Στο σημερινό 4σέλιδο «Διεθνή και Οικονομία» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- «Φθινοπωρινές προβλέψεις» Κομισιόν: Παραμένουν οι εκτιμήσεις για αναιμική ανάκαμψη στην Ευρωζώνη, στο φόντο «αβεβαιοτήτων», «γεωπολιτικών εντάσεων» και «ανισομετριών».

-- Ενεργειακή πολιτική συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ: Στο κουβάρι ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και μονοπωλιακών ανταγωνισμών.

-- Κεντρική Ασία: Στο στόχαστρο του γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος των ΗΠΑ, όπως έδειξε ανάγλυφα και το πρόσφατο ταξίδι του Αμερικανού ΥΠΕΞ σε 5 χώρες της περιοχής, στην «ποδιά» της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν.

-- Επίσκεψη Μέρκελ στην Κίνα: Ηταν η όγδοη φορά που η Γερμανίδα Καγκελάριος επισκέφτηκε το Πεκίνο, επιδιώκοντας σύσφιξη της οικονομικής, αλλά και ευρύτερης συνεργασίας.

Μέτρα κλιμάκωσης της αντιλαϊκής πολιτικής σε όλη την ΕΕ προαναγγέλλει η Κομισιόν στο φόντο «αβεβαιοτήτων», «γεωπολιτικών εντάσεων» και «ανισομετριών»

«Η ανάπτυξη ευνοείται, σε μεγάλο βαθμό, από προσωρινούς παράγοντες, όπως οι χαμηλές τιμές του πετρελαίου, η ασθενέστερη συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ και η χαλαρή νομισματική πολιτική της ΕΚΤ» σημείωσε, κατά την παρουσίαση των προβλέψεων της Κομισιόν, ο αντιπρόεδρός της, Β. Ντομπρόβσκις, για να μπει στη συνέχεια στο «ψητό»: «Για τη διατήρηση και την ενίσχυση της ανάκαμψης απαιτείται η αξιοποίηση αυτής της προσωρινής ευνοϊκής συγκυρίας, με στόχο την προώθηση υπεύθυνων δημόσιων οικονομικών, την τόνωση των επενδύσεων και την εφαρμογή διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Αυτό είναι σημαντικό, λαμβανομένων ιδίως υπόψη της επιβράδυνσης της παγκόσμιας οικονομίας, των συνεχιζόμενων εντάσεων στις γειτονικές μας χώρες και της ανάγκης διαχείρισης της προσφυγικής κρίσης με αποφασιστικότητα και συλλογικό τρόπο».

Πέρα από το γεγονός ότι οι ρυθμοί της αναιμικής ανάκαμψης στην Ευρωζώνη και την ΕΕ συνδυάζονται με αυτές τις δύο βασικές «αβεβαιότητες» (επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας και γεωπολιτικές αναταράξεις στις «γειτονικές χώρες», που αποτελούν το ζωτικό χώρο των ευρωενωσιακών μονοπωλίων), στην έκθεση της Κομισιόν εκφράζονται παράλληλα ανησυχίες και για τις ανισομετρίες που εμφανίζονται ανάμεσα στις οικονομίες της ΕΕ, τις οποίες και επιχειρούν να τις διαχειριστούν μέσα από τη διεργασία εμβάθυνσης της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), που σημαίνει την επιβολή ενισχυμένων μέτρων δημοσιονομικού ελέγχου και εποπτείας απέναντι σε όλους τους λαούς των χωρών της ΕΕ.

Χαρακτηριστικά, σε δήλωσή του, ο επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, σημειώνει: «Οι βελτιώσεις εξακολουθούν να κατανέμονται άνισα. Στην Ευρωζώνη ιδίως, η σύγκλιση δεν πραγματοποιείται με επαρκώς ταχείς ρυθμούς. Εξακολουθούν να υπάρχουν σημαντικές προκλήσεις: Ανεπαρκείς επενδύσεις, οικονομικές δομές που παρεμποδίζουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την ανάπτυξη και διατήρηση υψηλών επιπέδων ιδιωτικού και δημόσιου χρέους. Οι προκλήσεις αυτές απαιτούν την εφαρμογή τολμηρών και αποφασιστικών πολιτικών το 2016, ιδίως ενόψει των αβέβαιων παγκόσμιων προοπτικών».

Πάνω σε αυτήν ακριβώς την αντιλαϊκή στρατηγική και αυτούς τους άξονες που θέτει η λυκοσυμμαχία της ΕΕ, εντάσσεται και η πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, οι πιέσεις του εγχώριου κεφαλαίου για γρήγορη υλοποίηση των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη, με τα διάφορα τμήματά του βέβαια να προβάλλουν και τα ειδικά συμφέροντα και τις επιμέρους αξιώσεις τους.

Αναλυτικότερα, οι αναμενόμενοι ρυθμοί ανάκαμψης στις καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης και της ΕΕ συνοδεύονται από «αστερίσκους» και πολλαπλές αβεβαιότητες.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις «Φθινοπωρινές Προβλέψεις» της Κομισιόν:

-- «Ο αντίκτυπος των θετικών παραγόντων εξασθενεί, ενώ εμφανίζονται νέες προκλήσεις, όπως η επιβράδυνση της οικονομικής δραστηριότητας στις αναδυόμενες οικονομίες της αγοράς όσο και του παγκόσμιου εμπορίου και οι παρατεταμένες γεωπολιτικές εντάσεις». Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, «η επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας εμποδίζει τη ζήτηση για τις εξαγωγές της ΕΕ», καθώς «οι προοπτικές όσον αφορά το παγκόσμιο εμπόριο επιδεινώθηκαν σημαντικά μετά την άνοιξη, λόγω της ύφεσης στις αναδυόμενες οικονομίες».

-- Την ίδια ώρα, οι υπάρχοντες ρυθμοί ισχνής ανάκαμψης αποδίδονται εν μέρει και σε εξαιρετικά συγκυριακούς παράγοντες, που βέβαια μπορεί να μεταβληθούν στην πορεία. Αυτοί αφορούν την πτώση των τιμών του πετρελαίου, τη «χαλαρή» νομισματική πολιτική, καθώς και τη «σχετική εξασθένηση» της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ευρώ, σε σχέση με τα βασικά ανταγωνιστικά νομίσματα, γεγονός βέβαια που στηρίζει την ανταγωνιστικότητα μονοπωλίων της ΕΕ και τις εξαγωγές. Σε αυτό το πλαίσιο, επισημαίνεται ότι «μέχρι στιγμής οι εξαγωγές της Ευρωζώνης δεν έχουν επηρεαστεί από την επιδείνωση του παγκόσμιου εμπορίου, κυρίως χάρη στην προηγούμενη υποτίμηση του ευρώ».

-- Παρά και τη συγκυριακού χαρακτήρα στήριξη από τους παραπάνω παράγοντες, «η ανάκαμψη παρέμεινε αργή», όπως επισημαίνει η Κομισιόν.

-- «Η αξιοπιστία των προβλέψεων απειλείται κυρίως από εξωτερικούς και ως επί το πλείστον αρνητικούς παράγοντες». Σύμφωνα με την Κομισιόν, οι κίνδυνοι που συνδέονται με τις παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές έχουν αυξηθεί. Σε αυτούς αναφέρονται η χαμηλότερη ανάπτυξη στις αναδυόμενες αγορές, ιδίως μια περισσότερο αποσταθεροποιητική προσαρμογή στην Κίνα και οι επιπτώσεις της αναμενόμενης εξομάλυνσης της νομισματικής πολιτικής των ΗΠΑ στις αναδυόμενες αγορές, που με τη σειρά τους «ενδέχεται να έχουν πιο αρνητικές επιπτώσεις στις επενδύσεις και την οικονομική δραστηριότητα στην Ευρώπη από ό,τι αναμένεται σήμερα».

Επί της ουσίας, μοναδικός σταθερός παράγοντας για την καπιταλιστική ανάκαμψη είναι η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής και των αναδιαρθρώσεων που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. «Οι μεταρρυθμίσεις που ήδη έχουν συντελεστεί, συμβάλλουν στις καλύτερες επιδόσεις της αγοράς εργασίας», αναφέρεται, ενώ «οι χώρες που επλήγησαν περισσότερο και αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας θα έχουν περισσότερα οφέλη όσον αφορά την απασχόληση». Τα παραπάνω «φωτογραφίζουν» και την περίπτωση της Ελλάδας, όπου η διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων αποτελεί μέσο για την έξοδο των καπιταλιστών από την κρίση, αλλά και μόνιμο μέτρο για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους στη φάση της ανάκαμψης.

Σύμφωνα με την Κομισιόν, σε επίπεδο Ευρωζώνης αναμένεται ισχνός ρυθμός ανάκαμψης, στο 1,6% για το 2015, στο 1,8% για το 2016 και στο 1,9% το 2017.

Στα 28 κράτη της ΕΕ αναμένονται ρυθμοί ανάκαμψης 1,9% το 2015, 2% το 2016, 2,1% το 2017.

Ειδικότερα προβλέπονται οι εξής ρυθμοί ανάκαμψης:

Γερμανία, 2015: 1,7%, 2016: 1,9%

Γαλλία, 2015: 1,1%, 2016: 1,4%

Ιταλία, 2015: 0,9%, 2016: 1,5%

Ισπανία, 2015: 3,1%, 2016: 2,7%

Για την Ελλάδα προβλέπεται πτώση 1,4% το 2015 και πτώση 1,3% το 2016.

«Η ελληνική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να νομοθετήσει το φθινόπωρο του 2015 ένα πρόσθετο δημοσιονομικό πακέτο, για να διασφαλίσει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα του 2017 θα είναι 1,75% του ΑΕΠ», επισημαίνει χαρακτηριστικά η Εκθεση της Κομισιόν, παραπέμποντας στη συμφωνία του τρίτου μνημονίου. Η αντιλαϊκή επίθεση, βέβαια, θα κλιμακωθεί στη συνέχεια, στο μέτωπο του Ασφαλιστικού και των συντάξεων. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από το χρονοδιάγραμμα, η συγκυβέρνηση επιδιώκει να «διασφαλίσει» 2 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση, από τις παραπέρα μόνιμες «εξοικονομήσεις» κρατικών κονδυλίων και τις αυξήσεις φόρων.

Στα άλλα κέντρα προβλέπονται οι εξής ρυθμοί ανόδου (για το 2015 και το 2016): ΗΠΑ 2,6% και 2,8%, Ιαπωνία 0,7% και 1,1%, Κίνα 6,8% και 6,8%. Τέλος, στην παγκόσμια οικονομία προβλέπεται αύξηση κατά 3,1% και 3,5% αντίστοιχα.

Την ίδια ώρα, η Κομισιόν εξετάζει τα αποτελέσματα που θα επέλθουν στις οικονομίες της ΕΕ από την αυξημένη μετακίνηση προσφύγων που θα αξιοποιούνται ως ευέλικτο εργατικό δυναμικό.

«Η άφιξη των αιτούντων άσυλο ενδεχομένως να έχει ένα μικρό θετικό οικονομικό αντίκτυπο» αναφέρει και προσθέτει: «Οι προβλέψεις αυτές παρέχουν μια πρώτη εκτίμηση του οικονομικού αντίκτυπου της άφιξης μεγάλου αριθμού αιτούντων άσυλο στην ΕΕ. Ενώ βραχυπρόθεσμα οι πρόσθετες δημόσιες δαπάνες θα αυξήσουν το ΑΕΠ, μεσοπρόθεσμα αναμένεται να ευνοηθεί περαιτέρω η οικονομική ανάπτυξη, λόγω της αύξησης της προσφοράς εργατικού δυναμικού, υπό την προϋπόθεση ότι θα εφαρμοστούν οι σωστές πολιτικές για τη διευκόλυνση της πρόσβασης στην αγορά εργασίας».

Και από τα παραπάνω επιβεβαιώνεται ότι σχεδιάζουν πρόσθετα μέτρα συνολικά απέναντι στους εργαζόμενους στην ΕΕ, με επίκεντρο την απαξίωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Παράλληλα, ο επίτροπος Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, στο πλαίσιο της πρόσφατης επίσκεψης στην Αθήνα σχετικά με το ενδεχόμενο χαλάρωσης εξαιτίας της «δημοσιονομικής επιβάρυνσης» από το Προσφυγικό, «υπενθύμισε» ότι η Κομισιόν έχει κανόνες, ενώ στην Ελλάδα ισχύει το μνημόνιο. Οπως χαρακτηριστικά τόνισε, «τίποτα δεν μπορεί να χαλαρώσει τις μεταρρυθμίσεις»...

Χάρτης όπου αποτυπώνονται τα σχέδια για τους αγωγούς ΤΑΡ και IGB, τον «East Med Pipeline» και τη διασύνδεσή τους με εγκαταστάσεις LNG

Δίνοντας διαβεβαιώσεις στους ντόπιους επιχειρηματικούς ομίλους που βλέπουν μπόλικο «ψητό» στο εν λόγω πεδίο, ο Γ. Τσίπρας είπε από την αρχή κιόλας της ομιλίας του: «Η κυβέρνηση θα εργαστεί συστηματικά ώστε η Ελλάδα να ενισχύσει την ενεργειακή της ασφάλεια, αξιοποιώντας και τους εθνικούς ενεργειακούς της πόρους, αλλά και αναπτύσσοντας ένα δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου από διαφορετικές πηγές προέλευσης και προμηθευτές».

Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση φαίνεται πλέον να «κουμπώνει» πιο σταθερά στα ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή, ο Γ. Τσίπρας, αναπτύσσοντας παραπέρα τη βούληση της συγκυβέρνησης να παίξει ταυτόχρονα με όσα περισσότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα μπορεί, πρόσθεσε: «Είμαστε υπέρ της μέγιστης διαφοροποίησης πηγών και των οδεύσεων του φυσικού αερίου για την ενίσχυση της ενεργειακής ασφάλειας στην Ευρώπη. Επιδιώκουμε το άνοιγμα της χώρας σε νέες ενεργειακές συνεργασίες, εξετάζουμε θετικά και συμμετέχουμε ενεργά στις διεργασίες κάθε προτεινόμενου σχεδίου που προωθεί την εθνική ενεργειακή μας πολιτική, απ' όπου και αν προέρχεται, με απώτερο στόχο την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της εθνικής μας οικονομίας (...) Βέλτιστη προοπτική είναι να καταστεί η χώρα ένας ενεργειακός και εμπορικός κόμβος, ένα ενεργειακό hub στη Νοτιοανατολική Ευρώπη».

«Υπό αυτό το πρίσμα», διευκρίνισε, «η Ελλάδα στηρίζει τον αγωγό TAP, που θα μεταφέρει αζέρικο φυσικό αέριο, τον ελληνοβουλγαρικό διασυνδετήριο αγωγό IGB, καθώς και τον "Κάθετο Διάδρομο"» που θα διοχετεύει φυσικό αέριο από την Ελλάδα, βόρεια, προς την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη. Τρεις αγωγοί, δηλαδή, που προωθούν έντονα οι ΗΠΑ, η προώθηση των οποίων συζητήθηκε στα αρμόδια κυβερνητικά επιτελεία, με τον ειδικό απεσταλμένο και συντονιστή για τις διεθνείς ενεργειακές σχέσεις των ΗΠΑ, Α. Χοκστάιν, καθώς και τη βοηθό υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις, Βικτόρια Νούλαντ, στις πρόσφατες, διαδοχικές τους επισκέψεις στην Αθήνα.

Παράλληλα, ο Γ. Τσίπρας είπε ότι η κυβέρνηση «έχει ταχθεί υπέρ του "Νότιου Ευρωπαϊκού Αγωγού" με ρωσικό φυσικό αέριο και των προεκτάσεών του προς την Κεντρική Ευρώπη». Σημειωτέον, μέσα Οκτώβρη ο Γ. Τσίπρας είχε μεταβεί στη Ρωσία, όπου είχε συναντήσεις με τον Ρώσο υπουργό Ενέργειας, Αλ. Νόβακ και τον επικεφαλής υποδομών της Gazprom, Λ. Τσουγκούνοφ. Επισήμως συζητήθηκαν θέματα ενεργειακής συνεργασίας, με έμφαση στην προώθηση ακριβώς του «Νότιου Ευρωπαϊκού Αγωγού» και επιβεβαίωσαν την προσήλωσή τους στην υλοποίηση του έργου.

Επιπλέον, στην προχτεσινή εκδήλωση, ο ίδιος δήλωσε την ετοιμότητα της κυβέρνησης να στηρίξει «και τον αγωγό που θα φέρνει αέριο από την Ανατολική Μεσόγειο, δηλαδή τον "East Med", καθώς και τη μετεξέλιξη της Ελλάδας σε χώρα διέλευσης LNG» (σ.σ. υγροποιημένο φυσικό αέριο). Ο «East Med» υποτίθεται θα φέρνει αέριο από τα κοιτάσματα Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας στην Ευρώπη.

Δίνοντας και περισσότερες λεπτομέρειες γύρω από τις σκέψεις και τις βλέψεις της κυβέρνησης, ο Γ. Τσίπρας συνέχισε: «Σχέδια που κυοφορούνταν επί χρόνια, αποκαλύπτονται τώρα συνδυαστικά. Υπήρξε ασφαλώς μία αλληλουχία εξελίξεων και συμπτώσεων, αλλά κοινό παρονομαστή, βέβαια, για όλα αυτά τα σχέδια αποτελεί η γεωγραφική θέση της χώρας μας, ιδιαίτερα το βόρειο τμήμα της.

-- Πρώτος και σε πιο προχωρημένο στάδιο είναι ο Διαδριατικός Αγωγός Φυσικού Αερίου, ο TAP, ο οποίος θα διέρχεται από την Ελλάδα και την Αλβανία και θα καταλήγει στην Ιταλία, μεταφέροντας φυσικό αέριο από τα κοιτάσματα του Αζερμπαϊτζάν. Επί του παρόντος, ωστόσο, ο ΤΑΡ θα είναι ένας αγωγός που θα μεταφέρει ποσότητες αερίου (περίπου 10 BCM - δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα - κατ' έτος) που δεν επαρκούν για να καλύψουν τις μελλοντικές ενεργειακές ανάγκες της Ευρώπης. Γι' αυτό, άλλωστε, συζητείται η ενίσχυση του ΤΑΡ, σε δεύτερο στάδιο, με φυσικό αέριο προερχόμενο από χώρες πέραν του Αζερμπαϊτζάν.

-- Ο ΤΑΡ, ωστόσο, ανοίγει την πόρτα για μια σειρά από νέες δυνατότητες. Κλάδο του TAP αποτελεί κατ' ουσίαν ο διασυνδετήριος αγωγός Ελλάδας- Βουλγαρίας, ο IGB, που θα συνδέει το ελληνικό με το βουλγαρικό σύστημα φυσικού αερίου.

-- Προέκταση και επέκταση του IGB αποτελεί το σύστημα αγωγών του "Κάθετου Διαδρόμου" (Vertical Corridor), το οποίο, μέσω διασυνδετήριων αγωγών μεταξύ Βουλγαρίας - Ρουμανίας και Ρουμανίας - Ουγγαρίας, θα επιτρέψει τη διακίνηση αερίου από το νότο, δηλαδή τη χώρα μας, προς το βορρά. Το σύστημα αυτό μπορεί να τροφοδοτείται και από τερματικό σταθμό LNG στην περιοχή της Βόρειας Ελλάδας».

Τα περί τερματικού σταθμού στη Βόρεια Ελλάδα αφορούν την υλοποίηση του εγκριθέντος από το 2011 σχεδίου για εγκατάσταση τερματικού σταθμού LNG στην Αλεξανδρούπολη, της εταιρείας Gastrade, που ανήκει στον όμιλο Κοπελούζου και έχει ενταχθεί στα «έργα προτεραιότητας» της ΕΕ. Κατά πληροφορίες, η κατασκευή και διαχείριση του τερματικού αυτού σταθμού προβλέπεται να γίνει μέσω ενός κοινοπρακτικού σχήματος στο οποίο θα συμμετέχουν η Gastrade, η ΔΕΠΑ και η αμερικανική εταιρεία Cheniere Energy. Πρόκειται για την πρώτη αμερικανική εταιρεία που θα εξάγει LNG από σχιστολιθικό αέριο στις αρχές του νέου έτους και η οποία έχει ήδη κλείσει συμβόλαια με μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες. Η Cheniere Energy θα τροφοδοτεί τον τερματικό σταθμό της Αλεξανδρούπολης με σχιστολιθικό αέριο, το οποίο προηγουμένως θα το έχει υγροποιήσει στις εγκαταστάσεις της στη Βόρεια Αμερική. Από την Αλεξανδρούπολη, το αέριο θα φτάνει στη Βουλγαρία μέσω του διασυνδετηρίου αγωγού IGB κι από εκεί θα συνεχίζει προς Ρουμανία και Ουγγαρία.

Κατά πληροφορίες, ο ΤΑP δε θα είναι έτοιμος να διοχετεύσει αέριο πριν το 2020 το νωρίτερο, γι' αυτό οι Αμερικανοί θέλουν να επιταχύνουν τον IGB και τις σχετιζόμενες υποδομές. Εικάζεται, δε, ότι η «ελληνοαμερικανική συνεργασία» στον τομέα του LNG θα συζητηθεί στην επικείμενη επίσκεψη στην Αθήνα του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, Τζον Κέρι, στις 13-14/11, για απευθείας συνεννοήσεις με τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα.

«Δεύτερος αγωγός», συνέχισε ο Γ. Τσίπρας, «που θα ξεκινάει από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, όπου θα καταλήγει ο ενδεχόμενος "Turkish Stream" μπορεί να είναι ο "Νότιος Ευρωπαϊκός Αγωγός", ο οποίος θα μεταφέρει ρωσικό αέριο στην Ελλάδα. Θεωρούμε ότι ο "Νότιος Ευρωπαϊκός Αγωγός" αποτελεί συμπληρωματική οδό προμήθειας φυσικού αερίου για τη χώρα μας και αναβαθμίζει τη γεωπολιτική της θέση, ως κομβικού σημείου εισόδου μεγάλων ποσοτήτων φυσικού αερίου που θα διέρχονται μέσω του "Turkish Stream" στην Ευρώπη».

Δεν περνά απαρατήρητο το γεγονός ότι από τις πομπώδεις αναφορές της συγκυβέρνησης το προηγούμενο επτάμηνο, περί συμφωνιών για την κατασκευή αγωγών μεταφοράς ρωσικού αερίου, τώρα επιλέγουν να τοποθετούνται με «ενδεχομένως», «μπορεί» και «συμπληρωματικά», που κάνει ακόμα προφανέστερη την ανοιχτή στοίχιση της συγκυβέρνησης με τα ενεργειακά σχέδια των ΗΠΑ.

Παραπέρα, πολύ χαρακτηριστικά για τους οξυμένους μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς και εντός ευρωατλαντικού πλαισίου με άξονα τους ενεργειακούς δρόμους, είναι όσα είπε την Παρασκευή 30/10 ο Ούγγρος υπουργός Εξωτερικών, Π. Σιγιάρτο, μετά τη συνάντησή του στην Αθήνα με τον Ελληνα ομόλογό του, Ν. Κοτζιά: «Η Ρωσία ανακοίνωσε πως το 2019 η διέλευση δια της Ουκρανίας ίσως αποκοπεί, διακοπεί. Υπήρχε αρχικώς ο "South Stream" ως σχέδιο που θα μπορούσε να φέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία μέσω Βουλγαρίας, Σερβίας σε Ουγγαρία και Αυστρία. Λόγω, όμως, πίεσης που ασκήθηκε ακυρώθηκε, το είδαμε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τώρα Ρώσοι, Ολλανδοί, Γερμανοί και Αυστριακοί, αλλά και γαλλικές εταιρείες έχουν συμφωνήσει την επέκταση του "Νord Stream" και δεν ασκείται αντιστοίχως πίεση από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δε νομίζετε ότι εδώ έχουμε δυο μέτρα και δυο σταθμά;» παραπονέθηκε.

Στο ίδιο πλαίσιο, έλεγε την Πέμπτη ο Γ. Τσίπρας, «η ενεργειακή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να διακρίνεται, μεταξύ άλλων, από την ισοτιμία στη μεταχείριση των κρατών - μελών και των διαφόρων ενεργειακών σχεδιασμών. Η ισοτιμία αυτή δεν εξασφαλίστηκε πάντα κατά το πρόσφατο παρελθόν», ενώ την ίδια μέρα, σε τριμερή συνάντηση των ΥΠΕΞ Ελλάδας, Βουλγαρίας και Ουγγαρίας στο Λουξεμβούργο, υπογράμμιζαν «την ανάγκη να μην εφαρμόζονται δυο μέτρα και δυο σταθμά εντός της ΕΕ ως προς την υλοποίηση ενεργειακών υποδομών». Απανωτά τα παράπονα περί «ανισοτιμίας», όταν αυτή χαρακτηρίζει εξ ορισμού τις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες...

Επιπλέον, ο Γ. Τσίπρας μίλησε για τον αγωγό «Tesla» που προορίζεται να αποτελέσει το τρίτο τμήμα του «Νότιου Ευρωπαϊκού Αγωγού». Θα διατρέχει Ελλάδα, ΠΓΔΜ, Σερβία και Ουγγαρία, προτού καταλήξει στην Αυστρία και στον κόμβο φυσικού αερίου του Μπαουμγκάρτεν.

«Εκτός από τους προαναφερθέντες αγωγούς, η χώρα μας υποστηρίζει και το σχεδιαζόμενο αγωγό "East Med Pipeline", που θα μεταφέρει στην Ευρώπη φυσικό αέριο από τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, με προβλεπόμενη μεταφορική ικανότητα 8 BCM. Με τον τρόπο αυτό, μεγάλες περιοχές της χώρας τοποθετούνται στον ενεργειακό χάρτη» εκτίμησε ο ίδιος.

Διαβεβαίωσε, δε, τους εκπροσώπους της εγχώριας αστικής τάξης ότι η πολιτική της κυβέρνησης για τη διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας «δεν περιορίζεται στους παραπάνω αγωγούς. Τα επόμενα χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη τις εξελίξεις στην παγκόσμια αγορά ενέργειας, το LNG θα αποτελεί ολοένα και περισσότερο σημαντικό στοιχείο ευελιξίας. Επιπλέον, με την έγκαιρη ανάπτυξη των κατάλληλων υποδομών, είμαστε σε θέση να μετεξελιχθούμε σε χώρο διέλευσης, περιφερειακή πύλη LNG, ενδεχομένως και σε εμπορικό κόμβο στο απώτερο μέλλον».

Τέλος, ενδιαφέρον έχει και η εξής επισήμανσή του: «(...) θα ήθελα να τονίσω ότι στην επιλογή ενεργειακών σχεδίων έχει σημασία τόσο η απολήψιμη ποσότητα του κάθε κοιτάσματος, όσο και η τιμή διάθεσης του φυσικού αερίου». Επισήμανση που κουμπώνει με τη δήλωση του υπουργού Εξωτερικών, Ν. Κοτζιά, στις 21/10 ότι «οι ΗΠΑ έχουν το πιο φτηνό φυσικό αέριο»...

Και ο Γ. Τσίπρας κατέληξε: «(...) είναι προφανές ότι οι αγωγοί δεν έχουν μόνο οικονομική, αλλά και πολιτική διάσταση. Το ίδιο ισχύει για την Ελλάδα, το πώς η χώρα μας βλέπει και προκρίνει τον ενεργειακό σχεδιασμό. (...) Η κυβέρνηση έχει απόλυτη συναίσθηση της σημασίας του τομέα της ενέργειας για την οικονομία της χώρας και την ενίσχυση της θέσης της, σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο».

Αλλη μια επισήμανση που σηματοδοτεί την πρεμούρα της κυβέρνησης να επιχειρήσει παζάρια με ιμπεριαλιστικά κέντρα και πολυεθνικές, εμπλέκοντας ακόμα βαθύτερα το λαό στο επικίνδυνο κουβάρι των μεταξύ τους ανταγωνισμών, πάντα με γνώμονα τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων επιχειρηματικών ομίλων...

Ο χάρτης της περιοχής «απαντάει» στο γιατί υπάρχει το «ενδιαφέρον» των ΗΠΑ γι' αυτή

Οι ΗΠΑ, από την πρώτη στιγμή, προσέγγισαν τις ηγεσίες αυτών των χωρών για τα δικά τους γεωστρατηγικά σχέδια στην «καρδιά» της Ασίας, δίπλα στην Κασπία Θάλασσα, που αποτελεί εκτός των άλλων και μια σημαντική «ρεζέρβα» υδρογονανθράκων (πετρέλαιο, φυσικό αέριο) και όχι μόνο. Η παρέμβαση που έκαναν και κάνουν, στοχεύει στο να δυσκολέψει τις συμμαχίες στην περιοχή - πρωτίστως της Ρωσίας και της Κίνας - και γίνεται με μια πολύ επεξεργασμένη ιδεολογικοπολιτική τακτική. Πρωτεύοντα ρόλο σε αυτή παίζει η δήθεν ανωτερότητα της «οικονομίας της αγοράς», του καπιταλισμού ως ...«κοινωνίας ευκαιριών», των «ελευθεριών του ατόμου», όπου δήθεν ο καθένας μπορεί να πραγματώσει τα όνειρα και τα σχέδιά του.

Σε αυτό το πνεύμα, όπως ήταν αναμενόμενο, κινήθηκε και η παρέμβαση του σημερινού Αμερικανού ΥΠΕΞ, εμπλουτισμένη βεβαίως με τις «ανάγκες» - «προσχήματα» της εποχής: την «περιφερειακή ασφάλεια», την «αντιμετώπιση των τρομοκρατικών απειλών», τη «συνδεσιμότητα των οικονομιών σε ένα διεθνοποιημένο κόσμο» και επίσης τη «διαθρησκευτική συνεργασία», την «αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής».

Το ταξίδι του Κέρι, αν και δεν έγιναν γνωστές περαιτέρω διμερείς συμφωνίες, «επιστεγάστηκε» από μια κοινή πολιτική διακήρυξη που υπογράφουν οι έξι χώρες «C5 + 1», δηλαδή οι πέντε κεντροασιατικές χώρες και οι ΗΠΑ, μέσω των υπουργών Εξωτερικών. Σε αυτό το ντοκουμέντο, που χαρακτηρίζουν κοινή δήλωση της «εταιρικής σχέσης και συνεργασίας», σημειώνεται ότι θα συνεχιστούν οι τακτικές συναντήσεις, όπως αυτή που πραγματοποιήθηκε την 1η Νοέμβρη στην πόλη Σαμαρκάντ, που θεωρείται η πόλη στον εμπορικό «δρόμο του μεταξιού».

Αναφέρει χαρακτηριστικά η δήλωση: «Με αμοιβαίο σεβασμό στην ανεξαρτησία, κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα, οι υπουργοί Εξωτερικών διακηρύσσουμε τη δέσμευσή μας:

-- να διευρυνθεί η αμοιβαία επωφελής συνεργασία στο περιφερειακό εμπόριο, τις μεταφορές, επικοινωνίες, ενεργειακές συνδέσεις, σε ευκαιρίες για αναβάθμιση των σημερινών υποδομών και επίσης την προώθηση κοινών κανόνων και κανονισμών, που θα αναδείξουν το μεγάλο οικονομικό δυναμικό της περιοχής,

-- για την ενίσχυση ενός ευνοϊκού επιχειρηματικού κλίματος στην περιοχή, για την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων και τη διευκόλυνση της τοπικής επιχειρηματικότητας και τη διεύρυνση και ενίσχυση των επιχειρηματικών και επενδυτικών επαφών μεταξύ των χωρών της Κεντρικής Ασίας και των Ηνωμένων Πολιτειών,

-- για την αντιμετώπιση των προκλήσεων της αειφόρου ανάπτυξης με σεβασμό στο περιβάλλον, μεταξύ άλλων, μέσω μιας νέας συμφωνίας στο Παρίσι, που θα συμβάλλει στη δημιουργία ενός καθεστώτος για το κλίμα που ισχύει για όλες τις χώρες,

-- για να ενώσουμε τις προσπάθειές για την αντιμετώπιση της αλλαγής του κλίματος, με την προώθηση της καθαρής ενέργειας και της πράσινης τεχνολογίας στην περιοχή,

-- για την ενίσχυση της συνεργασίας για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των διασυνοριακών απειλών και προκλήσεων, όπως η τρομοκρατία, το εμπόριο όπλων μαζικής καταστροφής, ναρκωτικών και ανθρώπων,

-- να υποστηρίξουμε το Αφγανιστάν και την ανάπτυξή του ως ανεξάρτητη, ειρηνική, ευημερούσα πολιτεία, αναγνωρίζοντας ότι η κατάσταση στο Αφγανιστάν εξακολουθεί να αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την ασφάλεια και τη σταθερότητα σε όλη την περιοχή,

- να συμβάλουμε στην παγκόσμια και περιφερειακή προσπάθεια για είναι η Κεντρική Ασία ζώνη χωρίς πυρηνικά όπλα,

-- να αναπτύξουμε στενότερη συνεργασία στην ανθρωπιστική σφαίρα και να επεκτείνουμε τους δεσμούς των λαών μας, να ενθαρρύνουμε την ευρύτερη πολιτιστική, εκπαιδευτική και επιχειρηματική συνεργασία,

-- να προστατεύσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, να αναπτύξουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις πρακτικές, να δυναμώσουμε τις ανοιχτές κοινωνίες, με σεβασμό των κανόνων και αρχών του διεθνούς δικαίου, της Τελικής Πράξης του Ελσίνκι για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη».

Πίσω βεβαίως από αυτή την ...ωραία «έκθεση ιδεών», κρύβεται ο σφοδρότατος ανταγωνισμός των μονοπωλιακών ομίλων, του μεγάλου κεφαλαίου που έχει την εξουσία και οργανώνει τόσο την εκμετάλλευση των εργατών και των λαών, όσο και αυτή του φυσικού πλούτου. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον των αμερικανικών μονοπωλίων που εκπροσώπησε επάξια και ο Κέρι στην περιοδεία του. Παρότι τόνιζε σε ομιλίες σε πανεπιστήμια και γκαλά ότι οι ΗΠΑ θέλουν συνεργασία με όλους και με τη Ρωσία και με την Κίνα και ...«δε θέλουν να μπουν εμπόδιο στους νέους εμπορικούς δρόμους του μεταξιού», αυτά είναι ...παραμύθια που ούτε τα παιδιά πιστεύουν. Η «σφήνα» των ΗΠΑ στην περιοχή είναι μέρος του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Οι χώρες που επισκέφτηκε ο Κέρι (αν και όχι όλες σε όλα) συμμετέχουν σε διάφορες διακρατικές ενώσεις που πρωταγωνιστούν η Ρωσία και η Κίνα, όπως η Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών, η Ευρασιατική Οικονομική Ενωση και Οργάνωση για τη Συνεργασία της Σανγκάης.

Μόνο και μόνο να σκεφτεί κανείς το ενεργειακό δυναμικό της περιοχής που οι ίδιες οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ (CIA) έχουν «μυριστεί», γίνονται κατανοητά τα παραμύθια. Ενδεικτικά αναφέρουμε: το Κιργιστάν υπολογίζεται ότι έχει ανεκμετάλλευτα αποθέματα φυσικού αερίου 5,6 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων, το Ουζμπεκιστάν 1,8 τρισεκατομμύρια κ.μ. φυσικό αέριο και επίσης αρκετό πετρέλαιο, το Καζακστάν 2,4 τρισεκατομμύρια κ.μ. φυσικό αέριο, πετρέλαιο, ουράνιο και άλλα, το Τατζικιστάν 5,6 δισεκατομμύρια κ.μ. φυσικό αέριο και το Τουρκμενιστάν 17,5 τρισεκατομμύρια κ.μ. φυσικό αέριο, ενώ η χώρα αυτή έχει αγωγούς φυσικού αερίου που συνδέονται με το Ιράν και υπάρχουν δύο μεγάλα ενεργειακά σχέδια για ένα αγωγό σύνδεσης με την Ευρώπη μέσω της Κασπίας και το λεγόμενο αγωγό TAPI της σύνδεσης Τουρκμενιστάν - Αφγανιστάν - Πακιστάν - Ινδίας. Επίσης, όλες μαζί οι χώρες είναι μια μεγάλη εν δυνάμει αγορά 67 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Αμερικάνος ΥΠΕΞ στην ομιλία του στο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ασίας (AUCA) στο Μπισκέκ του Κιργιστάν, που ιδρύθηκε το 2002 από το ...φίλο του, όπως είπε, Τζορτζ Σόρος, το γνωστό μεγαλοκαπιταλιστή υποστηριχτή των διαφόρων «εγχρώμων επαναστάσεων», εκθείασε το ρόλο των επιχειρηματικών ομίλων στην Εκπαίδευση και σημείωσε ότι κάθε χρόνο δίνονται 1.000 υποτροφίες σε νέους. Είναι φανερό ότι και σε αυτή τη χώρα και στις άλλες, οι ΗΠΑ ετοιμάζουν και το επιστημονικό δυναμικό που θα στηρίξει τα σχέδιά τους. Κατά τ' άλλα, ο Κέρι επισκέφτηκε στο Ουζμπεκιστάν εργοστάσιο κατασκευής τρένων, όπου συμμετέχει ως στρατηγικός επενδυτής η αμερικανική «Τζένεραλ Ελέκτρικ» μαζί με την τοπική «Τεμίρ Ζόλι» και «πούλησε» τη χώρα που «ξέρει να κάνει μπίζνες υψηλού επίπεδου». Φυσικά, σε όλες τις συναντήσεις με τους προέδρους, το ζήτημα της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας» και της «ασφάλειας» ήταν στην πρώτη γραμμή, με έμφαση στην κατάσταση στο Αφγανιστάν και τους τζιχαντιστές που πηγαίνουν από διάφορα μέρη του κόσμου στη Συρία. Ειδικά για το ζήτημα της Συρίας έδωσε ...ρεσιτάλ, εμφανίζοντας την επέμβαση στην οποία προχώρησαν οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ, η Τουρκία, οι πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, οι οποίοι φούντωσαν τους εγκληματίες του «Ισλαμικού Κράτους», κάτι σαν ...ηθικό ζήτημα, της «μάχης του καλού με το κακό». Δεν έλειψαν και ύμνοι περί δημοκρατίας και κράτους δικαίου, από τον εκπρόσωπο αυτών που αιματοκυλούν λαούς, σπέρνουν τη φτώχεια, τη δυστυχία και τα καραβάνια των ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών.

Η Μέρκελ επισκέφτηκε και σχολείο (φωτ.), για να μαθαίνουν οι νέες γενιές ... τι είδους συνεργασίες χρειάζεται η χώρα τους

Φυσικά, πέρα από λεπτομέρειες σαν τις παραπάνω που θα μπορούσαν να θεωρηθούν λίγο - πολύ και απλά «κουτσομπολιά», υπάρχει η αντικειμενική πραγματικότητα που στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης του ιμπεριαλισμού, μιας πρωτόγνωρης σε έκταση και βάθος δηλαδή διεθνοποίησης της οικονομίας, αλλά και με δεδομένη την όξυνση του ανταγωνισμού που αναζωπυρώνουν οι δυσκολίες ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας μετά από μια σφοδρή κρίση, δεν μπορεί παρά να φέρνει πιο κοντά «παίκτες» όπως η Γερμανία και η Κίνα. `Η, πιο σωστά, δεν μπορεί παρά να κάνει τα μονοπώλια δύο ισχυρών δυνάμεων να διερευνούν πιο επισταμένα τα πλεονεκτήματα που θα αποκόμιζε κάθε μια από τη ενίσχυση της διμερούς συνεργασίας σε διάφορα επίπεδα. Χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι μπορούν να εκλείψουν ποτέ οι αντιθέσεις, αφού ακόμα και για τους στενότερους «εταίρους» να μιλάμε στο έδαφος του καπιταλισμού θα υπάρχει πάντα ο ανταγωνισμός.

Ωστόσο, σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών π.χ. Κίνας - ΗΠΑ (όπως επιβεβαιώνουν και οι πρόσφατες περιπολίες αμερικανικού αντιτορπιλικού στη Νότια Κινεζική Θάλασσα) ή Γερμανίας - ΗΠΑ (βλ. Ουκρανία, προβλήματα στην προώθηση της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου, ενδεικτικές ήταν και οι αποκαλύψεις για τη «Φολκσβάγκεν»), είναι λογικό αυτό να αλληλεπιδρά με διάφορες διεργασίες και να γεννά νέα «κινητικότητα».

Την ίδια στιγμή, το αυξανόμενο «ενδιαφέρον» πολλών ευρωπαϊκών δυνάμεων για την Κίνα (βλ. πρόσφατο ταξίδι Σι Τζινπίνγκ στη Βρετανία, επίσκεψη Ολάντ στην Κίνα) συνδέονται και με την προσπάθεια των ευρωπαϊκών μονοπωλίων να βρουν διέξοδο για τα υπερσυσσωρευμένα, λιμνάζοντα κεφάλαια, δεδομένου και του «βάρους» που έχει για τα μονοπώλιά τους η μεγάλη κινεζική αγορά, βασικός προορισμός για σημαντικό τμήμα των ευρωπαϊκών εξαγωγών. Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμάται και η ανησυχία που προκαλεί στη Δύση η συνεργασία της Κίνας με χώρες όπως η Ρωσία (οι δυο τους αποτελούν κρίσιμους πυλώνες για τους BRICS, τη διακρατική συμμαχία με Βραζιλία, Ινδία και Νότια Αφρική), η οποία αν γινόταν ... πιο δύσκολη ή ... λιγότερο επιθυμητή θα προκαλούσε πιθανώς ανακούφιση σε πολλά μονοπωλιακά συμφέροντα.

Στις συμφωνίες που υπογράφτηκαν στη διάρκεια της επίσκεψης Μέρκελ, σίγουρα ξεχωρίζει η αγορά 130 αεροσκαφών τύπου Α330 και Α320 από τον ευρωπαϊκό κολοσσό «Airbus» (όπου συμμετέχουν και γερμανικά κεφάλαια), συνολικής αξίας 15,4 δισ. ευρώ (με βάση την ενημέρωση της γερμανικής κυβέρνησης). Ορισμένοι εκτίμησαν τις υπογραφές ως ένδειξη για το προβάδισμα που αποκτά αυτή έναντι της αμερικανικής «Boeing», προβάδισμα κρίσιμο αν αναλογιστεί κανείς τις εκτιμήσεις ότι την επόμενη 20ετία η Κίνα θα χρειαστεί 6.330 (!) επιβατικά αεροσκάφη εξαιτίας της εκτόξευσης των αεροπορικών μετακινήσεων σε εσωτερικό και εξωτερικό.

Μεταξύ άλλων:

-- Συμφωνήθηκε η σύσταση κοινοπραξιών κινεζικών χρηματιστηρίων (όπως αυτό της Σαγκάη) με το γερμανικό χρηματιστήριο.

-- Η «κυνηγημένη» πλέον σε πολλές χώρες - μετά το σκάνδαλο με την απάτη για εκπομπές ρύπων - αυτοκινητοβιομηχανία «Volkswagen» συμφώνησε να συνεργαστεί στενά με τη Βιομηχανική και Εμπορική Τράπεζα της Κίνας (περισσότερες λεπτομέρειες δεν έγιναν γνωστές).

-- Το κινεζικό κρατικό πρακτορείο «Σινχουά» μετέδωσε ότι η Μέρκελ εξέφρασε την πλήρη στήριξη του Βερολίνου για την ένταξη του κινεζικού νομίσματος στο «καλάθι νομισμάτων» του ΔΝΤ, αλλά και για την κινεζική αίτηση για συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανοικοδόμησης και Ανάπτυξης. Αντίστοιχα, ζωηρό ενδιαφέρον εκφράστηκε για τη γερμανική συμμετοχή στην Ασιατική Τράπεζα Επενδύσεων Υποδομών (AIIB).

-- Ενδεικτική είναι και η δήλωση του Προέδρου Σι ότι πρέπει να υπάρξει συντονισμός μεταξύ των πρωτοβουλιών «Βιομηχανία 4.0» (στο πλαίσιο της οποίας η Γερμανία επιδιώκει την πλήρη ψηφιοποίηση και αυτοματοποίηση της βιομηχανικής παραγωγής) και «Νέοι Δρόμοι του Μεταξιού» (με τους οποίους η Κίνα αναζητά το προβάδισμα στην ενεργειακή και εμπορική σύνδεση Ανατολής και Δύσης). «Αυτό θα ανοίξει μεγάλες ευκαιρίες για τη συνεργασία μας», είπε.

Η σημασία της κινεζικής αγοράς για τα γερμανικά κεφάλαια είναι μεγάλη, αν αναλογιστεί κανείς για παράδειγμα ότι η Γερμανία είναι σήμερα ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κίνας στην Ευρώπη και 4ος διεθνώς (αν δε ληφθούν υπόψιν Χονγκ Κονγκ και Ταϊβάν), σύμφωνα τουλάχιστον με τα στοιχεία του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών. Για τη Γερμανία, η Κίνα αποτελεί τον τρίτο σημαντικό εμπορικό εταίρο σε όλον τον κόσμο.

Ειδικότερα, η Κίνα αποτελεί το μεγαλύτερο εισαγωγέα γερμανικών αυτοκινήτων μετά τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ σε καμιά άλλη χώρα δε γίνονται περισσότερες πωλήσεις χωριστών εξαρτημάτων αυτοκινήτων. Επιπλέον, η κινεζική αγορά έχει μεγάλη σημασία για τη γερμανική φαρμακοβιομηχανία, ενώ είναι πρώτη όσον αφορά τις εισαγωγές γερμανικών ηλεκτρολογικών προϊόντων. Μεταξύ 2008 και 2014 «οι γερμανικές εξαγωγές ηλεκτρονικών προϊόντων (στην Κίνα) διπλασιάστηκαν» τονίζει το υπουργείο, ενώ προσθέτει ότι «την ίδια περίοδο, οι γερμανικές εξαγωγές τροφίμων και ημι-πολυτελών αγαθών στην Κίνα αυξάνονταν ετησίως κατά 15%».

Ωστόσο, οι συζητήσεις που έγιναν στη διάρκεια της επίσκεψης Μέρκελ δεν αφορούσαν μόνο την οικονομική διμερή συνεργασία. Το «Σινχουά» μετέδωσε ότι στο επίκεντρο βρέθηκε «η βελτίωση της διμερούς συνεργασίας σε μείζονα διεθνή θέματα, η αναζήτηση περαιτέρω κοινών συμφερόντων σε θέματα διπλωματίας και ασφάλειας», ενώ στην ιστοσελίδα της γερμανικής καγκελαρίας, σε μια συνολική αποτίμηση του ταξιδιού, προβλήθηκε έντονα η επισήμανση της Μέρκελ πριν αποχωρήσει από το Πεκίνο: «Είναι καλό και είναι το σωστό να επισκέπτομαι την Κίνα μια φορά το χρόνο, γιατί οι εξελίξεις τρέχουν πολύ γρήγορα εδώ», δήλωση που συνδέθηκε με το ρόλο που η Κίνα μπορεί να παίξει στη διεθνή οικονομία αλλά και άλλα παγκόσμια «μέτωπα».

«Μπορώ να νιώσω τώρα πως η Κίνα διαδραματίζει έντονο ρόλο στις προσπάθειες επίλυσης διεθνών συγκρούσεων», επισήμανε η Γερμανίδα καγκελάριος, η οποία εστίασε στο «σημαντικό ρόλο» που έπαιξε όσον αφορά: Τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Τον «τρόπο που έχει αντιμετωπίσει το ζήτημα με το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας», για το οποίο η Μέρκελ δήλωσε ότι δε θα μπορούσαν να επαναληφθούν οι (ξανά «παγωμένες» σήμερα) συνομιλίες χωρίς την Κίνα. Ακόμα, το ρόλο που έπαιξε ως διαμεσολαβητής στο Αφγανιστάν, όπου το Βερολίνο εκτιμά οι «καλές επαφές της Κίνας με Πακιστάν και Αφγανιστάν μπορούν ίσως να βοηθήσουν στη συμφιλίωση».

Οσον αφορά την όλο και πιο εύθραυστη κατάσταση στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, η Μέρκελ περιορίστηκε να επισημάνει (επιλέγοντας κατά ορισμένους να τηρήσει χαμηλούς τόνους) ότι «ελπίζουμε, πάνω από όλα, οι θαλάσσιοι εμπορικοί δρόμοι να μείνουν ελεύθεροι και ασφαλείς, κάτι που, φυσικά, είναι σημαντικό για όλη την περιοχή και όχι μόνο».

Στους τομείς όπου η Γερμανία ιεραρχεί ψηλά στη συνεργασία της με την Κίνα είναι και όσοι συνδέονται με την «αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών».

Ενδεικτική του προσανατολισμού συνολικά της γερμανικής επιχειρηματικότητας είναι η σύσταση της λεγόμενης «Διεθνούς Κλιματικής Πρωτοβουλίας» που ξεκίνησε το 2008 υπό την αιγίδα του γερμανικού υπουργείου για το Περιβάλλον, τη Διατήρηση της Φύσης και την Πυρηνική Ασφάλεια. Οπως εξηγείται στην επίσημη ιστοσελίδα της «Πρωτοβουλίας», αυτή αφορά στη «χρηματοδότηση προγραμμάτων σχετικών με το κλίμα και τη βιοποικιλότητα σε αναπτυσσόμενες και χώρες που εκβιομηχανίζονται, όπως και σε χώρες υπό μετάβαση». Ουσιαστικά, αποτελεί κεντρική παρέμβαση με την οποία η γερμανική κυβέρνηση συντονίσει το «άνοιγμα» μεγάλων γερμανικών εταιρειών στους τομείς της λεγόμενης «καθαρής», «πράσινης», «εναλλακτικής» (ή όπως αλλιώς βαφτίζονται μορφές Ενέργειας εναλλακτικές στις «παραδοσιακές» όπως π.χ. ο λιγνίτης), τομείς που πολλοί συνδέουν με τις σημαντικότερες μπίζνες του 21ου αιώνα. Μάλιστα, η Γερμανία φαίνεται ότι διεκδικεί προβάδισμα στην παραγωγή μέσων παραγωγής που χρησιμοποιούνται σε αυτούς τους τομείς.

Η «Πρωτοβουλία» χρηματοδοτείται απευθείας από τον προϋπολογισμό του συγκεκριμένου υπουργείου και στο πλαίσιό της σήμερα «τρέχουν» 413 προγράμματα σε όλο τον κόσμο, με το μεγαλύτερο μέρος τους να αφορά τη Νοτιοανατολική Ασία (116) και χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ινδονησία κ.τ.λ. Χώρες δηλαδή με μεγάλο φυσικό πλούτο (τεράστια ανεκμετάλλευτα δάση με πυκνή βλάστηση, μεγάλα υδάτινα αποθέματα κ.τ.λ.) που γι' αυτό βρίσκονται στο «στόχαστρο» πολλών ανάλογων μονοπωλιακών επενδύσεων.

Στο πλαίσιο της γερμανικής «Πρωτοβουλίας» έχει συγκροτηθεί «Γραφείο σινο-γερμανικού Διαλόγου» με αντικείμενο μεταξύ άλλων την «αντιμετώπιση προκλήσεων και προοπτικών για την πράσινη οικονομία, καινοτόμες πολιτικές στρατηγικές για βιώσιμη και αστική και περιφερειακή ανάπτυξη με χαμηλή χρήση άνθρακα, αλλά και «καθαρές» προσεγγίσεις των παραγωγικών διαδικασιών στη βιομηχανία». Ολα τα παραπάνω ουσιαστικά ανοίγουν το δρόμο για επιχειρηματικές επενδύσεις, για να κατασκευαστούν και να λειτουργήσουν σύγχρονες μονάδες παραγωγής, αποθήκευσης και μεταφοράς των «νέων» μορφών Ενέργειας.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι και η επίσημη επίσκεψη που λίγες μέρες μετά τη Μέρκελ έκανε στην Κίνα ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, επικεντρώθηκε στους στόχους που μπαίνουν (και από τα γαλλικά μονοπώλια) ενόψει της Παγκόσμιας Διάσκεψης για το Κλίμα που θα γίνει αρχές Δεκέμβρη στο Παρίσι. Εμφανιζόμενος ως «κήρυκας» της δήθεν «προστασίας του περιβάλλοντος», ο Ολάντ ανέδειξε ότι η «πράσινη» Ενέργεια και άλλοι συναφείς τομείς είναι τα πεδία που τα γαλλικά μονοπώλια ιεραρχούν στην προσπάθειά τους να στερεώσουν τη συνεργασία τους με κινεζικά κεφάλαια και συνολικά τις «γέφυρές» τους με τον «ασιατικό γίγαντα», σε συνθήκες που η όξυνση της ανισομετρίας και του ανταγωνισμού (εντός και εκτός Ευρώπης...) μεγαλώνουν την πίεση και για τη γαλλική πλουτοκρατία.

Σημειώνουμε ότι εκπρόσωποι ευρωπαϊκών μονοπωλίων (και από τον τομέα της Ενέργειας) πηγαινοέρχονται αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια στη Νοτιοανατολική Ασία. Τον περασμένο Φλεβάρη ο Ολάντ είχε βρεθεί στις Φιλιππίνες. Ηταν το πρώτο ταξίδι Γάλλου ηγέτη στη συγκεκριμένη χώρα, με το οποίο μοιράστηκε συμπόνια και «βοήθεια» σε θύματα που ο τυφώνας «Χαγιάν» έπληξε το 2013, ενώ κολοσσοί όπως η ενεργειακή «Τοτάλ» συμμετείχαν στην κουστωδία του Γάλλου ηγέτη, φιλοδοξώντας να ανοίξουν διαύλους για τα κέρδη τους.