Ψεύτικες ελπίδες τρέφουν οι ηγεσίες της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, ότι θα κατορθώσουν να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους της χώρας για τη στάση τους απέναντι στα μέτρα της κυβέρνησης και στον «κοινωνικό διάλογο» της απάτης, με ψευτοελιγμούς και αναβολές χρήσιμες και βολικές για την κυβέρνηση. Πήγαν στο «διάλογο» αλλά κράτησαν στάση... σκληρή, ζήτησαν από την κυβέρνηση «θέσεις» και ανανέωσαν το ραντεβού τους για τις 4 του Σεπτέμβρη.

Δυστυχώς γι' αυτούς και ευτυχώς για τους εργαζόμενους, δεν πείθουν πια. Είναι τόσο διάτρητα τα επιχειρήματά τους, τόσο αδύναμες οι «αντιστάσεις» τους και χρεοκοπημένη η λογική τους. Γιατί η κυβέρνηση - και οι βιομήχανοι και η Ευρωπαϊκή Ενωση - έχει θέσεις που όχι μόνο τις διατυπώνει, αλλά και τις κάνει πράξη όπως μπορεί καλύτερα. Κι αν κάτι της στέκεται εμπόδιο, την καθυστερεί, την αναγκάζει σε ελιγμούς και ξόδεμα των δυνάμεών της, αυτό δεν είναι το «αγωνιστικό ανάστημα» των συμβιβασμένων και υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών της πλειοψηφίας. Είναι το αγωνιστικό, ταξικό μέτωπο που όρθωσαν οι εργαζόμενοι της χώρας με πρωτοβουλία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Είναι το μεγάλο ανάστημα κάθε εργατοϋπάλληλου, άνεργου, συνταξιούχου, νέου, αγρότη, μικρού επαγγελματοβιοτέχνη και εμπόρου που συμμετείχε στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας της Πέμπτης και συνεχίζει το ίδιο μαχητικά.

Μερικές από αυτές τις «θέσεις» της κυβέρνησης, που αγνοεί η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ, μπορεί να τις αναζητήσει στον αντεργατικό νόμο 2639/98. Διευθέτηση του χρόνου εργασίας με 9ωρα και 10ωρα και χωρίς αποζημίωση για υπερωριακή εργασία, επέκταση της μερικής απασχόλησης, τοπικά σύμφωνα απασχόλησης σε συνδυασμό με την κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ολα νομοθετημένα, έτοιμα προς εφαρμογή και μη διαπραγματεύσιμα για την κυβέρνηση που μόνο για τη διεύρυνσή τους κοπιάζει. Αν αυτά δεν κάνουν για «θέσεις», ας κοιτάξει η πλειοψηφία τα πρόσφατα «πέντε σημεία» της κυβερνητικής επιτροπής: Νέα διευθέτηση, γενίκευση της μερικής απασχόλησης, αύξηση του ορίου απολύσεων, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Μα αν κι αυτά δεν αρκούν, παραπέμπεται στο «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση» του 2000. Νέες χρηματοδοτήσεις στους εργοδότες για προγράμματα «απασχόλησης», «απόκτησης εργασιακής εμπειρίας», «σύνδεσης κατάρτισης με απασχόληση». Περισσότερη «ευελιξία», χρηματοδοτήσεις της μερικής απασχόλησης, χρηματοδοτήσεις επιχειρηματιών για τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης, νέες καταρτίσεις, ενίσχυση της «απασχολησιμότητας», κατακερματισμός του ΟΑΕΔ, περιορισμός της επιδότησης ανεργίας και «ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης». Βεβαίως, υπάρχει και η δέσμη μέτρων που αποφασίστηκε σε Υπουργικό Συμβούλιο λίγο πριν τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, σχετικά με την πολιτική της κυβέρνησης το 2000 - 2004, την «τετραετία της απασχόλησης» όπως την ονόμασαν οι κυβερνητικοί εγκέφαλοι.

Αν τα συγκεκριμένα μέλη της διοίκησης της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας δεν έχουν υπόψη τους αυτές τις «θέσεις», τότε αλλού είναι η «θέση» τους. Ωστόσο τις ξέρουν και μάλιστα μερικές από αυτές κοσμούν σε περίοπτη θέση και με δική τους ευθύνη, τα κείμενα της Συνομοσπονδίας. Γι' αυτό και οι ευθύνες τους είναι ιστορικές, όπως εύστοχα παρατηρεί το ΠΑΜΕ. Γι' αυτό και αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία το αγωνιστικό, ταξικό κάλεσμα του ΠΑΜΕ, η ανάγκη να γίνουν οι χώροι δουλιάς «οχυρά αντίστασης» της εργατικής τάξης, να αλλάξουν οι συσχετισμοί στο συνδικαλιστικό κίνημα. Στις 2 Σεπτέμβρη γίνεται στη Θεσσαλονίκη συγκέντρωση, στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης. Είναι η επόμενη αγωνιστική συνάντηση.