Τετάρτη 6 Ιούνη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Με ένα στόμα

«Απαραίτητη προϋπόθεση για την προσέλκυση επενδύσεων είναι μία μεταρρυθμιστική υπέρβαση. Τόσο σε επίπεδο στόχων και χρόνων, όσο και σε επίπεδο νοοτροπίας». Τα παραπάνω έγραψε ο πρόεδρος του ΣΕΒ σε εφημερίδα του Σαββατοκύριακου, δίνοντας ουσιαστικά το «σινιάλο» για ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Οπως σημειώνει, άλλωστε, «υπάρχει πολλή δουλειά να γίνει ακόμη, στο Ασφαλιστικό, στη δημόσια διοίκηση, στη χωροταξία, στις αδειοδοτήσεις, στη Δικαιοσύνη, στην απελευθέρωση των αγορών». Το ότι αυτά τα λέει ο πρόεδρος των βιομηχάνων ενόψει της «εξόδου από τα μνημόνια» είναι άλλος ένας δείκτης του τι έχει να περιμένει ο λαός από την ολοκλήρωση του τρέχοντος «προγράμματος». Αλλωστε οι βιομήχανοι, όχι τυχαία, κάθε φορά που παρεμβαίνουν στη συζήτηση για τη «μεταμνημονιακή εποχή» φροντίζουν να κάνουν ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής κατακτήσεων των εργαζομένων που ξηλώθηκαν τα τελευταία χρόνια. Ενώ και ο Αλ. Τσίπρας στη συνέλευση του ΣΕΒ ξεκαθάρισε ότι «σε αντίθεση με την είσοδό μας στα μνημόνια, η έξοδός μας από αυτά δεν θα τα αλλάξει όλα στη ζωή μας απότομα και θεαματικά»... Με ένα στόμα - μια φωνή, λοιπόν, καλούν τους εργαζόμενους να ξεχάσουν όσα έχασαν και να ετοιμάζονται για θυσίες στο διηνεκές, αφού αυτό επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Εχουν τα ίδια αφεντικά

Μπορεί οι πρακτικές νοθείας με τις οποίες οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές κρατιούνταν γαντζωμένοι στο τιμόνι του Εργατικού Κέντρου Πάτρας να αποκαλύφθηκαν τους τελευταίους μήνες, χάρη στην παρέμβαση των ταξικών σωματείων. Μπορεί δεκάδες αντιπρόσωποι στο πρόσφατο συνέδριο να χαιρέτισαν την προσπάθεια να σπάσει το απόστημα, να γίνει το Εργατικό Κέντρο σύμμαχος στο πλευρό των εργατών και να πάψει να αποτελεί μηχανισμό των εργοδοτών. Παρ' όλα αυτά, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές δεν έμειναν χωρίς συμμάχους. Σε αυτούς που οι εργαζόμενοι γύρισαν την πλάτη, την ...αγκαλιά έσπευσαν να ανοίξουν οι χρυσαυγίτες. «Νόμος είναι οι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας», τιτλοφορείται ανάρτηση σε γνωστή φασιστο-σελίδα (ethnikismos.net). Με αυτή διαμαρτύρονται για την «ωμή βία» σε βάρος «ομάδας μελών της πρώην ΠΑΣΚΕ», δηλαδή για το γεγονός ότι οι αντιπρόσωποι δεν επέτρεψαν σε μια χούφτα ανθρώπους της εργοδοσίας να ακυρώσουν τις εργασίες του συνεδρίου. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να προσφέρουν ακόμα μια απόδειξη για τις εργοδοτικές λέρες που κάθονταν για χρόνια στο σβέρκο των εργαζομένων της Πάτρας. Αλλά και μια επιβεβαίωση για το δικό τους ρόλο στη στήριξη της μεγαλοεργοδοσίας απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Τελικά, έχουν τα ίδια αφεντικά...

Τα νταούλια

Μια ακόμα αγιογραφία της «17 Νοέμβρη» επιχειρεί η «Εφημερίδα των Συντακτών» στη σαββατοκυριακάτικη έκδοση, με τη συνέντευξη του Δ. Κουφοντίνα, ο οποίος ερωτάται αν θα έκανε «δήλωση μετανοίας», σε περίπτωση που αυτό απαιτούσε ο νόμος για τις άδειες. Ο Κουφοντίνας απαντάει ότι «η χορήγηση άδειας δεν προϋποθέτει δήλωση μετάνοιας. Ακόμα όμως κι αν προϋπέθετε, δεν θα την έκανα. Πρώτα απ' όλα επειδή σέβομαι την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, τη στάση των χιλιάδων αγωνιστών που έμειναν όρθιοι απέναντι στη μετεμφυλιακή τρομοκρατία, τα Μακρονήσια και τις εκτελέσεις». Βέβαια, καμιά σχέση δεν έχει η δράση της «17 Νοέμβρη» και άλλων αντίστοιχων ομάδων με την Ιστορία και την αλύγιστη στάση των κομμουνιστών. Δεν είναι όμως πρώτη φορά που επιχειρούνται τέτοιες ταυτίσεις, με εφημερίδες και ΜΜΕ να δίνουν βήμα σε μια τέτοια προσπάθεια. Ομως, ο προβοκατόρικος ρόλος που αντικειμενικά έπαιξαν και παίζουν τέτοιες ομάδες στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος δεν «ξεπλένεται». Η σκοτεινή δράση ολιγομελών «οργανώσεων φαντασμάτων», εύκολα ελεγχόμενων από διάφορους μηχανισμούς, δεν είχε ούτε έχει καμία σχέση με τη δράση των κομμουνιστών, οι οποίοι, είτε σε συνθήκες παρανομίας είτε σε συνθήκες νομιμότητας είτε με την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα είτε με τη δράση σε κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης, συνέβαλαν στη μαζική οργάνωση εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων. Εχοντας σταθερά την πεποίθηση ότι η οργανωμένη μαζική πάλη είναι αυτή που μπορεί να φέρει ανατροπές προς όφελος του λαού και των εργαζομένων. Αλλά, όπως λέει και ο λαός, «εκεί που κρέμαγαν οι καπεταναίοι τ' άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια»...

Επικίνδυνα μονοπάτια

Μια άποψη για τα Ελληνοτουρκικά, που οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια και προκαλεί ερωτήματα, καταγράφεται τον τελευταίο καιρό στον Τύπο. Το σκεπτικό της είναι ότι αφού η Τουρκία αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης, τότε και η Ελλάδα θα πρέπει να εγείρει διεκδικήσεις επί τουρκικών εδαφών στο Αιγαίο (νησιά, νησίδες και βραχονησίδες), με το αιτιολογικό ότι αποτελούν κι αυτά «γκρίζες ζώνες», με την ίδια λογική που η Τουρκία αμφισβητεί τη Συνθήκη. Τέτοιες απόψεις συνιστούν αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα στην περιοχή. Στην πραγματικότητα, εξάπτουν τον εθνικισμό στη μια και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου και ενισχύουν την προσπάθεια της Τουρκίας να αναθεωρήσει τις διεθνείς Συνθήκες προς όφελός της. Χώρια που σε συνθήκες γενικής αμφισβήτησης των συνόρων στην περιοχή, τέτοιες απόψεις οδηγούν σε λογικές συμψηφισμού και τελικά συνδιαχείρισης του Αιγαίου, πρόταση που βρίσκεται σταθερά πάνω στο τραπέζι από την πλευρά της Τουρκίας και στηρίζουν αναφανδόν το ΝΑΤΟ και άλλοι. Γι' αυτό χρειάζεται ο λαός να έχει μάτια ανοιχτά και να κρίνει τέτοιες απόψεις έχοντας στο νου του τη μεγάλη εικόνα των ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

1821 Ξεκινά η μάχη του Δραγατσανίου στη Μολδοβλαχία, μεταξύ των επαναστατικών δυνάμεων της Φιλικής Εταιρείας (υπό τον αρχηγό της Αλέξανδρο Υψηλάντη) και των στρατευμάτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η μάχη ολοκληρώθηκε την επόμενη μέρα, με αποφασιστική νίκη της τελευταίας, που σήμανε και το τέλος της επανάστασης στη Μολδοβλαχία.

1832 Πεθαίνει ο Βρετανός φιλόσοφος Τζέρεμι Μπένθαμ, αστός ριζοσπάστης που υπήρξε από τους πιο ένθερμους οπαδούς της Γαλλικής Επανάστασης στην Αγγλία. Μεταξύ άλλων, ο Τζ. Μπένθαμ ανέπτυξε τη θεωρία του «ωφελιμισμού».

1903 Γεννιέται ο Αρμένιος μουσικός Αράμ Χατσατουριάν, ένας από τους κορυφαίους Σοβιετικούς μουσικούς του 20ού αιώνα. Μεταξύ άλλων, ο Α. Χατσατουριάν τιμήθηκε δύο φορές με το Βραβείο Στάλιν (Κρατικό Βραβείο της ΕΣΣΔ), δύο επίσης φορές με το Βραβείο Λένιν, ενώ το 1954 του απονεμήθηκε ο τίτλος του «Καλλιτέχνη του Λαού της Σοβιετικής Ενωσης».

1923 Η Διάσκεψη της Λοζάνης καθορίζει τα τελικά σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας στο μέσο του ρου του ποταμού Εβρου.

1933 Γίνεται απόπειρα δολοφονίας κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου, που, όπως αποδείχτηκε, είχε οργανωθεί από τον διευθυντή της Γενικής Ασφάλειας, Ι. Πολυχρονόπουλο, σε συνεργασία με τον λήσταρχο Καραθανάση. Ο Βενιζέλος στην κατάθεσή του είπε: «Δεν θεωρώ αμέτοχο και τον Μεταξά, της ποινικής ευθύνης».

1940 Η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας ζητά από την κυβέρνηση της χώρας να εξοπλίσει τις λαϊκές μάζες για την άμυνα του Παρισιού από τους ναζί. Η κυβέρνηση αρνείται. Στις 14/6 τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στο Παρίσι.

1943 Οι Ιταλοί κατακτητές εκτελούν στο Κούρνοβο 106 κρατουμένους από το στρατόπεδο της Λάρισας. Ανάμεσά τους και 54 κομμουνιστές Ακροναυπλιώτες, από τους 580 που παρέδωσε η μεταξική δικτατορία στις δυνάμεις κατοχής.

1943 Εκτελείται στο Νεζερό (κοντά στο Δομοκό) από τους Ιταλούς ο Παντελής Πουλιόπουλος. Ο Π. Πουλιόπουλος διετέλεσε Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 3ο Εκτακτο Συνέδριο του Κόμματος το 1924. Το 1926 παραιτήθηκε, ενώ αρνήθηκε να κατέβει στις εκλογές του ίδιου χρόνου ως υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος. Λίγο πριν από το 3ο Τακτικό Συνέδριο το Γενάρη του 1927, επέστρεψε στο ΚΚΕ, συνέχισε τη φραξιονιστική του δράση με το «Γράμμα στα μέλη του ΚΚΕ», ενώ το Γενάρη του 1928 εξέδωσε τον «Σπάρτακο». Τελικά, η ομάδα των «λικβινταριστών», όπως ονομάστηκε, υπό την ηγεσία του διαγράφτηκε από την Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, τον ίδιο χρόνο. Στη συνέχεια, η ομάδα συνδέθηκε με τη λεγόμενη «Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση» του Τρότσκι.

1944 Ξεκινά η απόβαση των Συμμαχικών στρατευμάτων στις γαλλικές ακτές της Νορμανδίας, ανοίγοντας έτσι το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη. Το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου, που είχε ζητηθεί από τη Σοβιετική Ενωση ήδη από το 1942, παρά τις σχετικές «δεσμεύσεις» των Βρετανών, άργησε σχεδόν δύο χρόνια να γίνει πραγματικότητα, αφήνοντας την ΕΣΣΔ να αντιμετωπίσει ουσιαστικά μόνη της τις δυνάμεις του Αξονα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Το δεύτερο μέτωπο πραγματοποιήθηκε τελικά, αφού όμως είχαν προηγηθεί οι εποποιίες του Στάλινγκραντ, του Κουρσκ κ.ά., μάχες, που σήμαναν την αλλαγή του ρου του πολέμου κατά του Αξονα. Οι αστικές τάξεις των ΗΠΑ - Βρετανίας δικαιολογημένα φοβούνταν ότι ο Κόκκινος Στρατός μπορούσε να μπει πρώτος στο Βερολίνο. Οπως και έγινε.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ