται διαφορετικά για τα ζητήματα συμμαχιών είναι καραμπινάτος οπορτουνιστής» και να το εγκαλέσει ότι «ξέχασε όλη του την ιστορία γεμάτη από ελιγμούς, συμφωνίες, συμβιβασμούς (...) δεν αντιλαμβάνονται πόσο αφάνταστα γελοίο είναι να παραιτείσαι προκαταβολικά από τους ελιγμούς, από την εκμετάλλευση της αντίθεσης συμφερόντων μεταξύ των εχθρών (...) και έχουν περάσει σε μια πολιτική ριζικά διαφορετική από εκείνη που επί δεκαετίες είχαν».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν έχει καταλάβει «γρυ» απ' την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ. Αλλά δεν είναι έτσι. Γράφει όσα γράφει ακριβώς επειδή την έχει καταλάβει. Περιττό μάλλον να σημειώσουμε ότι αυτό που περιγράφει μακράν απέχει απ' την ανάλυση του ΚΚΕ για το ποια συμμαχία έχει σήμερα ανάγκη ο λαός και ο τόπος, και όχι πριν 30, 50 και 60 χρόνια σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες, συνεπώς για ποια συμμαχία παλεύει το ΚΚΕ. Για τη λαϊκή συμμαχία, στην οποία βεβαίως έχουν θέση και οι ταλαντευόμενοι και οι μπερδεμένοι και όσοι δε συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ. Δεν έχει θέση σ' αυτή ο ταξικός αντίπαλος και οι κάθε είδους απολογητές του. Γνωρίζει, επίσης, καλά ο αρθρογράφος ότι η ιστορία δεν «ξεπατικώνεται». Οτι αυτό που ήταν σωστό σε μια δοσμένη στιγμή και ανταποκρινόταν σε συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί σήμερα που οι συνθήκες έχουν αλλάξει να μην εξυπηρετεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα και τα πραγματικά του συμφέροντα. Τα γνωρίζει όλα αυτά αλλά δεν τον ενδιαφέρουν. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να χτυπήσει την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ. Κι εδώ αποκτά ένα ακόμα σημείο ταύτισης με την άρχουσα τάξη. Και κάτι ακόμα: Μήπως αντί της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ θα ήταν χρησιμότερο να ασχοληθούν με τις «συμμαχίες» του ΣΥΝ των δυόμισι κομμάτων; Αυτός το έγραφε στην «Αυγή». Τέτοια «συμμαχία» έχουν. `Η μήπως χτυπούν την πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ για να γλυκάνουν τον πόνο τους από ένα «ξεβαμμένο ρούχο» σαν τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρουν πώς να τον «αποκαταστήσουν»; Συμμαχία του «γλυκού νερού» δηλαδή. Και κάτι ακόμη: Μήπως το χτύπημα της πολιτικής συμμαχιών του ΚΚΕ πάει να συγκαλύψει την αποτυχία της πολιτικής τους; Γιατί ο δικός τους σκοπός είναι η σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση. Και να χτυπήσει το ότι πίσω απ' τη λαϊκή συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση δεν υπάρχει τίποτα το ελπιδοφόρο για το λαό.