Μπορεί οι πρακτικές νοθείας με τις οποίες οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές κρατιούνταν γαντζωμένοι στο τιμόνι του Εργατικού Κέντρου Πάτρας να αποκαλύφθηκαν τους τελευταίους μήνες, χάρη στην παρέμβαση των ταξικών σωματείων. Μπορεί δεκάδες αντιπρόσωποι στο πρόσφατο συνέδριο να χαιρέτισαν την προσπάθεια να σπάσει το απόστημα, να γίνει το Εργατικό Κέντρο σύμμαχος στο πλευρό των εργατών και να πάψει να αποτελεί μηχανισμό των εργοδοτών. Παρ' όλα αυτά, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές δεν έμειναν χωρίς συμμάχους. Σε αυτούς που οι εργαζόμενοι γύρισαν την πλάτη, την ...αγκαλιά έσπευσαν να ανοίξουν οι χρυσαυγίτες. «Νόμος είναι οι τραμπούκοι του ΠΑΜΕ στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας», τιτλοφορείται ανάρτηση σε γνωστή φασιστο-σελίδα (ethnikismos.net). Με αυτή διαμαρτύρονται για την «ωμή βία» σε βάρος «ομάδας μελών της πρώην ΠΑΣΚΕ», δηλαδή για το γεγονός ότι οι αντιπρόσωποι δεν επέτρεψαν σε μια χούφτα ανθρώπους της εργοδοσίας να ακυρώσουν τις εργασίες του συνεδρίου. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να προσφέρουν ακόμα μια απόδειξη για τις εργοδοτικές λέρες που κάθονταν για χρόνια στο σβέρκο των εργαζομένων της Πάτρας. Αλλά και μια επιβεβαίωση για το δικό τους ρόλο στη στήριξη της μεγαλοεργοδοσίας απέναντι στους αγώνες και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Τελικά, έχουν τα ίδια αφεντικά...

Μια ακόμα αγιογραφία της «17 Νοέμβρη» επιχειρεί η «Εφημερίδα των Συντακτών» στη σαββατοκυριακάτικη έκδοση, με τη συνέντευξη του Δ. Κουφοντίνα, ο οποίος ερωτάται αν θα έκανε «δήλωση μετανοίας», σε περίπτωση που αυτό απαιτούσε ο νόμος για τις άδειες. Ο Κουφοντίνας απαντάει ότι «η χορήγηση άδειας δεν προϋποθέτει δήλωση μετάνοιας. Ακόμα όμως κι αν προϋπέθετε, δεν θα την έκανα. Πρώτα απ' όλα επειδή σέβομαι την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, τη στάση των χιλιάδων αγωνιστών που έμειναν όρθιοι απέναντι στη μετεμφυλιακή τρομοκρατία, τα Μακρονήσια και τις εκτελέσεις». Βέβαια, καμιά σχέση δεν έχει η δράση της «17 Νοέμβρη» και άλλων αντίστοιχων ομάδων με την Ιστορία και την αλύγιστη στάση των κομμουνιστών. Δεν είναι όμως πρώτη φορά που επιχειρούνται τέτοιες ταυτίσεις, με εφημερίδες και ΜΜΕ να δίνουν βήμα σε μια τέτοια προσπάθεια. Ομως, ο προβοκατόρικος ρόλος που αντικειμενικά έπαιξαν και παίζουν τέτοιες ομάδες στο χτύπημα του λαϊκού κινήματος δεν «ξεπλένεται». Η σκοτεινή δράση ολιγομελών «οργανώσεων φαντασμάτων», εύκολα ελεγχόμενων από διάφορους μηχανισμούς, δεν είχε ούτε έχει καμία σχέση με τη δράση των κομμουνιστών, οι οποίοι, είτε σε συνθήκες παρανομίας είτε σε συνθήκες νομιμότητας είτε με την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα είτε με τη δράση σε κορυφαίες στιγμές της ταξικής πάλης, συνέβαλαν στη μαζική οργάνωση εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων. Εχοντας σταθερά την πεποίθηση ότι η οργανωμένη μαζική πάλη είναι αυτή που μπορεί να φέρει ανατροπές προς όφελος του λαού και των εργαζομένων. Αλλά, όπως λέει και ο λαός, «εκεί που κρέμαγαν οι καπεταναίοι τ' άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια»...

Μια άποψη για τα Ελληνοτουρκικά, που οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια και προκαλεί ερωτήματα, καταγράφεται τον τελευταίο καιρό στον Τύπο. Το σκεπτικό της είναι ότι αφού η Τουρκία αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης, τότε και η Ελλάδα θα πρέπει να εγείρει διεκδικήσεις επί τουρκικών εδαφών στο Αιγαίο (νησιά, νησίδες και βραχονησίδες), με το αιτιολογικό ότι αποτελούν κι αυτά «γκρίζες ζώνες», με την ίδια λογική που η Τουρκία αμφισβητεί τη Συνθήκη. Τέτοιες απόψεις συνιστούν αμφισβήτηση των διεθνών Συνθηκών που καθορίζουν τα σύνορα στην περιοχή. Στην πραγματικότητα, εξάπτουν τον εθνικισμό στη μια και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου και ενισχύουν την προσπάθεια της Τουρκίας να αναθεωρήσει τις διεθνείς Συνθήκες προς όφελός της. Χώρια που σε συνθήκες γενικής αμφισβήτησης των συνόρων στην περιοχή, τέτοιες απόψεις οδηγούν σε λογικές συμψηφισμού και τελικά συνδιαχείρισης του Αιγαίου, πρόταση που βρίσκεται σταθερά πάνω στο τραπέζι από την πλευρά της Τουρκίας και στηρίζουν αναφανδόν το ΝΑΤΟ και άλλοι. Γι' αυτό χρειάζεται ο λαός να έχει μάτια ανοιχτά και να κρίνει τέτοιες απόψεις έχοντας στο νου του τη μεγάλη εικόνα των ανταγωνισμών και των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.